บทที่ 432 เขานิ่งเฉยมาก
ไม่นาน จิ่งหนิงก็ถูกวางไว้บนดาดฟ้าเรือ แค่เห็นโจวเหวินจงยื่นมือไปจับเธอไว้ ปากปืนชี้ไปยังยอดศีรษะของเธออย่างวับไว
บนเรือลำเล็ก ลู่จิ่งเซินมองฉากๆ นี้ด้วยความนิ่งสงบ
ในหูฟังเป็นเสียงรายงานสั้นๆ ของซูมู่ “ท่านประธาน ทีมที่หนึ่งเตรียมตัวเสร็จแล้วครับ ทีมที่สองก็เตรียมเสร็จ และทีมที่สามเตรียมเสร็จแล้ว สามารถปฏิบัติได้แล้วครับ”
นัยน์ตาของลู่จิ่งเซินเลือดเย็นจนไม่มีอุณหภูมิที่อบอุ่นเลย ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย “ระวัง อย่าทำให้เธอได้รับบาดเจ็บเด็ดขาด”
“ครับ! “
จิ่งหนิงที่อยู่บนเรือประมงก็แทบจะไม่รู้ทุกอย่างนี้ จู่ๆ ก็ถูกปืนชี้หัวไว้ อารมณ์ของโจวเหวินจงไม่มั่นคงเลยจริงๆ เธอรู้สึกตกใจจนกรีดร้อง “โจวเหวินจง! แกบ้าไปแล้วหรอ? “
“ฉันบ้าไปแล้ว! เหอะ! นี่มันสมควรตาย! กลับกล้าโกหกฉัน! ซุ่มจู่โจมหรอ? วันนี้ฉันจะดู ใครกันแน่ที่เก่งกว่า! “
จิ่งหนิงทำสีหน้าที่ขาวซีด คอถูกเขาที่อยู่ข้างหลังล็อคไว้ แทบจะหายใจไม่ออก “แกอย่าขยับ มีซุ่มจู่โจมที่ไหนเล่า? ไม่มีหนิ! ที่นี่นอกจากมีพวกเราสามคน ก็ไม่มีใครอื่นใด……..”
“แกหุบปาก! ” จู่ๆ โจวเหวินจงก็รู้สึกใจร้อนจนตะโกนใส่เธอ ดวงตาแดงก่ำ ปืนก็จ่อหัวของเธอแน่นขึ้น
“ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป แกห้ามพูดอะไรอีก! ไม่งั้นฉันจะเอาปืนยิงแก ได้ยินไหม? “
จิ่งหนิงกัดฟันแน่น กลัวว่าเขาจะโมโหเลือดพล่าน จึงไม่กล้าพูดมาก
“ลู่จิ่งเซิน! สั่งให้คนของแกถอยไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ! “
โจวเหวินจงตะโกนเสียงดังไปยังทิศทางของลู่จิ่งเซิน
ตอนนี้ บนเรือทั้งสองลำมีระยะห่างกันไม่ถึงสามสิบเมตร ผืนน้ำกว้างใหญ่ สามารถได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
เสียงของลู่จิ่งเซินตะโกนจากที่ไกลๆ กลับคาดคิดไม่ถึงว่าจะไม่มีการโต้แย้งและปฏิเสธเลย
“ฉันจะเอาอะไรมารับประกันได้ยังไงว่าแกได้เงินแล้วจะปล่อยคน? “
“ฉันจะฆ่าเธอตอนนี้เดี๋ยวนี้ไง! “
โจวเหวินจงทำน้ำเสียงที่เคร่งขรึม
ลู่จิ่งเซินนิ่งสงบไปสักพัก
จากนั้น ก็เห็นเขาพูดอะไรขึ้นด้วยเสียงต่ำ ไม่นาน เรือประมงที่อยู่ใกล้ๆ ก็มีเสียงเคลื่อนไหวไม่น้อย ในน้ำก็มีเสียงเคลื่อนไหว แล้วตรงที่ไกลๆ ก็มีคนเดินออกจากที่นี่ไม่น้อย
คนบางกลุ่มก็มีท่าทีที่ว่องไว เพราะได้รับการฝึกฝนอย่างดี
โจวเหวินจงสีหน้าขาวซีดทันที
ลูกตามไปทั่วทั้งสี่ทิศ หลังจากสังเกตมองว่ารอบข้างไม่มีความผิดปกติ ถึงจะพูดด้วยเสียงเข้ม “มานี่! “
ลู่จิ่งเซินจึงพายเรือลำเล็กไปทางนี้ต่อ ไม่นาน ก็ขึ้นเรือประมงที่พวกเขาอยู่
เขาสวมใส่ชุดกันฝนสีดำ ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตและกางเกงสูท แลดูมีเสน่ห์และดูสูงสง่าเลือดเย็น หางตาและคิ้วที่เฉียบคมเหมือนแสงอันเย็นยะเยือกที่เปล่งประกายออกจากด้ามของดาบ
แค่สีหน้านั้นกลับขาวซีดอย่างมาก
เหมือนเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง ไม่มีเลือดบนใบหน้าเลยแม้แต่เพียงนิด
จิ่งหนิงมองแล้วรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจ
ฝั่งตรงข้าม ลู่จิ่งเซินมองไปด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ใดๆ
“โจวเหวินจง! ปล่อยเธอ เงินที่แกจะเอา ฉันจะให้แกไม่น้อยแม้แต่สตางค์เดียว”
เขาพูดด้วยความนิ่งเฉย ท่าทางแบบนั้น ไม่เหมือนมาขอไถ่ตัวคน กลับเป็นการเจรจาอย่างหนึ่ง หรือว่าเป็นให้ทานจอมปลอม
สุดท้ายโจวเหวินจงก็แค่ไอ้พวกนักเลงที่ต่ำทรามเท่านั้น ชาตินี้นอกจากจะได้ภรรยาเป็นเศรษฐี แล้วตกถังข้าวสาร เรื่องใหญ่ที่สุดที่เคยทำก็อาจจะเป็นการแพ้เงินพันล้านนั่นแล้ว
ปกติกลัวว่าลู่จิ่งเซินจะกลัวว่าจะตาย เวลานี้ ภายในใจเหมือนว้าวุ่นอย่างมาก
“ตั้งสติเอาไว้ ให้เขาถอดเสื้อกันหนาว! ” คนในหูฟังสั่งการ
โจวเหวินจงกลืนน้ำลาย แล้วหายใจหอบหืดเล็กน้อย ถ้าเทียบกับการต้องเผชิญกับลู่จิ่งเซินที่ทำสีหน้าที่นิ่งเฉย ก็สามารถเทียบกว่าใครแกร่งใครด้อยกว่าแล้ว
“แกถอดเสื้อกันหนาวเถอะ! “
ลู่จิ่งเซินทำสีหน้าที่ไม่สื่ออารมณ์ใดๆ กลับถอดเสื้อกันหนาวตามคำสั่งจริงๆ แล้วโยนเสื้อกันหนาวโยนไปที่ดาดฟ้าเรือ ยังคงทำเหมือนไม่สนใจใดๆ
“ให้เขาหมุนตัว! ” เสียงในหูฟังออกคำสั่งอีกครั้ง
ดังนั้นโจวเหวินจงก็พูดขึ้นอีกครั้ง “หมุนตัวดู! “
ลู่จิ่งเซินหมุนตัว
“เอาคอมให้เขา ให้เขาโอนเงิน! “
โจวเหวินจงชี้ไปยังโน๊ตบุ๊คที่อยู่ไม่ไกล “โอนเงิน! “
ลู่จิ่งเซินเดินไป
ท่าทีของเขาดูธรรมชาติเกินไปแล้ว ธรรมชาติจนไม่รู้สึกตื่นเต้นสักนิด
แม้แต่จิ่งหนิงก็ถูกท่าทีแบบนั้นของเขาติดต่อ ความหวาดกลัวและกระวนกระวายภายในใจค่อยๆ หายไปไม่น้อย
แค่เห็นลู่จิ่งเซินเอาคอมมา แล้ววางไว้บนโต๊ะไม้เก่าๆ จากนั้นก็เริ่มโอนเงิน
“บัญชี? ” เขาถามด้วยเสียงนิ่งเฉย
มีเหงื่อเม็ดใหญ่ร่วงลงมาจากหน้าผากของโจวเหวินจง “ในเอกสารบนโต๊ะ”
ลู่จิ่งเซินจึงเปิดเอกสารออก แล้วคัดลอกเลขบัญชี จากนั้นป้อนข้อมูลเข้าไปแล้วเริ่มโอนเงิน
ผ่านไปสักพัก เขาก็ยื่นโน๊ตบุ๊คไปให้ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำ “เสร็จแล้ว แกลองดู”
ท่าทีของเขาดูให้ความร่วมมืออย่างมาก การแลกเปลี่ยนกันราบรื่นอย่างมาก แม้กระทั่งราบรื่นจนค่อนข้างผิดปกติ
โจวเหวินจงพาจิ่งหนิงขยับฝีเท้า แล้วหันไปมองที่คอม
จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“แกยื่นโน๊ตบุ๊คมาหน่อย เห็นไม่ชัดเจน! “
“เห็นไม่ชัดเจนหรอ? ” ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้ว จากนั้นก็หักจอคอมให้หันไปตรงมุมๆ นั้นด้วยความใส่ใจ “แบบนี้มองเห็นยัง? “
โจวเหวินจงพยักหน้า
ยืนของเขายังคงจ่อหัวของจิ่งหนิงอยู่ ดังนั้นก็ไม่มีอะไรน่ากังวล จึงขยับไปใกล้แล้วมองเพียงปราดเดียว
และในตอนนี้
ข้อมือของลู่จิ่งเซินขยับ ยังไม่รอให้โจวเหวินจงเห็นตัวเลขบนจอคอมอย่างชัดเจน จึงมีความรู้สึกแสบร้อนปะปนกับความเจ็บแปลบที่หลังมือ
เขาร้องเจ็บเสียงเดียว มือที่จับปืนไว้จึงเมื่อยและชาขึ้นมาทันที ปืนก็ร่วงหล่นลงมา
ภายในชั่วพริบตา ลู่จิ่งเซินก็รับปืนเอาไว้ จากนั้นก็จับแขนข้างหนึ่งของเขารวดเดียว พร้อมกับพลิกข้อมือ จึงมีเสียงกระดูกหักดังขึ้นทันที
โจวเหวินจงกรีดร้อง แขนข้างนั้นเหมือนดั่งผ้าฝ้ายผืนเน่าเสียร่วงหล่นลงมา
จิ่งหนิงถูกลู่จิ่งเซินโอบไว้ในอ้อมกอด
“ลู่จิ่งเซิน! ฉันจะฆ่าแก! “
โจวเหวินจงขาดความเป็นมนุษยชน ทั้งใบหน้าบูดเบี้ยวไปมา พูดจบก็จะไปเก็บปืนที่อยู่บนพื้น
จากนั้นมีขาข้างหนึ่งเร็วกว่าเขา มือของเขายังไม่ได้ยื่นไป ปืนกระบอกนั้นก็ถูกถีบไปไกล จากนั้นมือของเขาถูกเหยียบอยู่ใต้ขา
ลู่จิ่งเซินทำนัยน์ตาเลือดเย็น เหมือนเป็นยมบาลในนรก มุมปากกระตุกโค้งอันเลือดเย็นออกมา แล้วใช้แรงใต้เท้าเหยียบมือของเขาไว้อย่างรุนแรง
โจวเหวินจงกรีดร้องด้วยเสียงเข้มจนดังสนั่นไปทั่วฟ้าที่มืดมิด
“แกเป็นคนแรกที่กล้าข่มเหงฉัน! “
ลู๋จิ่งเซินพูดไป ใต้เท้าก็ใช้แรงมากขึ้น แทบจะได้ยินเสียงกระตุกนิ้วมือแต่ละนิ้วหัก
จิ่งหนิงตกใจจนไม่กล้าไปดู แค่หันหน้ามุดเข้าไปหลบอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“ลู่จิ่งเซิน! แกฆ่าฉันเถอะ! แกฆ่าฉันเถอะ! “
โจวเหวินจงอดทนกับความทรมานไม่ไหวอีกต่อไป จึงได้ร้องไห้เสียงดังขึ้น
“เหอะ! ตาย? นั่นมันง่ายเกินไปสำหรับแก ต้องให้กับตายทั้งเป็นแล้วใช้ชีวิตในคุกตลอดชีวิต ถึงจะเป็นบ้านที่แกอยู่ตอนสุดท้าย! “
ลู่จิ่งเซินพูดไป ข้อเท้าก็พลิก แล้วถีบเขาออกไป
ร่างของโจวเหวินจงเหมือนกระสอบทราบเสียที่ถูกถีบไปไกล แล้วไปชนกับผนังห้องโดยสาร
ไม่นาน ก็เสียงไซเรนดังขึ้น ซูมู่วิ่งมาด้วยสีหน้าที่เคล้าด้วยความดีใจ แล้วพูด “ท่านประธานครับ ตำรวจมาแล้วครับ! “
ลู่จิ่งเซินพูดว่าอืม เหมือนกำลังกวาดสายตาจับจ้องไปยังหนูที่ตายไปแล้วหนึ่งตัวที่อยู่ตรงมุม โจวเหวินจงกำลังจับท้องไว้ ไม่มีแรงที่จะเอาคืนต่อไป จึงพูดด้วยเสียงเย็นชา “มอบหมายให้ตายแล้ว”
พูดจบ ก็ช่วยจิ่งหนิงแกะเชือก จากนั้นก็พยุงเธอเตรียมตัวจากไป
