บทที่ 422 เจอการลอบสังหาร
“แน่นอน องค์กรไม่เคยโกหก ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ใจไม่อยู่กับองค์กรจะบังคับให้อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“ได้ ฉันรับปาก!”
“ดีมาก เซี่ยฉวนเธอไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง ฉันหวังว่าครั้งนี้ก็เช่นกัน”
เซี่ยฉวนยิ้มอย่างเย็นชา
วางสายไม่พูดอะไรอีก
ลมในตอนกลางคืนพัดแรง เธอเดินไปที่ระเบียงด้านนอกมองแสงไฟในตอนกลางคืนแล้วหรี่ตา
หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เม้มริมฝีปากแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
เปิดเครื่อง มองไปยังหมายเลขที่โทรไปไม่นาน มีความซับซ้อนในแววตา
“Seven ธุระของฉันจัดการเสร็จรึยัง เรื่องที่เธอให้ฉันไปสืบ ฉันส่งคนไปให้เธอแล้ว ตอนนี้ในมือมีข้อมูลบางส่วน เธอสะดวกจะมาคุยกับฉันตัวต่อตัวมั้ย?”
ฝั่งตรงข้ามจิ่งหนิงได้ยินเธอพูดเช่นนั้นก็รีบตกลง “ได้ เธออยู่ไหน? ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้”
“ฉันจะส่งที่อยู่ให้”
“โอเค”
หลังจากวางสายโทรศัพท์ สายตาก็เย็นชา จากนั้นเธอก็แก้ไขข้อความแล้วส่งต่ออย่างรวดเร็ว
จิ่งหนิงกับลู่จิ่งเซินขับรถจนถึงที่อยู่ที่ชูยีให้ถึงพบว่าที่นี่เป็นโรงแรมหรู
เธอรีบขึ้นลิฟต์ไปชั้นสี่สิบแปดตามที่เซี่ยฉวนบอก
ทันทีที่ฉันเดินออกจากห้องโถงก็มาถึงที่สวนกลางแจ้งด้านนอกก็เห็นเซี่ยฉวนนั่งอยู่บนโซฟาพอดี
รอบกายเธอมีผู้ชายล้อมรอบดูสนุกสนานราวกับว่าพวกเขากำลังรินเหล้าของเธอ
จิ่งหนิงขมวดคิ้ว พอเห็นว่าสีหน้าเซี่ยฉวนดูไม่สู้ดีนักจึงวิ่งไปผลักผู้ชายเหล่านั้นออกแล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า “พวกคุณทำอะไรน่ะ?”
พอคนเหล่านั้นเห็นว่ามีคนมาก็พูดด้วยรอยยิ้ม “โอ้ แม่นางคนนี้มาจากไหนเนี่ย สวยจริง!”
พูดพลางก็ยื่นมือออกไปเพื่อลูบใบหน้าเธอ
แต่ทว่ามือเพิ่งจะยื่นออกไปได้ครึ่งทาง ก็ถูกฝ่ามือใหญ่ยึดไว้ตามด้วยเสียง “กร๊อบ” ข้อมือบิดหัก
ชายคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวดแล้วถอยล้มลงพลางด่าว่า “ไอ้หน้าไหนที่ตาบอดกล้าคำร้ายกู?”
วินาทีต่อมาก็ถูกเตะเข่าจนขาทั้งสองอ่อนแรง มีเสียง “ตุ๊บ!” แล้วเขาก็คุกเข่าลงกับพื้น
สีหน้าลู่จิ่งเซินดุดัน “ทำปากแกให้สะอาดหน่อย!”
ชายคนนั้นเสียเปรียบ สายตากวาดมองการแต่งตัวของเขาก็รู้ทันทีว่าฐานะไม่ธรรมดา จึงไม่กล้าพูดอะไรไปชั่วขณะแล้วประคองข้อมือที่เจ็บหนีหายไป
เซี่ยฉวนถึงจะดูเหมือนได้สร่างขึ้นมา พอเห็นจิ่งหนิงก็ยิ้มแล้วพูดว่า “Seven เธอมาแล้ว มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนฉัน!”
จิ่งหนิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นเมื่อเห็นท่าทางเมามายของเธอ
ลู่จิ่งเซินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“เธอบอกว่าจะบอกข่าวให้เราฟังไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงดื่มจนเมาขนาดนี้?”
ความจริงจิ่งหนิงก็แปลกใจเช่นกัน
แต่เธอไม่ได้ติดต่อกับกลุ่มมังกรมาหลายปีแล้ว แม้ว่าแต่ก่อนเซี่ยฉวนจะเป็นเพื่อนที่ดีของเธอ แต่ก็ไม่ได้ติดต่อมาหลายปีแล้ว ย่อทำให้ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอีกฝ่ายมากนัก
ดังนั้นเธอจึงไม่พูดอะไร จึงพูดอย่างเคร่งขรึม “พยุงเธอกลับเข้าไปก่อนแล้วค่อยคุยเถอะ ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับคุยกัน”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้าเห็นด้วย
ดังนั้นจิ่งหนิงจึงก้าวไปคว้าแก้วเหล้าในมือเธอแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ต้องดื่มแล้ว ไปกับฉัน!”
พูดพลางก็พยุงเธอขึ้นจากโซฟา
“ไม่ไม่! ดื่มกับฉันสิ! ฉันยังดื่มไม่พอเลย”
เซี่ยฉวนตะโกน จะเข้าเอาแก้ว
จิ่งหนิงไม่สนใจเธอสักนิดเลยแล้วพยุงเธอเข้าไปข้างใน
แต่ทว่าเธอตัวเล็กเกินไปทำให้การพยุงเซี่ยฉวนที่เมานั้นกินแรงมาก
ลู่จิ่งเซินทนดูไม่ได้จึงเข้าไปช่วย “ให้ฉัน!”
พูดพลางรับเซี่ยฉวนไปจากมือเธอ ทั้งสองช่วยพยุงเธอเดินกลับเข้าไปข้างในด้วยกัน
แต่ทว่าตอนนั้นเอง จู่ๆสายตาเย็นชาก็กะพริบขึ้นเร็วกว่าที่คิด
วินาทีถัดมาเสียง “ปัง” ดังขึ้นลู่จิ่งเซินถูกเตะไปข้างหลังสองก้าว
ทำให้เลือดไหลไปในอากาศโดยที่ลู่จิ่งเซินไม่ได้สังเกต เขาส่งเสียงฮึ คุกเข่าลงบนพื้น
จิ่งหนิงตกตะลึงอยู่ตรงนั้น ไม่ทันตอบสนอง
จากนั้นก็เห็นเซี่ยฉวนหยิบกริชที่ไม่รู้มาจากไหนออกมาบินตรงหน้า แล้วแทงหัวใจชายหนุ่มอีกครั้ง
ตอนนั้นเธอรู้สึกหายใจติดขัด
เธออ้าปากกว้างนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับว่าเวลาได้หยุดลง ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
จนกระทั่ง…
ชายหนุ่มกระอักเลือดออกมาแล้วล้มลงกับพื้น
จิ่งหนิงได้สติ กรีดร้องแล้วพุ่งไปหาเขา
“ลู่จิ่งเซิน!”
ผู้คนรอบข้างต่างหลั่งไหลเข้ามาตามเสียงร้อง พอเห็นคนนอนอยู่บนพื้น ร่างกายเต็มไปด้วยเลือดก็ตกใจจนหน้าซีดแล้วร้องด้วยความตกใจ
เกิดความวุ่นวายในห้องอาหาร จิ่งหนิงโผเข้าหาลู่จิ่งเซินได้ยาก เธอเห็นว่าเขาถูกแทงที่อกสองครั้ง เลือดไหลเหมือนสายน้ำ
เธออยากจะรีบเอื้อมมือไปกดห้ามเลือด แต่ไม่รู้ว่าควรกดตรงไหน เลือดไหลเปื้อนหน้าอกของเขาทันที เธอทำอะไรไม่ถูก
พอเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่เลือดเย็น ก็เห็นเธอยืนอึ้งๆอยู่ตรงนั้นด้วยสายตาที่แจ่มใสไร้ซึ่งอาการเมา
น้ำตาของจิ่งหนิงไหลลงมาทันที เธอมองเธอนิ่ง แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
สีหน้าของเซี่ยฉวนซีดลง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ที่แท้คนที่คุ้นเคยตอนนี้ก็เหมือนเพิ่งจะรู้จักกันเป็นครั้งแรก ช่างแปลกหน้าและน่ากลัวยิ่งนัก
“รถพยาบาล ได้โปรดใครก็ได้ช่วยเรียกรถพยาบาลหน่อย!”
มีคนที่ใจดีรีบโทรเรียกรถพยาบาลให้
จิ่งหนิงกอดลู่จิ่งเซินร้องไห้อย่างหนัก
สายตาของเซี่ยฉวนปรากฏแววเยาะเย้ยจางๆจากนั้นก็หมุนตัวจากไป
คนรอบๆไม่มีใครหยุดเธอได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงมองดูฆาตกรจากไปในฝูงชนที่วุ่นวายอย่างรวดเร็ว
จิ่งหนิงกอดลู่จิ่งเซินแน่นพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ลู่จิ่งเซิน อย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรเด็ดขาด อดทนไว้ ต้องอดทนไว้นะ”
ความกลัวที่ไม่มีที่สิ้นสุดพุ่งออกมาจากก้นบึ้งหัวใจเหมือนมือยักษ์ที่จับเธออย่างรุนแรงแล้วดึงเธอลงสู่ก้นบึ้งที่ไร้ขอบเขต
เธอไม่เคยกลัวเหมือนตอนนี้มาก่อน
เธอกลัวมากจนไม่สามารถไล่จับฆาตกรได้ กลัวมากจนไม่มีแรงจะถามว่าทำไม
เธอรู้แค่ว่าเขาจะเป็นอะไรไปไม่ได้ เขาตายไม่ได้
ไม่มีทาง
ลู่จิ่งเซินหลับตา พูดไม่ออกทำได้เพียงจับมือเธอไว้แน่น
มือนั้นดูเหมือนจะมีพลังมหาศาลจนนิ้วของเธอแทบจะหัก แต่ทว่าเธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
จิ่งหนิงกอดเขา ในหัวสับสน นึกถึงจุดประสงค์ที่มาประเทศF แล้วนึกถึงสายที่จู่ๆเซี่ยฉวนโทรมาเมื่อกี้
ทันใดนั้นเธอก็เข้าใจบางอย่างแล้วคร่ำครวญ “ฉันขอโทษ มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด มันเป็นความผิดของฉัน ฉันไม่ควรให้นายมาเป็นเพื่อนฉัน ฉันโง่เกินที่จะเชื่อเธอ ฉันขอร้องล่ะ อย่าเป็นอะไรไปนะ อย่าเป็นอะไรไปเด็ดขาด”
