วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 491 ความฝันในฤดูใบไม้ผลิหายไป

เมื่อเสี่ยวอวี้หลินดูรายละเอียด มู่ยู่วฉีพูดว่า “เป็นเรื่องปกติ ที่จะมีผู้หญิงแล้วลืมพี่ชาย”

เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่มู่ยู่วฉีและพูดว่า “ในเรื่องนี้ คุณไม่มีคุณสมบัติที่จะพูดถึงคนอื่น”

มู่ยู่วฉีตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก กังวลว่าเสี่ยวอวี้หลินกำลังจะขุดประวัติศาสตร์ อันมืดมนของตัวเอง เขาจึงริเริ่มที่จะพูดคุยเกี่ยวกับธุรกิจ

“อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้ ตอนนี้คุณจะออกไปไม่ได้ คุณมีแผนอย่างไร”

“ วางแผนการสิ … ก็ช่วยแก้ปัญหาไอ้พวกน่ารำคาญก่อนสิ”

คำพูดเหล่านี้ทำให้ มู่ยู่วฉีหัวเราะ

มู่ยู่วฉีเอื้อมแขนของเขาไปโอบไหล่ของเสี่ยวอวี้หลิน “คุณพูดแบบนี้มาครึ่งวัน.

แล้ว แต่ประโยคนี้ค่อนข้างดี ให้พี่น้องเข้าร่วมกองกำลังและต่อสู้กับพวกเขาในที่มืด

อีกด้านหนึ่ง ——

ลูซี่เข้าไปในรถ พร้อมกับเจ้านายและโอบรอบตัวเขาทันทีเหมือนงู

ใช้นิ้วถูบนหน้าอกของเจ้านายลูซี่ก็เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความชื่นชม

แต่สีหน้าของเจ้านายไม่สู้ดีนัก เขากำหมัดแน่นสีหน้าดุดัน

“เสี่ยวอวี้หลิน คนนี้ไม่รู้จริงๆว่าอะไรดีหรือไม่ดี”

ลูซี่ยิ้ม เสียงของเธออ่อนโยนและพูดว่า “เขาปฏิเสธและมันก็อยู่ในความคาดหวังของคุณ ถ้าเขาห็นด้วยมันก็ทำให้คุณสงสัยอีก”

“พี่น้องสองคนนี้ ไม่เลวจริงๆ ต้องระมัดระวัง เมื่อต่อรองกับพวกเขา”

“ไม่ว่าพวกมันจะเก่งกาจแค่ไหน ตอนนี้ พวกเรายังไม่มีที่จับ? รอได้ที่จับแล้วก็ค่อยๆเชื่อฟัง”

มองไปด้านข้างลูซี่ เจ้านายก็เอื้อมมือมาบีบคางของเธอแล้วพูดว่า “ถูกต้อง ขอบคุณคำแนะนำ คุณสามารถควบคุมสถานการณ์ที่คุณจะไม่ถูกผู้ชายทั้งสองนำจมูก”

“ฉันได้รับแรงบันดาลใจจากคุณเช่นกัน ตอนนี้ฉันรอให้เสี่ยวอวี้หลินกระโดดข้ามกำแพง”

“ฉันหวังว่าเสี่ยวอวี้หลินจะไม่ทำให้เราผิดหวัง!”

มีการระบุไว้อย่างชัดเจน ว่าเขาจะกลับไปยังประเทศจีนในสองวันข้างหน้า แต่เสี่ยวอวี้หลินได้เลื่อนวันเดินทางกลับครั้งแล้วครั้งเล่าซึ่งทำให้เซี่ยอันน่าไม่สบายใจอย่างมาก

เซี่ยอันน่าบอกตัวเองว่า เธอต้องมีความสงบและไม่คิดมาก

แต่หัวใจของเธอไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเธอเลย เมื่อเธอสงบลงเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรบางอย่าง

เซี่ยอันน่ารู้ว่ามันคงแย่ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ดังนั้นเธอจึงทำงานให้ยุ่งขึ้น

บางทีเมื่อเธอยุ่ง เธอจะไม่รู้สึกว่าง

เซี่ยอันน่ายุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ และเกือบจะลืมวันที่เธอกลับไปโรงเรียนเพื่อสอบ

โชคดีที่ฉีฉี เตือนเธอว่าจึงจำได้ว่ามีการสอบ

นอกจากนี้เธอยังยินดีที่จะเตือนตัวเธอยังมีเวลาอีกสองวันในการเตรียมตัวในการทดสอบ

เซี่ยอันน่าขอลางาน และไปที่ห้องสมุดกับฉีฉี

แต่ตอนนี้เซี่ยอันน่ามีชื่อเสียงเล็กๆ น้อยๆ เธออยู่ในห้องสมุดและกลายเป็นสัตว์ในสวนสัตว์โดยสมบูรณ์ เธอถูกเฝ้าดูถ่ายรูป และบางคนกล้าหาญพอที่จะเข้ามาคุยกับเธอ

ไม่มีวิธีใดที่จะไม่รบกวนการเรียนของนักเรียนคนอื่นๆ เซี่ยอันน่าทำได้เพียงนำหนังสือกลับไปที่หอพัก

ระหว่างทางกลับหอพักแฟนๆ แวะเวียนมาถ่ายรูปกับเซี่ยอันน่าเป็นครั้งคราว

ในตอนแรกเซี่ยอันน่ายังคงสามารถเติมเต็มความปรารถนาของเธอด้วยรอยยิ้ม

แต่มีผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ จนเซี่ยอันน่ากับฉีฉีได้แต่กลับไปในทางลัดได้เท่านั้น

หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับความยากลำบากทั้งหมดเขาก็กลับมาที่หอพักโดยนั่งอยู่บนเตียงโดยมีฉีฉีเป็นอัมพาต

ฉีฉีพึมพำมองไปที่เพดาน “ตอนที่ ความโด่งดัง ทำให้ทุกคนรู้จักเธอ แต่ตอนนี้เธอโด่งดังแล้ว ฉันหวังว่าจะย้อนเวลากลับไปและไปนั่งทานอาหารข้างถนนกับเธอ”

“คน เมื่อได้บางสิ่งมักจะเสียบางสิ่งไปเสมอ”

“เอาล่ะ ยิ่งพูดยิ่งเชิงปรัชญามากขึ้น”

“มันเป็นสิ่งที่แท้จริง”

ฉีฉีลุกขึ้นจากเตียง แล้วพูด”อย่าเพิ่งพูดปรัชญาเลย เธออ่านหนังสือเถอะ ฉันจะไปซื้ออาหาร ถ้าสถานการณ์นี้ฉันเดาว่า เธอจะไปโรงอาหารไม่ได้ด้วยซ้ำ ฉันไปเตรียมตัวล่วงหน้าดีกว่า”

เมื่อมองไปฉีฉี เซี่ยอันน่าพูดว่า”ฉีฉี ฉันขอโทษ ทำให้เธอทุกข์ทรมานกับฉัน”

“มันเป็นทุกข์ได้อย่างไร? เธอรู้ไหมว่าตอนนี้มีคนอิจฉาฉันมากแค่ไหนที่ได้อยู่ร่วมกับดารา ตอนนี้ฉันภูมิใจมากที่ป้องกันไม่ให้คนอื่นเข้าใกล้เธอ”

ตัวแสบคนนี้ ยังไม่ลืมที่จะเป็นผู้จัดการนะ

เซี่ยอันน่ายิ้มอย่างช่วยไม่ได้ หลังจากได้ยินคำพูดของเขา

“เอาล่ะ ไม่พูดแล้ว ตอนนี้ซาลาเปาเนื้อในโรงอาหาร เพิ่งออกมาจากหม้อ ฉันจะไป”

“อื้ม ”

หลังจากฉีฉีจากไป เซี่ยอันน่าก็หยิบหนังสือออกมาและดูอย่างจริงจัง

แต่ความเงียบนี้เกิดขึ้น ไม่นานโทรศัพท์มือถือของเซี่ยอันน่าก็ดังขึ้น

นี่ไม่ใช่การโทรเป็นเพียงข้อความ

หยิบโทรศัพท์ออกมาดู มีคนแปลกหน้าต้องการเพิ่มเซี่ยอันน่าเป็นเพื่อน

ต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ โดยทั่วไปเซี่ยอันน่าจะไม่ตอบสนอง

แต่คราวนี้เธอกลับลังเล

เพราะอีกฝ่ายมีข้อมูล เขียนว่า “ถ้าอยากรู้ว่าทำไมเสี่ยวอวี้หลิน ทำไม ไม่กลับจีน ก็เพิ่มเพื่อนฉันมา

เหตุผล ที่ไม่เพิ่มบุคคลนี้ ซึ่งน่าจะเป็นการหลอกลวง

แต่เซี่ยอันน่ากดยอมรับ นิ้วของเธอไม่สามารถควบคุมได้

หลังจากกด ก็เสียใจและอยากจะลบคนนี้

แต่อีกฝ่ายส่งรูปถ่ายมาอย่างรวดเร็วและรูปนั้นทำให้ เซี่ยอันน่าตกใจ จนโทรศัพท์มือถือของเธอตกลงพื้น แต่เธอก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

ฉีฉีกลับไปที่ห้องนอน เธอเห็น เซี่ยอันน่า นั่งอย่างเหม่อลอยราวกับรูปปั้น

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่าป็นแบบนี้ ฉีฉีก็ตกใจและเข้ามานั่งข้างๆ เธออย่างรวดเร็วและถามว่า “อันน่าเธอเป็นอะไร ทำไมสีหน้าของเธอแย่มาก”

เซี่ยอันน่าได้ยินใครบางคนพูด แต่ไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไร

เธอเพียงแค่หันหัวของเธอที่ว่างเปล่า มองไปที่ฉีฉีดวงตาของเธอแดงก่ำ

“ฉีฉี ดูเหมือนจะมีอะไรบางอย่างที่พูดถูกแล้ว”

ฉีฉีสับสนกับคำพูดที่ไร้ความคิดและถามว่า “อะไร?”

เซี่ยอันน่าไม่พูดอะไร ได้แต่จ้องมองไปที่โทรศัพท์บนพื้นดูเหมือนว่าเธอกำลังมองไปที่สัตว์ประหลาดที่สามารถกินคนได้

ฉีฉีกดริมฝีปากล่างของเธอแล้วเอื้อมมือไปที่โทรศัพท์

หากเป็นเรื่องปกติ ฉีฉีจะกรี๊ดใส่รูปถ่ายอย่างแน่นอนโดยรู้สึกว่าได้รับผลประโยชน์

อย่างไรก็ตาม ชายในรูปถ่ายไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นเสี่ยวอวี้หลิน!

ในขณะนี้ฉีฉีเข้าใจว่าทำไม เซี่ยอันน่าจึงตื่นตระหนก

ฉีฉีกำหมัดทั้งสองด้วยความโกรธ “เสี่ยวอวี้หลิน ช่างเหลือเกิน แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีรูปร่างที่ดี แต่เธอก็ไม่ไร้เดียงสา

เซี่ยอันน่าถามอย่างสิ้นหวังว่า “ฉีฉี ฉันควรทำอย่างไร?”

“โทรหาเสี่ยวอวี้หลิน ดูว่าเขามีอะไรจะพูดหรือไม่”

ใช่เผชิญหน้ากับเสี่ยวอวี้หลิน

เซี่ยอันน่าหยิบโทรศัพท์และโทรหาเสี่ยวอวี้หลินทันที

แต่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเวลานานและไม่มีใครรับสาย

“เขาไม่รับโทรศัพท์”

“งั้นโทรต่อไป!”

เซี่ยอันน่าเโทรแล้วโทรอีก แต่เสี่ยวอวี้หลิน ไม่รับสาย

ในเวลานี้ เซี่ยอันน่าได้หายไปจากการสูญเสีย สิ่งที่ต้องทำกลายเป็นความกังวล

“ทำไมไม่รับสายโทรศัพท์ มีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

“ฮึ่ม จะเกิดอะไรขึ้นได้ แทบไม่ต้องคิดเลย ต้องเป็นผู้หญิงราคาถูกนั้น ที่ส่งรูปถ่ายเสี่ยวอวี้หลินมาให้เธอเพื่อแสดงให้เธอเห็นมันน่ากลัวจริงๆ

เซี่ยอันน่าตื่นตระหนกมากขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดขอฉีฉ๊

เธอไม่ได้คาดคิดว่าระหว่างเธอกับเสี่ยวอวี้หลิน จะปรากฏเรื่องมือที่สามขึ้น

เดิมที ฉีฉีต้องการสาปแช่งสองสามคำ แต่เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของเซี่ยอันน่าเธอก็กลืนทุกอย่างกลับไป

ตบไหล่บนไหล่ แล้วพูดว่า “อันน่า อย่าเพิ่งตกใจ เสี่ยวอวี้หลินจะติดต่อคุณตลอดเวลาเรื่องนี้ไม่สามารถลากไปได้ตลอด”