“เสี่ยวเซ่า มาที่นี่ มีธุระสำคัญอะไร?”
เมื่อเทียบกับใบหน้าที่อ่อนโยนของเจ้านาย เสี่ยวอวี้หลินนั้นดูจริงจัง ริมฝีปากกระชับและกรามแน่น
เจ้านายและลูซี่ ถูกกวาดด้วยสายตาที่เคร่งขรึมและเย็นชาและทั้งสองก็รู้สึกแน่นหน้าอกจากนั้นน้ำเสียงของเสี่ยวอวี้หลินก็สงบและพูดว่า “คุณลูซี่ โปรดอธิบายว่าทำไมคุณถึงทำร้ายน้องชายของฉัน!?”
ใบหน้าของเธอซีดเซียวและลูซี่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน!”
“ฉันพูดเรื่องไร้สาระเหรอ ? คุณนัดพี่น้องฉันมากินข้าวเย็น เธอไม่เป็นอะไร แต่เขาประสบอุบัติเหตุในอิซากายะ มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเหรอ”
หลังจากฟังคำเหล่านี้ ลูซี่ก็เข้าใจในภายหลัง
ปรากฎว่าเสี่ยวอวี้หลินกำลังเล่นกลอุบายในการแลกเปลี่ยนตัวตนอีกครั้ง เขาต้องการลบตัวเองให้สะอาดแล้วปล่อยให้ตัวเองเป็นแพะรับบาป
ไม่ได้ จะปล่อยให้เสี่ยวอวี้หลินใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ไม่ได้!
ลูซี่หันไปมองเจ้านายของเธอและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า “เจ้านาย คนที่กินข้าวกับฉันคือเสี่ยวอวี้ … ”
“หุบปาก!”
ใครจะรู้ว่า ลูซี่ยังพูดไม่จบ แต่เจ้านายก็ดุเธอไปแล้ว
“ลูซี่ ฉันเชื่อคุณมาก ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะโจมตี มู่เซ่า เพื่อความคับแค้นใจส่วนตัว!”
อะไร!?
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลูซี่ก็ถึงกับผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆหันกลับมา
ดูเหมือนว่าเจ้านายจะปฏิบัติต่อตัวเองในฐานะเหยื่อ
ผิวของเธอค่อยๆซีดลงและลูซี่รู้สึกเหมือนจะถูกจัดการ
เธอจ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน ด้วยความเกลียดชังลึกๆ ในดวงตาของเธอ
แต่เสี่ยวอวี้หลิน ไม่พอใจกับปฏิกิริยานี้มาก
“คุณสองคนไม่ต้องแสดงต่อหน้าฉัน เห็นได้ชัดว่าเป็นการสมรู้ร่วมคิด อย่าแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา”
“เสี่ยวเซ่า คุณเข้าใจผิดฉันไม่รู้เรื่องนี้จริงๆ ลู่ซี่เป็นมือขวาของฉันมาตลอด ด้วยเหตุนี้เธอจึงละเลยที่จะใช้ความระมัดระวังและถูกเธอเอาเปรียบ เสี่ยวเซ่า อย่ามีความแตกแยกกับฉันเพราะเรื่องนี้
เสี่ยวอวี้หลินหัวเราะเยาะและพูดว่า “คุณคิดว่า ฉันยังเชื่อในสิ่งที่คุณพูดหรือไม่?”
“เสี่ยวเซ่า ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ลูซี่โปรดบอก เสี่ยวเซ่า คุณกำลังสร้างกลอุบายทั้งหมดนี้!”
ภายใต้การจ้องมองที่ดุดันของเจ้านาย ลูซี่ค่อยๆลดศีรษะลงราวกับว่าเธอกระทำ
ลูซี่พูดอย่างหนักหน่วงและพูดว่า “ใช่ ฉันทำทุกอย่างแล้วและมันไม่มีผลอะไรกับเจ้านายของเราเลย”
“แล้วทำไมเธอ ถึงทำร้าย มู่ยู่วฉี”
“เพราะ ฉันชอบเขา แต่เขาไม่ได้ทำให้ฉันอยู่ในสายตาของเขา ฉันต้องการเปิดเผยความสัมพันธ์ของเราต่อสาธารณะ แต่เขาก็ไม่อนุญาต ฉันโกรธ และคิดจะฆ่าเขา”
“คุณลูซี่ รู้ไหมว่าจะมีผลอะไรถ้าคุณพูดแบบนี้?” เซียวอวี้หลินมองไปที่ลูซี่ด้วยรอยยิ้ม แต่น้ำเสียงของเขาเหมือนปีศาจ เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะต้องติดคุก เธอจะไม่เหลืออะไร
ใบหน้างดงามเช่นนี้จะไปอยู่ในคุกจะเจออะไรบ้าง ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ดี
ด้วยความตกใจอย่างรุนแรง ลูซี่จึงเงยหน้าขึ้นและขอร้อง “เสี่ยวเซ่า โปรดปล่อยชีวิตให้ฉันด้วย”
เสี่ยวอวี้หลินโค้งมุมริมฝีปากของเขาและพูดว่า “เส้นทางชีวิต หือ ตอนคุณทำร้ายมู่ยู่วฉีทำไมคุณไม่คิดที่จะให้ชีวิต?”
“คุณ……”
“อืม เสี่ยวเซ่าพูดถูก ลูซี่คุณควรยอมรับการลงโทษที่คุณสมควรได้รับ!”
เจ้านายตำหนิลูซี่ เธอจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเธอจึงได้ แต่บ่น
เมื่อหันศีรษะไปมองเสี่ยวอวี้หลิน เจ้านายยิ้มอย่างประจบ”เสี่ยวเซ่า ฉันจะจัดการกับ ลูซี่ และให้คำอธิบายแก่คุณอย่างแน่นอน”
“คุณไม่จำเป็นต้องทำเรื่องนี้ เพียงแค่ส่งมาให้ฉัน และส่งไปที่สถานีตำรวจ”
“นี้……”
“ทำไม คุณถึงใจอ่อนล่ะ? เป็นเพราะลูซี่อยู่กับคุณมาหลายปีแล้ว ทนไม่ได้หรือเพราะคุณรวมหัวกัน?”
เจ้านายปฏิเสธทันทีและพูดว่า “เป็นไปได้อย่างไร ฉันจะไม่มีวันตามใจกับลูกน้องของฉันที่ทำเรื่องแบบนี้”
“งั้น ให้ฉันพาลูซี่ออกไป ความจริงจะรู้ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้น”
ด้วยคำพูดนั้น เสี่ยวอวี้หลินขยิบตาให้คนของเขา และดึงลูซี่ขึ้นมา
ลูซี่ต่อสู้อย่างหนักและตะโกน “เจ้านาย ฉันไม่สามารถตกอยู่ในมือของ เสี่ยวอวี้หลินได้เขาจะทรมานฉันอย่างแน่นอน!”
อย่างไรก็ตามเจ้านายของเธอ ไม่สนใจคำวิงวอนของเธอ และสนใจเฉพาะสิ่งที่จะพูดคุยกับเสี่ยวอวี้หลิน
เลือดในร่างกายไหลออกเล็กน้อย ลูซี่รู้ว่าเจ้านายกำลังจะทิ้งเธอ
ลูซี่กัดริมฝีปากของเธอ ลูซี่ถูกผลักออกไป
ก่อนออกจากห้องรับรอง สายตาของเธอจับจ้องไปที่เจ้านาย หวังว่าเขาจะรักษาเธอไว้ได้
แต่สุดท้าย เธอก็ต้องผิดหวัง
หากไม่มีลูซี่ เจ้านายก็ยิ่งไร้ยางอายมากขึ้น ผลักทุกอย่างไปที่หัวของลูซี่ หวังว่าเสี่ยวอวี้หลินจะไม่โกรธเขาและดำเนินความร่วมมือต่อไป
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาวิกฤตในการต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจและไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ ดังนั้นแม้ว่าคุณจะคุกเข่าลง แต่ก็ต้องยึดถือเสี่ยวอวี้หลิน ยังไม่สายที่จะแก้แค้น หลังจากงานใหญ่เสร็จสิ้น
เหตุใดเสี่ยวอวี้หลิน จึงไม่รู้จักลูกเด็กตัวน้อยของเจ้านาย เขาสงบบนพื้นผิว แต่ในใจของเขาได้ตัดสินใจแล้ว
เขาไม่เห็นด้วย ก็ไม่ปฏิเสธ ดังนั้นเจ้านายจึงไม่เข้าใจความคิดของเขาและเขาก็กระวนกระวายเหมือนมดบนหม้อไฟ
เสี่ยวอวี้หลินกำลังรอให้ฝ่ายตรงข้ามวุ่นวายและจากนั้นเขาก็สามารถดำเนินการตามแผนต่อไปได้
เมื่อฟังเจ้านายพูดถึงเรื่องนี้เป็นเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมง เสี่ยวอวี้หลินก็หาข้ออ้างที่จะออกไป
ก่อนที่จะจากไปเสี่ยวอวี้หลิน ก็ไม่ได้แถลงอย่างชัดเจน
เดิมทีเจ้านายคิดว่าเขามีโอกาสที่จะชนะ แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงเขาไม่เพียงแต่เสียคนดีเท่านั้น แต่เขายังสูญเสียนายพลอีกด้วยและสถานะของเขาก็ตกอยู่ในอันตรายแล้ว .
นั่งอยู่บนโซฟาเจ้านายเต็มไปด้วยความโกรธและเรียกผู้ช่วย
“ เสี่ยวอวี้หลินกำลังจะใช้อุบายนี้ในการเล่น เราจะต้องไม่ให้โอกาสนี้แก่เขา!”
“ แล้วเราจะทำยังไงต่อ?”
เขาหรี่ตา เจ้านายก็พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง “หาคนมาเป็นลูซี่!”
ผู้ช่วยตะลึง เงยหน้าขึ้นมองเจ้านายราวกับว่า เขาไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อมองไปที่ผู้ช่วยในแนวทแยง เจ้านายก็ถามอย่างเย็นชา “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ!”
ผู้ช่วยรีบพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า”ฉันเข้าใจ”
เจ้านายโบกมืออย่างหงุดหงิดแล้วพูดว่า “ตกลง ไปเถอะ!”
หลังจากที่ลูซี่ถูกเสี่ยวอวี้หลินพาตัวเธอไปไว้ในห้อง หากมีการรบกวนจะได้ทราบในครั้งแรก
ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินเสียงดังผิดปกติข้างประตู เขาจึงเดินตรงไปที่ประตู เปิดประตูและจับลูซี่ที่พยายามจะหนี
โอกาสสุดท้ายก็ถูกปิดกั้นโดย เสี่ยวอวี้หลินใบหน้าของลูซี่รู้สึกอับอายและเธอตะโกนอย่างขมขื่น”เสี่ยวอวี้หลิน ถ้าฉันเป็นผี ฉันก็จะไม่ปล่อยให้แก!”
“ไม่ต้องกังวล คุณจะเป็นผีไม่ได้ ตราบใด ที่คุณไม่แสวงหาทางตาย”
“คุณเจ้าคิดเจ้าแค้นฉันแบบนี้ ไม่ใช่พยายามหาทางตันให้ฉันเหรอ! อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ต้องการให้ฉันช่วยเป็นพยานให้เจ้านายฉัน ปล่อยให้คุณประสบความสำเร็จ! ”
“อย่าพูดอะไรเด็ดขาด เกรงว่า คุณจะตบหน้าตัวเองในอนาคต มันเจ็บ”
หลังจากพูดคำเหล่านี้แล้ว เสี่ยวหยูหลินก็จากไปโดยปล่อยให้ลูซี่ตะโกนอยู่ในห้อง
“เสี่ยวอวี้หลิน เดินไปสุดทางเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องอื่น
มีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง ด้วยหน้าตาอัปลักษณ์
เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู มู่ยู่วฉีก็เหลือบมองจากนั้นก็บ่นและสงสารตัวเอง
“ คิดถึงฉันในวัยรุ่นในวันที่อากาศแจ่มใสของฉัน ได้แต่นอนอยู่บนเตียง มันไม่มีเหตุผลจริงๆ!”
เสี่ยวอวี้หลินนั่งบนเก้าอี้รินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว และไม่สนใจข่าวลือของมู่ยู่วฉี
เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลินไม่สนใจ มู่ยู่วฉีก็นั่งตัวตรงและถามด้วยความไม่พอใจ “เฮ้ ฉันจะต้องนอนแบบนี้นานแค่ไหน?”
“มันขึ้นอยู่ ว่าลูซี่และเจ้านายของเธอจะทนได้นานแค่ไหน”
ฮึ่ม พูดเหมือนไม่พูด!
มู่อวี้ฉีนอนลงบนเตียงอีกครั้งและพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ต่อไปฉันจะไม่พนันกับคุณอีก แพ้ทุกครั้ง มันน่าเบื่อ”
“คุณไม่เคยได้ยินมาก่อนหรือ คุณเต็มใจที่จะเดิมพัน และการแพ้นี่เป็นทางเลือกของคุณเอง ถึงคุณจะร้องไห้ก็ต้องเดินให้จบ”
“หืม แค่พูดไปงั้น” มู่ยู่วฉี ยกขาข้างหนึ่งขึ้นแล้วพูดว่า “มานี่ ขาฉันเจ็บ ช่วยฉันนวดด้วย”
“แกล้อเล่นใช่ไหม?”
“นี่เป็นสวัสดิการของคนไข้ ทำไม ทำไม่ได้ งั้นฉันจะลุกจากเตียงไปเดินเล่นเพื่อความโล่งใจ”
“ฉันนวดให้คุณได้ โดยที่คุณจะไม่เรียกมันออกมา”
เสี่ยวอวี้หลินเดินไปที่ด้านข้างของมู่ยู่วฉี ยกมือขึ้นเพื่อกดขาของเขา
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นิ้วของเสี่ยวอวี้หลินจะสัมผัสที่ขามู่ยู่วฉี เสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น
“อ่า อะไร–”
มู่ยู่วฉีโบกมือให้เสี่ยวอวี้หลิน และพูดว่า “ฉันไม่ได้เรียก” “ดูเหมือนว่าบางคนจะรอไม่ไหว ทำไมไม่นานก็ลงมือแล้ว”
“เร็วเข้า รีบไป ฉันจะบ้าอยู่แล้ว ถ้ายังจะให้ฉันแสร้งทำต่อไป”
“ไม่ต้องกังวล คนเหล่านี้จะไม่ทำให้คุณผิดหวัง”
เสี่ยวอวี้หลินยืนขึ้นและออกจากห้องไปที่ห้องของลูซี่
เห็นคนชุดดำสองสามคนในห้อง ทรุดลงกับพื้น
และลูซี่นั่งลงที่มุมเตียง ใบหน้าของเธอตื่นตระหนก
เมื่อเห็นเสี่ยวอวี้หลิน มีบางคนเดินมาหาเขาก้มศีรษะและพูดว่า
“ผู้หญิงบาดเจ็บไหม”
“แค่ตกใจเล็กน้อยและไม่บาดเจ็บ”
“ดีมาก พาคนออกไปฉันอยากคุยกับคุณลูซี่คนเดียว”
คนอื่นๆ ออกไป ลูซี่มองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน ด้วยสายตาที่ตื่นตัว
เดินไปข้างหน้าสองสามก้าวเข้าใกล้ลูซี่ เสี่ยวอวี้หลินเอนตัวไปและพูดว่า “ฉันคิดว่า คุณรู้ดีกว่าฉัน ใครส่งคนเหล่านี้มา”
ลูซี่ไม่ได้พูด แต่เธอสั่นไปทั้งร่างกาย ใบหน้าของเธอซีด
เธอไม่พูด มันไม่สำคัญ โดยปกติแล้ว เสี่ยวอวี้หลินจะพูดแทนเธอ
“คุณเห็นไหม ในสายตาของเจ้านายคุณเป็นแค่เบี้ยล่าง เมื่อมันไม่มีประโยชน์ก็ทิ้งมันไปคนแบบนี้มีค่าพอสำหรับชีวิตของคุณเหรอ ? ตอนนี้คนที่ฉันหวังให้คุณตายมากที่สุด นั้นคือเจ้านายของคุณ ”
รูม่านตาหดตัวลงความโกรธ ในดวงตาของลูซี่รวมตัวกันทีละน้อยและในที่สุดไฟมหึมาก็จุดขึ้น
“ก็ตายเหมือนกันเหรอ เสี่ยวอวี้หลินไม่ต้องแสร้งเป็นคนดีกับฉัน ตอนนี้ฉันเป็นแบบนี้ขอบคุณแก!”
“คุณพูดผิดแล้ว ฉันแค่อยากให้คุณบอกความจริง ฉันไม่เคยคิดที่จะให้คุณตาย มันเป็นเจ้านายของคุณที่ต้องการให้คุณตาย แต่ฉัน อยากให้คุณมีชีวิตอยู่รอให้เรื่องจบลงที่นี่ , ฉันจะส่งคุณออกจากอังกฤษไป ที่ที่ไม่มีใครรู้จักคุณและเริ่มต้นใหม่ ”
“คุณใจดีขนาดนั้นเหรอ?”
“ไม่ว่าฉันจะใจดีหรือเห็นแก่ตัว ตอนนี้คุณสามารถเชื่อใจฉันได้เท่านั้นและฉันคือผู้ที่สามารถช่วยคุณให้พ้นจากไฟนรกได้”
แม้ว่าเธออยากจะฆ่าใครสักคนด้วยความโกรธ แต่ลูซี่ก็รู้ว่า เสี่ยวอวี้หลินพูดถูก
เมื่อจ้องมองไปที่เสี่ยวอวี้หลิน ลูซี่กัดฟันของเธอและพูดว่า “เสี่ยวอวี้หลิน แกเป็นปีศาจ!”
ปากของเขางอเล็กน้อย เสี่ยวอวี้หลินพูดว่า “ขอบคุณสำหรับคำชมของคุณ” แต่ฉันต้องยอมรับว่า เขาเต็มไปด้วยเสน่ห์ของผู้ชายและมีความรู้สึกที่จะพิชิตผู้ชายคนนี้ได้สำเร็จ
เป็นที่น่าเสียดาย ที่เขาเป็นปีศาจร้ายและเป็นไปไม่ได้ที่ผู้หญิงคนใดจะล้มลง
ลูซี่หรี่ตาลงอย่างเงียบๆ ลูซี่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจในที่สุด
ลูซี่ไม่ได้โง่ เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้เป็นมรบทสรุปมาก่อน ไม่จำเป็นต้องต่อสู้เพื่อความตาย ต่อไปสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการตามหานักลงทุนอีกครั้ง
และผู้ชายที่ล้อมกรอบเธอไว้ ต่อหน้าเธอก็เป็นคนที่สามารถช่วยเธอได้เช่นกัน
ในขณะนี้การร่วมมือกับเสี่ยวอวี้หลิน เท่านั้นที่เขาจะสามารถฟื้นพลังได้
แต่ เธอก็ไม่เต็มใจจริงๆ
เพียงแค่ก้าวเดียว ตราบใดที่เสี่ยวอวี้หลินเสียชีวิต เธอก็สามารถได้รับส่วนแบ่งของ บริษัท และเงินสดจำนวนมากโดยไม่ต้องพึ่งพาคนที่มีชีวิตอยู่
แต่ตอนนี้ เธอยังคงเป็นเบี้ยล่างในมือของคนอื่น และเธอไม่สามารถควบคุมชีวิตและความตายได้ด้วยซ้ำ
เธอกำหมัดแน่น เสียงของลูซี่ก็แหบแห้งและพูดว่า “คุณ ต้องการให้ฉันทำอะไร?”
เมื่อเห็นท่าทีของลูซี่ เสี่ยวอวี้หลิน ก็รู้ว่าเรื่องนี้เสร็จสิ้นแล้ว
เสี่ยวอวี้หลินยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
……
นักฆ่าที่ถูกส่งออกไปถูกจับตัว และเจ้านายโกรธมาก
ดูเหมือนว่าเสี่ยวอวี้หลินจะรับมือได้ยากกว่าที่เขาคิด
เดิมทีเขาต้องการกินเสี่ยวอวี้หลิน และเสริมสร้างความแข็งแกร่งของตัวเอง
แต่ตอนนี้ในทางตรงกันข้ามเสี่ยวอวี้หลิน บีบประตูแห่งชีวิตของเธอ และมีความเป็นไปได้ที่จะล้มละลายได้ตลอดเวลา
สิ่งนี้ไม่คุ้มค่าที่จะได้รับ
เพื่อหลีกเลี่ยงความล้มเหลวเขาจึงต้องกำจัดเสี่ยวอวี้หลินและลูซี่
แต่เซี่ยอันน่า เรียกชื่อเธออย่างไร้ประโยชน์หวังว่าจะมีคนมาช่วยเย่ชูวเสวียไม่ใช่คนโง่ ยืนรอให้เขาลงมืออยู่ที่นั่น การทำตัวลำบากจริงๆ
“เจ้านาย แฟนของเสี่ยวอวี้หลินมาอังกฤษแล้ว!”
แฟนของเสี่ยวอวี้หลิน …
เจ้านายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้มอย่างบึ้งตึง
หลังจากจัดการกับเรื่องนี้แล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็ประหยัดเวลาได้
เมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้ว เซี่ยอันน่าควรจะทานอาหารเช้าแล้ว ทำไมเขายังไม่ติดต่อมา? เป็นไปได้ไหม ที่ฉีฉีบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องของเธอ?
หลังจากเหล่ตาแล้ว เสี่ยวอวี้หลินก็โทรหา เซี่ยอันน่าอีกครั้ง
แต่โทรศัพท์มือถือของเธอยังคงปิดอยู่
ในขณะนี้ ตงจื่อโทรหาเสี่ยวอวี้หลิน
“ได้รับข่าวอันน่าไหม”
ตงจื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และพูดว่า”ฉันได้ข่าวมาอันน่า … มาอังกฤษเพื่อตามหาคุณ”
“อะไรนะ!?” เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วและไม่มีท่าทีสงบอีกต่อไป “ทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่บอกฉัน มันอันตรายเกินไปที่จะทำแบบนี้!”
“อย่างไรก็ตาม คุณเย่และคุณหนานกงอยู่กับอันน่าดังนั้นทุกอย่างจะดีขึ้น”
เสี่ยวอวี้หลินขมวดคิ้วแน่นส่ายหัวและพูดว่า “คุณไม่เข้าใจสถานการณ์ในฝั่งอังกฤษ พวกเขาอยู่ที่นี่ พวกเขาจะไม่แสดงบทบาทใดๆ แต่จะส่งผลกระทบต่อกันและกัน
“แล้วจะทำยังไง ไม่งั้นฉันจะไปอังกฤษเดี๋ยวนี้!”
“มันก็สายเกินไป ลืมมันทิ้งสิ่งนี้ไว้กับฉัน”
วางสาย เสี่ยวอวี้หลินติดต่อเย่ชูวเสวียทันที
โชคดีที่โทรศัพท์มือถือของเย่ชูวเสวียติดต่อได้
ในขณะนี้ เย่ชูวเสวียและคนอื่นๆเพิ่งลงจากเครื่องบินและกำลังจะหาที่พัก
เมื่อเห็นหมายเลขโทรศัพท์มือถือเสี่ยวอวี้หลิน เย่ชูวเสวียมองไปที่เซี่ยอันน่าที่อยู่ข้างๆเขาจากนั้นก็เดินจากไป
“ฮัลโหล ฉัน……”
เย่ชูวเสวียถูกตะโกนอย่างลึกลับและเย่ชูวเสวียโกรธและพูดว่า”คุณตะคอกอะไรของ คุณจัดเตรียมไว้ เราต้องฟังไหม คุณต้องทำผิดอะไรบางอย่าง!”
“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ ฟังฉัน กลับไป!”
“ไม่ เราต้อง… เฮ้ คุณเป็นใคร แล้วจะทำอะไร!”
ก่อนที่เย่ชูวเสวีย จะพูดจบ ก็มีเสียงตะโกน
ทันใดนั้นเสี่ยวอวี้หลิน ก็รู้สึกกังวลมากและรีบถามว่า “ชูวเสวีย เกิดอะไรขึ้น?”
น่าเสียดาย ที่คำตอบของเสี่ยวอวี้หลิน คือเสียงตัดสายของโทรศัพท์มือถือ
โทรศัพท์ถูกวางสาย
ถือโทรศัพท์ไว้แน่น ใบหน้าของเสี่ยวอวี้หลินไม่น่ามอง
เสี่ยวอวี้หลินลุกขึ้นทันทีและสั่งให้คนของเขา”ส่งคนไปที่สนามบินและดูเซี่ยอันน่า, เย่ชูวเสวียและหนานกงเจาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตามพวกเขาจะพาพวกเขากลับมา”
“ครับ”
คนของเสี่ยวอวี้หลินกำลังรีบไปที่สนามบิน เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวียกำลังเผชิญกับอันตรายที่ไม่เคยมีมาก่อน
……
หนานกงเจาไปรับกระเป๋าเดินทางเย่ชูวเสวียและเซียอันน่าถูกชายฉกรรจ์สองสามคนหยุดอยู่ที่มุมและผลักเข้าไปในลิฟต์
ทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง มีคนชี้ปืนไปที่พวกเขาทั้งสองคน ไม่ยอมให้พวกเขาตะโกน
เมื่อมองไปที่สถานการณ์นี้ เย่ชูวเสวียรู้ว่าพวกเขาถูกลักพาตัว
เธอกดริมฝีปากของเธอ เย่ชูวเสวียสั่งให้ตัวเองสงบลงแล้วถามว่า “พวกแกเป็นใครและทำไมถึงจับเรา?”
อย่างไรก็ตามอีกฝ่ายไม่ได้ตอบ เย่ชูวเสวียจ้องไปที่ตัวเลขโดยไม่มีการตอบสนอง
“เฮ้ แกเป็นใบ้ ทำไมไม่คุย?”
เย่ชูวเสวียต้องการพูดอะไรมากกว่านี้ เซี่ยอันน่าดึงแขนเสื้อของเธอและกระซิบ”ชูวเสวีย พวกเขาต้องปฏิบัติตามคำสั่งและไม่สามารถพูดอะไรได้”
เย่ชูวเสวียขมวดคิ้วเล็กน้อยรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย
แต่เธอไม่ได้แสดงมันหันหน้าไปและพูดกับเซี่ยอันน่า”ไม่ต้องกังวลหนานกงเจาและเสี่ยวอวี้หลินจะมาหาเราแน่นอน ตอนนี้เรามาซื้อเวลาให้ตัวเองกันเถอะ
“อื้ม”
ลิฟท์ไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน
ผลักทั้งสองเข้าไปในรถ ในที่สุดพวกเขาก็มายืนอยู่หน้ารถสีดำ
“คุณสองคน ใคร เซี่ยอันน่า?”
เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายมาหาเซี่ยอันน่า เย่ชูวเสวียก็ได้ปิดกั้นเซี่ยอันน่า และถามว่า “แกกำลังทำอะไรอยู่?”
เมื่อเห็นพฤติกรรมของเย่ชูวเสวีย อีกฝ่ายก็รู้ว่าคนไหนคือเซี่ยอันน่า
ชายที่เป็นผู้นำชี้ไปที่เย่ชูวเสวีย และพูดกับคนอื่นๆ”เอาผู้หญิงคนนี้ออกไป”
คำพูดของเขาทำให้ เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวียประหลาดใจ
เมื่อจับกระโปรงของเย่ชูวเสวียแน่น เซี่ยอันน่าก็หัวเราะเยาะและดุ”กล้าไหม!”
“ห้ะ พวกเราไม่กล้าทำอะไร ต่อจากนี้ จะไม่ใช่ลูกสาวอีกต่อไป จะชีวิตหรือความตายขึ้นอยู่กับเรา!”
“คุณเป็นแค่เด็กกล้าเลี้ยงตัวเองแบบนี้เหรอ คุณควรให้นายจ้างฟังคุณ!”
อีกฝ่ายไม่คาดคิดว่าเซี่ยอันน่าที่ผอมและตัวเล็ก จะมีความน่ากลัวมาก
หลังจากที่อีกฝ่ายได้ฟัง ก็ยิ่งดุขึ้น และเขาก็ไม่ได้พูดอะไร
กังวลว่าพวกเขาจะทำอะไรเย่ชูวเสวีย เซี่ยอันน่าจึงริเริ่มที่จะยอมรับตัวตนของเธอ
“ฉันคือเซี่ยอันน่า ฉันจะร่วมมือกับแก หากแกขอให้ฉันทำอะไร แต่ถ้าแกกล้าที่จะสัมผัส ชูวเสวียแม้ว่าฉันจะตาย ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณทำสำเร็จ”
อีกฝ่ายเริ่มไม่อดทน พูดว่า “เราจะไม่แตกต้องเธอ ตามเราไป”
“แล้วชูวเสวียล่ะ?”
“เธอไม่มีประโยชน์สำหรับเรา โยนมันไว้ที่นี่”
ดูเหมือนจะมั่นใจในความปลอดภัยของเย่ชูวเสวีย
อย่างไรก็ตาม เซี่ยอันน่าเห็นปืนในมือของพวกเขา
หากเย่ชูวเสวียยังคงอยู่ มีความเป็นไปได้สูง สิ่งที่รอเธออยู่จะเป็น …
เซี่ยอันนาเม้มริมฝีปากเล็กน้อยไม่อยากเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นเธอจึงพูดว่า “เธอต้องไปกับฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าแกจะรักษาสัญญา”
“ผู้หญิงคุณมีคำขอมากเกินไป!”
“แกไม่ต้องฟัง แล้วแกจะรู้ว่าผลของการไม่ฟังคืออะไร”
เซี่ยอันน่าไม่มีการประนีประนอม อีกฝ่ายไม่มีทางเลือก นอกจากกวักมือเรียกและพูดว่า “เอาล่ะพาทั้งสองคนไปด้วยกัน”
มีคนเอาผ้าสีดำออกมามัดตาของพวกเธอ จากนั้นมัดแขนขาโยนเข้าไปในท้ายรถโดยไม่สนใจ
รถสั่นและดูเหมือนว่าพวกเขาจะออกเดินทางแล้ว
ทั้งสองกระซิบ”ดูเหมือนว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อคุณ”
“ขอโทษ ฉันทำให้คุณมีส่วนร่วม”
“ถ้าจะพูดแบบนั้น ก็ไม่ถือว่าฉันเป็นเพื่อนหรอกนะ เรื่องนี้พวกนั้นต้องว่า จะเล่นอุบายอะไรกับพวกเขา และพวกเขากำลังจะทำอะไร!”
เซี่ยอันน่า กลัวแทบตายเมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น
แต่เย่ชูวเสวียดูเหมือนจะไม่เปลี่ยนไป แต่ก็รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
“ชูวเสวีย ไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร และอีกฝ่ายไม่สามารถปล่อยเราไปได้เพียงเพราะเรากลัว งานหลักในตอนนี้คือถ่วงเวลา ทิ้งสัญญาณลับไว้และปล่อยให้เสี่ยวอวี้หลินและ หนานกงเจาพบเรา”
สิ่งที่เย่ชูวเสวียพูดนั้นสมเหตุสมผล
แต่เซี่ยอันน่ารู้สึกสับสนและถามว่า”อย่าลืม มือและเท้าของเราถูกขังทั้งหมดเราจะทิ้งสัญญาณลับไว้ได้อย่างไร?
เย่ชูวเสวียยิ้มอย่างมีชัยชนะจากนั้นโอบเอวของเธอไว้บนมือของซี่ยอันน่าและพูดว่า “คุณมาแตะกระเป๋าของฉัน มันคืออะไร”
เซี่ยอันน่าเอื้อมมือไปแตะมันและพูดว่า”ขวดแก้วที่มีความโค้งมนเหมือนน้ำหอม”
“ใช่มันคือน้ำหอมน้ำหอมนี้มีกลิ่นเฉพาะตัวและได้รับการคิดค้นสูตรพิเศษสำหรับฉันโดยเพื่อนนักปรุงของฉัน ตราบใดที่หนานกงเจาพบสุนัขตำรวจและได้กลิ่นที่เสื้อผ้าของฉันเขาก็สามารถตามทันได้!”
ดวงตาของเซี่ยอันน่าสว่างขึ้นและเธอพึมพำ”มันเป็นวิธีที่ดีจริงๆ”
แม้ว่าจะได้รับการยกย่อง แต่เย่ชูวเสวียก็ไม่ได้ยิ้มมากนัก
“เฮ้ ไม่น่าแปลกใจที่เสี่ยวอวี้หลิน ขอให้ฉันพาคุณกลับปรากฎว่าที่นี่มีอันตรายฉันรู้อย่างนั้นฉันก็แค่ฟังเขา”
“เสี่ยวอวี้หลิน … โทรหาคุณ?”
“ก็เมื่อกี้ เราเพิ่งลงจากเครื่องบิน เสี่ยวอวี้หลินโทรมาและขอให้ฉันพาคุณออกไปตอนนั้นฉันคิดว่าเป็นเสี่ยวอวี้หลินที่กลัวว่าเราจะค้นพบความลับของเขา ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะปกป้องเรา”
เมื่อนึกถึงเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าก็ดูมืดมนลง
“ตอนนี้ฉันอยากเจอเขาจริงๆ และถามด้วยตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอีกไหม”
“อย่ามองโลกในแง่ร้าย เราจะได้เห็นเสี่ยวอวี้หลินแน่นอน”
“หวังว่าอย่างนั้น.”
“มาเถอะตอนนี้คลายเกลียวฝาน้ำหอมออกก่อนแล้ว เทออกตามช่องว่างในรถ”
เซี่ยอันน่าเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ และเริ่มร่วมมือกับเย่ชูวเสวียโดยทิ้งสัญญาณลับไว้
ด้านอื่นๆ……
เมื่อรู้ว่า เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวียถูกลักพาตัว เสี่ยวอวี้หลินจึงไปหาเจ้านายของลูซี่
เมื่อเสี่ยวอวี้หลินเห็นการแสดงออกของเจ้านายไม่ได้เปลี่ยนไปมากนักและความอ่อนน้อมถ่อมตน ที่เขาเพิ่งจากไปก็หายไป
เจ้านายถามอย่างรู้ทันว่า “ทำไม เสี่ยวเซ่า ถึงมาที่นี่อีก เป็นไปได้ไหมว่าคุณมีใครบางคนอยู่ข้างๆฉัน”
เสี่ยวอวี้หลินสั่งด้วยสีหน้าเย็นชา “ส่งมอบเซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวียมา”
“โอ้ ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร”
“ฉันรู้ว่า แกต้องการลูซี่ ฉันสามารถให้เธอกับคุณได้”
เจ้านายยิ้มอย่างมีชัยและพูดว่า”ใครบอกว่าฉันต้องการลูซี่ คุณชอบผู้หญิงคนนั้นก็เอาไปเถอะ และฉันจะมอบให้กับคุณได้ถ้าคุณไม่ชอบก็แค่จัดการกับมัน อย่าปล่อยให้เธอ กลับมาสบตาฉัน ”
“แล้วนายต้องการอะไร”
“คุณรู้”
เสี่ยวอวี้หลิน “หึ ความอยากอาหารของคุณไม่น้อยเลยจริงๆ”
“ใช้เงินแลกชีวิตของคนที่รักสองคนนี่ เป็นข้อตกลงที่ดี”
“นำสิ่งของมาสิ”
อีกฝ่ายโยนเอกสารสองสามชิ้นไปที่มือของเสี่ยวอวี้หลิน
“เซ็น ตอนนี้ให้ใครบางคนส่งผู้หญิงสองคนนั้นมาให้คุณ”
เสี่ยวอวี้หลินมองไปที่มันอย่างไม่เป็นทางการและดวงตาที่เย็นชาก็กระพริบไปทั่วดวงตาของเขา
ทั้งหมดนี้เป็นหลักฐานที่เป็นเท็จว่า เสี่ยวอวี้หลินแอบเอาเงินใต้โต๊ะ
ตราบใดที่เขาลงนาม ความจริงที่ว่าเขารับเงินคืนจะได้รับการยืนยันเมื่ออีกฝ่ายมีปัญหาเขา ไม่มีจุดยืนที่จะหักล้างได้ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่ยอมเชื่อฟังโครงการความร่วมมือและให้ผลกำไรกับทั้งสองฝ่าย
แต่สำหรับเซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวีย แล้วเสี่ยวอวี้หลินไม่มีทางอื่นที่จะไป
ทันทีที่ดวงตาของเขาลดลง เสี่ยวอวี้หลินก็จับปากกาและเขียนชื่อของเขา
สถานการณ์โดยรวมถูกกำหนดและเจ้านายก็ยิ้มอย่างมีชัย
“ฮ่า เสี่ยวอวี้หลินคุณคิดไม่ถึงเหรอ ฉันคือคนที่ชนะในที่สุด!”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ ส่งคนกลับมาหาฉัน!”
“ไม่ต้องกังวล แม้ว่าความร่วมมือของเราจะเต็มไปด้วยความเปลี่ยนแปลง แต่ฉันก็ยังน่าเชื่อถือมาก”
ตามที่เจ้านายพูดฝ่ายตรงข้ามของเขาก็บอกใบ้
ผู้ชายได้รับคำสั่งให้โทรออก
แต่สองนาทีต่อมา ผู้ใต้บังคับบัญชาของเขากลับมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ชายคนนั้นกระซิบคำสองสามคำที่ข้างหูของเจ้านายและเจ้านายก็เย็นชาทันที
มองไปด้านข้างเสี่ยวอวี้หลิน เจ้านายรู้ว่าเขากำลังกัดฟันราวกับว่าเขากำลังจะกินคน
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา เสี่ยวอวี้หลินรู้สึกโล่งใจ
เขาลุกขึ้นยืน เดินไปด้านข้างของเจ้านายอย่างสบายๆเอนหลังและถอนแฟ้มออก
เจ้านายอยากจะหยุด แต่พอคิดได้ก็ยอมแพ้
ต่อหน้าฝ่ายตรงข้ามเสี่ยวอวี้หลินฉีกเอกสารออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จากนั้นก็โยนมันลงกับพื้นยิ้มอย่างอันตราย
“มีหลายคนที่ต้องการคนของฉัน แต่ไม่มีใครทำสำเร็จคนที่กล้าขยับตัวฉัน คราวนี้แกตายแน่!”
หลังจากนั้นเสี่ยวอวี้หลินก็จากไป ในขณะที่เจ้านายทรุดตัวลงบนเก้าอี้ดูหวาดกลัว
นั่งรถกลับ เสี่ยวอวี้หลินได้รับโทรศัพท์จากหนานกงเจา
ด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา เสี่ยวอวี้หลินพูดว่า “คุณอยู่ที่ไหน ฉันจะไปรับคุณตอนนี้”
“รับอะไร ฉันยังหาพวกเขาไม่เจอ ไปไหนไม่ได้”
คำพูดเหล่านี้ทำให้การแสดงออกของเสี่ยวอวี้หลิน แข็งกระด้างและรีบถามว่า “คน ถูกลักพาตัวไปแล้ว?”
“ไม่”
“ไม่ใช่คุณ?”
“ไม่ใช่ฉัน ฉันมาช้าไปอีกก้าว ฉันพบรถคนเหล่านั้นก็ถูกฆ่าไปแล้ว เย่ชูวเสวียและเซี่ยอันน่าก็จากไปแล้ว”
โดยไม่คาดคิดสิ่งต่างๆกลับแย่ลง เสี่ยวอวี้หลินกดริมฝีปากของเธอแน่น
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เปิดปากและพูดว่า“ ดูเหมือนว่ายังมีคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกเป็นระลอก”
“อาจเป็นพันธมิตรทางธุรกิจรายอื่นที่ใช้โอกาสในการหาจุดรั่วไหล”
“พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะนับเราสองคนพร้อมกัน”
เมื่อเขาได้รับคำตอบเช่นนี้ หนานกงเจาก็ขมวดคิ้วโดยคิดว่าเขาไม่มีอะไรต้องจัดการ
อย่างไรก็ตาม หนานกงเจาสว่างขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ยังไงก็ตามคุณหาสุนัขตำรวจให้ฉันได้ไหม
“ช่วยชีวิตคน?”
“ใช่”
เสี่ยวอวี้หลิน ไม่ลังเลและกล่าวว่า “รอฉันหามัน ฉันจะส่งไปให้คุณทันที”
ในไม่ช้า เสี่ยวอวี้หลินก็นำสุนัขตำรวจที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีและเข้าร่วมกับ หนานกงเจา
หลังจากได้รับสุนัขตำรวจ หนานกงเจาก็เริ่มพามันไปรอบๆ รถสีดำ
เมื่อสุนัขตำรวจชินกับรสชาติ เสี่ยวอวี้หลินก็ถามว่า “ทำไมคุณถึงหาสุนัขตำรวจ?”
“ตอนที่ฉันพบรถคันนี้ ฉันพบว่ามีกลิ่นน้ำหอมแรงอยู่ข้างนั้นกลิ่นนั้นเป็นน้ำหอมโปรดของเย่ชูวเสวีย และฉันก็พบขวดน้ำหอมเปล่าอยู่ในนั้นด้วย”
“ดีจัง พวกเขาไม่สามารถเคาะขวดน้ำหอมในหีบได้ สถานการณ์ที่เป็นไปได้มากที่สุด คือชูวเสวียทำให้ฉันเป็นนัย”
“งั้นต้องใช้หมาตำรวจติดตามกลิ่นนี้ด้วยเหรอ?”
หนานกงเจาพยักหน้า”ถูกต้อง”
“ไม่ต้องพูดมากเริ่มกันเลยดีกว่า”
ทั้งสองร่วมมือกันในแง่หนึ่งพวกเขาใช้สุนัขตำรวจในการติดตามในทางกลับกันเสี่ยวอวี้หลิน ส่งคนไปตรวจตราบริเวณใกล้เคียงเพื่อตรวจสอบยานพาหนะที่น่าสงสัยทั้งหมด
ในไม่ช้าพวกเขาก็มุ่งความสนใจไปที่รถกระบะสีเทา
ขณะนี้เซี่ยอันน่าและเย่ชูวเสวีย ถูกย้ายไปยังที่ซ่อนของพวกเขา
สภาพแวดล้อมคราวนี้ ดีกว่าท้ายรถมาก ยังไงๆ ก็เป็นบ้านแถมมีกลิ่นหมึกจางๆในอากาศด้วย
ผู้หญิงทั้งสองยังคงถูกมัดมือและเท้า แต่ผ้าปิดตาถูกถอดออกแล้ว
เซี่ยอันน่ามองไปรอบๆ เธอมักจะรู้สึกว่ารูปแบบการตกแต่งเหล่านี้คุ้นเคยเป็นอย่างดี
แต่สักพักเธอจำไม่ได้ว่า เห็นสไตล์การตกแต่งคล้ายๆ กันที่ไหน
แต่ เย่ชูวเสวียได้เปลี่ยนสีหน้าผ่อนคลายของเธอ ใบหน้าของเธอเริ่มเคร่งขรึม
เธอรู้สึกว่าสิ่งต่างๆ กลายเป็นเรื่องแปลก ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่คนงี่เง่าอีกต่อไป
เย่ชูวเสวียแค่อยากจะลุกขึ้นและมองไปรอบๆ แต่เธอไม่ฟัง
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไป เย่ชูวเสวียขมวดคิ้วและพูดว่า “อันน่า ขาของฉันชานิดหน่อย”
“เธอนวดให้ฉันหน่อย”
“ ไม่ใช่แค่ขา แต่แขนก็ชาด้วย”
“อาจจะถูกมัดนานเกินไป”
“ฉันไม่รู้ ฉันรู้สึกร่างกายไม่สบายไปหมด”
เมื่อเห็นเย่ชูวเสวียตัวแข็งและนั่งอยู่ที่นั่นเหมือนคนไม้ เซี่ยอันน่าก็เริ่มกังวล
“ไม่ต้องห่วง ฉันจะโทรหาใคร”
กระโดดไปที่ประตู เซี่ยอันน่าตะโกนอย่างหนัก “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
เสียงของเธอดังออกไปข้างนอก แต่ไม่มีใครตอบเธอเลย
ใบหน้าของเย่ชูวเสวีย น่าเป็นห่วงมากขึ้นเรื่อยๆ
ไม่มีวิธี เซี่ยอันน่าสามารถพึ่งพาตัวเองเพื่อปลดเชือกของเย่ชูวเสวีย โดยหวังว่าเธอจะรู้สึกดีขึ้น
เซี่ยอันน่าปลดเชือกด้วยความพยายามอย่างมาก
แต่เย่ชูวเสวีย ตกอยู่ในอาการโคม่า
“ชูวเสวีย ชูวเสวีย ！”
เซี่ยอันน่าเรียกชื่อเธออย่างไร้ประโยชน์ หวังว่าจะมีคนมาช่วยชูวเสวีย
