บทที่448 ช่วงพักสั้น ๆ
หัวใจสั่นอย่างรุนแรงราวกับเจ้ากวางตัวน้อยที่กระโดดอย่างรวดเร็ว
เธอหันหน้าไปทางอื่นไม่อยากจะมองเขา
การเคลื่อนไหวลุกลี้ลุกลนราวกับว่ากำลังหนี
หลังจากนั้นไม่นานจี้หลินยวนก็สูบบุหรี่เสร็จและลุกขึ้นยืน
“ไปกันเถอะ!”
หัวเหยายืนขึ้นตามเขาและถาม: “ไปไหน?”
“ซื้อบ้านมาตั้งสิบกว่าล้าน ไม่ไปดูหน่อยเหรอ?”
ทั้งสองเดินออกจากโรงแรมตงฟางและเข้าไปในรถออฟโรดของจี้หลินยวนด้วยกัน
รถสตาร์ทและควบไปบนถนน
หัวเหยาไม่ได้กลับมาที่นี่นานมากแล้ว คิดไม่ถึงว่าทุกอย่างที่นี่ยังเป็นเหมือนเดิม ด้วยอิฐสีฟ้าและกระเบื้องสีเขียวสะพานเล็ก ๆ และน้ำไหลและการกลับมาเยี่ยมชมสถานที่เก่าแก่หลังจากผ่านไปกว่าสิบปีมันก็ไม่แปลกตาเลย
เธอยังจำช่วงเวลาที่เธอถูกส่งมาที่นี่เพื่อเรียนวาดภาพเมื่อเธอยังเป็นเด็กแม้ว่ามันจะสั้น แต่มันก็วิเศษมาก
หลังจากปรึกษาจี้หลินยวน ชายคนนั้นก็บอกว่าเธอจะไม่เข้าไปเธอจึงลงจากรถคนเดียว
เธอเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าคนเดียว
บ้านหลังนี้มีขนาดเล็กและการจัดวางค่อนข้างคล้ายกับเรือนสี่ประสานสมัยก่อน แต่ก็ไม่เหมือนกันไปเสียหมด สามารถเห็นกำแพงเงาขนาดใหญ่เมื่อเข้าไปในประตูและมีคำจารึกที่แกะสลักโดยอาจารย์เจนนิเฟอร์
สนามหญ้ารกเต็มไปด้วยวัชพืชและเห็นได้ว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว
มีต้นตั๊กแตนยอยู่ที่มุมกำแพงซึ่งเธอปลูกตอนที่เธออยู่ที่นี่ในความทรงจำ
ต้นกล้าในเวลานั้นได้เติบโตเป็นต้นไม้ที่สูงตระหง่านมีกิ่งก้านและใบไม้เหนือผนังด้านบนทอดยาวออกไปไกลปกคลุมมุมกำแพงทั้งหมดด้วยร่มเงา
เต็มไปด้วยความทรงจำ!
เธอเดินไปที่ประตูผลักมันเปิดและฝุ่นบาง ๆ ก็ร่วงลงมาจากด้านบนศีรษะของเธอ
แสงในบ้านมืดสลัว เธอหาสวิตช์เจอตามความทรงจำที่มีและเปิดไฟในทันที
โคมระย้าเก่าส่งเสียงดังและในที่สุดก็เปิดโดยไม่เต็มใจเพราะไม่มีใครอาศัยอยู่เฟอร์นิเจอร์ในบ้านจึงถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวเพื่อกันฝุ่นเมื่อเจ้าของกลับมาเขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลาทำงานเยอะ
แต่น่าเสียดาย…เจ้าของไม่มีทางกลับมาอีกแล้ว!
รู้สึกเศร้าเล็กน้อย
เธอเปิดประตูห้องนอน
มีห้องนอนสองห้องที่เชื่อมต่อกันอย่างใกล้ชิดเธอจำได้ว่าเมื่อเธอนอนไม่หลับ อาจารย์จะตบไหล่เธอเบา ๆ และกล่อมเธอเพื่อไม่ให้เธอกลัว
ความทรงจำท่วมท้นราวกับกระแสน้ำและจากนั้นเธอก็ค้นพบว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่คิดไม่ถึง เพราะไม่อยากคิดถึง ไม่ใช่เพราะลืมไปแล้ว
ความรู้สึกเหล่านั้นฝังลึกลงไปในเลือดเนื้อและจิตใจ จะไม่มีวันลืม!
เธอเดินเข้าไปในห้องที่อาศัยอยู่สมัยเด็ก มองดูเตียงหลังเล็กนั้น ทันใดนั้นก็คิดถึงความรู้สึกของการนอนอยู่บนนั้น
จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนบนนั้นเบา ๆ
ตอนนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วการนอนบนเตียงเล็ก ๆ ทำได้แค่นอนขดตัวท่าทางของเธอไม่สบาย แต่เธอรู้สึกโล่งใจมาก
เหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยเด็ก! ช่างไร้เดียงสาและไร้ความกังวล
เธอหลับตาลงเบา ๆ และทันใดนั้นก็รู้สึกเหนื่อยมาก
ราวกับไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมานานแล้ว!
เธอกำหมัดแน่นและพูดในใจ แค่นอนหลับสักพัก สิบนาทีก็ยังดี
ถือเป็นช่วงพักสั้น ๆ สิบนาทีเพื่อตัวเอง
……
“ปัง!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงแปลก ๆ ดังมาจากนอกหน้าต่าง
หัวเหยาลืมตาขึ้นทันใด ดวงตาที่แหลมคมของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาว
แล้วร้องเสียงขรึม “ใครน่ะ?”
ทันทีที่เสียงดังขึ้น เงาสีดำก็บินผ่านหน้าต่างพร้อมกับเสียงฟิ้ว
เธอพลิกตัวและลุกขึ้น มองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง
ทันใดนั้นดวงตาก็ควบแน่น!
เธอเห็นลูกแมวสีขาวราวกับหิมะกำลังนั่งยอง ๆ อยู่ใต้หน้าต่างตัวเปียกไปหมดราวกับว่ามีคนจับมันขึ้นมาจากน้ำ!
อย่างไรก็ตามวันนี้ฝนไม่ตกและเธอจำไม่ได้ว่ามีที่นี่มีสระน้ำที่อยู่ใกล้ ๆ
ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็เดินไปและอุ้มลูกแมวขึ้นมา
เจ้าแมวน้อยเชื่องมากและส่งเสียงร้องเบา ๆ ในอ้อมแขนของเธอ
“เมี๊ยว~”
เธอยิ้มทันใด
เจ้าลูกแมวน่ารักมาก
เธอหันไปปิดประตู เธออุ้มเจ้าลูกแมวสีขาวออกมาจากบ้าน
เธอเห็นจี้หลินยวนนั่งอยู่ในรถอยู่ไกล ๆ มือข้างหนึ่งทาบที่หน้าต่างแขนเสื้อเชิ้ตสีขาวม้วนขึ้นเผยให้เห็นแขนครึ่งหนึ่งของเขาดูสบาย ๆ มาก
เมื่อเห็นเธออุ้มลูกแมวตัวหนึ่งเดินออกมาก็ประหลาดใจไม่น้อย “มาจากไหนเนี่ย?”
หัวเหยายิ้มเล็กน้อย “เจอมันในบ้าน น่ารักดีใช่ไหมล่ะ?”
ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่มีความสนใจในสัตว์พวกนี้ เขามองเจ้าแมวอย่างสงบแล้วพูด “ไม่เห็นรู้สึก”
หัวเหยาถลึงตาใส่เขา
จากนั้นโดยไม่สนใจสีหน้าไม่พอใจของเขา เธออุ้มแมวไปนั่งที่นั่งข้างคนขับ
เจ้าแมวน้อยตัวเปียกปอน หัวเหยาให้จี้หลินยวนไปหาผ้าขนหนูสะอาดที่ท้ายรถและเช็ดตัวให้มัน
ช่างมีความอดทน!
ชายหนุ่มยิ่งไม่สบอารมณ์
แต่ในตอนนี้เอง เจ้าแมวสีขาวตัวน้อยลุกขึ้นยืนจากตักของหัวเหยา มันตัวสั่นไปหมด
ทันใดนั้นหยดน้ำก็กระเซ็นไปทั่ว
สายตาของจี้หลินยวน แทบจะลุกเป็นไฟชั่วขณะ
พูดขึ้นด้วยความโมโห “โคตรสกปรกเลย!”
เจ้าแมวสีขาวตัวน้อยยื่นอุ้งเท้าออกมาหาเขาและร้องเหมียวราวกับกำลังโต้กลับ
ทันใดนั้นหัวเหยาก็รู้สึกมีสุขอย่างยิ่ง
รถสตาร์ทและขับออกจากเส้นทางอย่างช้า ๆ
และจากไป
เมื่อกลับมาถึงวิลล่าก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว หัวเหยานำลูกแมวสีขาวส่งให้คนงานและขอให้เขาช่วยดูแล จากนั้นก็ไปดูลูกครู่หนึ่งแล้วขึ้นไปพักผ่อน
วันต่อมาเธอตื่นแต่เช้าก็เห็นชายหนุ่มยืนอยู่ปลายเตียง
เขาพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “พรุ่งนี้แปดโมงเช้าไปทำธุระที่ฮอลิเดย์วิลล่า กับผมหน่อย!”
พูดจบก็หันหลังแล้วเดินจากไป
หัวเหยานิ่งอยู่นานก่อนจะมีปฏิกิริยาตอบกลับ
ไปฮอลิเดย์วิลล่า? ไปกับเขาสองคนเหรอ?
เธอยังงงอยู่ และอยากจะถามเขาให้ชัดเจนอีกนิด แต่ชายหนุ่มไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ถามแล้วหันหลังเดินจากไป
เช้าตรู่วันต่อมา
หัวเหยากับจี้หลินยวนเดินทางไปที่รีสอร์ทชื่อดังที่มีชื่อเสียงใกล้เมืองเจียง
มันเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้วเมื่อมาถึงวิลล่าโดยใช้เวลาขับรถสองชั่วโมง
จี้หลินยวนจองห้องเพรสซิเดนท์สูทไว้ หลังจากทั้งสองวางกระเป๋าลงจี้หลินยวนก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
เขาสวมชุดลำลองสีขาวออกมาเมื่อเช้านี้ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนเป็นสูทสีดำ ผมของเขาถูกหวีไปด้านหลังอย่างเรียบร้อย เผยให้เห็นหน้าผากที่เรียบเนียนของเขาและเขาดูมีพลังมาก
เขาใส่นาฬิกาข้อมือไปพลางและถามขึ้น: “ผมมีนัดทานอาหารกลางวัน คุณจะไปด้วยกันไหม?”
หัวเหยารีบส่ายหน้าทันที “ฉันไม่ไปค่ะ”
ราวกับว่ารู้คำตอบของเธออยู่แล้ว จี้หลินยวนปรายตามองเธอแล้วชี้ไปที่โทรศัพท์ในห้องรับแขกและพูดขึ้น “งั้นเดี๋ยวคุณโทรไปแผนกแม่บ้านเพื่อสั่งอาหารเองนะ ผมน่าจะกลับมาประมาณบ่ายสามโมง ก่อนหน้านั้นอย่าวิ่งเล่นมั่วซั่วล่ะ เข้าใจไหม?”
หัวเหยารีบพยักหน้า
เขาจึงหยิบเสื้อนอกแล้วเดินออกไป
ทันทีที่จี้หลินยวนออกไปหัวเหยาก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากหลังจากเดินไปรอบ ๆ ที่พัก เธอพบว่ามีสวนเล็ก ๆ ที่ระเบียงนอกจากนี้ยังมีสระน้ำพุร้อนขนาดเล็กในสวนซึ่งใหญ่พอที่จะรองรับได้ห้าหกคนและสระก็สะอาดเพียงแค่เติมน้ำก็สามารถใช้งานได้ทันที
วันนี้ตื่นแต่เช้าตรู่ เธอเริ่มรู้สึกง่วงแล้ว เมื่อเห็นแบบนี้เธอจึงเปิดน้ำทันทีและให้น้ำเต็มครึ่งสระ จากนั้นเธอก็กลับไปที่ห้องและเปลี่ยนชุดว่ายน้ำจากนั้นเธอก็แช่ตัวในอ่าง
