วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 203 เขามีลูก

บทที่ 203 เขามีลูก

จิ่งหนิงตะลึงไปชั่วขณะแต่เธอประหลาดใจยิ่งกว่า

เดิมทีเธอจะปฏิเสธเขาไปตรงๆแต่เมื่อมองไปเห็นห้องรับรองที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ห้องนั้น เธอก็กลอกตากลับมาแล้วตอบตกลง

“ได้ค่ะ เข้ามาสิ！”

มู่ยั่นเจ๋อเดินตามเธอเข้าไปในห้อง

จิ่งหนิงไม่ได้เอ่ยทักทายเขาหรือถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท เมื่อเข้ามาด้านในห้องเธอก็พิงไปที่ขอบโต๊ะ เอามือขึ้นกอดอกแล้วถามเขาอย่างตรงไปตรงมาว่า “มีเรื่องอะไรคะพูดมาเถอะ？”

เธอพูดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ทำให้มู่ยั่นเจ๋อรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คำพูดที่ทบทวนอยู่ในใจนับครั้งไม่ถ้วนนั้น เมื่อมองเห็นสายตาอันเย็นชาของเธอก็ยากที่จะพูดออกมา

ผ่านไปสักพักเขาจึงได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรครับก็แค่ไม่ได้พูดคุยกับคุณจริงจังนานแล้ว อยากคุยด้วยกับคุณเฉยๆ”

จิ่งหนิงเผยอมุมปากขึ้นแต่ไม่มีรอยยิ้มออกมาจากดวงตาของเธอ

“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องขออภัยด้วย ฉันไม่ใช่จิ่งเสี่ยวหย่าฉันไม่สนใจผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว ในเมื่อไม่มีธุระอะไรฉันขอตัวก่อน”

พูดจบก็ลุกขึ้นยืนและทำท่าเดินออกไปด้านนอก

มู่ยั่นเจ๋อตื่นตระหนกและรีบเอามือไปคว้ามือเธอไว้

“เดี๋ยวครับ！”

จิ่งหนิงขมวดคิ้ว

จิตใต้สำนึกของเธอสั่งให้เธอสะบัดมือเขาออกแล้วถอยหลังไปสองก้าวจากนั้นมองเขาอย่างเย็นชา

มือของมู่ยั่นเจ๋อชะงักลงท่ามกลางอากาศ

เขาตกตะลึงและมองไปทางจิ่งหนิง เมื่อพบว่าสีหน้าเธอไม่สู้ดีนักจากนั้นหยิบผ้าไหมเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า เช็ดตรงบริเวณที่ถูกเขาสัมผัสเมื่อสักครู่แล้วโยนมันทิ้งลงในถังขยะข้างๆ

“มีเรื่องอะไรก็พูดมาตรงๆไม่ต้องแตะเนื้อต้องตัว”

มู่ยั่นเจ๋อพูดไม่ออก เขารู้สึกอึดอัดและปวดใจ

คล้ายกับถูกบางสิ่งบางอย่างกุมหัวใจเอาไว้ มันรู้สึกเจ็บปวดรู้สึกอึดอัด แต่ก็ไม่ได้รุนแรงมาก มันเป็นอะไรที่อธิบายไม่ถูก

เขาเม้มริมฝีปากผ่านไปหลายวินาทีก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า “ครับงั้นผมจะพูดตรงๆนะ”

สีหน้าของจิ่งหนิงยังคงสงบนิ่งไม่แม้แต่จะชายตามองเขา

แม้ว่ามู่ยั่นเจ๋อจะอัด แต่ก็รู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้เขาเป็นคนทำมันเอง เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะคัดค้านหรือแสดงความคิดเห็นใด

ดังนั้นจึงได้พูดออกมาตรงๆว่า”เมื่อสองสามวันก่อน ผมไปเมืองหลวงมา”

จิ่งหนิงเลิกคิ้วขึ้น “เกี่ยวอะไรกับฉัน？”

มู่ยั่นเจ๋อกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนไป เดาซิว่าผมเจอใคร？”

จิ่งหนิงไม่มีอารมณ์ที่จะมาเล่นเกมทายปัญหาที่เกี่ยวข้องกับเขา ดังนั้นจึงได้ตอบไปตรงๆว่า “ไม่รู้”

มู่ยั่นเจ๋อหยุดนิ่ง

ท่าทางของหญิงสาวปฏิเสธอย่างไม่อ้อมค้อมและไม่มีความอดทนที่จะคุยกับเขา ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดใจมาก

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดขึ้นว่า “ผมเจอลู่จิ่งเซิน”

จิ่งหนิงตะลึงเล็กน้อย

“ผมเห็นกับตาตัวเองว่าเขาอยู่กับเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 4-5 ขวบ เด็กผู้หญิงคนนั้นเรียกเขาว่าพ่อ ผมคิดว่าคุณคงจะรู้ดีว่านี่หมายความว่าอะไร？”

จิ่งหนิงตกใจที่ได้ยิน

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ ในที่สุดมู่ยั่นเจ๋อก็โล่งใจขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดออกมาว่า “เดิมทีผมก็ไม่อยากบอกเรื่องนี้กับคุณหรอก แต่ผมไม่อยากเห็นคนถูกหลอกจริงๆ ลู่จิ่งเซินมันไม่ใช่คนดีอะไร คุณอยู่กับมันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก！

แม้แต่เรื่องที่เขามีลูกเขาก็ไม่บอกคุณ ไม่รู้ว่ายังมีอีกกี่เรื่องที่เขาโกหกคุณอยู่ หนิงหนิงคุณต้องคิดให้ดีนะ อย่าเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น”

ผ่านไปหลายวิกว่าจิ่งหนิงจะตั้งสติได้

เธอมองไปยังมู่ยั่นเจ๋อด้วยความงงงวย “ใครบอกว่าเขาโกหกฉันกัน？”

มู่ยั่นเจ๋อรู้สึกเจ็บปวดใจ “เรื่องมาจนถึงขั้นนี้แล้วคุณยังไม่เชื่อผมอีกเหรอเขามีลูก……”

“ฉันรู้ว่าเขามีลูก”

มู่ยั่นเจ๋อ “……”

จิ่งหนิงเหลือบมองไปยังเขาด้วยท่าทางรังเกียจแล้วเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ

“ฉันคิดว่าคุณมีเรื่องอะไรสำคัญมากจะคุยกับฉันซะอีก เรื่องแค่นี้เองเหรอ？ เหอะๆ มู่ยั่นเจ๋อคุณอาจไม่รู้สึกว่าเสียเวลา แต่ฉันรู้สึกว่ามันเสียเวลา！”

มู่ยั่นเจ๋อ “？？？”

“คุณไม่รังเกียจเหรอ？”

จิ่งหนิงราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในชีวิต เธอหัวเราะออกมาเสียงดัง

“มู่ยั่นเจ๋อ คุณกระตือรือร้นที่จะมาที่นี่เพื่อพูดเรื่องพรรคนี้อย่างนั้นเหรอ คุณคิดว่าฉันจะโต้ตอบกลับอย่างไรกัน？ โมโห？เสียใจ？ผิดหวัง？

คุณหวังว่าเรื่องที่คุณรู้มานี้จะทำให้ฉันกับลู่จิ่งเซินแตกแยกกันได้ ทำให้ฉันเลิกรากับเขาชนิดที่ไม่มองหน้ากันอีกอย่างนั้นเหรอ？

ขอโทษทีนะ คุณคงต้องผิดแล้วละ ฉันไม่เพียงแค่ไม่รังเกียจอีกทั้งยังชอบอานอานมากด้วย อานอานไม่ได้เป็นเพียงลูกสาวของลู่จิ่งเซิน แต่เธอเป็นลูกสาวของฉันด้วย เข้าใจหรือยัง？”

มู่ยั่นเจ๋อตกตะลึงมาก

ก่อนที่เขาจะเดินทางมาเขาคิดไปต่างๆนานาว่าจิ่งหนิงจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

เขาไม่คิดมาก่อนว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้

เขาส่ายหัวแล้วพูดว่า “คุณให้ความสำคัญและจงรักภักดีต่ออีกฝ่ายมากไม่ใช่เหรอ？ เขาหลอกลวงคุณ คุณไม่โกรธเขาหรือไง？”

จิ่งหนิงก้มลงมองที่พื้นแล้วตอบว่า

“ไม่ทำไมต้องโกรธกัน？”

“คนสองคนอยู่ด้วยกันก็เพราะความรักไม่ใช่เหรอ？”

ในตอนนั้นมันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกเรื่องราวทุกอย่างออกมา และบางทีเธอก็อาจจะมีความลับปิดบังเขาอยู่ก็ได้

มู่ยั่นเจ๋อบอกไม่ถูกกับปฏิกิริยาของเธอ

“ครับ ต่อให้คุณไม่ได้เกลียดเขา แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ใช่ลูกของคุณ คุณเคยคิดมาก่อนไหมว่าต่อไปในอนาคตพวกคุณจะเข้ากันได้หรือเปล่า คุณคิดว่าแม่เลี้ยงจะเป็นกันง่ายๆอย่างนั้นเหรอคุณไม่เข้าใจหรือไง？”

จิ่งหนิงหัวเราะอย่างเยือกเย็น

“ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วงเป็นใยแทนฉัน แต่เรื่องนี้คุณวางใจได้อานอานชอบฉันมากและฉันก็ชอบเธอเช่นกัน ฉันไม่รู้สึกว่าพวกเราเข้ากันยากเลย”

มู่ยั่นเจ๋อ “……”

เขาโมโหจนแทบกระอักเลือด

“จิ่งหนิงคุณตั้งสติหน่อยได้ไหม ต่อให้ตอนนี้เธอชอบคุณแต่เธอก็มีแม่ผู้ให้กำเนิดที่แท้จริงของตัวเอง！

คุณเคยคิดหรือเปล่าว่าตอนนี้แม้ว่าคุณกับลู่จิ่งเซินจะรักกันมากก็จริง แต่เขาก็เคยรักผู้หญิงคนอื่นมาก่อนอีกทั้งยังมีลูกกับผู้หญิงคนนั้น

ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่ข้างกายเขา คุณสองคนเป็นครอบครัวที่มีความสุขและใช้ชีวิตด้วยกัน แต่ถ้าวันหนึ่งเธอกลับมาล่ะ

คุณแน่ใจว่าผู้ชายอย่างมู่ยั่นเจ๋อ จะไม่ให้ตำแหน่งกับผู้หญิงที่เคยคลอดลูกให้กับเขาเหรอ？

แม้ว่าพวกเขาสองคนจะไม่มีความรักต่อกันแล้ว แต่ถ้าวันหนึ่งผู้หญิงคนนั้นกลับมา เด็กคนนั้นยังจะรักคุณเหมือนเดิมไหม？ คุณคิดว่าคุณจะสามารถเข้าแทนที่แม่ผู้ให้กำเนิดของเธอได้หรือ？คุณคิดว่าคุณสามารถแทนที่ตำแหน่งผู้หญิงที่อยู่ในดวงใจของลู่จิ่งเซินได้หรือเปล่า？”

ปลายนิ้วมือของจิ่งหนิงขยับ

ใบหน้าที่เมินเฉยมองไปทางเขา

มู่ยั่นเจ๋อมีอาการหอบเล็กน้อยหลังจากที่ได้พูดออกไปยาวยืด เขาพูดเสริมขึ้นว่า “จิ่งหนิงคุณอย่าโง่ไปนักเลย เขาไม่เหมาะสมกับคุณ คุณอย่าทำตัวเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟที่สุดท้ายคุณไม่ได้อะไรที่อยากได้ แต่กลับต้องเกือบตายและไม่เหลืออะไรเลย ถือว่านี่เป็นคำแนะนำให้ดีใจที่สุดสำหรับผมที่มอบให้คุณ”

จิ่งหนิงเงียบไปชั่วขณะ

ก่อนที่เธอจะพูดออกมาเบาๆว่า “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว！”

มู่ยั่นเจ๋อ “？？？”

คุณจำเป็นจะต้องทำปฏิกิริยาเย็นชาแบบนี้เหรอ！

จิ่งหนิงพยายามเผยอริมฝีปากและหัวเราะออกมา

“มู่ยั่นเจ๋อ คุณนี่แปลกคนจริงๆ！”