บทที่ 173 อุบายล้ำลึกเกินไป
จิ่งหนิงส่ายหน้า
พูดตรง ๆ เธอไม่รู้จริง ๆ
ถึงแม้ว่าเมืองเคอหม่า จะไม่ใหญ่โตแต่มันก็ไม่เล็กเลย ด้วยแสงไฟที่พร่างพราวของครอบครัวนับแสนในเมืองในเวลานี้คุณสามารถมองเห็นทิวทัศน์ได้กว้างไกลและคุณสามารถจินตนาการได้ว่าพวกเขาน่าจะอยู่ในที่ที่สูงมากในตอนนี้
แต่ที่สูงขนาดนี้เธอสามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของทั้งเมืองได้อย่างสมบูรณ์และสามารถแผ่กระจายเป็นทางช้างเผือกยาวไกลขนาดนี้เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่ามันจะอยู่ที่ไหน
“คุณหันไปมองข้างหลังสิ”
จิ่งหนิงได้ยินดังนั้นก็หันหน้าและหันไปมอง
นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย?
เธอเห็นภาพดวงดาวมากมายนับไม่ถ้วนเต้นรำอยู่ตรงหน้าทันใดนั้นกลีบกุหลาบภายใต้การประดับประดาของดวงดาวก็ร่วงหล่นราวกับถูกพัดไปตามสายลม
หลังจากนั้นมีบางอย่างดูเหมือนจะกระจายขึ้นไปข้างบนเหมือนบ้านที่เคลื่อนที่ได้โดยห่อหุ้มไว้ในสี่ทิศทางและเคลื่อนที่ในแนวขนาน
เธอแทบจะรู้สึกได้ว่าเหมือนจะมีอะไรสั่นไหวเล็กน้อยด้านล่างเท้า
สิ่งนี้สั่นไหวเพียงเล็กน้อยก็หยุด เมื่อภาพรอบ ๆ หายไปอีกครั้งพวกเขาก็อยู่ในบ้านที่คล้ายกับกระจกแล้ว
“นะ…นี่มันอะไรคะเนี่ย?”
จิ่งหนิงรู้สึกประหลาดใจ
ลู่จิ่งเซินจูงมือของเธอเดินไปที่สุดมุมของบ้าน
เป็นบ้านที่ทำจากกระจก 360 องศา ยกเว้นด้านบนและด้านล่างคุณสามารถมองเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่โรแมนติกจากมุมใดก็ได้
“ลู่จิ่งเซิน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? พวกเราอยู่บนฟ้าเหรอคะ? ทำไมถึงเป็นแบบนี้?”
ลู่จิ่งเซินยิ้มเล็กน้อย: “ จะว่าอย่างนั้นก็ได้ เพียงแต่เป็นเพียงเทคโนโลยีที่พัฒนาขึ้นใหม่เล็กน้อย ที่จริงแล้วที่เราอยู่ตอนนี้ คุณเคยมาแล้ว”
“เอ๊ะ?”
จิ่งหนิงมองไปที่เขาอย่างไม่เข้าใจ
ชายหนุ่มยื่นมือชี้ไปที่ไกล ๆ
“คุณดูตรงนั้น”
เธอรีบมองตามที่นิ้วเขาชี้ไปกลับไม่เพียงแต่เห็นทิวทัศน์ที่สวยงามยามค่ำคืน แต่ยังเห็นสะพานทอดยาว บนสะพานมีของแขวนอยู่เต็มไปหมด
ดวงตาของเธอสว่างขึ้น “กุญแจคู่รัก!”
“อือ”
ชายหนุ่มพยักหน้า “ที่จริงตอนนี้พวกเราอยู่ที่ยอดเขาเคอหม่าเสินเทียบกับจุดชมฝนดาวตกแล้วยังอยู่สูงกว่าเล็กน้อย บ้านหลังนี้สร้างขึ้นด้วยนาโนเทคโนโลยียืดหยุ่นและโปร่งใสมากคุณจึงรู้สึกเหมือนเดินอยู่ในอากาศ”
จิ่งหนิงแทบช็อก
“ดังนั้น คุณให้คนมาสร้างบ้านหลังนี้ไว้ก่อนแล้วเหรอ?”
ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้ “ไม่ต้องหรอก ผมบอกแล้วว่ามันมีความยืดหยุ่นสูงและสะดวก พอเราลงจากเครื่องบินเมื่อกี้นี้ก็เสร็จเรียบร้อย”
จิ่งหนิงแทบไม่อยากจะเชื่อ บนโลกนี้ยังมีเรื่องน่าอัศจรรย์แบบนี้ด้วยเหรอ
ชายหนุ่มกลับไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้ เขากุมมือเธอแล้วพูดขึ้นเบา ๆ: “เอาล่ะ พิธีขอแต่งงานของผมจบลงแล้ว ตอนนี้คุณควรจะทำอะไรเพื่อตอบแทนผมบ้าง?”
“เอ๊ะ?”
เธออึ้งอยู่กับที่อีกครั้งจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า
ชายหนุ่มหรี่ตาแล้วชี้ไปที่ริมฝีปากของตน
จิ่งหนิงจึงเข้าใจและหน้าแดงขึ้นทันที
แต่เมื่อคิดว่าตรงนี้มีแต่พวกเขาสองคน จูบกันคงไม่มีใครเห็น
ดังนั้นเธอจึงเขย่งเท้าและจูบเขาที่ริมฝีปาก
หญิงชราที่อยู่นอกจอเห็นทั้งสองจูบเธอและเธอตื่นเต้นมากจนไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้
“ตาแก่ คุณว่า คุณว่าคืนนี้พวกเขาจะมีความสุขมากจนมีหลานให้ฉันอีกคนหรือเปล่า?”
ถึงแม้ว่าชายชราจะมีความสุขเช่นกัน แต่เขาก็มีสติ
เขาพูดขึ้นช้า ๆ อยู่ด้านข้าง: “เป็นไปไม่ได้ หนิงหนิงยังต้องถ่ายละครไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้จะให้เธอมีลูกได้ยังไง?”
หญิงชราจึงคิดขึ้นได้ จิ่งหนิงยังมีงาน พอตื่นเต้นและมีความสุขก็พลันรู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นสาด ให้ชุ่มชื่นหัวใจ
ตรงกันข้ามอานอานมองโลกในแง่ดีกว่าจ้องมองหน้าจอตรงหน้าโดยไม่กะพริบตา
หลังจากนั้นไม่นานก็พูดขึ้น: “คุณย่าคะ คุณปู่คุณย่าบอกว่าพอKissกันแล้ว ก็จะมี baby ตัวน้อยใช่ไหม? งั้นหม่ามี้กับแด๊ดดี้Kissกันแล้ว ทำไมคืนนี้ถึงมีน้องชายให้หนูไม่ได้ล่ะคะ?”
หญิงชรา: “…”
ชายชรา: “…”
อานอานรออยู่ครู่หนึ่งก็ไม่ได้คำตอบ จึงหันไปและกะพริบตาโตสีดำคู่นั้นมองมาที่พวกเขาอย่างจริงจัง
“คุณปู่ คุณย่า ทำไมไม่พูดล่ะคะ?”
หญิงชรากระแอมเบา ๆ อย่างเขินอาย
“คือว่าอานอานจ๊ะ เรื่องของน้องชาย พวกเรายังไม่ต้องรีบหรอกเนอะ หนูดูสิตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว พวกเราไปพักผ่อนกันก่อนเถอะนะ!”
อานอานส่ายหน้า
“ไม่ค่ะ หนูจะรอหม่ามี๊”
“เด็กดี หม่ามี๊คืนนี้ยังไม่กลับหรอกจ้ะ”
อานอานไม่เข้าใจ “ทำไมคะ?”
หญิงชราไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ชายชรายิ้มแล้วพูด: “เพราะต้องเติมน้องชายให้อานอานก่อนไงจ๊ะ เด็กดี ไปนอนเร็ว ๆ เถอะนะ พรุ่งนี้เช้าพอหนูตื่นมาก็จะได้เจอหม่ามี๊แล้ว”
อานอานเหมือนจะเข้าใจ “จริงเหรอคะ?”
“อือ จริง ไม่หลอกหนูแน่”
สุดท้าย สองตายายก็กล่อมอานอานจนหลับไป
อีกฟากหนึ่ง ลู่จิ่งเซินได้รับจูบอันแสนหวานจากผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ตามที่เขาต้องการและมีความสุขมาก
เขาหันไปหยิบขวดเหล้าขวดหนึ่งและเปิดมัน
กลิ่นหอมสดชื่นของเหล้าอบอวลไปทั่วห้องทันทีดวงตาของจิ่งหนิงสว่างขึ้นและถามอย่างสงสัย: “นี่เหล้าอะไรคะ? หอมจัง!”
เมื่อเห็นเธอดูเหมือนแมวตะกละ นัยน์ตาลึกล้ำของชายหนุ่มและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา
ไม่ได้ให้คำตอบเธอและกลับเทเหล้าลงในแก้ว “ลองไหม?”
ใบหน้าของจิ่งหนิงสดใสขึ้นเล็กน้อยและเขินอาย “ได้ไหมคะ?”
ปกติแล้วเธอชอบดื่มและลู่จิ่งเซินไม่ค่อยยอมให้เธอดื่ม
ในตอนแรกเธอไม่ค่อยมีความสุขนัก แต่ผู้ชายก็ยืนกรานและต่อมารู้สึกว่ามันไม่สำคัญจึงปล่อยตามเขาไป
ลู่จิ่งเซินอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นเธอดูพอใจ “วันนี้อนุญาตให้คุณดื่มแก้วหนึ่ง”
“ดี!”
เธอมีความสุขมากในทันที เหล้ามีกลิ่นหอมและมันต้องอร่อยแน่
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอรีบรับไป รีบหยิบมันขึ้นมาและจิบจากแก้วเหล้า
ทันทีที่เหล้าเข้าสู่ลำคอมีเพียงริมฝีปากและฟันเท่านั้นที่มีกลิ่นหอมและกลิ่นหอมหวานที่ขมเล็กน้อยก็อบอวลไปทั่วปากซึ่งทำให้อดไม่ได้ที่จะตาเป็นประกาย
เธอรีบดื่มอีกครั้ง เปรียบเทียบความขมฝาดในคำแรก คำนี้ยิ่งหวานหอม ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังเหมือนได้ดื่มเครื่องดื่มดีๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งความแข็งแกร่งของเหล้าหลังจากที่มันเข้าสู่ลำคอทำให้คนรู้สึกว่าไม่ใช่เหล้า แต่เป็นสุราธาราหยกล้ำค่าที่ดื่มแล้วซึ่งค้างอยู่ในคอไม่รู้จบ
จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองลู่จิ่งเซินด้วยแววตาเป็นประกาย
“นี่มันเหล้าอะไรคะ? ทำไมถึงได้ดีขนาดนี้?”
ชายหนุ่มเริ่มเคร่งขรึม “รสชาติดีก็ดื่มได้แค่แก้วเดี๋ยว”
จิ่งหนิงไม่ได้รับคำตอบที่ตนต้องการก็ได้แต่เบ้ปาก แต่ว่าก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก เกรงว่าถ้าพูดมากแล้ว แม้แต่แก้วนี้ก็จะไม่ยอมให้เธอดื่ม
