บทที่ 26 ฉันตกลง
“ยาแบบนั้นนั้นได้ผสมยาสมุนไพรเล็กน้อย จะทำให้กล่องเสียงของเธอชาชั่วขณะ แต่ว่าปกติแล้วมีฤทธิ์อยู่ได้ไม่นาน เธอนั้นอีกสักพักก็คงออกเสียงได้แล้วล่ะค่ะ”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า ถึงได้ให้ซูมู่ส่งเธอออกไป
พอผู้คนได้ออกไปเสร็จ เขาก็ได้ไปที่ข้างเตียง มองหญิงสาวที่นอนอยู่บนนั้น
เวลานี้จิ่งหนิงเงียบมากๆ ได้นอนอยู่ในผ้าห่มอย่างว่าง่าย ไม่ขยับเลยสักนิด เหมือนกับว่าเธอนั้นนอนหลับอยู่
จะเหลือก็แต่สีหน้าที่ซีดของเธอ ก็ได้แสดงความเจ็บปวดและอดทนของเธอออกมาเป็นระยะ
ลู่จิ่งเซินจ้องมองไปสักพัก ไม่พูดอะไร ก็ได้หันหลังเดินออกไป
ผ่านไปไม่กี่วิ ในห้องน้ำก็ได้มีเสียงน้ำไหล
จิ่งหนิงได้ลืมตาขึ้นด้วยอาการมึนๆ ได้รู้สึกว่าได้มีเงาขนาดใหญ่นั้นได้มาคุมตัวของเธอ
“ไปแช่น้ำเย็นหน่อยไหม หื้ม?”
เธอมองเขา แล้วพยักหน้า
ลู่จิ่งเซินอุ้มเธอขึ้น แล้วก็เดินไปที่ห้องน้ำ
อ่างอาบน้ำที่ใหญ่ได้เต็มไปด้วยน้ำ ลู่จิ่งเซินได้วางเธอลงไป ความเย็นของน้ำนั้นได้ทำให้เธอนั้นสะดุ้ง ก็ได้กอดคอเขาแน่นแบบไม่รู้สึกตัว
“นั่งเองไหวนะ?”
จิ่งหนิงพยักหน้า อยากจะพูดว่าได้ แต่พอชายหนุ่มพึ่งปล่อยมือ ตัวเธอก็ได้อ่อนลงไป คนทั้งคนนั้นได้จมลงไปในน้ำ
เหนือหัวนั้นได้ส่งเสียงถอนหายใจเบาๆ ออกมา
จากนั้น ร่างกายก็ได้ถูกอุ้มขึ้น เธอได้ไอออกมาอย่างทรมาน อ้วกน้ำออกมา
ตอนที่กำลังจะลืมตา ผ้าขนหนูก็ได้ทับลงมา ถึงแม้การกระทำนั้นไม่นับว่าอ่อนโยนแต่ก็ได้ช่วยเธอเช็ดหน้า จากนั้นตามด้วยเสียง “ซ่า”
ลู่จิ่งเซินก็ได้ก้าวเข้ามา
เขาได้นั่งอยู่ด้านหลังของเธอ ให้เธอนั้นพิงอยู่บนร่างกายของเขา สองมือได้กอดเธอไว้
หลังของจิ่งหนิงได้แข็งไป รู้สึกแค่ว่าตัวเองนั้นได้พิงอยู่บนถ่านลาวา ร้อนเอามากๆ
กลิ่นฮอร์โมนเพศชายนั้นได้เต็มจมูก ทำให้ความร้อนในร่างกายเธอที่เธอกดลงไปนั้นได้กลับมาหาอย่างโง่ๆ
เธอได้ดิ้นรนขึ้นมา อยากจะปฏิเสธ ด้านหลังก็ได้มีเสียงที่ไม่ค่อยพอให้ดังขึ้น “อย่าขยับ!”
สีหน้าของลู่จิ่งเซินดูไม่ดีมากๆ ก่อนหน้านี้ที่ถูกเธอปฏิเสธ อารมณ์ก็ไม่ค่อยที่จะดีอยู่แล้ว คราวนี้ถ้าไม่เป็นเพราะว่ากลัวเธอจะจมน้ำตาย ไม่มีทางที่จะเข้านั่งด้วยหรอก
ต้องรู้ว่า ท่าแบบนี้ คนที่ถูกทรมานนั้นไม่ได้มีแค่จิ่งหนิงคนเดียว
จิ่งหนิงเหมือนจะคิดถึงเรื่องนี้ได้ สีหน้าได้เปลี่ยน มั่นใจว่าเขาจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นแล้วนั้น ถึงได้นั่งนิ่งๆ อย่างว่าง่าย
รอบข้างได้เงียบ ทั้งสองนั้นได้แช่น้ำแต่ไม่พูดอะไร เป็นเพราะอุณหภูมิของร่างกายนั้น น้ำที่เคยเย็นถึงได้ไม่ได้เย็นเหมือนตอนแรก
เธอนั้นได้อ่อนแรงมาก ถ้าไม่มีลู่จิ่งเซินประคองเธอจากข้างหลัง นั่งก็คงจะนั่งไม่อยู่
พอนึกถึงคนร้ายที่วางยาเธอนั้น ก็รู้สึกอยากจะขำ
เดิมคิดว่า คนของตระกูลจิ่งจะน่ารังเกียจยังไง ก็เป็นเพราะลำเอียงเฉยๆ อยากให้เธอนั้นปล่อยเรื่องนี้ไปแล้วก็อวดพรให้มู่ยั่นเจ๋อกับจิ่งเสี่ยวหย่านั้นอยู่ด้วยกันก็เท่านั้น
เดิมเธอนั้นคิดว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมู่ยั่นเจ๋ออีกต่อไปแล้ว เพราะงั้นให้อวดพรก็อวดพร ไม่มีอะไรมาก
แต่คิดไม่ถึงว่า พวกเขานั้นจะโหดร้ายกว่าที่เธอนั้นคิดไว้มาก
เพื่อที่จะให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันอย่างสวยงาม ไม่ถูกคนอื่นนั้นนินทา ถึงขั้นที่จะให้เธอนั้นไปเกี่ยวข้องกับเฉินหย่งต๋า!
ไม่เพียงแค่นั้น ยังวางยาเธอ อยากจะส่งเธอขึ้นเตียงกับไอ่สวะนั้น!
นั้นเป็นพ่อของเธอนะ ย่าของเธอนะ!
ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเติบโตที่ตระกูลจิ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอยู่กับพวกเขาอย่างมีความสุขมาแล้วสิบแปดปี เธอนั้นอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่า ตัวเองนั้นเป็นลูกแท้ๆ ของตระกูลจิ่งหรือเปล่า!
ความโมโหนั้นได้ปนไปด้วยความเสียใจ มันได้ตีกันอยู่ในอก
เธอหลับตา สูดหายใจเข้าไปลึกๆ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในร่างกายนั้นไม่ได้ร้อนเหมือนก่อนหน้าแล้ว สตินั้นก็ได้ค่อยกลับมาก
เธอได้ลืมตา รู้สึกว่าคอของตัวเองนั้นไม่ได้อึดอัดเหมือนก่อนหน้าแล้ว ก็เลยอยากจะลองเปิดปากพูด “ลู่จิ่งเซิน ฉันโอเคแล้ว”
ถึงแม้จะเบามากๆ แต่ก็ถึงว่าส่งเสียงได้แล้ว
เธอได้โล่งอก
ลู่จิ่งเซินไม่พูดอะไร ลุกขึ้น จากนั้นก็ได้อุ้มเธอออกจากอ่างอาบน้ำ
ร่างกายของเธอนั้นได้เปียกน้ำ ได้เปียกจนชุดออกงานของเธอนั้นแนบไปกับร่างกายเธอ ได้แสดงส่วนเว้าส่วนโค้งที่เซ็กซี่ออกมา
จิ่งหนิงหน้าแดง ได้ดันมือที่เขาจะเช็ดตัวให้เธอออก แล้วก็ได้แย่งผ้าขนหนูมา รีบพูดว่า “ฉันจัดการเอง”
ลู่จิ่งเซินมองเธอ ไม่พูดอะไร เห็นว่าเธอก้มหน้าด้วยท่าทางที่เขินอายแบบนั้น ก็ได้ยิ้มออกมา
“ก็ได้ ไหนๆ เธอก็ดีขึ้นแล้ว ต้องตอบแทนบุญคุณฉันคนที่ช่วยเธอหน่อยหรือเปล่าไหม? อย่างเช่นช่วยฉันเช็ดตัวอะไรพวกนั้น”
จิ่งหนิงอึ้ง เงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ
ลู่จิ่งเซินได้อยู่ในน้ำพร้อมกับเธอ ร่างกายก็ได้เปียกตาม
เสื้อเชิ้ตสีขาวบนร่างกายชายหนุ่ม ก็ได้เห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ของเขาอย่างง่ายดาย สวยและเซ็กซี่ แต่ไม่ได้เว่อร์จนเกินไป รูปทรงนั้นได้ดูดีมากๆ
ใบหน้าของเธอนั้นได้แดงเลยทันที แดงจนลามไปที่คอ ได้โบกมือพูดออกไปอย่างติดๆ ขัดๆ
“เอ่อ อันนี้ ฉัน ฉัน……”
ความกดดันของชายหนุ่มได้แรงเกินไป เธอตื่นเต้นจนลิ้นนั้นพันกัน
โดยปกติเธอนั้นเป็นหญิงสาวที่พูดเก่งมากๆ แต่เวลานี้เธอพูดอะไรไม่ออกสักคำ
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ อยู่ๆก็ได้จับมือของเธอ
จิ่งหนิงตกใจจนถอยหลัง คนทั้งคนนั้นได้ถอยติดกำแพง
วิต่อมา ก็ได้รู้สึกถึงความกดดันที่ได้กดทับลงมาอย่างแรง ร่างกายที่ดูดีของชายหนุ่มนั้นได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ มุมปากนั้นได้ยิ้มแบบร้ายกาจออกมา สายตานั้นไม่ได้ที่จะยิ้มตามเลยสักนิด
มือข้างหนึ่งของเขานั้นได้วางบนกำแพง มืออีกข้างได้ปล่อยเธอ แล้วไปเชยคางของเธอ ค่อยๆ เงยขึ้น
“ฉันจำได้ว่าฉันได้พูดไปก่อนหน้านี้แล้ว ให้เวลาเธอคิดสามวัน ตอนนี้ครบสามวันแล้ว เธอนั้นควรที่จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้วหรือเปล่า?”
จิ่งหนิงอึ้งไป
เธอนั้นได้มองตาของเขา สายที่ดำสนิทนั้นได้หนักแน่นแล้วก็ใจเย็น ราวกับน้ำแข็งที่ไม่มีทางละลาย ได้ขัดกับภายนอกที่อ่อนโยนของเขามากๆ
เธอโดนเขามองจนเริ่มหวั่น เหมือนว่าได้มีอะไรชนกันอย่างแรง แรงจนแทบจะทะลุออกมาทางลำคอ
ที่จริงถ้าคิดดีๆ ข้อเสนอของชายคนนี้สำหรับเธอแล้ว ไม่ได้เสียหายอะไร
ถึงแม้ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ขอเธอแต่งงาน แต่ว่าเธอนั้นต้องการสามีคนหนึ่ง ต้องการที่จะแต่งงาน นี่เป็นเรื่องจริง
ที่เธอได้ไปงานเลี้ยงวันเกิดของจิ่งเสี่ยวหย่าวันนี้นั้น ก็เป็นเพราะหวังเสว่เหมยเอาของดูต่างหน้าของคุณแม่มาข่มขู่เธอ
ถ้าเกิดของพวกนั้นอยู่ในมือของหวังเสว่เหมยตลอด เธอนั้นไม่มีทางที่จะหลุดไปจากมือของนางแน่ๆ
และตอนนี้ ถ้าเกิดเธอแต่งงาน ฝ่ายตรงข้ามยังเป็นลู่จิ่งเซินที่ตระกูลจิ่งไม่กล้าที่จะมีเรื่องด้วย ทั้งหมดนี้ก็จะเปลี่ยนไป
อีกอย่าง คนอย่างลู่จิ่งเซินนั้นเดาใจไม่ได้ แต่อย่างน้อยจากที่เธอสังเกตดูแล้ว เขานั้นไม่ได้คิดร้ายกับเธอ
เธอนั้นได้โดนทำร้ายไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองนั้นจะรักผู้ชายคนหนึ่งได้แบบไม่มีข้อยกเว้นขนาดนั้นได้อีกครั้ง
เพราะงั้น แต่งงานกับใครมันต่างกันเหรอ?
คิดถึงตรงนี้ ความตื่นเต้นของเธอนั้นก็ได้ผ่อนคลายลง
“ลู่จิ่งเซิน นายแน่ใจนะว่าจะแต่งงานกับฉัน?”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “เธอรู้สึกว่าฉันยังแสดงออกถึงความจริงจังไปไม่พอเหรอ?”
จิ่งหนิงเม้มปาก ให้เถียงในใจเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็พยักหน้าอย่างแรง
“ได้ ฉันตกลง”
