“นาย จริงๆแล้วนายก็เป็นลูกของครอบครัวตระกูลเย่”
พี่หกกำหมัดแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงที่เกลียดชัง “ฉันรู้ ดังนั้นฉันถึงได้เกลียดตัวเองและเกลียดคุณมากเช่นกัน ฉันสาบานว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อทำลายครอบครัวของคุณ!”
“ไม่ นายเข้าใจผิดแล้ว นายเป็นคนในครอบครัวตระกูลเย่แต่ไม่ใช่ลูกชายของฉัน”
พี่หกแทบจะคำรามและพูดออกมาด้วยความโกรธ “มาถึงตอนนี้แล้ว คุณยังอยากใส่ร้ายคนอื่นอีก?คุณคิดว่าฉันจะเชื่อหรอ!”
“นั่นคือความจริงช่วยไม่ได้ที่นายไม่เชื่อ นายยังคงเป็นลูกชายที่พ่อแม่นายเป็นคนให้กำเนิด
ดวงตาของนายที่เหมือนกับของฉันเพียงเพราะว่าแม่ของนายเป็นคนในครอบครัวตระกูลเย่ ”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้พี่หกถึงกับผงะ
“คุณพูดอะไร!?”
เมื่อนึกถึงช่วงเวลานั้น เย่ฉ่าวเฉินดูสับสนขึ้นมาเล็กน้อยและพูดต่อว่า: “เธอเป็นลูกสาวนอกสมรสในครอบครัวและเป็นสิ่งที่ละเมิดศีลธรรม หลังจากเกิดมาหลายปีเราก็พึ่งรู้ตัวตนของเธอ”
“พ่อไม่อยากยอมรับเธอและเธอเองก็ไม่อยากกลับมาในครอบครัวนี้ ทุกคนแยกกันอยู่อย่างสงบสุข จนกระทั่งเราเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเดียวกัน”
“ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของฉัน ดังนั้นฉันก็ดูแลเธอเหมือนกัน หลังจากอยู่ด้วยกันมาหลายปีความสัมพันธ์ของเราก็คลี่คลายลง หลังจากนั้นเมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะแต่งงานฉันก็ตั้งใจไปพบเธอเป็นพิเศษ”
“แต่พ่อของนายเข้าใจเราผิดซึ่งทำให้แม่ของนายโกรธมาก ในตอนนั้นเธอท้องนายอยู่และเธออยากให้ลูกของตัวเองมีบ้านที่สมบูรณ์แบบ เธอเลยแต่งงานกับพ่อของนาย”
“ฉันคิด ชีวิตของเธอไม่มีความสุขเลยหลังแต่งงาน เธอไม่ได้ติดต่อเราอีกและหายไปจนถึงวันนี้ที่ฉันได้รับรู้เกี่ยวกับข่าวคราวของเธอและพึ่งรู้เกี่ยวกับการมีชีวิตอยู่ของนายด้วย”
ดวงตาของเย่ฉ่าวเฉิน เต็มไปด้วยความเห็นอกเห็นใจและพูดว่า: “ลูกเอ๋ย ปล่อยวางความเกลียดชังเถอะ นี้เป็นคำตอบที่ลูกต้องการ”
ข้อเท็จจริงนี้ทำให้ทุกคนประหลาดใจ
ทำไมพวกเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพี่หกที่เอาแต่ต่อต้านครอบครัวตระกูลเย่ทุกหนทางกลับกลายเป็นคนในครอบครัวตระกูลเย่ซะงั้น
หลังจากอาการช็อก พี่หกไม่เต็มใจที่จะยอมรับข้อเท็จจริงนี้ เขาจ้องมองไปที่เย่ฉ่าวเฉินด้วยความโกรธและพูดด้วยความโกรธว่า: “คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ!”
“ต่อหน้าความจริงรับไม่ได้สำหรับการปฏิเสธของคนอื่นๆ เราไปตรวจDNAได้ ถึงตอนนั้นความจริงทั้งหมดก็จะถูกเปิดเผย”
“หึ คุณโกหกเรื่องใหญ่โตเพียงแค่อยากหนีออกไปจากที่นี้ แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่ถูกคุณหลอกวันนี้คุณจะต้องตาย! และลูกหลานของคุณพวกเขาทั้งหมดจะต้องถูกฝังไปพร้อมกับคุณ!”
พี่หกบ้ามากขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับว่าเขากำลังจะกดชนวนระเบิดในมือ
เย่ฉ่าวเฉินหยิบรูปถ่ายจากอ้อมแขนของเขาแล้ววางลงบนโต๊ะพร้อมกับพูดว่า “โอเค แม้ว่านายจะคิดว่าฉันโกหกนาย แต่รูปนี้ไม่สามารถโกหกได้”
มันเป็นภาพถ่ายที่เก่ามาก ในภาพมีเด็กสี่คนยืนด้วยกัน แต่ไม่มีรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของพวกเขาเลย
พี่หกเห็นได้อย่างรวดเร็วว่าหญิงสาวที่อยู่ทางขวาสุดคือแม่ของเขา
หญิงสาวมัดผมเปียไว้และไฝบนเปลือกตาของเธอเป็นเอกลักษณ์อย่างมาก
“นี้คือแม่ของนาย เป็นครั้งเดียวที่เธอมาที่บ้านครอบครัวตระกูลเย่และทิ้งรูปหมู่ไว้ ในนั้นมีพวกเราลูกทั้งสี่คนและพ่อของเรา”
พี่หกลังเลไปชั่วขณะแต่ก็ยังเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายขึ้นมา
จริงๆแล้วหลังจากได้ยินคำอธิบายของเย่ฉ่าวเฉิน ก็ทำให้พี่หกรู้สึกหวั่นไหวไปแล้ว
เพราะความเกลียดชังเขาจึงจงใจละเลยอยากมากและหลับหูหลับตาด้วยความเกลียดชัง
และตอนนี้ต่อหน้าหลักฐานมากมาย เขารู้สึกว่าการยืนหยัดของตัวเองช่างไร้สาระเหลือเกิน
มือที่ถือรูปถ่ายนั้นสั่นเล็กน้อย ชายผู้แข็งแกร่งก็เผยให้เห็นถึงสายตาที่เริ่มไม่แน่ใจ
“เป็นไปไม่ได้ๆ…ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ ทำไมแม่ไม่บอกความจริงกับฉัน”
“ที่เธอไม่ได้พูด ในแง่มุมหนึ่งเพราะเธอเป็นคนที่หยิ่งผยองและไม่เต็มใจที่จะยอมรับว่าตัวเองเป็นลูกสาวนอกสมรส ในอีกแง่มุมหนึ่งคือเธอเกลียดชังพ่อของนายมากและเกลียดที่เขาไม่เชื่อใจเธอ”
เมื่อเห็นความสับสนของพี่หก เย่ฉ่าวเฉินก็ลดน้ำเสียงลงและพูดว่า: “ลูก พวกเขามีความผิดทั้งสองฝ่าย เป็นเพราะความดื้อรั้นของพวกเขาที่ทำให้เกิดโศกนาฏกรรมขึ้น ก่อนที่สิ่งต่างๆจะเลวร้ายไปกว่านี้ วางมือเถอะ”
พี่หกยิ้มอย่างหดหู่และพูดว่า: “เรื่องบางเรื่อง พอเริ่มก็ไม่สามารถหยุดได้แล้ว”
“หมายความว่าไง?”
พี่หกลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังพูดความจริงออกมา
“ฉันติดตั้งระเบิดเวลาไว้ในร้านอาหารนี้และในหนึ่งนาทีทุกอย่างก็จะจบลง”
คำพูดของพี่หกทำให้ทุกคนช็อก
“วิ่งเร็ว!”
ทุกคนต่างรีบวิ่งออกไป มีเพียงพี่หกเท่านั้นที่ยังคงนั่งอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับเลย
แม้ว่าพี่หกจะทำสิ่งชั่วร้ายไว้มากมาย แต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายเซี่ยอันน่า
หลังจากได้ฟังเรื่องราวเมื่อกี้จบ เซี่ยอันน่าก็รู้สึกว่าชายคนนี้เป็นผู้บริสุทธิ์
ในขณะนี้ทุกคนกำลังวิ่งเพื่อเอาชีวิตรอด มีเพียงเขาที่ยังคงไม่ขยับซึ่งทำให้เซี่ยอันน่ากังวลแทนเขา
“รีบออกไปจากที่นี้!”
เขาเงยหน้ามองไปเซี่ยอันน่า พี่หกยิ้มและพูดว่า: “ฉันไม่ไปไหนแล้ว ฉันเหนื่อย ฉันอยากไปหาพ่อกับแม่และถามพวกเขาว่าทำไมพวกเขาถึงทำแบบนี้กับฉัน”
“แต่……”
“อันน่า ไม่ทันแล้ว รีบไป!”
เซี่ยอันน่าอยากโน้มน้าวพี่หก แต่ถูกเสี่ยวอวี้หลินที่อยู่ข้างๆเธอลากออกจากห้องอาหาร
ในช่วงเวลาสุดท้าย ทุกคนต่างวิ่งออกจากห้องอาหาร พวกเขาหมอบลงพื้นรอการระเบิด
แต่สามนาทีผ่านไป ด้านหลังยังคงเงียบสงบ
ต้วนอีเหยาค่อยๆยืดตัวขึ้นอย่างช้าๆและเหล่มองไปด้านหลัง
ถึงแม้จะถูกแกล้ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นๆหงุดหงิดเลย
มีคนกลับไปที่ห้องอาหารและพบว่าพี่หกหายไปแล้ว
“ไอ้หนุ่มคนนี้เล่นตลกอะไรกันเนี่ย!”
เย่ฉ่าวเฉินเหล่ตามองและพูดว่า “ฉันเดาว่าเด็กคนนี้คือความหวัง พวกเราทุกคนถือซะว่าเขาตายไปแล้วละกัน เหอะ เขายังไม่ผ่านพ้นอุปสรรคในใจของเขายังคงเป็นคนที่มีชีวิตยากลำบาก”
“แต่นี้ถือเป็นจุดจบที่ดีที่สุดเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด จากนี้ไปเราจะไม่รบกวนกันและกัน เคยปฏิบัติต่อกันเหมือนศัตรู ตอนนี้อยากเป็นครอบครัวเดียวกันคงยากมาก”
เย่ฉ่าวเฉินพยักหน้าโดยเข้าใจคำพูดที่ฟังดูสมเหตุสมผลของเย่จิงเหยียน
ถ้าเธอไม่สามารถเข้มแข็งได้แบบนั้น ทำไมไม่บอกคนในครอบครัว เธออาจจะยังมีโอกาสอธิบาย มันอาจไม่ทำให้เกิดสถานการณ์เช่นวันนี้ก็ได้
เขาถอนหายใจเบาๆ เย่ฉ่าวเฉินเงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่ซีดของเซี่ยอันน่า
“คุณคือคุณเซี่ยสินะ”
หลังจากเขาเรียกชื่อ เซี่ยอันน่าก็รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็วและพูดอย่างสุภาพว่า: “ใช่ค่ะ ฉันเองสวัสดีค่ะคุณชายเย่”
“ต้องขอโทษด้วยที่ดึงคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง”
เซี่ยอันน่าส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า “คุณอย่าพูดอย่างนั้น นี้เป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครสามารถคาดเดาได้ โชคดีที่ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วและทุกคนก็ยังปลอดภัยดีไม่ได้รับอันตรายใดๆ”
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเธอเป็นคนใจกว้างและไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งไม่ถ่อมตัวจนต่ำต้อย เย่ฉ่าวเฉินก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม: “คุณเป็นหญิงสาวที่มีสติสัมปชัญญะ ผมเชื่อว่าพ่อแม่ของ เสี่ยวอวี้หลินจะต้องชอบคุณในฐานะลูกสะใภ้ในอนาคตอย่างแน่นอน”
หลังจากได้ยินประโยคนี้จบ ใบหน้าของเซี่ยอันน่าก็เขินอาย
“เอาล่ะ เรากลับกันก่อนเถอะ เผลอๆเวยเวยก็คงรอจนกระวนกระวายไปหมดแล้ว”
ครอบครัวตระกูลเย่ขึ้นรถและเตรียมตัวออกเดินทาง
เมื่อหันไปมองก็พบเสี่ยวอวี้หลินและเซี่ยอันน่ายืนเผชิญหน้าแสดงความรักใคร่ต่อกัน
ขณะที่ต้วนอีเหยากำลังจะเรียกชื่อเซี่ยอันน่า เย่จิงเหยียนก็ตบหลังมือของเธอ ส่งสัญญาณให้เธอว่าไม่ต้องไปรบกวนพวกเขาทั้งสองคน
ในขณะนี้สายตาของเสี่ยวอวี้หลินมีเพียงเซี่ยอันน่าคนเดียว
เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าอย่างปลอดภัย เสี่ยวอวี้หลินก็รู้สึกเหลือเชื่อเล็กน้อยราวกับว่ากำลังฝันอยู่
“อันน่า อันน่า อันน่า … ”
เสี่ยวอวี้หลินพึมพำชื่อของเธอซ้ำไปซ้ำมา ราวกับว่านี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ความผูกพันระหว่างพวกเขาลึกซึ้งมากขึ้น
เซี่ยอันน่ายิ้มเบาๆและพูดว่า “ฉันกลับมาแล้ว”
เป็นเพียงคำพูดง่ายๆแค่สี่คำแต่ทำให้เสี่ยวอวี้หลินตื่นขึ้นมาจากความฝัน
เขาดึงเซี่ยอันน่าเข้ามาในอ้อมแขนของเขา เสี่ยวอวี้หลินกอดเธอแน่นราวกับว่าจะสิงเธอเข้ามาในร่างกายของเขา
“อันน่า ผมจะไม่ปล่อยให้คุณห่างจากตัวผมอีก!”
เซี่ยอันน่าเองก็กอดเสี่ยวอวี้หลินกลับ ใช้ใบหน้าของเธอลูบไปที่ภายใต้อ้อมแขนของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เสี่ยวอวี้หลิน ฉันมีเรื่องบางเรื่องที่อยากคุยกับคุณ”
“อะไร?”
“ฉันรักคุณ รักมากๆ ฉันไม่อยากสนใจสายตาของคนอื่นแล้ว ฉันแค่อยากอยู่กับคุณ”
คำพูดของเซี่ยอันน่าทำให้เสี่ยวอวี้หลินตัวแข็งทื่อไปหมด จากนั้นก็มีความงดงามที่แสนจะพิเศษปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
“อันน่า”
“หืม?”
“เราแต่งงานกันเถอะ”
คราวนี้ถึงคราวที่เซี่ยอันน่ารู้สึกตะลึง
เธอเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าเขา เซี่ยอันน่าถามด้วยความตะลึง: “นี้มัน … จะเร็วไปไหม?”
“ไม่เลยสักนิด ผมรู้สึกว่าช้าไปด้วยซ้ำ รอผมกลับไปจะเริ่มเตรียมตัวสำหรับงานแต่งงาน จะต้องจัดให้ยิ่งใหญ่และจะไม่ปฏิบัติต่อคุณไม่ดี”
“แต่ว่าพ่อแม่ยังไม่รู้เรื่องนี้เลย”
“พวกเขาจะต้องเห็นด้วยแน่นอน ตอนนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณว่าจะเห็นด้วยหรือเปล่า”
ภายใต้สายตาที่จ้องมองอย่างจริงจังของเสี่ยวอวี้หลิน เซี่ยอันน่าค่อยๆยิ้มและพยักหน้าเบา ๆ
“เยี่ยมไปเลย!”
เสี่ยวอวี้หลินกำลังจะอุ้มเซี่ยอันน่าวนไปรอบๆ เซี่ยอันน่าก็พูดขึ้นมาก่อน
“แต่ฉันมีเงื่อนไข”
“เงื่อนไขอะไร”
“ฉันอยากแต่งงานหลังเรียนจบ ตอนนี้ฉันยังเรียนอยู่เลย”
เสี่ยวอวี้หลินตบหน้าผากของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม: “ดูผมสิ รีบจนยุ่งเหยิงไปหมด งั้นเรามาหมั้นกันก่อน บอกให้คนอื่นๆรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผมและคุณไม่ได้รับอนุญาตให้ออกความคิดเห็น!”
“อืม โอเค”
หนุ่มสาวทั้งสองสวมกอดกันอีกครั้ง ความสุขของพวกเขาไม่อาจซ่อนไว้ได้จนทำให้ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็รู้สึกอิจฉา
ในอีกมุมหนึ่ง มีชายคนหนึ่งมองไปที่คู่รักที่มีความสุขอย่างเงียบๆ พร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกถึงความซับซ้อน
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
หยิบมันขึ้นมาดู พี่หกก็ขมวดคิ้ว
“มีเรื่องอะไร?”
คนในสายคือซู่เฉียวเฉี่ยว
“ที่โทรหาคุณเพื่อถามว่าแผนสำเร็จหรือเปล่า ตอนนี้เซี่ยอันน่ากับคนในครอบครัวตระกูลเย่กลายเป็นเนื้อบดแล้วหรือยัง?”
“แผนถูกยกเลิก”
สีหน้าของซู่เฉียวเฉี่ยวเปลี่ยนไปและถามอย่างรีบร้อนว่า “ยกเลิกทำไม”
“นี้เป็นเรื่องของฉัน คุณเข้ามายุ่งมากเกินไปแล้ว จำไว้ว่าคุณเป็นแค่เบี้ยตัวหนึ่งของฉัน ตอนนี้ฉันจะเตือนคุณไว้ว่าอย่าแตะต้องเซี่ยอันน่าอีก!”
เหตุผลที่ซู่เฉียวเฉี่ยวร่วมมือกับพี่หกเป็นเพราะพี่หกสามารถจัดการกับเซี่ยอันน่าและทำลายชื่อเสียงของเธอให้ป่นปี้ได้
เดิมทีซู่เฉียวเฉี่ยวเป็นหญิงสาวที่เหมือนกับถูกส่งลงมาจากสวรรค์ที่แสนจะภาคภูมิใจ แต่เซี่ยอันน่าได้ปล้นความเด่นและโอกาสซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเธอ ซึ่งทำให้เธอทนไม่ได้และสาบานอย่างเงียบๆว่าจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ออกไปให้ได้
แต่ตอนนี้ทำไมพี่หกถึงปล่อยเซี่ยอันน่าไปล่ะ? ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นช่วงเวลาที่แผนการกำลังจะสำเร็จ! ?
ซู่เฉียวเฉี่ยวไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรอีก
อยู่ข้างๆพี่หก เธอเคยเห็นด้านที่โหดร้ายของชายคนนี้มามากแล้วและรู้ว่าสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนหากทำให้เขารำคาญคืออะไร
ดังนั้นแม้ว่าจะไม่เต็มใจ ก็จะไม่ถามคำถามใดๆอีกแน่นอน
แม้ว่าจะถามอะไรไม่ได้ แต่ก็สามารถทำอะไรบางอย่างภายใต้หน้ากากของคนอื่นได้เสมอแหละมั้ง
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซูเฉียวเฉี่ยวก็ยิ้มมุมปากและพูดช้าๆ: “โอเค ฉันรู้แล้วว่าควรทำอะไร”
“หวังว่าคุณจะรู้จริงๆว่าควรทำอะไร”
หลังจากวางสายพี่หกก็เงียบไปครู่หนึ่งและโทรหาคนรอบข้าง
“ไปดูซูเฉียวเฉี่ยว ถ้าเธอปลอดภัยจริงๆนายไม่ต้องลงมือ ถ้าเธอหน้าไหว้หลังหลอกขึ้นมาและยังกล้าคิดที่จะจัดการเซี่ยอันน่าก็ลงมือจัดการเธอได้เลย!”
“ครับ เข้าใจแล้วครับ!”
ลูกน้องของเขามาเหมือนผี เดินอย่างเงียบๆแต่มีความเร็วที่รวดเร็วมาก กระบวนการทั้งหมดดูเหมือนว่าพี่หกกำลังสั่งการกับอากาศ
หลังจากจัดการกับเรื่องเหล่านี้เสร็จ พี่หกก็มองไปในทิศทางของเซี่ยอันน่าอีกครั้ง
ในขณะนี้เซี่ยอันน่าและเสี่ยวอวี้หลินนั่งอยู่บนรถแล้วและพร้อมที่จะจากไป
เมื่อเห็นเธอจากไปดวงตาของพี่หกก็ฉายแววแปลกๆ
“อันน่า นี้คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันสามารถทำให้คุณได้ ในอนาคตดูแลตัวเองดีๆนะ!”
หลังจากพึมพำพี่หกก็หันกลับไปและเดินไปอีกทาง
เขาและเซี่ยอันน่าเปรียบเสมือนเส้นคู่ขนาน เนื่องจากภูเขาสูงชันและแม่น้ำที่ยาวเหยียดจึงทำให้ไม่สามารถตัดกันหรือปะปนกันได้
ครึ่งปีผ่านไป –
บนเวที พิธีกรกล่าวเปิดงานด้วยความหลงใหลอย่างเต็มที่และคำพูดไม่กี่คำก็กระตุ้นอารมณ์ของทุกคนที่มาร่วมงาน
ด้านหน้าดูคึกคักอย่างมาก แต่ในห้องแต่งตัวด้านหลังเจ้าสาวท้อโตมีใบหน้าที่บูดบึ้ง
วันนี้เป็นวันของเซี่ยอันน่า แต่ทำไมเธอถึงไม่มีความสุขเลย
เดิมทีเธอเจรจากับเสี่ยวอวี้หลินไว้แล้วว่าจะรอให้เธอเรียนจบก่อนค่อยแต่งงาน
แต่ทั้งสองคนไม่ระมัดระวังทำให้มีลูกก่อน ตอนนี้ท้องของพวกเธอเริ่มใหญ่ขึ้น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำเรื่องแต่งงานก่อน
แม้ว่าการที่สามารถให้กำเนิดชีวิตเล็กๆเป็นสิ่งที่เซี่ยอันน่าใฝ่ฝัน
แต่เด็กคนนี้ไม่ได้มาในเวลาที่เหมาะสม ซึ่งทำให้เซี่ยอันน่ารู้สึกกลุ้มใจเล็กน้อย
ก่อนอื่นเธอยังเด็กเกินไปและยังเรียนไม่จบ การตั้งครรภ์ครั้งนี้จะส่งผลต่อเวลาจบการศึกษาของเธอแน่นอน
ประการที่สอง หลังจากคลอดเด็กทารกเธอต้องรับผิดชอบในเรื่องการกินดื่มและอื่นๆอีกมากมาย ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้เวลาล่าช้าอย่างมาก นี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับดาวดวงใหม่อย่างเซี่ยอันน่าแน่นอน
สุดท้าย … ก่อนแต่งงาน เซี่ยอันน่าได้รู้จากเสี่ยวอวี้หลินที่กำลังเมาว่าผู้ชายคนนี้จงใจปล่อยให้ตัวเองท้องโดยมีจุดประสงค์เพื่อจะได้แต่งงานก่อน!
เป็นไอ้สารเลวดีๆนี้เอง เขาไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของตัวเซี่ยอันน่าเลย ดังนั้นนี้จึงเป็นการตัดสินใจที่เห็นแก่ตัว!
เซี่ยอันน่ายิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ จู่ๆเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วยกกระโปรงของเธอขึ้นจากนั้นก็เดินออกไป
เมื่อเห็นเช่นนี้แม่เซี่ยก็รีบถามว่า: “อันน่า ลูกจะไปไหน?”
“ฉันไม่แต่งงานแล้ว!”
“พูดเรื่องอะไรกัน ตอนนี้เป็นตอนที่จะทำตามอำเภอใจได้หรือไง!”
แม่เซี่ยรีบหยุดเซี่ยอันน่าและพูดอย่างรวดเร็วด้วยน้ำเสียงที่เข้มงวด
ฉีฉีที่อยู่ข้างๆเธอ ดูงงงวยไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเซี่ยอันน่าถึงอยากถอนเรื่องแต่งงาน
เอ๊ะ หรือเป็นโรคก่อนแต่งงานหรือเปล่า?
แต่มาถึงในตอนนี้ไม่ว่าเธอจะมีอาการอย่างไรงานแต่งงานนี้ก็จะต้องดำเนินต่อไป
คิดไปมา ฉีฉีก็แอบออกจากห้องแต่งตัวแล้วไปหาเย่ชูวเสวียและคนอื่นๆเพื่อขอให้พวกเขาพูดบางอย่างกับเสี่ยวอวี้หลินจากนั้นให้เขามาจัดการเซี่ยอันน่า
หลังจากได้รับข่าวไม่นานเสี่ยวอวี้หลินก็รีบไปที่ห้องแต่งตัว
