บทที่230 กำลังจะตาย
อีกด้านหนึ่ง
จิ่งเสี่ยวหย่าถูกส่งกลับไปที่บ้านตระกูลมู่โดยบอดี้การ์ด
ช่วงนี้มู่โหงไม่อยู่บ้านเดินทางไปทำธุระต่างเมื่อ ดังนั้นปกติแล้วนอกจากคนรับใช้แล้วก็จะมีแค่จิ่งเสี่ยวหย่าและมู่ยั่นเจ๋อที่อยู่บ้านสองคน
ทันใดนั้นเมื่อเห็นจิ่งเสี่ยวหย่าถูกบอดี้การ์ดสองคนมัดไว้ก็ตกใจ
บอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสองคนมองมาที่พวกเขาและกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “นี่เป็นคำสั่งของคุณชาย คืนนี้คุณนายน้อยจะต้องอยู่แต่ในห้อง พวกคุณอย่าให้เธอออกมาและห้ามเข้าไปดูเธอ แบบนี้”
“แต่ ทำไมล่ะ?”
“ทำไมเธอถึงถามมากจัง? คุณชายสั่งมาแบบนี้ พวกเราก็ต้องทำตาม ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องถามมาก”
พูดจบบอดี้การ์ดสองคนก็ออกไป
ในห้องนอนมีเสียงกรีดร้องและทุบทำลายข้าวของของจิ่งเสี่ยวหย่า
คนรับใช้มองหน้ากันอย่างกะทันหันและพวกเขาไม่กล้าพูดอะไร
จนกระทั่งเช้าวันรุ่งขึ้นมู่ยั่นเจ๋อกลับมา
ทันทีที่เข้าประตูฉันรู้สึกว่าคนรับใช้ที่บ้านดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยชีวิตและดวงตาของพวกเขาก็ร้อนรนมาก
เขาถามขึ้นอย่างไร้อารมณ์: “คุณนายล่ะ?”
“ยะ…อยู่ชั้นบนค่ะ! ทำลายข้าวของทั้งคืนจึงถึงตีห้าถึงหยุดไปค่ะ”
เขากระตุกริมฝีปากเบา ๆ
ผู้หญิงคนนี้ก็แบบนี้แหละ
พอเจอเรื่องไม่พอใจ ก็ทำลายข้าวของทำอย่างอื่นไม่เป็น
ไม่เหมือนจิ่งหนิงที่สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้อย่างมีเหตุผล
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเมื่อสมัยตอนที่เขาและจิ่งหนิงอยู่ด้วยกัน ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบความสงบและมีเหตุผลของจิ่งหนิง
รู้สึกว่าขาดความภาคภูมิใจและความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่ง
ในเวลานั้นความดื้อรั้นและอารมณ์ฉุนเฉียวของจิ่งเสี่ยวหย่าที่เขาดูแล้วคิดว่าจะน่ารัก
เป็นการแสดงที่ไร้เดียงสาที่สุดของผู้หญิง
มู่ยั่นเจ๋อเดินขึ้นไปข้างบน
เมื่อคืนคงจะโวยวายทั้งคืนจนเหนื่อยแล้ว ตอนที่คนรับใช้เปิดประตูแล้วเขาเดินเข้าไปนั้น สิ่งแรกที่เขาเห็นไม่ใช่ความยุ่งเหยิง แต่ผู้หญิงที่นอนอยู่บนพรมกลางห้องนอนหลับสนิท
เตียงทั้งหลังของซิมมอนส์ถูกเธอใช้ใบมีดโกนขีด กรอบรูปบนผนังเครื่องสำอางบนโต๊ะเครื่องแป้งและเสื้อผ้าในตู้
ทั้งหมดถูกเฉือนทิ้งและต่อให้ปล้นบ้านทั้งหลังก็ไม่สามารถบรรยายถึงพลังทำลายล้างของมันได้
แม้ว่าคนรับใช้จะเตรียมใจไว้ล่วงหน้าแต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเมื่อเห็นภาพเหล่านี้
มู่ยั่นเจ๋อกลับค่อนข้างสงบ
เขาคาดการณ์สถานการณ์ไว้แล้ว ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วเขาไม่แปลกใจที่เห็นสิ่งเหล่านี้
เมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นนอนหลับสนิทบนพรมก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่โง่เกินไปจนเกินจะเยียวยา
อย่างน้อยก็ใช้ใบมีดโกนทำลายสิ่งของเหล่านี้แต่ไม่ได้กรีดข้อมือ
เขาพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม: “พวกเธอออกไปก่อน”
คนรับใช้มองหน้ากันแล้วรับคำ “ค่ะ” แล้วแยกย้าย
มู่ยั่นเจ๋อเดินออกมาแล้วปิดประตู
อันที่จริงจิ่งเสี่ยวหย่ายังหลับไม่สนิท
เมื่อมีคนเข้ามาเธอจึงยังรู้สึกได้
เพียงแต่เธอไม่อยากตื่นและไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ความทรมานทั้งคืนมันได้กัดกินพลังงานและความอดทนของเธอไปหมด
สิ่งที่เธอทิ้งไว้ในใจตอนนี้คือความหงุดหงิดและมึนงง
รองเท้าแตะนุ่ม ๆ คู่หนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
มู่ยั่นเจ๋อมองไปที่เธอจากมุมสูงและพูดอย่างเคร่งขรึม: “แค่นี้เองเหรอ? ฉันคิดว่าเธอจะเปิดประตูและหนีออกไปได้”
จิ่งเสี่ยวหย่าไม่พูดจา
สุดท้ายเธอเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอไม่ว่าเธอจะลำบากแค่ไหนเธอก็มีร่างกายที่ด้อยกว่าผู้ชาย
ในการสร้างความเสียหายครั้งใหญ่ภายในคืนเดียวเธอเองก็ได้รับบาดเจ็บมากมายเช่นนิ้วของเธอถูกใบมีดบาดหลายแผล
เพราะอยากจะพังประตูนี้ แขนของเธอจึงได้ฟกช้ำหลายจุด
ชุดราตรีขาดรุ่งริ่งที่สวมใส่อยู่ตอนนี้และนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นมันดูสวยอย่างบอกไม่ถูก
หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเธอก็ขยับริมฝีปาก
“คุณอยากจะหัวเราะฉันก็หัวเราะไปเถอะ! อย่าเก็บไว้เลย”
มู่ยั่นเจ๋อเลิกคิ้ว
เขาก้มตัวลงมาตรงหน้าเธอ
สายตาที่เคยเป็นที่ชื่นชอบของเธอกำลังจ้องมองเธออย่างลึกซึ้งในเวลานี้ แต่มันไม่ได้มีอบอุ่นอย่างที่เคยรู้สึกมาก่อนอีกทั้งเย็นชา
“เธอไม่ได้อยากตายหรอกเหรอ?”
จิ่งเสี่ยวหย่าโค้งริมฝีปากของเธอเบา ๆ
“จะตายทำไม? อยู่ไปไม่ดีกว่าเหรอ? มีเสื้อผ้าสวย ๆ ให้ใส่ มีของกินเยอะแยะมากมาย ฉันยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลจิ่ง ต่อให้หย่าไป ฉันก็ยังมีเงินมากมาย อยู่ต่อไปได้สบาย ๆ
พูดไปแล้ว ฉันก็ยังอายุน้อย หย่าจากคุณไป ฉันก็ยังหาผู้ชายที่ดีกว่านี้ได้ ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสว่างไสว ทำไมฉันจะต้องหาเรื่องตาย?”
มู่ยั่นเจ๋อคิดไม่ถึงว่า เธอจะยังพูดเรื่องพวกนี้ได้อีก
เขาเม้มริมฝีปากอย่างเยาะเย้ยและพูดเบา ๆ: “ดูแล้ว เธอคงจะไม่ได้รักฉันมากมายอย่างที่เธอคิด ว่าจะต้องเป็นฉัน! ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้วเมื่อคืนเธอเป็นบ้าอะไร?”
จิ่งเสี่ยวหย่ามองเขาอย่างงุนงงโดยไม่พูดอะไร
มู่ยั่นเจ๋อยื่นมือออกมาลูบผมที่กระเซอะกระเซิงของเธอเบา ๆ แล้งกระซิบ: “เธอรู้ไหมที่เธอเป็นบ้าเมื่อคืนมันส่งผลมากมายแค่ไหนต่อฉัน ต่อตระกูลมู่ และต่อเฟิงหัว และต่อตัวเธอเองบ้าง?”
จิ่งเสี่ยวหย่ายังคงเงียบ
ในดวงตาที่สดใสคู่นั้นมันเป็นสีเทาราวกับสระน้ำนิ่งในเวลานี้และไม่มีแสงสว่างใด
มู่ยั่นเจ๋อพูดต่อ: “โชคดีที่ฉันระงับมันไว้ได้ทัน คนภายนอกก็คิดว่าเธอแค่ดื่มหนักไปไม่คิดมากอะไร ไม่งั้นเงินที่เฟิงหัวโยนให้คุณรวมทั้งการรับรองของ คาร์รันจิฉันกลัวว่าพวกเขาทั้งหมดจะหายไปหมดแล้ว”
เมื่อเห็นจิ่งเสี่ยวหย่ายังคงมีสีหน้าเช่นนั้นเขาก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“เธอไม่มีอะไรจะพูดรึไง?”
จิ่งเสี่ยวหย่าหัวเราะเยาะขึ้น
“พูดอะไร? ขอโทษคุณเหรอ? ก้มหน้าสำนึกผิดเหรอ? หรือว่าขอให้คุณสงสารฉัน ให้คุณกลับมารักฉันอีกครั้ง? มีประโยชน์อะไร? กับคนที่ไม่มีใจในสายตามีแต่ผลประโยชน์อย่างคุณ ไม่มีอะไรอย่างอื่น ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันจะเสียแรงเปล่าไปทำไม?”
มู่ยั่นเจ๋อหัวเราะ
“ฉันเพิ่งจะรู้วันนี้เองว่าเธอเองก็ฉลาดเหมือนกัน อย่างน้อยจนถึงวันนี้ก็ยังไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ยังโง่แล้วเอาแต่ร้องไห้งอแงร้องขอให้ผู้ชายกลับไป”
จิ่งเสี่ยวหย่ายกริมฝีปากขึ้นอย่างไม่เห็นคุณค่าในตัวเองและไม่พูดอะไร
มู่ยั่นเจ๋อพูดต่อ: “ยังไงล่ะ? ตอนนี้ฉันเริ่มจะชื่นชมเธอขึ้นมาบ้างแล้วสิ!”
“ขอบคุณที่ชื่นชม ไม่ต้องหรอก พูดมา! คุณต้องการให้ฉันทำอะไร?”
“เธอเป็นเมียฉัน ฉันจะให้เธอทำอะไรได้? นอกเสียจากหวังให้เธอมีชีวิตที่ดี อย่าหาเรื่องฉันอีก เธอก็รู้เรื่องบางเรื่องมันยุ่งยากที่จะจัดการ และฉันก็ไม่เคยชอบเรื่องยุ่งยาก”
จิ่งเสี่ยวหย่านิ่งไปและคิดไม่ถึงพอสมควร
“คุณไม่หย่า?”
“ทำไมฉันต้องอยากหย่า?”
เขาโน้มตัวเข้าใกล้ใบหน้าของเธอเล็กน้อยเพื่อให้เธอเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขาได้ชัดเจนขึ้น
มันช่างเย็นชาและโหดร้าย แม้จะมีรอยยิ้มที่มุมปากแต่กลับทำให้รู้สึกเหน็บหนาวและน่าขนพองสยองเกล้า
