บทที่449 ยั่วถึงที่
ผิวสัมผัสน้ำอุ่นรูขุมขนทั่วร่างกายก็ค่อย ๆ เปิดออกเธออดไม่ได้ที่จะหลับตาแล้วถอนหายใจ สบายจัง!
หลังจากแช่น้ำนานกว่าครึ่งชั่วโมงเธอรู้สึกหิวเล็กน้อย
จึงลุกขึ้นแล้วกลับไปเปลี่ยนเสื้อในห้องแล้วโทรสั่งอาหาร
อาหารกลางวันถูกส่งมาอย่างรวดเร็ว
เธอไม่ค่อยสนใจเรื่องอาหารมากนัก เธอนั่งลงที่ห้องนั่งเล่นและรับประทานอาหารทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอหันมองซ้ายขวาแล้วก็พบว่าที่แท้เป็นโทรศัพท์ภายในโรงแรม จึงรีบลุกขึ้นไปรับ
เสียงหวานของพนักงานต้อนรับดังขึ้น: “คุณจี้ใช่ไหมคะ?”
หัวเหยานิ่งไป ในมือของเธอยังถือตะเกียบแล้วพูดขึ้น: “ตอนนี้เขาไม่อยู่ค่ะ มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ?”
“สวัสดีค่ะ คือว่าอย่างนี้ค่ะ ที่ด้านล่างมีคุณหลี่ท่านหนึ่ง บอกว่าเป็นเพื่อนกับนายจี้ อยากจะพบเขา รบกวนคุณช่วยบอกเขาได้ไหมคะ?”
หัวเหยาอ้าปากค้าง ตะเกียบตกลงพื้นเสียงดัง
ผ่านไปครู่หนึ่ง
“ฮัลโหล? สวัสดีค่ะ คุณยังอยู่ไหมคะ?”
เธอรีบหยิบตะเกียบขึ้นมา น้ำเสียงสับสน
“เอ่อ คุณจี้หลินยวนเขาออกไปแล้วค่ะ ช่วงบ่ายถึงจะกลับมา เอาแบบนี้ดีไหมคะ ให้เธอขึ้นมาได้เลย!”
“อือ ได้ค่ะ!”
วางสายโทรศัพท์
เป็นเวลานานหัวเหยาอยู่ในความตกตะลึง
เพื่อนของจี้หลินยวน?
คาดไม่ถึงว่าเขามีเพื่อนผู้หญิงด้วย ทำไมเธอไม่เคยได้ยินเลย?
ซักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ต้องบอกว่าทันทีที่ประตูถูกเปิดออก เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
เธอเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าฉันสวมชุดลูกไม้สีขาว ผมสีดำของเธอยาวลงมาถึงเอว รูปร่างของเธอผอมบาง ผิวขาว ใบหน้าของเธอไม่ได้สวยหรู แต่เธอเต็มไปด้วยความงามที่อ่อนโยนและเงียบสงบ และร่างกายของเธอก็มีบรรยากาศทางวรรณกรรมและศิลปะที่แข็งแกร่ง
ไม่หยิ่งผยอง แต่กลับให้ความรู้สึกดีได้ในพริบตา
“คุณเป็นภรรยาของหลินยวนเหรอคะ?”
เธอยิ้มอ่อนโยนและยื่นมือออกไป “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลี่ม่านซิน เป็นเพื่อนของหลินยวน”
หลินยวน?
เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคนเรียกจี้หลินยวนแบบนี้ หัวเหยาอึ้งไป จากนั้นจึงรีบยื่นมือออกไปจับมือกับเธอและยิ้มเล็กน้อย “สวัสดีค่ะ”
หลี่ม่านซินเอียงศีรษะและมองเข้าไปในห้องแล้วถาม “หลินยวนล่ะคะ?”
“เขาออกไปเจรจาธุรกิจแล้วค่ะ จะกลับมาช่วงบ่าย”
ทันใดนั้นหัวเหยาก็จำได้ว่าทั้งสองคนยังคงยืนอยู่ที่ประตู และรีบหลีกทางเพื่อให้เธอเข้าไปในห้องและพูดพร้อมกับยิ้ม: “เข้ามานั่งข้างในก่อนสิคะ”
หลี่ม่านซินพยักหน้าและเข้าไปในห้อง
ในห้องรกเล็กน้อย มีผ้าขนหนูที่เธอใช้เช็ดหัวหลังจากแช่บ่อน้ำพุร้อนมาแล้วเก็บไม่ทัน และยังมีรองเท้าแตะของจี้หลินยวนที่เขาเปลี่ยนทิ้งไว้ แล้วเธอเผลอไปเตะเข้า อีกทั้งยังมีอาหารที่สั่งมาที่ยังเหลืออยู่กว่าครึ่ง
เมื่อเห็นหลี่ม่านซินที่เข้ามาในห้องกำลังสำรวจในห้อง หัวเหยาก็รู้สึกอายเล็กน้อย
จึงรีบพูดขึ้น: “คุณกินข้าวรึยังคะ? ถ้ายัง ให้ฉันสั่งอาหารให้ไหม?”
หลี่ม่านซินส่ายหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ!”
หลังจากนิ่งไปชั่วครู่ก็พูดเสริมขึ้น “ฉันสุขภาพไม่ค่อยดี ที่บ้านไม่อนุญาตให้ฉันกินอาหารนอกบ้านมั่วซั่วค่ะ”
ใบหน้าของหัวเหยาแข็งทื่อทันที
เมื่อมองไปที่จานอาหารสีสันเรียบง่ายบนโต๊ะ ก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
หลี่ม่านซินดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นมันและเห็นเขาเดินกลับไปกลับมาในห้องสัมผัสเสื้อผ้าบนชั้นวางอยู่ครู่หนึ่งพลางพลิกดูหนังสือในเคสสักพักราวกับว่าคุ้นเคยกับมัน
หัวเหยาขมวดคิ้วและพิงประตูดวงตาของเธอเริ่มเย็นชาลง
เธอไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เธอรู้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับจี้หลินยวนเป็นยังไง แต่เธอก็ยังคงมาที่นี่และทำแบบนี้
หมายความว่ายังไง? มาไล่กันงั้นเหรอ?
หลังจากผ่านไปนานเธอไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป จึงกระแอมเบา ๆ
“คือว่า…คุณอยากจะโทรหาเขาก่อนไหมคะ?”
เธอเดาว่าจี้หลินยวนคงไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องของเขาราวกับว่าเข้าไปในสวนสัตว์
หลี่ม่านซินเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธออย่างนุ่มนวล
“ไม่ต้องค่ะ เวลาหลินยวนทำงานไม่ชอบให้ใครรบกวน”
หัวเหยาใจสั่น
จู่ ๆ ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอกับจี้หลินยวนเป็นสามีภรรยากันล่ะ?
แต่จนสุดท้ายคนอื่นเขาไม่ได้พูดอะไร ตัวเองหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาพูด มันดูใจแคบอย่างเห็นได้ชัด
หัวเหยามองเธออย่างบ้าคลั่งและรู้สึกรำคาญใจอยู่พักหนึ่ง เธอกำลังจะหันหลังและจากไป แต่จู่ ๆ ก็เรียกเธอหลี่ม่านซินไว้
“ฉันได้ยินมาว่าคุณมาจากเมืองจิ้นเหรอคะ?”
หัวเหยาหันกลับมาและมองไปที่เธอ
หลี่ม่านซินกำลังยิ้ม รอยยิ้มของเธอช่างอบอุ่นและไร้พิษภัย บางทีอาจจะสุขภาพไม่ดีจริง ๆ ผิวของเธอมันดูซีดขาวอย่างไม่ค่อยปกติ
เธอพูดขึ้นอย่างอ่อนโยน: “บังเอิญจัง สัปดาห์ก่อนฉันเพิ่งกลับจากเมืองจิ้น และมีอาหารรสชาติพิเศษแห่งเมืองจิ้น คุณอยากได้ไหมคะ?”
หัวเหยาเม้มริมฝีปาก
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ของพวกนั้นฉันกินตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีอะไรหายากแล้วค่ะ เมื่อไม่ค่อยได้ไป ก็เก็บไว้ทานเถอะค่ะ”
น้ำเสียงของเธอเย็นชาเล็กน้อย
หลี่ม่านซินดูเหมือนจะไม่สนใจและพูด: “คุณเกรงใจไปแล้วค่ะ คุณเป็นภรรยาของหลินยวน เขาเป็นเพื่อนของฉัน ดังนั้นคุณก็ถือว่าเป็นเพื่อนของฉันด้วย ทำไมเห็นคนนอกเป็นแบบนั้น? พรุ่งนี้ฉันจะให้คนส่งของมาให้นะคะ”
หัวเหยากระตุกมุมปากอย่างเงียบ ๆ และไม่ปฏิเสธ
ห้องเงียบลง
เธอกลับไม่คิดที่จะอยู่ในห้องเพื่อรอจี้หลินยวน แต่ไม่รู้ว่าทำไมเธอกลับไม่อยากจะบอกผู้หญิงคนนี้ถึงความคิดของตัวเอง
จู่ ๆหลี่ม่านซิน ก็ยิ้ม “คืออย่างนี้ค่ะ! ฉันได้ยินมีนิทรรศการภาพในวิลล่า ตอนเที่ยงคนน่าจะน้อยมาก คุณอยากจะไปดูกับฉันไหมคะ?”
นิทรรศการภาพวาด?
เธอไม่สนใจ ดังนั้นจึงรีบปฏิเสธ
“ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่ได้สนใจในด้านนี้”
หลี่ม่านซินไม่ได้ผิดหวัง เธอพูดขึ้น: “ได้ค่ะ! อันที่จริงที่มาวันนี้เพราะได้ยินว่าหลินยวนพักที่นี่ เลยอยากมาเจอเขา แต่ในเมื่อเขาไม่อยู่…”
เธออดยิ้มไม่ได้ “งั้นฉันคงต้องไปก่อน”
ในที่สุดหัวเหยาก็มีรอยยิ้ม เธอหรี่ตาแล้วพูด: “ได้ค่ะ ค่อย ๆ เดินนะคะ”
หลี่ม่านซินเดินไปที่ประตู เธอลังเลอีกครั้งและในที่สุดก็หยิบการ์ดเชิญออกมาแล้วยื่นให้หัวเหยา
“ฉันมีปาร์ตี้งานศิลปะที่นี่คืนนี้ รบกวนคุณช่วยส่งบัตรเชิญใบนี้ให้หลินยวนทีได้ไหมคะ?”
หัวเหยารับมาและเห็นคำสองสามคำที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษซึ่งเขียนหวัดเกินกว่าจะดูเนื้อหาได้ แต่ต้องยอมรับว่ามันดูเป็นศิลปะมาก
เธอพยักหน้าและพูด: “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“งั้นก็ขอบคุณนะคะ”
เมื่อดูหลี่ม่านซินจากไปหัวเหยาก็ปิดประตูและถอนหายใจยาวออกมาอย่างโล่งอก
เธอโยนการ์ดเชิญลงบนโต๊ะเธอพบว่าอาหารเย็นและเธอไม่อยากกินต่อดังนั้นเธอจึงทำความสะอาดและกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
เธอหลับจนถึงบ่าย
จนจี้หลินยวนกลับมา
หัวเหยาหลับไม่ลึก เมื่อประตูด้านนอกคลิกเบา ๆ เธอก็ตื่นตระหนกและตื่นขึ้นมาในทันที
