บทที่304 โชคดีที่มีเขา
“เอ๊ะ?”
เสี่ยวจ้าว ฟังแล้วก็ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี
ทั้งสองต่างพากันรีบร้อนวัดอุณหภูมิให้เด็กน้อยได้ 38.5 องศา
ทันใดนั้นหัวเหยารู้สึกว่าไม่ดีแล้ว แต่โชคดีที่ เสี่ยวจ้าว มีประสบการณ์และรีบสงบลง: “ไม่ต้องตื่นตูมค่ะ เด็กเป็นไข้ 38.5 ยังไม่ถือว่าเป็นอันตรายมาก ตอนนี้พวกเรารีบไปโรงพยาบาล ไม่เป็นไรแน่ค่ะ”
หัวเหยาพยักหน้าอย่างว่างเปล่า
ช่วงกลางคืนหัวเหยาดื่มเหล้าไปเธอจึงไม่สามารถขับรถได้
ที่นี่ลำบากใจก็คือเสี่ยวจ้าว ก็ขับรถไม่เป็น
วิลล่าที่พวกเขาอาศัยอยู่นั้นถือว่าเป็นหมู่บ้านหรูมีแท็กซี่ผ่าน แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบนาทีในการเดินออกไปนอกถนนวงแหวนเพื่อเรียกแท็กซี่
จากตรงนี้ไปที่วิลล่าเฟิงเฉียว ใกล้กว่าใช้เวลาเพียงห้าหกนาทีก็ถึง แต่ดึกป่านนี้แล้ว ประการแรกถือเป็นการรบกวน ประการที่สองคือไม่รู้ว่าพวกจิ่งหนิงกลับมารึยัง
หัวเหยากอดลูกน้อยไว้และรีบร้อน เสี่ยวจ้าว ปลอบโยนเธอในขณะที่พยายามใช้โทรศัพท์มือถือเพื่อเรียกรถให้เข้ามา
อย่างไรก็ตามกลางดึกแบบนี้ แม้ว่าจะมีรถเข้ามา แต่จะต้องใช้เวลามากกว่าสิบนาที
ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นหัวเหยาก็เห็นรถแลนด์โรเวอร์สีดำจอดอยู่ไม่ไกล
รถคันนั้นดูคุ้นตาและมีประกายไฟเล็กน้อยที่ที่นั่งคนขับของรถเหมือนมีคนกำลังสูบบุหรี่
สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เธอกัดฟันอุ้มลูกแล้ววิ่งไปที่รถคันนั้น
“คุณหัวคะ คุณจะไปไหน?”
เสี่ยวจ้าว รีบตามไป
หัวเหยาวิ่งไปที่แลนด์โรเวอร์ แล้วใช้แรงเคาะที่ประตูรถหลายครั้ง “ปัง ๆ ๆ”
ประตูรถเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาและดุร้ายของชายคนนั้น
ที่แท้ก็เป็นจี้หลินยวน!
จากเดิมที่เธอควรจะโกรธเมื่อได้เจอหน้าเขา แต่ในตอนนี้กลับเหมือนได้เจอเทวดาผู้ช่วยชีวิตหล่นลงมาจากท้องฟ้า จนตาแดงก่ำ
“จี้หลินยวน ส่งฉันไปโรงพยาบาลที ถือว่าฉันขอร้อง เร็วเข้า!”
จี้หลินยวนขมวดคิ้ว
เขาเหลือบมองเด็กในอ้อมแขน ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นก็โยนก้นบุหรี่ออกไปไกลนอกหน้าต่างรถ
เขาไม่พูดพร่ำและไม่ถามอะไรทั้งสิ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเข้มทันที: “ขึ้นรถ!”
หัวเหยารีบอุ้มลูกแล้วขึ้นไปนั่งบนที่นั่งข้างคนขับทันที
เสี่ยวจ้าว ตามมาด้วยในเวลานี้และรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นเธอขึ้นรถของคนแปลกหน้า
หัวเหยาในตอนนี้ไม่มีเวลาจะอธิบายอะไรกับเธอมากมายนัก เพียงแต่แสดงออกให้เธอรีบขึ้นรถแล้วจึงได้ขับรถไปโรงพยาบาล
จี้หลินยวนนั้นเติบโตมากับการขับรถและการแข่งรถทางตรงคือจุดแข็งของเขา
ในเวลานี้เขาไม่สนใจว่าจะวิ่งฝ่าไฟแดงและวิ่งไปตลอดทางเพื่อลดระยะเวลาขับรถครึ่งชั่วโมงให้เหลือสิบนาที
จนทุกคนมาถึงโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว
หัวเหยาส่งเด็กไปหาหมอและผลการตรวจจะออกมาในไม่ช้า
เด็กมีไข้และเป็นหวัดเนื่องจากตากลม นอกจากนี้ผิวหนังและม่านตายังมีสีเหลืองซึ่งคาดว่าจะเป็นโรคดีซ่านข้อมูลเฉพาะจะสามารถยืนยันได้หลังจากการตรวจเพิ่มเติมเท่านั้น
เมื่อหัวเหยาได้ยินคำว่าดีซ่านก็หน้าซีดทันที ล้มตัวอ่อนนั่งลงบนเก้าอี้
แพทย์พูดปลอบใจเธอ: “อาการตัวเหลืองในทารกแรกเกิดไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่หายาก แม้ว่าอาการของเด็กคนนี้จะมาช้า แต่ก็อาจไม่ใช่เรื่องเลวร้าย และหากพบเร็วโดยทั่วไปก็ไม่เป็นอันตราย”
หัวเหยาจึงได้รู้สึกโล่งใจเล็กน้อยในตอนนี้
แพทย์นำตัวเด็กน้อยออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อตรวจขั้นตอนใหม่และให้ยาเพื่อลดไข้
หัวเหยาตามติดทุกขึ้นตอนด้วยกลัวว่าจะเกิดอะไรกับลูกของเธอ
เด็กคนนั้นเป็นหวัดที่บ้านและมีไข้เสี่ยวจ้าว รู้สึกผิดเล็กน้อยและโทษตัวเองเพราะการดูแลที่ไม่ดีและเธอไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่หัวเหยา
จี้หลินยวนเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดโดยประมาณ แต่เมื่อเทียบกับอารมณ์ที่หดหู่ของหัวเหยาและเสี่ยวจ้าว เขาดูสงบกว่ามาก
เพราะต้องทำการตรวจมากมายซึ่งมีบางขั้นตอนซึ่งสำคัญกว่าจึงต้องการให้ผู้ปกครองเซ็นชื่อยินยอมจึงจะทำได้
หัวเหยามือสั่นไปหมดขณะเซ็นชื่อ
หลังจากเซ็นเสร็จแล้ว พยาบาลเห็นตัวหนังสือที่บิดเบี้ยวอ่านไม่ออกจึงได้ขมวดคิ้ว
“เซ็นชื่อแบบนี้ไม่ได้นะคะ สั่นเกินไป ดูไม่เป็นตัวหนังสือเลย ถึงเวลาพวกคุณเกิดไม่ยอมรับขึ้นมาจะทำยังไง? เซ็นใหม่เถอะค่ะ!”
พูดแล้วก็นำเอกสารใหม่มาให้
ใบหน้าของหัวเหยาซีดขาวเล็กน้อย จี้หลินยวนเห็นดังนั้นจึงรับปากกามาและเซ็นชื่อตัวเองลงไป
พยาบาลเหลือบมองเขาจากนั้นก็มองดูเขาเซ็นชื่อ
“คุณคือพ่อของเด็กสินะคะ? แบบนี้ค่อยดีหน่อย แบบนี้ก็ได้ค่ะ พวกคุณรออยู่ที่นี่สักครู่นะคะ การตรวจใช้เวลาครึ่งโมงก็เสร็จแล้วค่ะ”
พูดจบแล้วก็นำเอกสารเดินจากไป
หลังจากแพทย์ออกไปหัวเหยาก็นั่งเงียบ ๆ บนเก้าอี้ด้วยความอึดอัด
เสี่ยวจ้าว เดินเข้ามาและพูดอย่างรู้สึกผิด: “คุณหัวขอโทษค่ะ เป็นฉันเองที่ไม่ได้ดูเล่อเล่อ ให้ดีจึงทำให้เขาเป็นไข้ ฉันขอโทษจริง ๆ ค่ะ”
หัวเหยาเหลือบมองเธอและไม่พูดอะไร
ราวกับว่าแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะต่อว่าก็ยังไม่มี
เสี่ยวจ้าว มองเธอแบบนี้ไม่สามารถช่วยได้แต่กลับรู้สึกผิดมากขึ้น
จี้หลินยวนยืนอยู่ข้างๆ เขาพิงกำแพงและไม่ได้พูดอะไร แต่สายตาของเขาเย็นชาเล็กน้อยเมื่อเขามองไปที่เสี่ยวจ้าว
ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เจ้าตัวน้อยก็ทำการตรวจเสร็จและถูกส่งตัวออกมา
หัวเหยารีบลุกขึ้นและมองไปที่คุณหมออย่างกระวนกระวาย
“คุณหมอคะ ลูกของฉันเขาเป็นยังไงบ้างคะ?”
คุณหมอพูดขึ้นด้วยท่าทีเคร่งขรึม: “ในส่วนของไข้นั้นไม่เป็นปัญหาอะไรมากให้ยาแล้วไข้น่าจะลดลง แต่ตอนนี้ตรวจพบแล้วว่าเป็นโรคดีซ่าน ดังนั้นเด็กจะต้องอยู่โรงพยาบาลสักสองวันเพื่อติดตามอาการ พวกคุณไปจัดการค่าใช้จ่ายก่อน เดี๋ยวพอทุกอย่างเรียบร้อยก็จะได้เจอลูกแล้ว”
หัวเหยาหน้าซีดเผือด
จี้หลินยวนรับบิลโดยตรงหันกลับและไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล
ในเมื่อต้องนอนโรงพยาบาลจึงต้องเตรียมสิ่งต่างๆ มากมาย
เสี่ยวจ้าว จึงรีบนั่งรถกลับไปเตรียมของ ในตอนที่กลับมานั้นเจ้าเด็กน้อยได้ห้องพักแล้วและหัวเหยากับจี้หลินยวนก็คอยเฝ้าอยู่
เธอไม่รู้จักจี้หลินยวน แต่ดูจากที่ทั้งสองคนพูดคุยกันก็พอเข้าใจได้ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขานั้นไม่ธรรมดา
หลังจากเธอจัดของอย่างเงียบ ๆ เสร็จแล้วก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้วจึงปลีกตัวออกไป
เพียงไม่นาน คุณหมอก็เข้ามา
เขายื่นกล่องยาให้พวกเขาและสั่งให้รอจนถึงรุ่งสาง พรุ่งนี้สิบโมงเช้าจะต้องไปส่องกล้อง แล้วจึงออกไป
หลังจากฟังคำอธิบายของแพทย์หัวเหยาก็รู้ว่าแม้ว่าเจ้าตัวน้อยจะป่วย แต่โชคดีที่ตรวจพบได้เร็วและไม่เป็นอันตรายมากนัก
นี่ทำให้เบาใจได้เปลาะหนึ่ง
ในตอนนั้นเอง เธอจึงได้หันมาสนใจจี้หลินยวนและเสี่ยวจ้าว
ก่อนอื่นเธอปลอบเสี่ยวจ้าว ด้วยคำพูดสองสามคำ จากนั้นปล่อยให้เธอออกไป และเหลือจี้หลินยวนเพียงลำพัง
“ขอบคุณค่ะ”
เธอก้มหน้าและพูดขึ้น
ไม่ว่าอย่างไร หากครั้งนี้ไม่ได้เขา เธอคงไม่มีทางหารถได้และไม่รู้ว่าจะเคว้งคว้างถึงเพียงไหน
จี้หลินยวนมองดูเธอแล้วยกมุมปากเย้ยหยันเล็กน้อย
“ขอบคุณฉันทำไม?”
หัวเหยาเม้มริมฝีปาก
“ขอบคุณที่คุณช่วยขับรถมาส่งพวกเรา”
“หึ!” เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “หัวเหยา เธอคงจะลืมไปแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นแค่ลูกเธอ แต่เขาเป็นลูกชายของฉันด้วย”
หัวเหยา: “…”
