วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 33 นอนด้วยกัน

บทที่ 33 นอนด้วยกัน

ลู่จิ่งเซินพาจิ่งหนิงไปที่หน้าแถวของคนรับใช้ และพูดเสียงเข้มว่า “ฉันขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก นี่คือจิ่งหนิงภรรยาของฉัน จากนี้ไปเธอจะเป็นนายหญิงของที่นี่ พวกนายต้องเคารพเธอเหมือนที่เคารพฉัน เข้าใจไหม”

คนรับใช้ตอบพร้อมเพรียงกัน: “เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ!”

ลู่จิ่งเซินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ และเดินจับมือจิ่งหนิงเข้าไปข้างใน

ในหัวของจิ่งหนิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย

จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังดูมึนงงอยู่ว่า ทำไมตัวเองถึงตามชายคนนี้มาที่คฤหาสน์บ้านลู่

เมื่อเข้ามาในห้องนอน ในที่สุดเธอก็เรียกสติกลับมา และรีบคว้าเขาไว้

“เอ่อ ฉัน ฉันมาที่นี่…..”

“จากนี้ไป คุณจะอยู่ที่นี่”

ลู่จิ่งเซินมองไปที่เธออย่างจริงจัง

จิ่งหนิงรู้สึกวูบเบาโหวงในใจ

ดูเหมือนว่าเวลานี้จะเชื่อจริงๆว่า สิ่งที่เขาพูดเกี่ยวกับการแต่งงาน ไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นเรื่องจริงจัง

ลู่จิ่งเซินยกมือเรียกสาวใช้ และพูดด้วยเสียงทุ้มว่า “ป้าหลิวครับ พานายหญิงไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมหน่อยนะ”

ป้าหลิวสาวใช้ที่ถูกเรียก ก็รีบก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข และพูดว่า “ค่ะ เชิญนายหญิงตามฉันมาค่ะ”

จิ่งหนิงมองไปที่ลู่จิ่งเซิน เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังปลดเนกไทของตัวเองออก ดูเหมือนกำลังจะไปอาบน้ำ

เธอเม้มริมฝีปาก และไม่พูดอะไร เธอจึงเดินตามป้าหลิวไป

คฤหาสน์บ้านลู่มีขนาดใหญ่มาก ด้วยการออกแบบเป็นวิลล่าบ้านเดี่ยว ด้านนอกเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ มีดอกไม้และต้นไม้นานาชนิด ให้คนได้ชื่นชม

ด้านหลังเป็นสนามหญ้าสีเขียว ถัดจากสวนดอกไม้เป็นสระว่ายน้ำ น้ำสีฟ้าไหลเป็นระลอกคลื่นผ่านแสงยามเช้าสีทอง มองดูให้ความรู้สึกเหมือนสรวงสวรรค์

จิ่งหนิงเดินเล่นอยู่ข้างนอก ป้าหลิวก็พาเธอดูวิลล่าทั้งหมด

เธอเพิ่งรู้ว่า ลู่จิ่งเซินได้เตรียมห้องให้เธอไว้แล้ว

ห้องนอนเป็นห้องที่ใช้ร่วมกันสองคน แต่ห้องหนังสือรวมถึงห้องแต่งตัวนั้นแยกกันต่างหาก

ห้องหนังสือกับห้องแต่งตัวของเธออยู่ชั้นสาม ในห้องหนังสือมีหนังสือหลายเล่ม เธอรู้สึกประหลาดใจที่พบว่า หนังสือส่วนใหญ่นั้นเป็นหนังสือที่เธอชอบ

แม้แต่หนังสือหลายเล่มที่เธอเคยหาแต่หาไม่เจอก็มีอยู่!

นอกจากนี้ห้องแต่งตัว ซึ่งมีพื้นที่มากกว่าหนึ่งร้อยตารางเมตร เสื้อผ้ากระเป๋าและรองเท้าที่อยู่ข้างใน ทั้งหมดเป็นรุ่นล่าสุดของฤดูกาล

ผลงานการออกแบบของ Amy ที่เธอชื่นชอบก็แขวนอยู่เต็มตู้เสื้อผ้า ดูๆไปมีเกือบทุกอย่างเลย!

จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

จริงๆนะ…..ช่างไร้ความปรานี!

แต่สิ่งนี้ยังแสดงให้เห็นอีกด้านหนึ่งว่า ผู้ชายคนนี้ได้ตัดสินใจไว้นานแล้วว่า ต้องการให้เธอย้ายเข้ามา

เธอลดสายตาลงเล็กน้อย และไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้คิดเรื่องนี้มานานแค่ไหนแล้ว

ดูจากการจัดห้องนี้ ในเวลาสามวัน มันจะเร็วเกินไปหน่อยไหม

และด้วยความสงสัย จิ่งหนิงจึงกลับไปห้องนอนที่ชั้นสอง

ลู่จิ่งเซินกำลังอาบน้ำอยู่ เธอกอดอกเดินไปรอบๆห้องนอน พบว่าเมื่อเทียบกับสไตล์ที่หรูหราของทั้งวิลล่า การจัดห้องนอนดูเรียบง่ายไปเลย

โทนสีดำขาวเทาเรียบๆ ทางทิศตะวันตกมีหน้าต่างบานใหญ่ มีระเบียงขนาดใหญ่ด้านนอกหน้าต่าง ใต้เฉลียงมีสนามหญ้าสีเขียวที่ตกแต่งอย่างสวยงาม

มีชั้นวางหนังสือสีดำวางชิดผนัง บนชั้นหนังสือส่วนใหญ่จะหนังสือประเภทนิตยสารทางการเงิน และมีนิตยสารเกี่ยวกับรถยนต์อยู่บางส่วน

นอกจากนี้ ยังมีเครื่องประดับเล็กๆน้อยๆ กับถ้วยรางวัลต่างๆ หนึ่งในนั้นด้านบนถ้วยรางวัลยังมีรูปถ่ายอยู่รูปหนึ่ง

เป็นรูปลู่จิ่งเซินถือรางวัลเกี่ยวกับการแข่งขันบาสเกตบอล ชายที่มีผมซอยสั้นรอยยิ้มไม่มีชีวิตชีวา มีดวงตาคู่สีเข้มดูเฉียบแหลม แค่มองผ่านรูปถ่ายก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเฉียบแหลม

เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม และมองที่ชื่อใต้ถ้วยรางวัลอย่างตั้งใจ

แชมป์บาสเกตบอลมหาวิทยาลัยเซนต์จอห์นเหรอ

เขาเคยเรียนที่นั่นด้วยเหรอ

จิ่งหนิงแปลกใจเล็กน้อย

ไม่มีเหตุผลอื่น ที่เธอได้ไปต่างประเทศเมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นเพื่อนเก่าของแม่เป็นคนแนะนำให้เธอเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้

คิดไม่ถึงว่าดวงจะสมพงศ์กันขนาดนี้!

จิ่งหนิงไม่ได้คิดอะไรเยอะ ในเวลานี้ ด้านหลังก็มีเสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น

ลู่จิ่งเซินก็เดินออกมา

เขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า มีเพียงผ้าขนหนูอาบน้ำพันอยู่รอบเอว มีหยดน้ำคริสทัลกลิ้งลงมาตามหน้าอก มันดูเซ็กซี่มาก

ภายใต้ผมสั้นที่ยุ่งเหยิง ดวงตาคู่ลึกเหมือนกระแสน้ำวน ราวกับจะดูดเธอเข้าไป

จิ่งหนิงหน้าแข็งทื่อ และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าแม้แต่อากาศก็ถูกบีบอัดแน่น

สายตาของเธอเป็นประกาย และไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหน

เมื่อลู่จิ่งเซินเห็นดังนั้น จึงเดินตรงไปที่เธอ

ขณะที่เขาถือผ้าเช็ดตัวในมือและเช็ดผมเปียก เขาก็มาหยิบถ้วยรางวัลที่เธอจ้องมอง

เขาถือผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกไปด้วย และหยิบถ้วยรางวัลที่เธอจ้องมองอยู่ก่อนหน้านี้ออกมา และถาม

“คุณกำลังดูสิ่งนี้อยู่เหรอ”

“ห๊ะ อืม ใช่”

จิ่งหนิงด้วยความกระวนกระวาย

ลู่จิ่งเซินดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นความตึงเครียดของเธอ เขาวางถ้วยรางวัลลง และพูดเสียงเรียบๆว่า: “เป็นสิ่งที่ฉันได้รับตอนที่เป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในประเทศF ไม่ใช่รางวัลใหญ่อะไร แต่ก็เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจมาก”

จิ่งหนิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ศาสตราจารย์เหรอ”

ลู่จิ่งเซินเลิกคิ้ว ถาม “ทำไมเหรอ”

“อ้อ ไม่มีอะไร”

เอาเถอะ! เธอลืมไปว่า เจ้าพ่อยังไงก็คือเจ้าพ่อ เป็นไปได้อย่างไรที่จะไปเรียน

เขาเข้ารับช่วงต่อสมาคมตระกูลลู่ตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆ และบรรดานักธุรกิจรายใหญ่ต่างเรียกเขาว่าเป็นอัจฉริยะ ก็ไม่น่าแปลกใจ ที่เซนต์จอห์นจะเชิญให้เขาไปเป็นศาสตราจารย์พิเศษ

ลู่จิ่งเซินมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ และถามว่า “คุณรู้จักมหาวิทยาลัยนี้ด้วยเหรอ”

จิ่งหนิงพยักหน้าตอบรับ

“ฉันเรียนอยู่ที่นี่เมื่อห้าปีก่อน”

ลู่จิ่งเซินยิ้ม และพูด

“ดวงจะสมพงศ์กันจริงๆเลย”

ดวงตาของเขาดูลึกลับ ดูเหมือนมีบางอย่างที่ไม่ชัดเจนและดูซับซ้อน จิ่งหนิงเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ

แต่เธอไม่ทันได้คิดอะไรมาก จากนั้น ก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายพูดขึ้น

“คุณอยากอาบน้ำไหม”

จิ่งหนิงยังปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมใหม่ไม่ค่อยได้ ก็รู้สึกอึดอัดเมื่อนึกถึงว่าผู้ชายคนนี้ได้ใช้ห้องน้ำเมื่อกี้ และตัวเองจะต้องเข้าไปใช้ด้วย

แต่ก็เกรงใจที่จะขอใช้ห้องอาบน้ำของแขก จึงได้แต่ส่ายหัว

“ถ้างั้นช่วยเช็ดผมฉันหน่อย”

เขายื่นผ้าเช็ดตัวให้

จิ่งหนิงตกใจ แต่ไม่ปฏิเสธ

รับผ้าเช็ดตัวมาก เมื่อเขานั่งบนโซฟาแล้ว ก็กดและเช็ดผมให้เขาเบาๆ

เส้นผมของผู้ชายสั้นมาก แต่ไม่ได้แข็งมาก แต่ก็มีความรู้สึกแปลกๆ เมื่อปลายนิ้วได้สัมผัสกับเส้นผม

จิ่งหนิงพยายามยับยั้งตัวเองไม่ให้คิดเพ้อเจ้อ ตอนนี้เธอยอมรับความจริงเรื่องการแต่งงานกับลู่จิ่งเซินนี้แล้ว และได้รับสิ่งดีๆที่เขามอบให้เธอจริงๆ เธอก็ต้องพยายามเพื่อให้ชินกับการชีวิตร่วมกันกับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เช็ดแห้งไปแล้วครึ่งหนึ่ง

ลู่จิ่งเซินใช้ไดร์เป่าผมอยู่สักพัก และรู้สึกตลกเล็กน้อย ที่เห็นเธอยังยืนอยู่ตรงนั้น

เขาเดินมา จับมือเธอ และกดเธอให้นั่งลงบนเตียง

จิ่งหนิงรู้สึกตกใจ จึงยกขาตัวเองขึ้นมา และหดตัวเข้ามาซึ่งเป็นปฏิกิริยาตอบโต้ และพูด

“คุณจะทำอะไร”

ดวงตาของลู่จิ่งเซินดูลึกล้ำ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“นายหญิงลู่ ทำงานหนักมาทั้งวันทั้งคืน คุณไม่เหนื่อยเหรอ”

ไม่ต้องพูดถึงเลย จิ่งหนิงรู้สึกเหนื่อยมากจริงๆ

เธอพยักหน้า

“แล้วยังไม่นอนอีกเหรอ”

“ตอนนี้เหรอ”

“อืม นอนพักก่อน ผมจะเรียกคุณเองเมื่อถึงเวลาตื่น”

จิ่งหนิงตะลึงที่เขาถอดรองเท้าแตะออกจากเท้าของเธอ พอรู้สึกตัว ตัวเองก็ถูกผลักลงไปบนเตียงเรียบร้อยแล้ว

วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน

วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน

Comment

Options

not work with dark mode
Reset