บทที่ 487 เรียกเขาว่าลุงรอง
จิ่งหนิงถามอย่างระแวง “จริงหรอ?”
“อือ จริง ผมสาบานด้วยเกียรติของผมเอง”
“โอเค ฉันเชื่อคุณ”
ลู่จิ่งเซินอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก ตามคำแนะนำของหมอว่าให้ป้อนอาหารเหลวกับเธอเล็กน้อย รอจนถึงช่วงบ่าย มีผู้เชี่ยวชาญเรื่องน้ำนมเข้ามาเร่งน้ำนมให้เธอ เป็นการนวดโดยธรรมชาติอย่างหนึ่ง
โชคดีที่คนที่ตระกูลลู่หามา เป็นคนที่ประสมการณ์และความสามารถระดับสูง ไม่กี่นาทีก็ทำสำเร็จ นับว่าได้รับความเจ็บปวดน้อยลง
หลังจากผู้เชี่ยวชาญด้านน้ำนมออกไป คุณย่าก็พากวนจี้หมิงเข้ามา
ในมือยังถือซุปบำรุงที่ตั้งใจกลับไปตุ๋นโดยเฉพาะ
จิ่งหนิงหิวนานแล้ว เพราะว่าพึ่งจะผ่าตัดเสร็จ ไม่สามารถกินเยอะมาก เห็นน้ำซุปที่ส่งกลิ่นหอมก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายไหล
แต่พอดื่มเข้าไป สีหน้ากลับเปลี่ยนไปในทันที
มองไปที่คุณย่า ถามอย่างเกรงใจว่า “คุณย่าคะ ซุปนี้……ลืมใส่เกลือรึเปล่าคะ?”
คุณย่าโดนเธอถามแบบนี้ก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ ตอบอย่างขำๆว่า “อยู่เดือนกินเค็มมากไม่ได้ ดังนั้นฉันตั้งใจสั่งให้พวกเขาใส่น้อยมาก ลำบากเธอแค่หนึ่งเดือน หลังจากออกเดือนเธออยากจะกินอะไรก็ได้”
ใบหน้าเล็กๆของจิ่งหนิงทรมานขึ้นในทันที
แต่พอนึกถึงลูก เธอก็บีบจมูก และดื่มเข้าไปอีก
ในช่วงเวลาหนึ่งเดือนเต็มๆ ลู่จิ่งเซินอยู่กับเธอตลอด อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
เดิมทีกวนจี้หมิงเห็นเธอจู่ๆก็คลอดลูก รู้สึกไม่ค่อยวางใจ แต่หลังจากมา ก็เห็นตระกูลลู่ดูแลเธอเป็นอย่างดี ก็วางใจแล้ว
จิ่งหนิงอยู่เดือนไม่ได้ไปที่ศูนย์อยู่เดือน แต่อยู่ที่บ้าน เชิญคนดูแลมาดูแลโดยเฉพาะ
คนดูแลสองคน และยังมีอีกสองคนที่มาดูแลลูกโดยเฉพาะ
ทั้งวิลล่าก็คึกคักขึ้นมาในทันที
คุณย่าก็มาดูพวกเขาแทบจะทุกวัน รักเหลนคนนี้มากที่สุด
แทบอยากจะย้ายมาอยู่ด้วยกันเลย
แต่เพราะความเข้มงวดของลู่จิ่งเซินแล้ว ข้อเสนอนี้จึงไม่สามารถยินยอมได้
ถึงอย่างไร เหล่าคนดูแลและคนรับใช้ในบ้าน ก็ทำให้เขารู้สึกว่ารบกวนโลกของเขาและจิ่งหนิงมากเกินพอแล้ว ถ้าพวกคุณย่ามาอีก นั่นไม่ยิ่งทำให้ไม่สะดวกขึ้นหรอ?
คุณย่าเห็นเขายังไม่ทันคิดก็ปฏิเสธทันที โกรธมากจนด่าว่าเขาไม่มีคุณธรรม
ไม่นาน ก็ครบหนึ่งเดือนเต็ม
ตระกูลลู่จัดงานเลี้ยงครบหนึ่งเดือนให้เด็กน้อยอย่างยิ่งใหญ่
นายท่านคิดชื่อมาสองสามชื่อ ลู่จิ่งเซินคิดอยู่นานมาก
สุดท้าย ก็เลือกชื่อลู่จิ้งจื๋อ ที่นายท่านเป็นคนตั้ง เลือกจากความหมายคือสิ่งมีชีวิตที่แข่งขันและปรับตัวได้อยู่ตลอด
ทุกวันนี้ถึงแม้ว่าตระกูลลู่จะเจริญรุ่งเรืองมากอยู่แล้ว แต่อำนาจ อิทธิพลและทรัพย์สินเงินทองก็มาได้ไม่ง่าย ที่เลือกชื่อนี้ก็เพื่ออยากจะบอกว่าเด็กคนนี้เติบโตมาท่ามกลางความรักและความเอาใจใส่ของทุกคน
อย่าลืมว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้ ต้องปรับตัวได้ถึงจะอยู่รอด ไม่มีคนไหนที่จะสามารถอยู่ที่สูงได้ตลอดไป มีเพียงแค่ความพยายามอย่างไม่หยุดของตัวเองเท่านั้น ถึงจะสามารถอยู่บนยอดสูงสุดได้
ในวันครบรอบหนึ่งเดือนวันนั้น บุคคลสำคัญของทั้งเมืองมาเกือบจะทั้งหมด
จิ่งหนิงยังไม่ฟื้นตัวทั้งหมดนัก ดังนั้นเลยไม่ได้ออกไปเจอ แต่มีคุณย่าอยู่ในห้องเป็นเพื่อน
เรื่องด้านนอกส่วนใหญ่แล้วเป็นลู่จิ่งเซินและคุณพ่อที่กำลังจัดการ สมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงก็เป็นคุณย่าที่เป็นคนต้อนรับ
และโอกาสครึกครื้นยิ่งใหญ่วันนี้ ก็เป็นไปตามความคาดหมายของเธอเอง
มีเพียงคนเดียว ที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเธอ
ในตอนที่จูเก่อหลิวเฟิงเดินเข้ามา คนทั้งห้องก็ตะลึงไป
คุณย่ามีปฏิกิริยากลับมาก่อน
ยังไงก็เป็นคนของบ้านจิ่งหนิง แม้จิ่งหนิงจะไม่ยอมรับ แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดแสดงอยู่ตรงนั้น ยิ่งกว่านั้นคือวันนี้เป็นวันที่น่ายินดี คงไม่ดีถ้าจะเมินเฉยเกินไป
ดังนั้นจึงยิ้มและพูดว่า “ท่านจูเก่อมาแล้ว”
“คุณย่าสวัสดีครับ”
จูเก่อหลิวเฟิงทักทายคุณย่าอย่างตามมารยาท หลังจากนั้นยิ้มและพูดกับจิ่งหนิง “รู้นานแล้วว่าเธอคลอดลูก เพียงแต่ช่วงนี้โดนงานรุมเร้ากวนใจ มาไม่ทัน โชคดีที่ในที่สุดก็มาถึงงานเลี้ยงครบรอบหนึ่งเดือน น้ำใจเล็กน้อย เธออย่าต่อว่า”
พูดพร้อมกับ ให้คนส่งกล่องผ้าไหมมาให้
เปิดกล่องออก เป็นกุญแจอายุยืนสีทองอันหรูหรา
มองดูน้ำหนักของมันด้วยตาเปล่า ก็ดูว่าท่าจะหนักมาก
“ของสิ่งนี้ตอนนี้เด็กก็ยังใส่ไม่ได้ เก็บไปก่อนเถอะ!”
คุณย่าพูดอย่างยิ้มๆ
จูเก่อหลิวเฟิงพยักหน้า
จิ่งหนิงนึกถึงครั้งที่แล้วที่เขายืมถาดหยกของตนไป ในใจก็รู้สึกชื่นชมเขาขึ้นมาเล็กน้อย พูดอย่างยิ้มๆว่า “คุณย่าคะ หนูต้องการคุณกับท่านจูเก่อลำพังเล็กน้อยค่ะ”
คุณย่าพยักหน้า สั่งให้คนมาพยุงตัวเองออกไป
จิ่งหนิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในอ้อมกอดอุ้มลูกไว้อยู่ ไม่ได้มองที่เขา
“คุณมาวันนี้ ไม่เพียงแค่มาร่วมงานวันครบรอบหนึ่งเดือนใช่ไหม?”
“ใช่”
จูเก่อหลิวเฟิงไม่เลี่ยงหลบเลยแม้แต่น้อย
ในมุมมองของเขา จิ่งหนิงเป็นคนฉลาดที่พบเจอได้น้อย แต่การคุยกับคนฉลาด ถ้าปิดบังไปก็จะดูเหมือนใจแคบและน่าตลก ตรงกันข้ามไม่สู้พูดอย่างเปิดเผยใจกว้างไปเลย
จิ่งหนิงเงยหน้าขึ้นมา สบตากับเขาโดยตรง
ยืดแขนออกไปทำท่าเชิญ
“นั่งก่อนสิ”
จูเก่อหลิวเฟิงนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆอย่างคล้อยตาม จิ่งหนิงสั่งให้คนมาเสิร์ฟชา จากนั้นถึงพูดว่า “ที่คุณมาวันนี้ คือมาเพื่อเด็กน้อย?”
“ใช่”
จูเก่อหลิวเฟิงยอมรับอีกครั้ง
เขาหยุดไปสักพัก และพูดว่า “หนิงหนิง ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจผิดต่อตระกูลจูเก่อมากมาย มันไม่ใช่เรื่องของฉัน ไม่มีทางจะอธิบายให้เธอเข้าใจ และก็ไม่มีทางแก้ปมในใจของเธอ”
“แต่เธอเป็นสายเลือดของตระกูลจูเก่อ นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนได้ นอกจากเลือดในร่างกายของเธอจะแห้งไป เนื้อไม่มีแล้ว ต่อให้เหลือเพียงแต่กระดูก เธอก็ยังเป็นคนของตระกูลจูเก่อ”
“ฉันไม่ขอร้องให้เธอทำอย่างอื่น เธอไม่ยินยอมกลับมา ไม่ยินยอมที่จะรับช่วงต่อของตระกูล ฉันสามารถเข้าใจได้ แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธทางเลือกในอนาคตของลูกได้”
จิ่งหนิงหันหน้ามามองเขา
จูเก่อหลิวเฟิงมีแววตาที่สงบ
จู่ๆเธอก็ยิ้มออกมา
ดวงตาคู่สวยข่มลงเล็กน้อย เหมือนกำลังคิดอะไร จากนั้นก็พูดอย่างผ่อนคลายว่า “ตามลำดับญาติแล้ว ฉันควรจะเรียกคุณว่าลุงรองใช่ไหม?”
ดวงตาของจูเก่อหลิวเฟิงแสดงอารมณ์ออกมา พยักหน้า
“ใช่”
“โอเค งั้นฉันจะเรียกคุณว่าลุงรอง”
น้ำเสียงของจิ่งหนิงอบอุ่นและแผ่วเบา ดูเหมือนจะไม่ได้เย็นชา แต่ก็ไม่ได้กระตือรือร้นอย่างแน่นอน
“ฉันมีคำถามนึงที่ไม่เข้าใจมาตลอด ในโลกใบนี้ทุกคนรักอำนาจและความร่ำรวย ทำไมทั้งหมดส่งมาอยู่ในมือคุณแล้ว คุณไม่ต้องการมันหรอ? ต้องให้ฉันคุณถึงสบายใจ?”
ไม่รอให้จูเก่อหลิวเฟิงพูด จิ่งหนิงก็พูดเสริมว่า “ไม่ต้องพูดเรื่องสายเลือดครอบครัวอะไรกับฉัน ฉันไม่รู้จักพวกนี้ คนที่เกี่ยวข้องทางสายเลือดกับฉัน ในชีวิตสิบแปดปีก่อนหน้านี้ของฉันไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน และก็ไม่เคยให้ความอบอุ่นกับฉันแม้แต่นิดเดียว ฉันไม่เชื่อว่าพวกคุณพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาฉัน”
“ในมุมมองของฉัน แม่ผู้ให้กำเนิดไม่สำคัญเท่าแม่ผู้เลี้ยงฉันมาจนโต ตั้งแต่เล็กทั้งดื่มทั้งกินทั้งใส่ทั้งใช้ แม่ของฉันให้ฉันทั้งหมด ฉันได้รับการเลี้ยงดู ความรู้ที่ฉันได้เรียน เหตุผลในการจัดการกับคนก็เป็นเธอที่สอนให้ฉัน”
“ดังนั้น วันนี้ฉันโตแล้ว ก็ไม่ต้องการตระกูลจูเก่อ หน้าที่ความรับผิดชอบทั้งหมดของตระกูลพ่อแม่ที่ให้กำเนิดฉัน กับลูกของฉันยิ่งไม่มี”
จูเก่อหลิวเฟิงเห็นท่าทางที่แน่วแน่มั่นคงว่าไม่ใส่ใจของเธอ หัวใจก็ยุ่งเหยิงขึ้นมาในทันที
