บทที่ 389 ตั้งใจพุ่งเป้า
ในไม่ช้าคลื่นพายุก็สงบลงเพราะการจัดการปัญหาที่สมบูรณ์แบบ
ซูฉินถูกไล่ออกไป เดิมทีถ่ายใกล้จบแล้ว โดยธรรมชาติแล้วจึงไม่สามารถจบได้ตามแผนที่วางไว้
ตำแหน่งนางรองสามต้องหาคนมาถ่ายซ้ำ และไม่สามารถระบุผู้สมัครได้ในเวลาอันสั้น จึงไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน
คิดมาถึงตรงนี้ ถังลั่วเหยาก็ขมวดคิ้วค่อนข้างกังวลใจ
แต่เธอก็ไม่ได้มีเวลาคิดไตร่ตรองมากนัก เพราะเมื่อทุกอย่างคลี่คลายเฟิงยี่ก็พาเธอไปแล้ว
เฟิงยี่ดึงเธอออกไป ทุกคนล้วนเห็นสิ่งนี้ ไฟแห่งการซุบซิบลุกโชนในดวงตา ถังลั่วเหยาแทบรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถูกเผา
แต่มือที่ไร้ทางสู้ของเธอถูกชายหนุ่มจับไว้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะหลุดออก
ถูกลากเข้าไปในรถอย่างทุลักทุเล ถังลั่วเหยาหอบอยู่นานแล้ว ก่อนจะสะบัดมือออกจากเขาและถามด้วยความโกรธ “คุณทำอะไร”
เฟิงยี่ส่งเสียงเย็นชาในลำคอ ก่อนจะสั่งคนขับรถ “ขับรถไปโรงพยาบาล”
ถังลั่วเหยาชะงักไป
“ไปโรงพยาบาลทำไม มือของฉันถูกพันไว้ดีแล้ว บาดเจ็บเล็กน้อยไม่ได้มีปัญหาอะไร”
แต่ทว่า ไม่มีใครฟังเธอเลย ไม่นานคนขับก็ขับรถไปโรงพยาบาลเอกชนใกล้ๆ
ถังลั่วเหยาถูกชายหนุ่มลากลงจากรถ แล้วไปโยนทิ้งให้หมอ
“เอาบาดแผลที่แขนให้เธอดู แล้วฉีดบาดทะยัก”
โรงพยาบาลนี้เป็นของตระกูลเฟิง และโดยธรรมชาติแล้วหมอก็รู้จักเฟิงยี่
เมื่อตอนนี้ได้ยินอย่างนี้ก็รีบพยักหน้า “ค่ะ คุณชายรอง คุณวางใจเถอะ ฉันจะพาเธอไปเอง”
เมื่อพูดจบก็พาถังลั่วเหยาไป
ถังลั่วเหยายังไม่ทันได้สติ ตัวก็ถูกลากเข้าไปในห้องแล้ว ก่อนจะไปนั่งลงบนเก้าอี้
หลังจากนั้น หมอสองคนก็เริ่มแกะผ้าพันแผลออกจากแขนของเธอ ใส่ยาให้ใหม่ พยาบาลอีกคนไปเตรียมเข็มบาดทะยัก
ร่างผอมบางของเธอถูกล้อมรอบด้วยฝูงชน ความรู้สึกเหมือนเป็นดวงจันทร์ที่ถูกดวงดาวรายล้อม
เพียงแต่สภาพแวดล้อมค่อนข้างแปลก
ถังลั่วเหยาค่อนข้างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เงยหน้ามองชายหนุ่มที่เอาแขนพิงกำแพง ยิ้มถามว่า “คุณกำลังทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ที่จริงฉันก็ไม่ได้บาดเจ็บหนักขนาดนั้น และไม่จำเป็นต้องฉีดบาดทะยัก อีกอย่าง เมื่อครู่หมอในกองได้รักษาบาดแผลให้แล้ว การรักษาอีกครั้งไม่ใช่ว่าจะเป็นปัญหาเหรอ”
เฟิงยี่ยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า “อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย ผมแค่อิงตามหลักมนุษยธรรม กลัวว่าแขนคุณจะเน่า ถึงได้ให้คนตรวจให้คุณอีกครั้งก็เท่านั้น”
เพราะหมอในกองก็ไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ว่าเป็นอย่างไร จะโอเคหรือไม่ ถ้ารู้ครึ่งๆ กลางๆ เช่นนั้นแล้วไม่ใช่ว่าจะรักษาไม่ทันการณ์หรอกเหรอ
แต่คำพูดพวกนี้เขาไม่ได้พูดกับถังลั่วเหยา
ถังลั่วเหยาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ทำได้แค่ปล่อยให้พวกเขาจัดการกันไป
ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกสิ่งทุกอย่างก็จบลง เธอถามหมอว่า “เป็นยังไงบ้างคะ ฉันไม่เป็นไรใช่ไหม”
หมอบอกด้วยความยิ้มแย้ม “ไม่เป็นไรค่ะคุณผู้หญิง ถึงแม้ว่าบาดแผลจะใหญ่ ที่จริงเป็นบาดแผลที่ผิวเนื้อชั้นนอก แต่ช่วงนี้ห้ามโดนน้ำ ได้พักสักพักก็ดีขึ้นค่ะ”
ถังลั่วเหยาพยักหน้า
จากนั้นก็หันไปมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงปากประตู ให้เขาดูเธอ ส่งสายตาประมาณว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยเห็นไหม
เฟิงยี่หันหน้าไปด้านข้างไม่มองเธอ
แต่ในใจกลับด่าไปหลายคำ
ยัยผู้หญิงแย่ ไม่รู้ดีชั่ว!
ไม่นาน บาดแผลถังลั่วเหยาก็ได้รับการรักษาเรียบร้อย เธอลูบแขนแล้วลุกขึ้นยืน คิดในใจว่า เฟิงยี่คนนี้ถึงแม้ปากจะไม่ดี แต่ที่จริงจิตใจดีอยู่เหมือนกัน
อย่างน้อยก็ยังแคร์เธอ
ในหัวใจเกิดร่องรอยความอบอุ่น แต่กลายเป็นว่าตอนนี้ เขากลับดึงเธอไปที่เคาน์เตอร์ชำระเงิน
“เช็กบิล”
“อะไรนะ”
ถังลั่วเหยาชะงักไป
เฟิงยี่เลิกคิ้ว อาการล้อเลียนฉายชัดในแววตา
“ใส่ยา ทำแผล ฉีดยา ไม่ต้องใช้เงินหรือไง ยังไม่รีบจ่ายอีก”
ถังลั่วเหยา “……..”
ดังนั้นไม่ใช่ว่าเขาแคร์เธอ แต่บังคับให้เธอมาที่นี่เพื่อสร้างรายได้ให้กับโรงพยาบาลของตัวเองใช่ไหม
ฮ่า…ฮ่าๆ…
ถังลั่วเหยาแทบจะหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ
ที่ในใจเมื่อครู่รู้สึกอบอุ่นและขอบคุณหายไปทันที!
ถังลั่วเหยาพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “ฉันไม่ได้เอาเงินมา”
เฟิงยี่เลิกคิ้ว “ไม่ได้เอามา แล้วจะทำยังไง”
ถังลั่วเหยาโมโหจนจะบ้าตาย
เธอยิ้มเย็นชา “เฟิงยี่ เป็นคนจะขี้เหนียวไม่ได้นะ! อย่าบอกนะว่าที่วันนี้คุณลากฉันมา ที่ฉันบาดเจ็บดีร้ายยังไงก็เกิดระหว่างการถ่ายทำ เป็นการบาดเจ็บจากการทำงานไม่ใช่เหรอ คุณเป็นเถ้าแก่ที่ไม่ช่วยฉันจ่ายค่ารักษาทางการแพทย์แล้วยังต้องให้ฉันจ่ายอีกเหรอ”
เฟิงยี่มองเธอยิ้มๆ “คุณแน่ใจเหรอว่าคุณได้รับบาดเจ็บจากการทำงาน ไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นมีเรื่องบาดหมางกับคุณเลยตั้งใจทำร้ายคุณหรอกเหรอ”
ถังลั่วเหยานิ่งไป
กัดฟันและพูดว่า “เฟิงยี่! คุณอยากตายใช่ไหม”
เฟิงยี่เห็นเธอขนพอง จึงรู้ว่าระดับนี้คือไม่สามารถล้อเล่นได้อีกต่อไปแล้ว จึงรีบยิ้มและพูดว่า “เอ่อ ผมแค่ล้อเล่นเท่านั้น คุณจริงจังไปแล้ว! หึ คุณคิดว่าคนอย่างผมเฟิงยี่จะให้ผู้หญิงจ่ายเงินเมื่อไรกัน”
อีกย่าง โรงพยาบาลนี้เป็นของตระกูลเขา ไหนเลยจะต้องจ่ายเงินว่าไหม
ถังลั่วเหยาเห็นเขาคุยกับแคชเชียร์จบแล้ว จากนั้นจึงกอดอกเดินออกไป
เฟิงยี่รีบตามไป
“นี่ คุณจะไปไหน”
ถังลั่วเหยาพูดอย่างเย็นชา “ยังจะไปไหนได้อีกล่ะ กลับไปที่กองถ่าย! ไปถ่ายทำน่ะสิ!”
“คุณยังจะถ่ายอะไรตอนนี้ ผมช่วยคุณลาหยุดแล้ว คุณวางใจได้ คนคนนี้ยังมีความเป็นมนุษย์ ถึงแม้ว่าคุณจะบาดเจ็บจนต้องเลื่อนออกไป ไม่รู้ว่าต้องเสียเงินลงทุนผมไปมากน้อยแค่ไหน แต่ผมยังบอกหลี่ยู่ ให้คุณพักสองสามวัน ให้คุณพักบาดแผลสักหน่อยค่อยว่ากัน”
ถังลั่วเหยาหยุดก้าวเท้า
หันไปมองเขา สายตาเย็นชาอยากจะฆ่าทิ้ง
“เฟิงยี่ คุณบอกความจริงมาเถอะ คุณคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมฉันมักจะรู้สึกว่าคุณพยายามจะทำให้ฉันลำบาก”
สวรรค์รู้ว่าเธอรีบใช้เงินจนแทบบ้า คนคนนี้ไล่ซูฉินออกไปแล้ว ตอนนี้ไม่สามารถถ่ายให้เสร็จได้ เธอก็ไม่ได้รับเงิน
ตราบใดที่คิดถึงประเด็นนี้ ท้องของถังลั่วเหยาก็เต็มไปด้วยไฟลุกโชน
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าที่เฟิงยี่ทำแบบนี้ก็เพื่อช่วยระบายความโกรธให้เธอ
แต่เธอมักจะรู้สึกว่าเป้าหมายของผู้ชายคนนี้ไม่ได้ธรรมดาเช่นนั้น
เฟิงยี่เลิกคิ้ว แววตาเกิดประกายความรู้สึกผิด
“ผมตั้งใจทำให้คุณลำบากที่ไหนกัน! คุณนี่เป็นคนที่…ไม่ซาบซึ้งน้ำใจของคนอื่นแถมยังเข้าใจเขาผิดอีก ผมแค่เห็นแก่ความผูกพันเมื่อครั้งที่เราเป็นเด็กก็เลยช่วยคุณเท่านั้น มันก็เหมือนใครสักคนที่ชอบคุณ”
เขาพูดคำนี้ เห็นได้ชัดว่าปากไม่ตรงกับใจ
แต่ถังลั่วเหยากลับไม่มีแก่ใจจะยุ่งวุ่นวายกับเขาเข้าไปอีก
“เอาล่ะ ไม่ว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไร ได้โปรดอยู่ห่างจากชีวิตของฉันหน่อย ฉันจะกลับไปกองถ่าย แล้วเจอกัน!”
หยุดครู่หนึ่งก่อนจะเปลี่ยนท่าทีเป็นดุร้ายขึ้น “ไม่ถูก ต้องเป็นอย่าเจอกันอีกเลย!”
เมื่อพูดจบก็หันหลังไปโบกรถแล้วเดินทางจากไป
เฟิงยี่มองหลังรถที่จากไป โกรธจัดจนแก้มพอง
เตะก้อนหินข้างทางลงพงหญ้าแล้วพูดอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า “ยัยผู้หญิงแย่ไร้จิตสำนึก!”
เพราะถังลั่วเหยาบาดเจ็บ นางเอกสามกำลังจะเลือกผู้สมัครคนใหม่ ดังนั้นทีมงานจึงต้องระงับการถ่ายทำหลายวัน
แต่กลับกลายเป็นว่าวันแรกของวันหยุดก็มีเรื่องเกิดขึ้น
จู่ๆ ผู้ใช้เว่ยป๋อที่ไม่รู้จักชื่อบนอินเตอร์เน็ตก็โพสต์รูปสองสามภาพออกมากะทันหัน
มันเป็นภาพที่อยู่ในโถงทางเดินของสถานบันเทิงขนาดใหญ่ ผู้ชายพุงโตคนหนึ่งกำลังโอบกอดหญิงสาวคนหนึ่งในอ้อมแขน
