บทที่445 ประมูลบ้านเก่า
ทันทีที่เสียงสิ้นสุดลงก็เกิดความปั่นป่วนในฝูงชน
พิธีกรแสดงสีหน้าพอใจและพูดต่อ: “ก่อนที่เริ่มการประมูล ขอเชิญคุณชายโม่ ขึ้นมาพูดกับทุกท่านสักนิด”
ทันใดนั้นไฟก็หรี่ลงและเมื่อกลับมาเปิดอีกครั้งก็มีคนเพิ่มขึ้นมาบนเวทีแล้ว
โม่ห้าวหรันสวมชุดสูททางการสีดำยืนอยู่ภายใต้แสงสีขาว มันช่างชวนให้เคลิบเคลิ้ม ใบหน้าที่หล่อเหลาและอ่อนโยนของเขาปกปิดความดุดันตามปกติ ซึ่งดูสง่างามมาก เพียงแค่ปรากฏตัวก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ที่มาร่วมงานได้จำนวนมาก
หัวเหยาพบว่าแม้แต่ตัวเธอก็ยังต้องยอมรับว่าผู้ชายแบบนี้ดูมีเสน่ห์มาก
เสียงอันไพเราะของ โม่ห้าวหรัน ดังผ่านเครื่องเสียงดังก้องในห้องประมูลขนาดใหญ่ทั้งที่คุ้นเคยและไม่คุ้นเคย
“ก่อนอื่น ต้องขอบคุณทุกท่านที่มางานประมูลเพื่อการกุศลในครั้งนี้ ทำให้ผมได้เห็นถึงความกระตือรือร้นและจิตกุศลของทุกท่านในครั้งนี้ ต้องขอพูดจากใจว่าการนำอาคารบ้านหลังเก่าออกประมูลในครั้งนี้ เป็นเหมือนกันยืมดอกไม้ถวายพระ ดังนั้นจึงไม่สามารถรับคำชมของทุกท่านได้”
“ทุกท่านคงทราบดี บ้านนี้เป็นสมบัติของปู่สาม ของผม หลายท่านคงไม่เข้าใจในวิถีของผม และรู้สึกว่าการนำสมบัติเก่าของครอบครัวออกมาประมูลช่างอกตัญญู แต่ผมอยากจะบอกว่ามรดกที่แท้จริงหาใช่สิ่งนอกกายเหล่านี้ไม่ เราต้องคำนึงถึงคติประจำใจของบรรพบุรุษรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อ่อนโยนสุภาพประหยัดและมีน้ำใจและอะไรคือประโยชน์ต่อโลกใบนี้!”
“บางทีทุกท่านอาจจะยังไม่ทราบ ในสมัยก่อนนั้นผมเองก็เป็นเด็กออทิสติกคนหนึ่ง ในตอนนั้นผมอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ทุกวันใช้ชีวิตเหมือนเครื่องจักร มันช่างสิ้นหวัง จนกระทั่งปู่สาม มาเยี่ยมชมสถานรับเลี้ยงฯ และรับเลี้ยงผม ชีวิตจึงมีแสงแรกของแสงตะวัน”
เขานิ่งไปราวกับกำลังรำลึกความหลัง น้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย
จากนั้นก็พูดต่อ: “ดังนั้น ผมหวังว่าในช่วงเวลาที่ผมยังมีแรงกำลังและสามารถจะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ได้ช่วยเหลือเด็กออทิสติกที่เป็นเหมือนผมในตอนนั้น ให้พวกเขาได้รู้ว่ายังมีคนเป็นห่วงและเฝ้ามองพวกเขาอยู่ ในขณะเดียวกันก็เข้าใจว่าแม้จะเกิดมาไม่สมบูรณ์ ขอเพียงมีความพยายาม ก็จะพบกับอนาคตที่สดใสได้แน่นอน!”
หลังจากพูดจบก็มีเสียงปรบมือดังกึกก้อง
แขกในห้องประมูลทั้งหมดดูเหมือนจะรู้สึกประทับใจกับคำพูดเหล่านั้นมาก
หัวเหยาที่นั่งอยู่ที่มุมนั้น ยื่นมือออกไปลูบใบหน้าของตนเอง มันเปียก
เธอยิ้มอย่างประชดประชันและเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาออกจากแก้มของเธอ
“ขอบคุณ คุณชายโม่ สำหรับคำพูดของคุณการฟังคำพูดของคุณดีกว่าอ่านมาเป็นสิบปีจริง ๆ!”
พิธีกรมาบนเวทีทันเวลาและพูดเสียงดังหลังจากจบการสนทนา: “เช่นนั้นตอนนี้ พวกเรามาเริ่มการประมูลอย่างเป็นทางการกันเลย อาคารบ้านเก่าหลังนี้ตั้งอยู่ตีนเขาภูเขาอาน ทิวทัศน์โดยรอบถือว่าไม่เลวเลย สามารถใช้เป็นสถานพักตากอากาศ ราคาเริ่มต้นที่ห้าล้าน ประมูลครั้งละห้าหมื่น เริ่มการประมูลได้!”
“ห้าล้านสอง!”
“ห้าล้านสาม!”
“ห้าล้านห้า!”
“ห้าล้านหก!”
“ห้าล้านหกแสนห้า!”
ดูก็รู้แล้วว่าทุกคนรู้ว่าบ้านเก่าหลังนี้ไม่มีค่าในทางการค้าสักเท่าไร ดังนั้นราคาจึงได้ต่ำ
ทันใดนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นอย่างเย็นเยียบจากมุมหนึ่ง
“หกล้าน!”
ทุกคนต่างไม่ได้สังเกตว่ายังมีคนคนหนึ่งอยู่ที่แถวหลังสุด จึงอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง จากนั้นแสงไฟก็มืดลง เห็นเพียงเงาคนรำไร รูปร่างเพรียวบาง จากน้ำเสียงสามารถบอกได้ว่าน่าจะไม่ใช่วัยรุ่น
จากนั้นก็มีคนประมูลเพิ่มทันที “หกล้านสอง!”
“เจ็ดล้าน!” เสียงคนจากตรงมุมนั้นดังขึ้นชัดเจน
“เจ็ดล้านสอง!”
หัวเหยาตะโกนต่อ “แปดล้าน!”
ในตอนนี้เอง หญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่แถวหน้าก็กดประมูลทันที
“สิบล้าน!”
หัวเหยายืนขึ้นและดวงตาของเธอควบแน่น
ห้องโถงมืดมาก แต่จากมุมมองของเธอคุณยังสามารถเห็นใบหน้าที่สวยงามของผู้หญิงภายใต้ผมหยักศกลอนใหญ่ มุมริมฝีปากที่ยกขึ้นแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจของเธอแม้ว่าจะนั่งอยู่ในฝูงชน แต่เธอก็โดดเด่นกว่าคนอื่น ๆ และไม่สามารถซ่อนรูปลักษณ์ที่หรูหราของเธอได้
กู้ซีเยว่?
คุณหนูแห่งกู้ซื่อกรุ๊ป!
เธอเม้มปากแน่นและกดประมูล
“สิบล้านห้า!”
ฝูงชนอยู่ในความโกลาหลเห็นได้ชัดว่าราคานี้เกินมูลค่าของบ้านหลังเก่าแล้ว!
กู้ซีเยว่หันมองไปทางเธอ
จากนั้นก็มีเสียงตามมา “สิบล้านเจ็ด!”
หัวเหยากำมือแน่น!
หัวยู่ให้เงินเธอมาแปดล้านหกแสน บวกกับเงินที่จิ่งหนิงให้มาอีกสองล้าน ตอนนี้บวกกับเงินที่เธอมีก็เท่ากับสิบล้านเก้า!
ส่วนกู้ซีเยว่ นั้นเป็นถึงลูกสาวของกู้ซื่อกรุ๊ป เธอมีเงินทองมากมายก่ายกอง จะต่อกรกับเธอยังไงดี!
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเธอเอื้อมมือไปกวักมือเรียกบริกรและขอยืมปากกาและกระดาษจากเขา
เธอเขียนบางอย่างแล้วให้เขานำไปให้กู้ซีเยว่
ในห้องโถงเงียบมากรอลุ้นว่าใครจะประมูลเพิ่มอีก อันที่จริงหลายคนเข้าใจว่าถ้าบ้านเก่าหลังนี้ขายได้ในราคานี้ก็คงไม่มีใครเพิ่มราคาอีกแล้ว!
พิธีกรเองก็เข้าใจสถานการณ์นี้ดีจึงพูดขึ้น: “สิบล้านเจ็ดครั้งที่หนึ่ง สิบล้านเจ็ดครั้งที่สอง…”
“เดี๋ยวก่อน!”
ทันใดนั้นหัวเหยาก็พูดขึ้น เธอกัดฟัน “สิบล้านเก้า!”
ทุกคนในห้องโถงมองมาที่เธอในทันใด
ส่วนเธอนั้นก็จ้องเขม็งไปที่กู้ซีเยว่ รับกระดาษแผ่นนั้นไป
กู้ซีเยว่ ยกมุมปากและยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร จากนั้นก็หันไปและไม่เพิ่มราคาอีก
“สิบล้านเก้าครั้งที่หนึ่ง สิบล้านเก้าครั้งที่สอง สิบล้านเก้าครั้งที่สาม ปิดการประมูล!”
ในที่สุดหัวเหยาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก!
งานประมูลสิ้นสุดลงและเป็นงานเลี้ยงจากนั้น หัวเหยาได้สิ่งที่เธอต้องการแล้วจึงไม่มีแก่ใจจะอยู่ตรงนี้อีก ดังนั้นจึงลุกขึ้นและเตรียมที่จะกลับ
กลับเห็นกู้ซีเยว่เดินเข้ามา
เธอหรี่ตาเล็กน้อยและมองอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เดินขึ้นไปหาเธอแล้วยื่นมือออกไป
“ยินดีด้วยค่ะ คุณชนะแล้ว”
กู้ซีเยว่อายุยี่สิบห้าปี ถือเป็นหนึ่งในนักแสดงหญิงรุ่นใหม่ในวงการบันเทิงเช่นกัน ทั้งสองมีความสัมพันธ์ที่ดีเพียงแต่ไม่ค่อยได้มีโอกาส ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่านั้น
กู้ซีเยว่ยื่นมือจับมือกับเธอเบา ๆ หัวเหยาพูดขึ้นอย่างจริงใจ: “เมื่อครู่ขอบคุณมากนะ”
กู้ซีเยว่ยิ้มเล็กน้อย “คุณไม่ต้องขอบคุณฉันหรอกค่ะ ครอบครัวเราทำธุรกิจ ตัวฉันเองก็ถือว่าเป็นนักธุรกิจ ราคาเมื่อครู่ถือว่าเกินมูลค่าของอาคารนั้นแล้ว ดังนั้นต่อให้คุณไม่เขียนโน้ตนั้น ฉันก็ไม่เสนอราคาเพิ่มแล้วค่ะ!”
เธอไม่รู้ว่าที่เธอพูดนั้นจริงหรือเปล่า แต่ก็ยังพยักหน้า
“เคยได้ยินมาว่าคุณกู้ เป็นนักธุรกิจที่เก่ง ถือว่าสมคำร่ำลือเลยค่ะ”
ทั้งสองพูดด้วยความนอบน้อมไม่กี่คำและในขณะนี้เธอเห็นโม่ห้าวหรันเดินไปที่กู้ซีเยว่ และหยุด
เมื่อเห็นหัวเหยาก็มีความประหลาดใจในดวงตา
ต้องยอมรับว่าหัวเหยานั้นสวยมาก ให้ความรู้สึกแตกต่างจากกู้ซีเยว่
กู้ซีเยว่เป็นคนที่สง่างามและหรูหรา เธอรักษามารยาทและวางตัวเป็นอย่างดี แค่มองก็รู้ว่าเธอเป็นพวกสูงศักดิ์
แต่หัวเหยากลับไม่เหมือนกันเลย เธอบริสุทธิ์เย็นชาและมีเสน่ห์เหมือนดอกบัวที่บานสะพรั่งในคืนเดือนมืด ดวงตาที่ลึกล้ำและสงบและลึกลับซึ่งกระตุ้นความปรารถนาและอยากรู้อยากเห็นของผู้ชายได้อย่างง่ายดาย
“ซีเยว่ ท่านนี้คือ?”
กู้ซีเยว่ยิ้มแล้วพูด: “ท่านนี้คือคุณหัวเหยา”
“คุณหัว?” โม่ห้าวหรันดูเหมือนจะจำมันได้ในใจของเขาจากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ “ที่แท้ก็คุณนี่เอง สวัสดีครับ ผมชื่อโม่ห้าวหรัน”
