ซีซีหลับตา พยายามข่มอารมณ์ จากนั้นพูดขึ้นว่า “ฉันจะบอกนายอีกครั้งนะ ฉันไม่เคยบอกหรือสัญญากับนายว่าฉันจะเป็นแฟนนาย เป็นเพราะนายคิดเองเออเองไปคนเดียวทั้งนั้น อีกอย่างนะ ฉันจะเป็นเพื่อนกับใคร นั่นมันเป็นสิทธิของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย สุดท้ายนะ ถ้านายทำฉันเสียชื่อเสียงอีก ฉันจะฟ้องนาย!”
ซีซีเงยหน้ามองไปที่เขา จากนั้นยิ้มเย้ย “ไม่รู้ว่านายจะทำสำเร็จไหม แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไป อย่ามายุ่งวุ่นวายหรือรบกวนฉันอีก ไม่งั้นนายตายแน่!”
ชายใส่แว่นขำเล็กน้อย “ใครให้ความกล้าเธอมานักหนา ถึงได้พูดอะไรแบบนี้ออกมา”
ซีซีหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า และพูดขึ้นว่า “โชคดีจริงๆ เมื่อกี้กดบันทึกเสียงไว้ได้ ที่นายพูด ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์ฉันหมดแล้ว และถ้าฉันปล่อยคลิปเสียงนี้ออกไป อยากจะรู้จริงๆว่ามีมหาลัยไหนที่จะรับคนแบบนี้เข้าเรียน”
ชายใส่แว่นช็อกไปชั่วขณะ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
ซีซีพูดปลอบใจเขาว่า “นายอย่าทำหน้าแบบนั้นซิ ฉันเป็นคนที่ซวยโอเคไหม? ถ้านายยอมเลิกรา ฉันจะไม่ถือสาอะไร แต่ถ้านายไม่ยอม ก็อย่ามาหาว่าฉันไม่ไว้หน้านายแล้วกัน ให้ทุกคนได้รู้ไปเลย ว่าเด็กเรียนดีเรียนเด่น ทำเรื่องอะไรไว้บ้าง”
“เธอกล้า!”
“ถ้านายไม่ยอมเลิก นายก็รอดูเลย ในเมื่อนายไม่ยอมปล่อยให้ฉันอยู่ดีๆ ฉันก็ไม่ยอมให้ปล่อยผ่านไปง่ายๆแบบนี้แน่”
ซีซีพูดด้วยสีหน้าท่าทางจริงจัง
ถ้ามหาวิทยาลัยรู้เรื่องนี้ เขาจบเห่แน่
“ฉันดูเธอผิดไปจริงๆ ฉันขอเตือนนะ ห้ามให้คนอื่นได้ยินอะไรพวกนี้เด็ดขาด ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่!”
“วางใจได้ ถ้านายไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันก็จะไม่หาเรื่องให้นาย ต่อไปนี้ เรื่องนายกับยัยหัวหน้าห้องนั่นไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีก อ่อ อีกอย่างข่าวลือในเว็บพวกนั้นนายไปลบให้หมด และแก้ข่าวให้ด้วยว่าตั้งแต่แรกจนตอนนี้นายกับฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันเลย”
ชายใส่แว่นคนนั้นมองไปที่โทรศัพท์ของซีซี และพูดว่าต่อว่า “ฉันลบได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธออาจะเอาคลิปเสียงนั้นมาเล่นงานฉันอีก”
“ฉันไม่ได้เป็นเหมือนนาย ขอแค่นายไม่มายุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันก็ไม่ไปหาเรื่องให้ตัวเอง เอาล่ะตามนี้ หวังว่าจะไม่เจอกันอีก”
พูดจบ เธอก็หันหลังเดินจากไป
ชายใส่แวนยืนมองแผ่นหลังของเธออย่างโกรธแค้น
“หึ ทำฉันขายขี้หน้า แล้วคิดว่าฉันจะยอมปล่อยไปง่ายๆแบบนี้หรือ? ไม่มีฉัน เธฮก็ต้องโดนจัดการอยู่ดี!”
ซีซีรู้สึกไม่สบายมากตั้งแต่ตอนที่เริ่มทะเลาะกับเขา
ยังดีที่เขาไม่รู็ ไม่งั้นเขาต้องเข้ามาแย่งโทรศัพท์แน่ๆ
ซีซียืนพิงกำแพงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆปีนขึ้นบันได ไปห้องพักอาจารย์
เธอเคาะประตู จากนั้นก็มีเสียงดังออกมา
“เข้ามา”
เมื่อซีซีเดินเข้าไป เธอก็ยื่นใบรับรองแพทย์ให้อาจารย์ เพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอป่วยจริงๆ
อาจารย์ไม่รู้เรื่องข่าวลืออะไร ยิ้มกับเธอและพูดว่า “ต่อไปให้เพื่อนมาส่งให้ก็ได้ ไม่ต้องฝืนมา”
เห้อ เธอก็อยากให้คนช่วยเหมือนกัน แต่ตอนนี้จะมีใครอยากมาช่วยเธอกันล่ะ
เธอยิ้มรับ และตอบกลับอาจารย์ว่า “ค่ะอาจารย์ ขอบคุณค่ะ”
“อืม งั้นก็กลับไปพักผ่อนเถอะ”
จากนั้นเธอก็เตรียมเดินออกมา
แต่ก็ได้ยินเสียงเรียกของอาจารย์
“อ่าใช่ เทอมที่แล้วเธอทำได้ไม่เลวเลยนะ เกรดก็โอเคมาก อาจารย์ว่าแนะนำให้เธอเข้าร่วมการแข่งขันคัดเลือกเยาวชนดีเด่น”
ได้ยินดังนั้น ซีซีรู้สึกว่าโลกของตัวเองสว่างสดใสขึ้นมาทันที
ถ้าได้คัดเลือกให้เป็นเยาชนดีเด่น ก็จะมีผลต่อคะแนนการสอบของเธฮ
เธอดีใจยิ้มแฉ่ง
“ได้ค่ะอาจารย์ หนูจะเตรียมตัวให้ดีค่ะ!”
“โอเค ไปได้”
ซีซียิ้มและเดินออกจากห้องไป
แม้จะมีผู้คนมากมายชี้และมองมาที่เธอ แต่เธอก็ไม่สนใจหรือใส่ใจอีกแล้ว
ขอแค่เธอมุ่งมั่น โอกาสก็จะเข้ามาหาเธอ
………………….
หัวหน้าห้องรีบบึ่งไปที่ห้องสมุด มองหาชายใส่แว่น เห็นเขานั่งหลบมุมอยู่
จากนั้นก็เดินไปเขา และถามว่า “ทำไมต้องลบโพสต์”
เพราะว่าห้องสมุดเงียบมาก เวลาที่เธอพูดจึงทำให้ทุกคนได้ยิน
ชายใส่แว่นยืนขึ้นและพาเธอเดินออกไปคุยข้างนอก
เมื่อเดินถึงสวนดอกไม้หลังห้องสมุด เขาก็เริ่มพูดว่า “เมื่อกี้เธอบ้าไปแล้วหรือไง พูดเสียงดังขนาดนั้น กลัวคนไม่รู้ว่าพวกเราเป็นคนโพสเรื่องพวกนั้นหรือ!”
ถึงแม้เธอจะดูเป็นคนกล้าและไม่กลัวอะไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าชายใส่แว่น เธอกลับก้มหัวไม่กล้าหืออะไร
“ฉัน…ฉันแค่รีบร้อนไปหน่อย เลยลืมไปชั่วขณะ ขอโทษนะ อย่าโกรธเลย”
ชายใส่แว่นจอบกลับว่า “ครั้งหน้าระวังหน่อย”
“อืมๆ” เมื่อเห็นว่าชายใส่แว่นไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอจึงยิ้มแหยๆและถามว่า “ว่าแต่ทำไมนายถึงลบโพสต์ล่ะ หรือว่านายยกโทษให้ซีซีแล้ว?”
นี่เป็นสิ่งที่เธอกลัว เพราะกว่าที่เธอจะแย่งเขามาได้ แล้วถ้าตอนนี้เขาใจอ่อนกลับไปหาซีซีอีก เธฮจะทำอย่างไร?
ชายใส่แว่นขำเยาะออกมา “หึ ยัยนั่นทำฉันอับอายขายขี้หน้า ชาตินี้ทั้งชาติฉันก็ไม่มีวันอภัยให้!”
ได้ยินดังนั้น เธอก็ถอนหายใจโล่งอก
แต่ในเมื่อไม่ยกโทษให้ แล้วทำไมต้องลบโพสต์ล่ะ? เธอยังเรื่องที่ต้องเขียนอีกเยอะแยะเลย และซีซีจะไม่มีหน้าไปมหาวิทยาลัยได้อีกแน่
เธอมองไปที่เขาอย่างไม่เข้าใจ และเขาก็พูดขึ้นว่า “ฉันก็ไม่อยากลบ แต่ว่าซีซีมันร้าย มันหลอกให้ฉันหลุดพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา แล้วก็บันทึกเสียงไว้ เอามาเล่นงานฉัน มันยังบอกอีกว่า ถ้าไม่ฟัง มันจะทำลายชื่อเสียงฉัน ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดมันมาก แต่ชื่อเสียงฉันก็สำคัญกว่า จะเอามาเสี่ยงไม่ได้”
ได้ยินดังนั้น หัวหน้าห้องยิ่งไม่ชอบใจ “ยัยนี่มันร้ายกาจ แต่ว่าจะปล่อยมันไปแบบนี้หรือ”
“ฉันก็ไม่อยาก”
หัวหน้าห้องกรอกตาไปมา จากนั้นก็ยิ้มชั่วร้ายออกมา
“เรื่องจัดการซีซี ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันแล้วกัน”
“เธอมีความคิดี?”
เธอพยักหน้า และตอบว่า “ใช่ ครั้งนี้ฉันจะทำซีซีขายขี้หน้า！”
“นี่เธอทำเองนะ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“วางใจได้ เรื่องนี้สาวไม่ถึงนายแน่ คนในมหาลัยไม่ชอบซีซีตั้งเยอะ มันไม่รู้หรอกว่าเป็นฝีมือเรา”
ชายใส่แว่นได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจ จับมือของเธอไว้และพูดว่า “โชคดีนะที่ตอนนั้นฉันเลือกเธอ มีเธฮอยู่ฉันก็สบายใจขึ้นเยอะเลย”
เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น เธอก็รู้สึกอ่อนระทวย
ความสุขนี้ ไม่ว่าเธอจะอะไรเพื่อเขาแค่ไหนก็ตาม มันคุ้มค่ามาก
อีกฝากหนึ่ง ขณะที่ซีซีกำลังทำงานอยู่ที่ร้านขนมหวาน
เย่ชวู่เสวียเดินมาเห็นรูปร่างที่ซูบผอมของซีซี ก็เดินเข้าไปพูดกับเธอว่า “ซีซี ฉันว่าเธอหยุดงานสักวันสองวันดีกว่า”
ซีซีตกใจ รีบถามว่า “ฉันทำอะไรผิดหรือคะ?”
“เปล่าๆ ฉันแค่รู้สึกว่าช่วงนี้เธอดูเหนื่อยๆ ดูซิซูบลงไปตั้งเยอะ”
ซีซียิ้มแหยๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ถึงจะเหนื่อยหน่อย แต่ต่อไปต้องดีขึ้นค่ะ”
ถึงแม้สีหน้าเธอจะดูซีดเซียว แต่รอยยิ้มกลับดูสดใส จึงทำให้เย่ชวูเสวียวางใจได้นิดหน่อย
จากนั้นพูดว่า “เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย”
“ขอแค่ยิ้มบ่อยๆ ก็จะพาเรื่องโชคดีมาเองค่ะ อิงจากประสบการณ์ของฉันเองเลยนะ”
“อื้ม ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” เย่ชวูเสวียจับมือของซีซี และพูดว่า “อย่าเพิ่งทำอะไร มาชิมพิซซ่าที่ฉันเพิ่งทำใหม่ก่อน”
เมื่อเดินถึงหน้าโต๊ะ ซีซีก็พูดขึ้นว่า “ดูน่ากินมากเลยค่ะ”
เย่ชวูเสวียตัดให้เธอ “เธอกินเยอะๆ อ้วนๆขึ้นมาหน่อย ไม่งั้นเซี่ยอันน่ากลับมา จะหาว่าฉันใช้งานเธอหนักไป”
เมื่อนึกถึงอันน่า ซีซีก็พูดขึ้นว่า “ว่าไป อันน่าก็ไปเที่ยวเป็นเดือนแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีกนะ”
“ฉันเดานะ พวกเขาคงอยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันอีกหน่อย เธอคิดดูซิ เสี่ยวอวี้หลินไม่ต้องทำงาน แถมยังได้พาภรรยาที่รักเที่ยวเล่นพักผ่อนอีก พวกเขาคงยังไม่อยากกลับมาหรอก”
ซีซียิ้ม และพูดว่า “อันน่าต้องมีความสุขมากแน่ๆ”
“ใช่ เพราะงั้นพวกเราเลยไม่ได้ไปเร่งอะไรพวกเขา”
พูดถึงเสี่ยวอวี้หลิน ซีซีก็เผลอคิดถึงมู่ยู่วฉี
ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่มาหาหรือติดต่อเธออีกเลย ทำราวกับคนไม่รู้จักกัน
ไม่ได้ติดต่อกันก็เป็นเรื่องดีแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมในใจกลับรู้สึกโหว่งๆ
เมื่อเห็นซีซีเอาแต่จ้องพิซซ่าไม่ยอมกิน เย่ชวูเสวียจึงพูดขึ้นว่า “ซีซี กินซิ ไม่งั้นก็เย็นกันพอดี”
“อ่อค่ะ”
ซีซีดึงสติกลับมา และรีบกิน
พิซซ่าหอมๆ แต่ไม่มีรสชาติ ราวกับกินกระดาษ
ในขณะที่ซีซีกำลังจะมีอาการตอบสนองต่อรสชาตินั้น ลูกค้าโต๊ะข้างหลังก็ร้องเสียงดังขึ้น
“อร้าย คนในทีวีคือใครนะ หล่อมากเลย”
ซีซีได้ยินที่พวกเขาคุยกัน ก็หันหลังไปมองทีวี
เมื่อเห็นคนในนั้น ก็ช็อก
เพราะคนในทีวีก็คือมู่ยู่วฉี
เขาใส่สูทเรียบหรู กำลังนั่งให้สัมภาษณ์กับพิธีกรอยู่
รูปลักษณ์และท่าทางของเขา ทำให้ผู้คนต่างพากันหลงใหล ดูยังไงก็เป็นคนที่ต้องประสบความสำเร็จแน่
แต่รูปลักษณ์และท่าทางของเขาแบบนี้ ยิ่งทำให้ดูห่างจากซีซีมากไปยิ่งกว่าเดิม เขาเหมือนเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก
เพราะมู่ยู่วฉีที่เธอรู้จัก มักจะชอบใส่เสื้อผ้าอยู่บ้านสบายๆ และต้มโจ๊กให้เธอกิน ไม่ได้วางฟอร์ฒหรือวางมาดอะไร เป็นผู้ชายที่กินปิ้งย่างกับเธอ และเป็นผู้ชายที่้ารู้ว่าเธอไม่สบาย เขาจะรีบอุ้มเธอไปหาหมอทันที
เมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านี้ได้ ซีซีก็ก้มหน้าลง ภายในใจเจ็บปวดเหลือเกิน
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มจำภาพของมู่ยู่วฉีได้ทุกฉากทุกตอนแบบนี้กันนะ? อยาจกจะลืม แต่ก็ลืมไม่ลง….
ซีซียืนหลบมุมอยู่อย่างนั้น เธอเคยพร่ำบอกกับตัวเองว่าอย่าไปฟังหรือรับรู้เรื่องของมู่ยู่วฉีอีก
แต่เหมือนใจไม่รักดี กลับทนไม่ได้และกลับไปรับรู้เรื่องของเขาอยู่เหมือนเดิม
เด็กสาวยังคงเม้ามอยเรื่องมุ่ยู่วฉีต่อ
“นี่เธอไม่รู้ไม่รู้จักเขาหรือ เขาคือทายาทของประธานมู่จื่อกรุ๊ปเลยนะ เขาคือมู่ยู่วฉี”
“ที่แแท้เขาคือมู่ยู่วฉี หล่อจริงๆ หล่อกว่าดาราอีก”
“ไม่ใช่แค่หล่อนะ ยังรวยมากๆๆอีกด้วย ได้ยินมาว่าเขายังไม่มีแฟนด้วยนะ ถ้าได้แต่งงานกับเขาคงได้เป็นคุณนายแน่ๆ”
“ฮ่า นั่นมันเหมือนบทในละครเลยไหม? อยากร้จักกับเขาสักนิดบ้างจัง”
“เธอน่าจะไม่ผ่าน เขาชอบพวกดารา เคยอ่านข่าวซุบซิบแต่ก่อน ว่าเขาชอบผู้หญิงฮอตและมีเสน่ห์ ส่วนนเธอจืดชืดแบบนี้ หมดสิทธิจ้า”
“เกลียดอ่า ทำไมพูดแบบนี้ เผลอๆเขาอาจจะเปลี่ยนสเปคแล้วมาชอบฉันก็ได้”
“ถ้างั้นก็น่าจะแค่เล่นๆ ไม่จริงจังหรอกมั้ง”
“โอ้โห เกลียดดดอ่า”
บทสนทนาของสองสาว ซีซีตั้งใจฟังมาก
สำหรับเขา เธอก็คงไม่ใช่คนที่จะสามารถไปอยู่ในใจเขาได้เหมือนกัน
เห้อ ทั้งที่รู้ว่ามันจะจบแบบนี้ แต่ก็ยังไปยุ่งอีก
“เอ๋ทำไมไม่มีอะไรแล้วล่ะ?”
ซีซีเงยหน้ามอง
จากนั้นก็เห็นเย่ชวูเสวียเดินเข้ามาและพูดว่า “ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าสัญญานไม่ค่อยดี ซีซีเธอไปรินน้ำให้ลูกหน่อย”
