บทที่ 169 ทำให้เธอเซอร์ไพรส์
สีหน้าของชายหนุ่มจึงดูดีขึ้นมาเยอะ
มื้อเย็นผ่านไปในบรรยากาศที่อบอุ่นและเงียบสงบจนกระทั่งแสงสุดท้ายบนท้องฟ้าถูกกลืนหายไปในยามพลบค่ำและพระอาทิตย์ตกที่แผดเผาก็มืดลง
อยู่ในเมืองเล็ก ๆ อีกสองวันแล้วก็ถึงวันที่จะต้องเดินทางกลับ
ในวันสุดท้าย จิ่งหนิงไม่ได้จัดตารางอะไรไว้เลย
ลู่จิ่งเซินออกไปในตอนบ่ายบอกว่ามีเรื่องต้องไปจัดการ ในตอนนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจแต่จนเกือบหกโมงแล้ว ชายหนุ่มก็ยังไม่กลับมา
เธออดไม่ได้ที่จะเป็นกังวลเล็กน้อย
ท้ายที่สุดมันเป็นเมืองที่ไม่คุ้นเคย ประเทศที่ไม่คุ้นเคยและที่สำคัญเธอโทรหาเขาหลายครั้ง แต่ไม่มีใครรับสาย
จิ่งหนิงที่จิตใจกำลังร้อนรุ่ม ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เธอรีบรับสายและคิดไม่ถึงว่าคนที่โทรมาหาเธอคือ โม่หนาน
ปลายสาย น้ำเสียงของโม่หนาน ฟังดูกระวนกระวาย “คุณนาย แย่แล้ว คุณชายได้รับบาดเจ็บ”
“อะไรนะ?”
“อาการสาหัสมาก ไม่สามารถบอกทางโทรศัพท์ได้ ยังไงซะ คุณรีบมาที่นี่เถอะครับ พวกเราอยู่ริมหาดฝั่งตะวันออก”
พูดจบ ปลายสายก็วางโทรศัพท์ไป
จิ่งหนิงไม่มีแม้แต่เวลาจะถามที่อยู่ให้ชัดเจนกว่านี้
เธอหน้าซีดเผือดและมองไปที่โทรศัพท์ที่เพิ่งถูกวางสายไป
ลู่จิ่งเซินได้รับบาดเจ็บเหรอ?
เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เขาบอกว่าออกไปจัดการธุระไม่ใช่เหรอ? แล้วได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?
ถ้าหากว่าได้รับบาดเจ็บธรรมดาเล็กน้อยโม่หนาน คงไม่มีทางลนลานแบบนี้ ดังนั้นจะต้องได้รับบาดเจ็บหนักแน่
จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะคิดมาก เธอลืมแม้กระทั่งจะหยิบกระเป๋า เธอคว้าโทรศัพท์มือถือแล้วรีบวิ่งออกไปด้านนอก
ในโทรศัพท์โม่หนาน บอกเพียงว่าชายหาดทางตะวันออกแต่กลับไม่บอกสถานที่ที่แน่นอน เธอทำได้เพียงวิ่งไปทางนั้นและหาไปด้วย
โชคดี ที่พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากชายหาด
เพียงไม่นาน จิ่งหนิงก็มาถึง
เพียงแต่มองไปที่ชายหาดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ไม่มีเงาของใครสักคน แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะอยู่ที่ไหน?
เธออดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
เธอหยิบโทรศัพท์แล้วโทรไปหาโม่หนาน
ยังไม่ทันที่โทรศัพท์จะโทรออกด้านหลังก็มีเสียงดัง “ปัง”
เธอผงะและหันไปรอบ ๆ อย่างรวดเร็วเพียงเพื่อดูว่าแพเก่าที่วางไว้ที่นั่นถูกระเบิดแล้ว
หลังจากนั้นฉันก็เห็นหุ่นยนต์สีเงินตัวเล็ก ๆ สูงประมาณน่องของเธอเดินเข้าไปหาเธอ
จิ่งหนิงผงะเล็กน้อยและมึนงงในหัวของเธอ
เธอไม่ตอบสนองสักพัก หุ่นยนต์ได้เดินมาหาเธอแล้วและแขนก็เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างมีกลไก
เห็นเพียงกระดาษจดหมายอยู่ในมือ
จิ่งหนิงตกใจกับการเปลี่ยนแปลงที่อยู่ตรงหน้าและหยิบกระดาษจดหมายออกมาโดยไม่รู้ตัว
ได้ยินเพียงหุ่นยนต์พูดด้วยกลไก แต่เสียงไพเราะ: “หันไปทางซ้ายแล้วเดินไป เขารอคุณอยู่ตรงนั้นนะ”
จิ่งหนิงอึ้งไปอีกครั้ง
เขา? ใคร?
ในใจเธอแอบเดาขึ้นมาแต่ไม่กล้าฟันธง
ฉันรีบแกะกระดาษในมือออกและเห็นลายมือที่แข็งแรงและทรงพลังอยู่บนนั้น หากไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นจะเป็นใครไปได้?
“เลี้ยวขวาเดินตรงไป”
ถึงแม้จะเป็นคำง่าย ๆ แต่ลายเส้นของเขา เธอจำได้เสมอ
จนถึงตอนนี้ ทำไมจิ่งหนิงยังคิดไม่ออกอีกว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไร?
จู่ ๆ เธอก็อดที่จะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ในขณะเดียวกันความกังวลในใจก็ถูกปล่อยให้หายไป
เธอก้าวเท้าเดินไปทางขวา
ชายหาดเป็นรูปโค้งครึ่งวงกลมล้อมรอบเขาเคอหม่าเสินบางทีมันอาจจะเป็นที่โล่ง ไม่มีใครบนชายหาดเธอเดินช้า ๆ เพียงลำพัง
อย่างอ่อนหวานและกังวล
ผ่านไปไม่นาน เธอก็เดินมาถึงตรงตีนเขา
ที่ตรงนี้ถือเป็นที่สิ้นสุดชายหาดแล้ว ถ้าเดินต่อไปก็จะพบกับทะเล ไม่มีทางให้เดินต่อแล้ว
เธอหันซ้ายมองขวาก็ยังไม่เจอว่าชายหนุ่มอยู่ตรงไหน
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อจะโทรหาเขา และโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอรีบรับสาย
“หันกลับมา”
เสียงทุ้มต่ำดึงดูดของชายคนนั้นดังมาจากโทรศัพท์ จิ่งหนิงผงะและหันกลับไปอย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงเรือใหญ่ลำหนึ่งลอยอยู่บนทะเลที่ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน จะให้ชัดเจนมันคือเรือสำราญ
เพราะระยะห่างที่ไกลเธอมองไม่ชัดเจน อีกทั้งยังเป็นเวลาพลบค่ำบนหาด ชั้นหมอกบาง ๆ เริ่มลอยขึ้นบนชายฝั่งแล้วและยังทำให้เรือสำราญฟุ้ง
ผ่านไปประมาณห้าหกนาทีโดยประมาณ ในที่สุดเรือสำราญก็มาถึง
หัวใจของเธอเริ่มเต้นตึกตัก ๆ อย่างรุนแรง
ผู้ชายคนนี้ สุดท้ายแล้วจะทำอะไรกันแน่?
อันที่จริงเธอแอบเดาได้บ้างแล้วแต่ยังไม่กล้าฟันธง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถควบคุมจิตใจได้ มันเต้นแรงกว่าเดิม
วางที่เหยียบลงและชายคนนั้นก็เดินลงอย่างสง่างาม
“คุณกำลังทำอะไรน่ะ?”
รอเขาเดินเข้ามาใกล้ ในที่สุดเธอก็อดที่จะถามไม่ได้
ลู่จิ่งเซินยิ้มมุมปาก เขาในวันนี้แต่งชุดทางการ เมื่อเทียบกับวันธรรมดาที่สงบนิ่งและเคร่งขรึมแล้ว เขาดูเนือยและเป็นชนชั้นสูงมากกว่า
เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง
เขากุมมือเธอแล้วยิ้มเล็กน้อยและพูด: “อย่าเพิ่งถาม ขึ้นเรือกับผม”
จิ่งหนิงถูกเขาจูงมือไปแล้วขึ้นเรือด้วยกัน
เรือได้รับการตกแต่งอย่างสวยงามด้วยผ้าคลุมสีขาวทุกที่และมีดอกกุหลาบสีแดงสดกระจายอยู่รอบ ๆ ซึ่งโรแมนติกมาก
หลังจากทั้งสองขึ้นเรือแล้ว เรือก็ออกสตาร์ทอีกครั้ง
ลู่จิ่งเซินพาเธอไปที่ห้องห้องหนึ่ง ในนั้นมีสไตลิสต์ชั้นนำของโลกรออยู่ที่นั่นแล้ว
เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาก็ยิ้มและก้มทำความเคารพ “คุณลู่ คุณนายลู่”
ลู่จิ่งเซินส่งจิ่งหนิงให้พวกเธอ “ช่วยแต่งตัวให้เธอหน่อย”
“ค่ะ”
จิ่งหนิงจ้องมองเขาในใจรู้สึกประหม่าเล็กน้อย “ลู่จิ่งเซิน”
“เด็กดี อย่าเพิ่งถามอะไร”
ชายหนุ่มลูบศีรษะเธออย่างอบอุ่น อุณหภูมิที่ทำให้มั่นใจได้มาจากฝ่ามือใหญ่ จิ่งหนิงเม้มริมฝีปากและในที่สุดก็เลือกที่จะเชื่อใจเขาโดยไม่ถามอะไรมาก
ห้องแต่งตัวมีขนาดใหญ่มากและชุดเดรสสีชมพูแขวนอยู่บนชั้นวางข้างๆด้วยเพชรประดับด้วยมือซึ่งดูงดงามและละเอียดอ่อน
จิ่งหนิงนั่งอยู่บนเก้าอี้และปล่อยให้สไตลิสต์จัดการไปรอบ ๆ
เมื่อเห็นชุดสวยหรูนั้นความรู้สึกแปลก ๆ ก็แวบเข้ามาในใจ
ถึงแม้จะไม่เข้าใจว่าสุดท้ายผู้ชายคนนี้ทำกำลังจะทำอะไรกันแน่ แต่จิตใต้สำนึกบอกเธอว่านี่อาจจะเป็นเซอร์ไพรส์ก็ได้
เพียงแต่ เรื่องน่าประหลาดใจนี้มันใหญ่ไปหน่อยรึเปล่า?
อย่างไรเสียทั้งคู่ก็ออกมาเที่ยวในครั้งนี้ เพียงแค่ต้องการสัมผัสความรู้สึกของความสัมพันธ์คู่รักทั่วไป ไม่มีแผนอะไรเลย
ยิ่งกว่านั้น อันที่จริงอย่ามองไปที่คำบอกรักตามปกติของผู้ชาย แต่ภายในเขาเป็นพวกอนุรักษนิยมมาก
เรื่องโรแมนติกอะไรนั่น ยิ่งน้อยจนน่าสังเวช
เธอไม่ค่อยเชื่อว่าจู่ ๆ เขาจะคิดเรื่องทำเซอร์ไพรส์เธอ
ถ้าความคิดนี้ถูกรู้เข้าโดยลู่จิ่งเซินซึ่งกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในอีกห้องในตอนนี้ กลัวว่าเขาจะอยากบ่นออกมาดัง ๆ แน่
