บทที่ 429 เธอคู่ควรกับล้านล้าน
ต้องโทษจี้หลินยวนที่เป็นบ่อเกิดหายนะ!
ทั้งๆที่อยู่ดีๆแท้ๆ ไหนบอกว่าช่วงนี้จะไม่กลับ แต่จู่ๆวันนี้กลับวิ่งกลับบ้านมา!
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาต้องการตรวจสอบบัญชีล่วงหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะเขาแจ้งคณะกรรมการบริหาร ถ้าไม่ใช่เพราะเขา…
ตัวเธอจะ กลายเป็นแบบนี้หรือ?
จิ้นหงจ้องจี้หลินยวนด้วยความโกรธ อยากจะใช้ความที่ตนอาวุโสกว่าจิกตาใส่อีกฝ่ายเพื่อขู่เขา
แต่เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาที่เย็นชาของจี้หลินยวน เธอกลับเหมือนหนูที่เห็นแมว ความกลัวที่ติดเป็นนิสัยก็เพิ่มขึ้นในใจ จึงหลบสายตาหนีโดยไม่รู้ตัว
“โจวเหวินจงล่ะ?” คุณนายย่าถาม
“ฉัน ฉันไม่รู้” จิ้นหงพูดเสียงเบา
“เรื่องนี้เธอก็ไม่รู้! เรื่องนั้นก็ไม่รู้! เธอรู้อะไรอีกบ้างกันแน่?”
พอคุณนายย่าโกรธก็โยนแก้วชาใส่เธอ จิ้นหงไม่กล้าหลบ แก้วชาจึงกระแทกเข้าที่ใบหน้า เธอตกอยู่ในสถานะจนตรอกทันที
โชคดีที่ชาไม่ได้ร้อน อีกทั้งคุณนายย่าก็ยังคงออมแรง นอกจากเป็นรอยช้ำเขียวๆที่หน้าผาก บริเวณอื่นก็ไม่ได้เป็นอันตรายใดๆ
ทำให้เสียหน้าอย่างเสียไม่ได้
“ยังไม่พูดอีก!” จิ้นชิงซานกัดฟันตะโกนอยู่ข้างๆ
แม่โกรธ หลานก็โกรธ เขาเป็นถึงพี่ชายแต่กลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน จึงอดปวดใจไม่ได้
จิ้นหงร้องไห้ ตอนนั้นเองความกลัวก็ทะลักออกมา”ฉันไม่รู้จริงๆ เมื่อคืนฉันติดต่อเขาไม่ได้ จึงไม่รู้ว่าเขาไปไหนแล้ว”
“เธอนี่มันน่านัก!” จิ้นชิงซานตะโกนใส่หน้าเธอจากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ “หลานคนนี้! ถ้าเขากล้าหนี ฉันจะตัดขาเขาทิ้ง เสี่ยวจาง แจ้งตำรวจ!”
ทันทีที่ได้ยินว่าจะแจ้งตำรวจ สีหน้าของจิ้นหงก็เปลี่ยนไปทันที เธอคว้าเสื้อของจิ้นชิงซานพลางร้องไห้
“พี่อย่าแจ้งตำรวจเลยนะฉันขอร้อง พี่อย่าแจ้งตำรวจเลย ฉันจะรีบให้เขาหาเงินมาคืนทันที แต่ขอร้องพี่อย่าแจ้งตำรวจเลยนะ ถ้าพี่แจ้งตำรวจเหวินจงแย่แน่”
“เธอคิดว่าลำพังแค่ตระกูลโจวของพวกเขาจะสามารถหาเงินจำนวนนี้มาคืนได้จริงๆหรอ?”
จิ้นชิงซานสะบัดเธอออก ภายนอกดูเข้มแข็งแต่ภายในอ่อนแอ “ถ้าไอ้เหี้ยนั่นเป็นหมาที่เชื่อฟัง พวกลูกแมวน้อยพวกอีหนูนั่นฉันยังจะทน แต่มันตกลงปลงใจกับคนตระกูลจิ้นของเราแล้ว! แล้วจะให้ฉันสุภาพกับมันอีกหรอ?”
พูดจบก็สั่งให้เสี่ยวจางโทรแจ้งตำรวจ แต่ทว่าในขณะนั้นเองโทรศัพท์จี้หลินยวนก็ดังขึ้น
จี้หลินยวนมองหมายเลขโทรศัพท์ ดวงตาของเขาก็หรี่ลง
เขายกมือสั่งให้พวกจิ้นชิงซานหยุดการเคลื่อนไหว
ทุกคนมองมาเขาด้วยความสงสัย ไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอะไร
จี้หลินยวนรับสาย
เสียงที่ผิดเพี้ยนของโจวเหวินจงดังขึ้นจากปลายสาย “ตระกูลจี้ เดาซิว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?”
คิ้วที่ดุดันของจี้หลินยวนย่นเล็กน้อย รู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีเพิ่มขึ้นจากก้นบึ้งในใจอย่างไม่รู้ตัว
“ฉันอยู่ในร่างผู้หญิงของลู่จิ่งเซินแหนะ มันทั้งแน่น ทั้งนุ่ม สบายสุดๆ! คุณชายจี้มิน่าล่ะพวกนายถึงชอบหญิงสาวซิงๆนุ่มๆ รสชาติมันช่างดีจริงๆ”
สีหน้าจี้หลินยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที
“เฮอะๆ ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่ผู้หญิงของนายนี่จะเครียดไปทำไม? ฉันเดินมาถึงจุดนี้ไม่มีทางถอยกลับแล้ว ฉันรู้ว่าตระกูลจิ้นของพวกแกไม่มีทางปล่อยฉันแน่
ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วก็จัดชุดใหญ่เลยดีกว่า ไม่ว่ายังไงนายก็เป็นหลานฉัน ฉันไม่ตามหานาย แต่ฉันไม่มีช่องทางติดต่อของลู่จิ่งเซิน รบกวนนายช่วยบอกเขาด้วยนะ
บอกไปว่าผู้หญิงของเขาอยู่ในกำมือฉัน ถ้าอยากให้ผู้หญิงเขาไม่เป็นอะไร ก็รีบให้เขาโทรหาฉันทันที ถ้าสายไปก็อาจไม่ทันนะ”
“โจวเหวินจง!” จี้หลินยวนตบโต๊ะยืนขึ้น ตะโกนอย่างรุนแรงจนมีเส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา
“หึ! โกรธไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ที่จริงถ้าผู้หญิงของนายอยู่ที่นี่ฉันคงจะจับตัวผู้หญิงของนายแล้ว แต่โชคดีที่เธอไม่อยู่”
อีกฝ่ายหยุดพูดชั่วคราวแล้วพูดต่อว่า “ให้เขาเตรียมเงินไว้หนึ่งพันล้าน! ภายในสองชั่วโมงให้เขาเอามาแลกที่ท่าเรือชิงเจียงด้วยตัวเอง ถ้าหากถึงตอนนั้นเขาไม่มา ก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจนะ!”
โจวเหวินจงพูดจบก็วางสาย
หลังจากวางสายเขาถึงเงยหน้าขึ้นมองชายในเงาที่มุมมืดตรงดาดฟ้า
“ผมทำทุกอย่างตามที่คุณสั่งแล้ว แน่ใจนะว่าจะส่งผมไปจริงๆ”
“แน่นอน”
ชายคนนั้นอ้าปากหันหลังให้เขา เขารูปร่างผอมแต่สูงโปร่ง สวมหมวกและหน้ากาก ทั้งตัวถูกห่อหุ้มอย่างแน่นหนา น้ำเสียงเขาเหมือนคลื่นแม่เหล็ก ไม่สามารถมองตัวตนของเขาออกเลย
โจวเหวินจงคิดสักพัก แต่ก็ยังลังเล
“คุณว่าลู่จิ่งเซินจะมาช่วยผู้หญิงคนนี้จริงๆมั้ย? นั่นเงินตั้งพันล้านเลยนะ! ราคามันสูงเกินไปรึเปล่า?”
“เฮอะ! คิดว่าสำหรับลู่จิ่งเซินแล้ว หนึ่งพันล้านคิดว่ามันเยอะหรอ?”
“ไม่เยอะ แต่ก็ไม่น้อย ยังไงซะก็แค่เพื่อผู้หญิงคนเดียว”
“ในสายตาแกผู้หญิงก็เป็นแค่ของเล่น แต่ในสายตาของบางคนมันไม่เหมือนกัน แกวางใจเถอะ! อย่าว่าแต่พันล้านเลย ต่อให้เป็นแสนล้าน เพียงแค่เขาสามารถหามันมาได้ก็จะเอามาช่วยเธอแน่นอน”
พูดจบเขาก็เหลือบมองนาฬิกา “สายมากแล้ว พวกเขาน่าใกล้ออกเดินทางแล้ว ฉันไปล่ะ”
โจวเหวินจงพยักหน้าจากนั้นก็มองชายคนนั้นลงเรือหาปลา ขี่เรือสปีดโบ๊ทจากไป
อีกด้านหนึ่งที่โรงพยาบาล.
จี้หลินยวนพาคนมาห้องพักผู้ป่วยของลู่จิ่งเซิน
ถ่ายทอดถ้อยคำที่โจวเหวินจงพูดกับเขาสำเร็จแล้วมองใบหน้าของชายบนเตียงผู้ป่วย
สีหน้าของลู่จิ่งเซินเย็นชา ไม่ดูโกรธอย่างที่คิดเอาไว้
เขาเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ พูดอย่างเรียบๆ “ตอนนี้นายได้รับบาดเจ็บสาหัส ถ้าไม่สะดวกไป ฉันไปที่นั่นแทนได้นะ”
“ไม่ต้อง”
ลู่จิ่งเซินพูดอย่างเย็นชา
เขาส่งสายตาให้คนข้างๆให้ถอดเข็มน้ำเกลือออกให้
“ฉันไปเอง”
“ท่านประธาน!”
ซูมู่ส่งเสียงอย่างร้อนใจ
“ตอนนี้ท่านยังไปไม่ได้นะครับ ท่านยังบาดเจ็บอยู่ แล้วถ้าโจวเหวินจงเอาความกล้ามาทำเรื่องแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าบ้าไปแล้วชัดๆ ถ้าท่านไปตอนนี้จะเป็นอันตรายต่อตัวท่านเองได้นะครับ”
จี้หลินยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ว่าไปแล้วแม้ว่าฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่ยังไงเขาก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งในตระกูลของเรา จริงๆแล้วเรื่องนี้เกิดก็เป็นเพราะครอบครัวฉันทำให้จิ่งหนิงพลอยรับเคราะห์ ดังนั้นให้ฉันไปจึงเป็นทางเลือกที่สมเหตุสมผลที่สุดแล้ว”
ลู่จิ่งเซินเลิกคิ้ว มองเขาเรียบๆ
“ถ้านายไปเขาจะปล่อยเธอเหรอ?”
จี้หลินยวนชะงัก
โจวเหวินจงพูดอย่างชัดเจนแล้วว่าต้องการให้ลู่จิ่งเซินไป ถ้าเขาพบว่าคนที่ไปไม่ใช่ลู่จิ่งเซิน เขาอาจไม่ปล่อยเธอ
ซูมู่พูดเห็นเช่นนั้นก็กังวล “หรือไม่งั้นให้ผมปลอมตัวเป็นท่านประธานไปมั้ยครับ ความของเราพอๆกัน ยังไงซะโจวเหวินจงก็เคยเจอท่านแค่ครั้งเดียว ไม่คุ้นเคยกับหน้าตาดี เพียงแค่ผมปลอมตัวไป ไม่แน่เขาอาจดูไม่ออก”
แต่ทว่าข้อเสนอนี้ถูกลู่จิ่งเซินปฏิเสธ
“ไม่ต้อง ฉันจะไปคนเดียว นายรอข่าวอยู่บนฝั่ง”
“ท่านประธาน!”
“นี่คือคำสั่ง!”
ทันใดนั้นน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา พยาบาลก็เห็นดังนั้นจึงต้องถอดสายน้ำเกลือออกให้เขาอย่างจำใจ
