บทที่303 เธอต้องการจะลงจากรถ
หัวเหยาหยุดนิ่งไปและมองไปที่เขาโดยไม่เต็มใจเล็กน้อย
แต่ถ้าไปเอารถตอนนี้ก็เห็นได้ชัดว่าสายไปแล้ว ผู้ชายคนนี้เผด็จการแบบนี้คงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ แน่
ตัดใจเลยแล้วกัน ก็แค่นั่งรถไม่ใช่รึไง? มันจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรนักหนา
ดังนั้นจึงไม่ลังเลและขึ้นรถไป
เธอไม่ปฏิเสธอีก จี้หลินยวนจึงมีท่าทีผ่อนคลายและจากนั้นเขาก็นั่งลงที่เบาะคนขับ
กลางดึกรถแล่นไปอย่างเงียบ ๆ บนถนนที่เงียบสงบกลางเมืองหลวงโดยมีฉากกลางคืนที่คึกคักตลอดสองข้างทางทั้งสองคนนั่งอยู่ในรถโดยไม่พูดคุยกัน
เวลาในตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว อันที่จริงหัวเหยารู้สึกเหนื่อยไม่น้อย หลังจากคลอดลูกได้ไม่นานและความแข็งแรงทางร่างกายของเธอก็ไม่ได้ดีเท่าคนปกติดังนั้นเธอจึงรู้สึกง่วงเล็กน้อยทันทีที่ขึ้นรถ
แต่ตอนนี้เป็นฤดูหนาวอุณหภูมิในตอนกลางคืนจะลดต่ำลงถึงแม้ในรถจะเปิดฮีตเตอร์แต่สำหรับหัวเหยาที่อ่อนแอกว่าปกติแล้วมันก็ยังหนาว
เธอรวบเสื้อคลุมของเธอพยายามพันตัวให้แน่นขึ้น
แต่กลับมีใครคนหนึ่งที่ไวกว่าเธอ เขายื่นมาพร้อมส่งเสื้อคลุมให้เธอตัวหนึ่ง
หัวเหยานิ่งไป
เป็นเสื้อนอกของจี้หลินยวนและยังมีกลิ่นอายจาง ๆ ของชายหนุ่มกระจายอยู่บนเสื้อตัวนั้น
เขาจับพวงมาลัยอยู่และไม่ได้มองเธอ ใบหน้าเคร่งขรึมตรงนั้นยังคงมีสีหน้าเฉยเมย
อย่างไรก็ตามหัวเหยารู้สึกเพียงว่าหัวใจของเธออบอุ่นเล็กน้อย หัวใจซึ่งอยู่ในสงครามเย็นมาหลายเดือนก็มีแนวโน้มที่จะค่อย ๆ อบอุ่นขึ้น
เธอกระแอมไออย่างไม่สบายตัวและไม่ปฏิเสธที่จะคลุมเสื้อคลุมรอบตัวแล้วพูดอย่างคลุมเครือ “ขอบคุณนะ”
จี้หลินยวนไม่ได้ตอบเธอ
แต่ใบหน้าที่เย็นชานั้นกลับอ่อนโยนลงไปไม่น้อย
บรรยากาศในรถเปราะบางอยู่ไม่น้อย
ถึงแม้ว่าทั้งสองจะไม่คุยกันแต่ก็ชัดเจนว่าไม่ได้เย็นชามากอย่างเมื่อตอนที่เพิ่งขึ้นรถแล้ว
อันที่จริงหัวเหยาไม่ค่อยชอบความรู้สึกเช่นนี้เลย
ความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้สึกควบคุมไม่ได้บางอย่างเธอเคยลองมาแล้วครั้งหนึ่งและครั้งหนึ่งเคยคิดว่าการกล้าหาญจะนำกำไรมาสู่ตัวเองอย่างคาดไม่ถึง แต่สิ่งที่เธอได้รับกลับมากลับเป็นความเจ็บปวดเจียนตาย
ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการจะพบเจอมันอีก เธอก็แค่อยากจะใช้ชีวิตที่เงียบสงบต่อไปและเลี้ยงดู เล่อเล่อ
ความเยาว์วัยและหัวใจสั่นไหวเหล่านั้น มันถูกฝังไปในคืนสิ้นหวังนั้นเมื่อกว่าครึ่งปีมาแล้ว
เธอเอียงศีรษะและมองออกไปนอกหน้าต่างทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของจี้หลินยวนก็ดังขึ้น
เธอเหลือบมองไปที่เขาจี้หลินยวนขมวดคิ้วและหลังจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยความรำคาญใจเล็กน้อยและหยิบมันขึ้นมา
เขาไม่ได้พูดอะไรมากเพียงแต่ตอบอือออสองสามคำซึ่งเป็นบรรยากาศที่เย็นชามาก
ดังนั้นหัวเหยาจึงไม่สามารถเดาอะไรจากคำพูดของเขาได้ว่าใครโทรเข้ามา อย่างไรเสียเธอก็ไม่เป็นกังวล ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
จี้หลินยวนวางสายไปอย่างรวดเร็ว
เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนแล้วก็พูดขึ้น: “อีกสองสามวันพาเล่อเล่อ กลับไปที่ตระกูลจิ้น สักรอบ”
หัวเหยาได้ยินแล้วเปลือกตากระตุกในทันที
ความเคลิ้มที่เคยเพิ่มขึ้นมาถูกกวาดออกไป
เธอมองจี้หลินยวนด้วยความระแวดระวังและพูดอย่างเย็นชา: “หมายความว่ายังไง?”
จี้หลินยวนขมวดคิ้วและดูเหมือนจะกำลังเลือกใช้คำพูดจากนั้นไม่นานเขาก็ตอบกลับ: “ที่บ้านโทรมา พวกเขาอยากจะเจอกับเด็กคนนี้”
“ไม่ได้!”
หัวเหยาปฏิเสธโดยไม่ต้องไตร่ตรอง
บรรยากาศในรถตกอยู่ในความเงียบและเย็นยะเยือกอีกครั้ง
ใบหน้าของจี้หลินยวนแลดูมืดมนลงในทันใด
หัวเหยากอดอกแล้วหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมและไม่พูดอะไรอีก
ผ่านไปสักพักจึงได้ยินจี้หลินยวนพูดขึ้น: “ผมตอบตกลงเรื่องนี้ไปแล้ว ไม่ได้ก็ต้องได้”
“มีสิทธิอะไร?”
หัวเหยาระเบิดอารมณ์ออกมาภายในเวลาอันรวดเร็ว
เธอหันหน้าไปมองชายตรงหน้าด้วยดวงตาสีแดงเข้ม “ฉันเคยบอกแล้วว่าเด็กคนนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ! ไม่มีความเกี่ยวข้องกับครอบครัวคุณ! แล้วมีสิทธิอะไรที่พวกเขาอยากเจอฉันก็ต้องพาเล่อเล่อ ไปเจอด้วย? ฉันไม่เห็นด้วย!”
จี้หลินยวนสีหน้าบึ้งตึง
“หัวเหยา ฉันไม่ได้กำลังปรึกษาเธอ ฉันกำลังบอกให้รู้!”
หัวเหยาถูกเขาโกรธจนลมออกหู
“ฉันเบื่อที่จะต้องยื้อยุดกับคุณแล้ว!”
เธอพูดแล้วถอดเสื้อคลุมและโยนกลับไปที่เขาแล้วเปิดประตูรถ
“จอดรถ! ฉันจะลงจากรถ!”
สีหน้าของจี้หลินยวนดูแย่กว่าเดิม
หัวเหยาเห็นเขาไม่ยอมจอดรถจึงโกรธกว่าเดิมและสุดท้ายก็ตัดใจแย่งพวงมาลัยจากเขา
จี้หลินยวนเลิกคิ้วสูง
“หัวเหยา เธอทำอะไรน่ะ?”
“ฉันบอกให้จอดรถ คุณไม่ได้ยินรึไง?”
“นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง! นี่มันบนสะพานนะ!”
“สะพานแล้วไง? ถ้าไม่อยากตายก็จอดข้างทางให้ฉัน! ไม่งั้นฉันจะลากคุณตกลงไปในแม่น้ำพร้อมกันเลยเชื่อไหมล่ะ?”
ในที่สุดรถก็พุ่งลงข้างทางอย่างกะทันหันและหยุดลง
ใบหน้าของจี้หลินยวนเดือดดาลและจ้องเขม็งไปที่หัวเหยา เธอหน้าแดงด้วยความโกรธเปิดประตูและกระโดดออกจากรถ
“ฉันจะบอกคุณ! หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน แล้วพวกคุณคิดจะแย่งเด็กคนนี้ไป อย่าหวังว่าจะเป็นไปได้! นอกเสียจากคุณจะข้ามศพฉันไปก่อน! ไม่เช่นนั้นเด็กคนนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับพวกคุณตระกูลจิ้น แม้แต่น้อย!”
หัวเหยาตะโกนด้วยความโกรธหลังจากพูดจบ จากนั้นก็หันไปและเดินออกไป
จี้หลินยวนจับพวงมาลัยทั้งใบหน้าของเขาเกือบจะดำมืด เขาจ้องไปที่ด้านหลังของผู้หญิงตรงหน้าอย่างเย็นชาและนิ้วที่จับพวงมาลัยก็บีบแน่นจนเปลี่ยนเป็นสีขาว
หลังจากนั้นไม่นานทันใดนั้นฝ่ามือก็กระแทกเข้ากับพวงมาลัย!
จากนั้นจึงสตาร์ทรถและขับรถออกไป
……
หัวเหยากลับถึงบ้านก็ดึกมากแล้ว เป็นเวลาเกือบตีหนึ่ง
เธอไม่สามารถจะเลี้ยงดูลูกคนเดียวได้แน่
ดังนั้นทันทีที่กลับประเทศก็มีจิ่งหนิงคอยช่วยในการจัดหาพี่เลี้ยงที่ไว้ใจได้เป็นพิเศษ
วันนี้ที่เธอออกไปข้างนอกเด็กจึงต้องอยู่กับพี่เลี้ยงโดยปริยาย
เมื่อเธอกลับถึงบ้านพี่เลี้ยงก็พาเด็กเข้านอนแล้ว
หัวเหยาเปิดประตูเบา ๆ และพบเพียงเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
เพื่อให้พี่เลี้ยงลุกขึ้นกลางดึกเพื่อให้นมลูกได้ง่ายขึ้น โคมไฟตั้งพื้นถูกวางไว้ที่มุมผนังซึ่งเปิดตลอดทั้งคืน
ในเวลานี้แสงสีส้มสาดลงมาส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องอย่างอบอุ่นและเงียบงัน
หัวเหยามองเด็กที่อยู่ในเปลด้วยความรักเขานอนหลับสนิทพร้อมกับกำปั้นสีชมพูของเขาที่กอดกันแน่นซึ่งมันน่ารักเสียเหลือเกิน
ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็อ่อนลงเธออดไม่ได้ที่จะโค้งงอริมฝีปากของเธอ โน้มตัวและจูบใบหน้าของเด็กน้อย
อย่างไรก็ตามทันทีที่เธอสัมผัสหน้าผากของเด็ก ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
อุณหภูมิของเด็กสูงอย่างน่าประหลาดใจและรู้สึกเหมือนสัมผัสลูกบอลไฟที่กำลังลุกไหม้
ในตอนแรกหัวเหยายังคิดว่าเป็นเพราะตัวเธอเพิ่งกลับมาจากข้างนอกตัวเธอจึงเย็น ดังนั้นเมื่อโดนตัวเจ้าตัวเล็กเข้าจึงรู้สึกว่าร้อน
อย่างไรก็ตามเธอลองอังหน้าตัวเองแล้วใช้หน้าผากตัวเองสัมผัสกับเจ้าเด็กน้อยอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยก็ยังตัวร้อนจัด
สีหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนไป
“เสี่ยวจ้าว เสี่ยวจ้าวตื่นเร็ว!”
เธอรีบปลุกพี่เลี้ยงที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ และวิ่งออกไปอีกครั้งและเปิดเครื่องวัดอุณหภูมิ
พี่เลี้ยงเสี่ยวจ้าว ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอลืมตาสะลึมสะลือแล้วถามขึ้น “คุณหัวคะ คุณกลับมาแล้วเหรอคะ เป็นอะไรคะ?”
สีหน้าของหัวเหยาเปลี่ยนไปไม่สู้ดี “เหมือนเล่อเล่อจะเป็นไข้”
