วิวาห์สายฟ้าแลบ กับคุณสามีผู้ลึกลับ – ตอนที่ 544 ฉันคิดถึงเธอมาก

เซี่ยอันน่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเสี่ยวอวี้หลินถูกทอดทิ้งเมื่อเธอจากไป

เมื่อหันไปมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเซี่ยอันน่า ฉีฉีพูดว่า “ดีใจที่ได้เห็นว่าคุณมีความสุขมากขนาดนี้”

“คุณก็ทำได้เช่นกัน ฉีฉีของเราโตขึ้น และตัดสินใจเองได้”

แค่ไม่รู้ว่าฉันจะเสียใจกับการตัดสินใจของวันนี้ ในอนาคตหรือไม่

ใช่ โตแล้ว …

ฉีฉีเม้มริมฝีปากล่างของเธอและถอนหายใจ “มันเป็นเพียงรสชาติของการเติบโตขึ้น มันรับไม่ค่อยได้จริงๆ”

“แต่ตราบใดที่เข้มแข็งขึ้น ทุกอย่างก็จะดีขึ้น นี่คือประสบการณ์ของฉัน”

“อื้ม คุณเป็นแบบอย่างของฉันและเราเป็นเพื่อนที่ดี ฉันจะขยันและไม่ตามหลังคุณไกลเกินไป”

“งั้นก็ สู้ๆ คืนนี้พักผ่อนหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยกลับ”

ฉีฉีตกตะลึงและถามว่า “ทำไมรีบจัง?”

“ฉันใช้เวลามาที่นี่และยังมีงานอีกมากที่ฉันยังไม่ได้ทำ นอกจากนี้ตอนนี้ฉันรู้คำตอบแล้วงานของฉันก็เสร็จแล้ว เพียงแค่คุณต้องเตรียมความพร้อมทางจิตใจเล็กน้อย และมู่ยู่วฉีก็ไม่ง่ายที่จะผ่านไป บางทีเขาอาจจะยังคงเสียหน้าอยู่”

เมื่อพูดถึงมู่ยู่วฉี ฉีฉีรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจของเธอ

คนที่ควรมาจะมาเสมอ หลบหนีไม่ได้

ฉีฉีหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำตัวเมินเฉยและพูดว่า “ไม่ มู่ยู่วฉีมีความภาคภูมิใจของเขา บางทีหลังจากที่ฉันปฏิเสธ เราอาจจะไม่ได้พบเจอกันอีกแล้ว”

“เป็นไปได้ยังไง ตราบใดที่คุณทำงานในร้านเค้ก จะต้องเจอเสมอเมื่อคุณเงยหน้าขึ้นมอง”

“งั้น ฉันไม่คิดจะทำงานในร้านเค้กอีกแล้ว”

เซี่ยอันน่าเงียบไปครู่หนึ่งและถามว่า “คุณจะไม่ไปที่ร้านเค้ก เมื่อคุณกลับมาจากการฝึกงานหรือ?”

“ไม่ไปแล้ว”

เซี่ยอันน่ายิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ฉีฉีคุณพยายามวาดเส้นที่ชัดเจนกับพวกเราหรือไม่?”

“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่อยากจะให้เรื่องนี้สงบลง เมื่อลมและคลื่นสงบลงฉันจะกลับมาและ ในเวลานั้นมู่ยู่วฉีควรมีเหยื่อใหม่ ลืมฉันไปแล้ว”

ฉีฉีพูด แต่เมื่อเธอคิดว่ามู่ยู่วฉีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเองหัวใจของเธอก็มืดมนราวกับว่าเธอโดนขยี้ด้วยก้อนหินก้อนใหญ่

แม้ว่าฉีฉีจะไม่ได้พูดอะไรมาก เซี่ยอันน่าที่อยู่ข้างๆเธอ ก็ยังคงรู้สึกถึงบางอย่างและถอนหายใจ”ฮ่าย เนยหยา เนยยา !”

เมื่อเสียงแผ่วลง ทั้งสองไม่พูดอะไรนาฬิกาก็เดินไป

เซี่ยอันน่าหลับไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ฉีฉีจ้องมองไปที่เพดานด้วยความงุนงงจนถึงรุ่งสาง

ฉีฉีนั่งวิงเวียน ไปล้างตัวและวางแผนที่จะลงไปชั้นล่าง เพื่อช่วยแม่ทำอาหารเช้า

แต่ยืนอยู่หน้าขอบหน้าต่างฉีฉีขยี้ตาแรงๆ คิดว่าเธอตามัว

แต่เมื่อฉีฉีมองอย่างระมัดระวัง เขาก็พบว่าคนที่ยืนอยู่ชั้นล่างในขณะนี้ เป็นรุ่นพี่จริงๆ! เหรอ?

แต่เขามาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร? บ้านเกิดของรุ่นพี่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่

ฉีฉีมองอย่างอธิบายไม่ถูก เอียงศีรษะพิจารณาว่าจะลงไปทักทายเขาหรือไม่

เซี่ยอันน่าตื่นขึ้นมาทันทีในขณะนี้ที่ฉีฉีไปล้างหน้าแปรงฟัน เมื่อเห็นฉีฉียืนอยู่ข้างหน้าต่างด้วยความงุนงง เธอจึงเดินไปดูความตื่นเต้น

เมื่อมองเช่นนี้เซี่ยอันน่าก็อดไม่ได้ที่จะหรี่ตาและพึมพำ “คือเขา!?”

ฉีฉีกำลังคิดอย่างจริงจังเมื่อเธอได้ยินเสียงของเซี่ยอันน่า เธอก็ตกใจ

เมื่อหันไปมองอันน่าที่อยู่ข้างๆเธอ ฉีฉีถามว่า “คุณรู้จักรุ่นพี่ไหม?”

เซี่ยอันน่ารู้สึกงุนงงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ส่ายหัวและพูดว่า “อ่า ฉันไม่รู้จัก แต่สามารถมาที่นี่เพื่อหาคุณ ต้องมีความสัมพันธ์ที่ดี แม้แต่มู่ยู่วฉีเธอยังไม่อนุญาตให้มา”

“อย่าเปรียบเทียบมู่ยู่วฉีกับเขา รุ่นพี่พัฒนาตนเองและทำงานหนักและเขาช่วยฉันได้มากเขาเป็นที่ปรึกษาและเป็นเพื่อนที่ช่วยเหลือฉันมันก็แค่ … ” ฉีฉีงงงวยและพูดว่า “ทำไมเขาถึง ที่นี่?”

“ งั้นก็ไปทักทาย ถามสิ”

ฉีฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไปหยิบเสื้อโค้ทและพูดโดยไม่หันกลับมา “ฉันจะไปดู”

ฉีฉีวิ่งลงบันไดไปชั้นล่าง ร้องเรียกเมื่อเธอเห็นด้านหลังของรุ่นพี่

“ รุ่นพี่!”

เมื่อได้ยินเสียงของฉีฉี รุ่นพี่ก็หันกลับมามองเธอด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น

ในตอนนี้รุ่งอรุณนั้นมืดครึ้มแสงที่นุ่มนวลส่องมาที่ร่างของรุ่นพี่ ทำให้คิ้วของเขาอ่อนลงและทำให้รอยยิ้มของเขาอบอุ่นมาก

เมื่อเห็นรอยยิ้มเช่นนี้หัวใจของฉีฉีก็อ่อนลง สิ่งที่วุ่นวายบางอย่างดูเหมือนจะหายไป

เมื่อเขาเดินไปที่ฉีฉี รุ่นพี่และพูดว่า “ฉันได้เห็นข้อมูลส่วนบุคคลที่คุณกรอกแล้ว ฉันรู้ว่าคุณอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ฉันไม่รู้ที่อยู่ที่ ฉันทำได้แค่ลองเสี่ยงโชคตามหาเธอ ดูว่าจะทำได้ไหม”

ฉีฉีมองอย่างงงงวยและถามว่า”ตามหาฉัน?”

“ใช่ ฉันกำลังตามหาเธอ ฉันมาทางนี้ มันกะทันหันรีบเกินไปไหม?”

“ไม่ ยินดีๆ แต่ คุณมาหาฉัน มีอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากมาหาเธอ”

แม้ว่าคำพูดเหล่านี้จะสับสนเล็กน้อย แต่การแสดงออกของรุ่นพี่ก็เปิดกว้าง จนฉีฉีแทบไม่มีโอกาสที่จะคิดอะไรเลย

เมื่อเห็นฉีฉีก้มศีรษะลงรุ่นพี่ก็เปิดระยะห่างระหว่างคนทั้งสองเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย “ในที่สุดฉันก็ได้พักร้อนและอยากจะออกมาเล่น แต่ฉันไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ฉันนึกถึงสิ่งที่เธอพูด บ้านเกิดของเธอมีทิวทัศน์ที่สวยงามและมีอาหารมากมายดังนั้นฉันแค่อยากมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยว”

หลังจากฟังคำพูดของรุ่นพี่ ฉีฉีก็รู้สึกโล่งใจและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แบบนี้นี่เอง ฉันคิดว่า … ”

“อะไร?”

“คิดว่าคุณคิดถึงฉัน ฮ่า ๆ ”

ฉีฉียิ้มอย่างไร้หัวใจ แต่รุ่นพี่มองไปที่ฉีฉีอย่างจริงจังและพูดว่า “ฉันคิดถึงคุณจริงๆ”

เอ่อ……

ตอนฉีฉีอยากจะสูบปากจริงๆ!

ฉีฉี แกมันคือหมูน้อย ไม่มีใครพูดถึงมัน แกจะเปิดปากทำไม! อาย! ดูเธอ คุณสรุปเรื่องราวได้อย่างไร!

โชคดี ที่เซี่ยอันน่าออกมาร่วมสนุก เดินออกไปโดยสวมเสื้อคลุมและแว่นกันแดดทำลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด

“ฉีฉีนี่คือรุ่นพี่ที่คุณพูดถึง?”

เมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยอันน่า ฉีฉีดูเหมือนจะได้เห็นผู้ช่วยชีวิต

ฉีฉีแนะนำอย่างกระตือรือร้นว่า “ใช่ นี่คือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ดาราเซี่ยอันน่า!”

เมื่อเห็นเซี่ยอันน่า รุ่นพี่ไม่ได้แสดงความอยากรู้อยากเห็นหรือการแสดงออกที่ประจบสอพลอ แต่เพียงแค่พยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณ”

ทัศนคติที่ไม่ทำตนต่ำต้อยนี้ ทำให้เซี่ยอันน่าชอบมันมาก

มันไม่ได้แสร้งทำ เป็นชายหนุ่มร่างตรง ตรงหน้าเขาไม่สนใจตัวตนของอันน่าราวกับว่าเธอเป็นเพียงคนทั่วไป

อย่างไรก็ตามเซี่ยอันน่าอาจเป็นเพียงคนทั่วไปในชีวิตของเขา

รอยยิ้มจางๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอเซี่ยอันน่า เปิดปากของเธอและพูดว่า “สวัสดีขอบคุณสำหรับการดูแลฉีฉีของเรา เธอมักจะพูดถึงคุณและชมเชยคุณที่ยอดเยี่ยมและเป็นรุ่นพี่ที่ควรค่าต่อการเป็นแบบอย่าง”

เซี่ยอันน่าจงใจใช้คำว่า “รุ่นพี่” อย่างจริงจังเพื่อเตือนให้รุ่นพี่ตระหนักถึงตัวตนของเขา นี่ไม่เหมือนกับคำว่า “รุ่นพี่” แต่เป็นการเพิ่มความรู้สึกห่างๆเล็กน้อย

หลังจากได้ยินรุ่นพี่ก็ยังคงยิ้มราวกับว่าเขาไม่ได้ยินความหมายของ เซี่ยอันน่าและพูดว่า”ฉีฉีเป็นรุ่นน้องที่ฉันชอบมากเช่นกัน เธอมักจะสับสนจนคนอื่นทนไม่ได้ เป็นผู้หญิงที่น่ารักไม่มีใครคิดว่าเธอเป็นตัวปัญหา”

เมื่อพูดถึงรุ่นพี่และรุ่นน้อง เขายังสามารถทำให้บรรยากาศสับสนได้ แต่น้ำเสียงไม่หยาบคายไม่เลี่ยนและไม่ทำให้คนอื่นรังเกียจ

แต่เซี่ยอันน่ารังเกียจ รังเกียจมาก

วันนี้ถือเป็นการพบมืออาชีพ คำพูดผิวเผิน แต่เสียดแทงใจทุกคำ