บทที่441 เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพล
สีหน้าเขานิ่งขรึมแทบไม่แสดงอารมณ์ใด “สิทธิในการจำกัดการ ก็คือหลักการปกครองคน”
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ว่าทำไมแม้แต่เรื่องเขาถึงปล่อยให้เซี่ยฉวนรับผิดชอบการลอบสังหารลู่จิ่งเซินและไม่บอกคุณ? คุณสมบัติของคุณควรสูงกว่าเธอเสียอีก!” จางฉวนแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย
“กระต่ายตาย หมาก็ถูกฆ่า! ไม่มีนกธนูก็ไร้ค่า ฉันก็แค่อยากจะเตือนคุณไว้ ถ้าหากว่าคุณยังจับแพะชนแกะ แต่หากวันใดความลับที่นี่หลุดออกไป ตามลักษณะของเตาปาเป็นเซี่ยฉวน กับคุณ คุณว่าถึงเวลานั้นจุดจบของตัวเองจะเป็นยังไง?”
“พอแล้ว!”
ทันใดนั้นจางฉวน ก็ตบโต๊ะและลุกขึ้น และใช้สายตาเย็นชามองเธอจากมุมสูง
“ยุให้รำตำให้รั่ว! เธอคิดว่าใช้มุกนี้แล้วฉันจะหลงเชื่องั้นเหรอ ทรยศเจ้านายตัวเอง? เธออย่าทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย!”
จิ่งหนิงไม่พูดอะไร จางฉวน ไม่เป็นสุขแล้ว!
ถ้าหากว่าตอนนี้เขายอมรับคำวิเคราะห์ของเธออย่างสงบ และตกลงที่จะแลกเปลี่ยนกับเธอ เกรงว่าเธอจะต้องคิดถึงเรื่องนี้ก่อน แต่ตอนนี้ปฏิกิริยาของจางฉวน มีมากจนตีความประโยคนั้นได้ ในใจก็รู้สึก ยิ่งปิดยิ่งเห็น!
เธอพูดจี้ใจดำเขา!
จิ่งหนิงยิ้มเบา ๆ “คุณพูดจริงจังเกินไป แน่นอนว่าฉันไม่ได้ให้คุณทรยศเจ้านายตัวเอง ไม่ว่าจะด้วยตามหลักการหรืออารมณ์ ต่อให้ไม่คิดเพื่อตัวเอง ก็น่าจะคิดถึงคนในครอบครัวบ้าง การสร้างหลักประกันให้ตัวเองคงจะไม่ผิดหรอกถูกไหม!”
พูดแล้ว เธอก็หยิบปากกาเทปบันทึกเสียงออกมาจากกระเป๋าแล้ววางไว้บนโต๊ะ
“อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ คุณน่าจะลองฟังดูก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ”
ดวงตาของจางฉวนกะพริบชั่วขณะและหลังจากนั้นก็นั่งลงหยิบเครื่องบันทึกขึ้นมาและเปิดเครื่อง
เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยดังออกมาจากเครื่องบันทึกทันที
เป็นเสียงของเซี่ยฉวน!
อันที่จริงเรื่องเกี่ยวกับจางฉวน ก็เป็นเซี่ยฉวนที่จู่ ๆ ให้คนบอกเธอ
เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยฉวนต้องบอกเธอเรื่องพวกนี้ด้วย แต่เมื่อคิดดูแล้วเธอจะต้องมีจุดมุ่งหมายของเธอแน่
เมื่อถึงขั้นนี้ เซี่ยฉวนไม่มีเหตุผลที่จะหลอกลวงเธอดังนั้นจิ่งหนิงจึงตัดสินใจที่จะเชื่ออย่างกล้าหาญสักครั้ง
และปากกาบันทึกนี้ยังให้คนนำมามอบให้เธอโดยเซี่ยฉวนในชั่วข้ามคืน
ส่วนเนื้อหาข้างในนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเสีย แม้แต่จิ่งหนิงและลู่จิ่งเซินยังอดตกใจไม่ได้เมื่อได้
หลังจากฟังเนื้อหาแล้วการแสดงออกของจางฉวน ไม่สามารถใช้คำว่าตกใจอธิบายได้เลย
“คุณรู้สึกว่าเทปบันทึกนี้เป็นยังไง?”
จางฉวนตกตะลึงไปชั่วขณะมองไปที่จิ่งหนิงด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อนโดยไม่ต้องพูด
จิ่งหนิงยิ้มเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มของเธอเปล่งประกายด้วยแสงที่น่าหลงใหล
เธอวางปากกาบันทึกเสียงวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดขึ้นเบาๆ: “หากมันถูกส่งให้เตาปา เชื่อฉันสิ ขอเพียงเตาปา ได้ยินเทปนี้ จากวันนี้ไปคุณจะเจริญก้าวหน้าโดยไม่ต้องเปลืองแรง แต่ไม่ต้องเกรงใจใครอีกต่อไป!”
จางฉวนขยับริมฝีปากและหน้าซีดเซียว
หลังจากนั้นไม่นานในที่สุดเขาก็ลดใบหน้าลงและมองไปที่จิ่งหนิงด้วยวิธีที่สงบที่สุดที่เขาสามารถแสดงออกได้ในเวลานี้
“ให้ข้อดีผมเสียมากมายขนาดนี้ คุณต้องการอะไร?”
เมื่อเห็นเขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วทันใดนั้นแสงแห่งความชื่นชมก็เปล่งประกายในดวงตาของจิ่งหนิง
พูดเสียงขรึม: “คุณเป็นใครกันแน่? ใช้ความพยายามทำเรื่องยุ่งยากมากมายเพื่ออะไรกันแน่?”
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะเข้ามาจัดการ!”
จิ่งหนิงหยิบปากกาบนโต๊ะขึ้นมาและเขียนเบอร์โทรศัพท์ของตนเองส่งให้เขา
“มีเรื่องอะไร โทรหาฉันได้ตลอด”
พูดจบแล้วก็ลุกขึ้นแล้วจากไป
——
เมื่อก้าวออกจากการเจรจาอันดุเดือดจิ่งหนิงเหลือบไปที่นาฬิกาข้อมือก็บ่ายสี่โมงครึ่งแล้ว
เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ
ยังดีที่เรื่องผ่านไปอย่างราบรื่น
ซูมู่ขับรถเข้ามา ทั้งคนขึ้นรถ และทั้งสามคนก็กลับไปที่โรงพยาบาลพร้อมกัน
เมื่อถึงโรงพยาบาลกลับเห็นพ่อบ้านตระกูลจิ้นยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักคนไข้
เธอคาดไม่ถึงเล็กน้อย แล้วเลิกคิ้วและเดินเข้าไป
“คุณนายลู่ คุณกลับมาแล้วเหรอ!”
จิ่งหนิงพยักหน้าและพูดขึ้นด้วยความสงสัย “พ่อบ้านฉิน คุณมาได้ยังไงคะ?”
พ่อบ้านฉินยิ้มแล้วพูด: “ผมเป็นตัวแทนคุณนายของเราเพื่อมาเยี่ยมคุณ แต่ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็พบคุณกลับมาแล้ว”
จิ่งหนิงคิ้วขมวดเบา ๆ และเหลือบมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่และจากนั้นก็มองไปที่พ่อบ้านฉิน เพื่อแสดงว่าไม่ได้สับสนกับความลำบากใจของเขา
เธอพูดขึ้นเบา ๆ “ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นก็เข้ามาเถอะค่ะ”
พูดแล้วก็เปิดประตู
จากนั้นพ่อบ้านฉินนกลับโบกมือไปมา
“ไม่ ไม่ล่ะครับ อันที่จริงผมมาก็เพื่อจะส่งคำพูดๆ หนึ่งจากคุณนายของเรา”
“อะไรคะ?”
“วันนี้เป็นวันเกิดคุณชายน้อยเทียนเป่า ของเรา คุณนายอยากให้ทุกคนได้เจอกัน”
จิ้นเทียนเป่าเป็นลูกชายคนเล็กของจิ้นชิงซาน ปีนี้อายุเพียงแปดขวบ เขาเป็นลูกหลง และได้รับการตามใจเป็นอย่างมากจากตระกูลจิ้น
วันนี้เป็นวันเกิดเขางั้นเหรอ?
จิ่งหนิงใคร่ครวญแล้วพยักหน้า
“ได้ ฉันทราบแล้วค่ะ! ฉันจะกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วจะเลยไป”
พ่อบ้านฉินพยักหน้าแล้วพูดขึ้นอีก: “เรียนเชิญคุณลู่ด้วยนะครับ”
จิ่งหนิงพยักหน้าและไม่พูดอะไรอีก ให้ซูมู่ไปส่งพ่อบ้านฉิน แล้วจึงเข้าห้องไป
ในห้อง เมื่อลู่จิ่งเซินเห็นเธอกลับมาก็โบกมือให้เธอ
จิ่งหนิงเข้าไปและเล่าผลของวันนี้ให้เขาฟัง ลู่จิ่งเซินฟังเงียบๆ และลูบมือเธอแล้วถามเธอขึ้นทันใด: “เมื่อกี้เจอพ่อบ้านฉินที่ด้านนอกแล้วเหรอ?”
จิ่งหนิงนิ่งไป แล้วก็คิดขึ้นได้
เธอพยักหน้า “อือ ใช่แล้ว เขาคงยืนรออยู่ด้านนอกนานมาก ทำไมคุณไม่ให้เขาเข้ามาล่ะคะ?”
ลู่จิ่งเซินพูดอย่างไม่แยแส: “เขาไม่เคาะประตู คงจะร้อนตัว ทำไมผมต้องทำลายความรู้สึกร้อนตัวของเขาด้วย?”
จิ่งหนิง: “…”
เธอยิ้มครู่หนึ่ง “คุณยังโกรธอยู่เหรอคะ?”
“เปล่า”
แม้ว่าการกระทำของ จิ้นหงจะก้าวไปสู่จุดต่ำสุดของเขา แต่โจวเหวินจงก็ตายไปแล้วและไม่มีความหมายอะไรอีก
จิ่งหนิงยิ้มแล้วพูด: “ในเมื่อเปล่า งั้นคืนนี้ก็ไปด้วยกันนะคะ?”
ลู่จิ่งเซินหันไปมองเธอ
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ไม่ปฏิเสธเพียงแค่แตะที่ปลายจมูกของเธอเท่านั้น
“กลัวว่าคนที่ไม่คิดจะถือโทษโกรธใครบนโลกนี้คงจะมีแค่คุณนั่นแหละ”
จิ่งหนิงยิ้มและไม่คุยหัวข้อนี้ต่อ
หกโมงเย็นทั้งสองเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปด้วยกัน
บาดแผลของลู่จิ่งเซินแม้ว่าจะยังไม่หายแต่ก็ดีขึ้นมากแล้ว จากที่หมอตรวจขอเพียงไม่ขยับเยอะเกินไป แค่นั่งรถและเดินทางปกติก็ไม่มีปัญหา
ดังนั้นทั้งสองคนจึงนั่งรถไปที่บ้านตระกูลจิ้นด้วยกัน
ระหว่างทางและร้านขายของเล่น จิ่งหนิงใคร่ครวญแล้วจึงลงจากรถไปซื้อของขวัญวันเกิดชิ้นหนึ่ง
ท้ายที่สุดก็ยังต้องรักษาหน้าตาไว้
ผ่านไปยี่สิบนาที รถก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลจิ้น
ในตอนที่จิ่งหนิงเข้าไปก็พบว่าทุกคนมาพร้อมแล้ว คุณนายอุ้มจิ้นเทียนเป่า และนั่งอยู่บนโซฟาและมีทุกคนรายล้อมด้วยอย่างเฮฮาพร้อมรอยยิ้ม
เมื่อเธอและลู่จิ่งเซินเดินเข้าไป ทุกคนก็หยุดลงและหันไปมองเธอ
“หนิงหนิงกับจิ่งเซินมาแล้วเหรอ?”
คุณนายพูดขึ้นมาก่อนและตบลงที่ข้างตัว เธอยิ้มแล้วพูด: “เข้ามานั่งเร็ว ทุกคนมาถึงแล้ว เหลือแต่พวกเธอ”
จิ่งหนิงยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินไป แล้วส่งของขวัญให้จิ้นเทียนเป่า
“สุขสันต์วันเกิด!”
