บทที่519 เกิดความเข้าใจผิด
ถังลั่วเหยาแทบจะได้ยินหัวใจตัวเองเต้นแล้วแต่ก็ยังเลือกจะปฏิเสธ
“ฉันไม่ได้ตาบอดนะ ฉันจะมองไม่ออกเลยเหรอ?”
ในตอนนี้เอง เฟิงยี่จับมือของถังลั่วเหยาแน่นอีกครั้ง
ถังลั่วเหยาที่ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไรในชั่วขณะ ทำได้เพียงก้มหน้าและเลือกจะหนี
เฟิงยี่ตอนนี้แทบจะพังทลาย ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงไม่ยอมรับในความรู้สึกที่มีให้กับตนเองนะ?
ยอมรับมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ถังลั่วเหยา!”
ถังลั่วเหยากำลังดิ้นรนดูเหมือนว่าเธอจะไม่ต้องการให้เฟิงยี่สัมผัสเธอเลย
ในขณะนี้ฉู่ยี่ก็รู้ข่าวว่าถังลั่วเหยาเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล
เขาทิ้งงานในมือแล้วรีบมาที่โรงพยาบาล
อันที่จริงถึงแม้ว่าสถานะของฉู่ยี่กับถังลั่วเหยาในตอนนี้จะเป็นสามีภรรยา แต่มีเพียงแค่เขาและถังลั่วเหยาเท่านั้นที่รู้ดีว่าเป็นการแต่งงานในนามเท่านั้น
ตอนนั้น ถังลั่วเหยาต้องการเงิน และฉู่ยี่ก็ต้องการภรรยา
ดังนั้นโดยบังเอิญทั้งสองคนจึงกลายเป็นสามีภรรยากันโดยตรงและต่างคนต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการ
และในสถานการณ์เช่นนี้ พวกเขาสองคนควรเคารพซึ่งกันและกันเสมือนในฐานะแขกโดยไม่รบกวนซึ่งกันและกัน
แต่ฉู่ยี่กลับไม่คิดแบบนั้น ฉู่ยี่ชอบถังลั่วเหยาอยู่ก่อนแล้ว เพียงแต่ว่าเขาไม่กล้าบอกความในใจกับถังลั่วเหยา เขารู้ว่าถังลั่วเหยาไม่ได้ชอบเขาเลยสักนิด
ยิ่งกว่านั้นเขารู้สึกว่าตนเองกับถังลั่วเหยาในตอนนี้เข้ากันได้ดี เขาไม่ต้องการทำลายความสัมพันธ์ของพวกเขาโดยตรงเพียงเพราะความกระตือรือร้นที่จะประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วของเขาเอง
เพราะตามนิสัยใจคอของถังลั่วเหยาถ้าพูดไปเช่นนั้นเธอคงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงตัวเองอย่างแน่นอน
ดังนั้นฉู่ยี่จึงยังคงเลือกที่จะเก็บมันไว้เหมือนเดิมโดยซ่อนความรักไว้ในใจ
แต่วันนี้เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าถังลั่วเหยาจะเกิดอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลแบบนี้
ตอนนี้ตอนนี้ฉู่ยี่รู้สึกร้อนรนเหมือนมดบนกระทะ
เขาสวมเสื้อโค้ดและวิ่งออกจากบริษัท และขับรถไปที่โรงพยาบาลด้วยความรีบร้อน
การไปโรงพยาบาลไม่ใช่เรื่องง่ายก่อนลงจากรถเขาวิ่งไปที่แผนกต้อนรับของโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะล็อกรถเสียอีก
“สะ…สวัสดีครับ ขอถามหน่อยว่าวันนี้มีผู้ป่วยหญิงได้รับบาดเจ็บเข้ามารักษาตัวชื่อถังลั่วเหยา คุณช่วยหาหมายเลขห้องผู้ป่วยให้ผมทีได้ไหม?”
ฉู่ยี่หอบหนัก
เมื่อเห็นความประหม่าของชายตรงหน้าเขาแผนกต้อนรับก็รีบบอกเบอร์ห้องคนไข้กับเขา
“ขอบคุณครับๆ”
หลังจากฉู่ยี่รู้แล้ว ก็รีบกล่าวขอบคุณกับแผนกต้อนรับ จากนั้นก็รีบวิ่งไปที่ลิฟต์ทันที
ในทางเดินของโรงพยาบาลที่เงียบสงบมีเพียงเสียงฝีเท้าของฉู่ยี่เท่านั้นเต็มไปด้วยความเร่งรีบ
ในที่สุดฉู่ยี่ก็ปรับตัวได้แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาและเปิดประตู
เขาหวังว่า ถังลั่วเหยาจะเห็นรอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งแรกเมื่อเห็นเขา
แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าในห้องพักคนไข้ของถังลั่วเหยาจะมีผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย
เฟิงยี่!
และสิ่งที่ทำให้เขาตกตะลึงยิ่งกว่าคือ เมื่อมองจากมุมของเธอแล้ว เฟิงยี่กำลังกอดถังลั่วเหยา
ทันใดนั้นฉู่ยี่ก็นิ่งอึ้งอยู่กับที่
พวกเขา…
กำลังทำอะไรกันแน่?
“คุณรีบปล่อยฉัน ปล่อยฉันสิ!”
ในตอนนี้เองเสียงร้องของถังลั่วเหยาก็ดังขึ้น
ฉู่ยี่มองอย่างพินิจพิเคราะห์ก็เห็นว่าถังลั่วเหยาพยายามดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดของเฟิงยี่
ที่แท้ชายคนนี้ก็บีบบังคับถังลั่วเหยา
เมื่อเห็นฉากนี้ ไม่รู้ว่าจะด้วยในฐานะเพื่อนที่ต้องการจะเรียกร้องความยุติธรรมให้กับถังลั่วเหยา หรือเพราะตัวเองชอบถังลั่วเหยา เมื่อเห็นภาพนี้ ก็เกิดความอิจฉาในใจ เขารู้เพียงว่าตัวเองจะต้องเข้าไปห้ามทุกอย่างนี้ให้ได้
“คุณทำอะไรน่ะ?”
ฉู่ยี่เดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและคว้ามือของเฟิงยี่ที่กดทับมือของถังลั่วเหยา
ในตอนนี้เองเฟิงยี่หันมาด้วยความอยากรู้ มองไปที่ผู้ที่เข้ามาว่าเป็นใครแล้วตะโกนออกไป “เรื่องของผมไม่เกี่ยวกับคุณ”
เดิมทีที่คิดจะเข้าไปเพื่อหยุดทุกอย่างแต่คิดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้จะพูดแบบนี้
ทันใดนั้นฉู่ยี่ก็โกรธมาก
ไม่ว่าอย่างไรตนเองก็เป็นสามีในนามของถังลั่วเหยา ตอนนี้จู่ ๆ มาบอกตนเองว่าอย่ามายุ่งเรื่องของเขางั้นเหรอ?
“คุณปล่อยเธอนะ!”
คราวนี้ฉู่ยี่ลากเฟิงยี่ออกมาพร้อมกัน
“เธอเป็นคนป่วยคุณไม่เห็นรึไง? ยิ่งกว่านั้นคุณเบิกตาดูหน่อย ผมเป็นใคร แล้วจะไม่เกี่ยวกับคุณได้งั้นเหรอ?”
ฉู่ยี่ใช้นิ้วชี้ไปที่เฟิงยี่ และมีเส้นเลือดโปนที่คอขณะพูด
ทันใดนั้นถังลั่วเหยาที่ถูกปล่อยตัวก็ยังนั่งนิ่งอยู่บนเตียงและยังไม่ได้สติ
เฟิงยี่ไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเย็นชา
ในตอนนั้นเอง เขาจึงคิดขึ้นได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็คือสามีของเธอ พวกเขาสองคนเป็นสามีภรรยากัน เช่นนั้นตอนนี้ตัวเองที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะน่าขัน…
“คุณพูดสิ? เมื่อครู่มันโอหังมากไปรึเปล่า?”
ฉู่ยี่กลัวว่าเฟิงยี่ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ จะทำอะไรถังลั่วเหยาอีก เขาจึงใช้ตัวบังถังลั่วเหยาไว้ข้างหลัง แล้วจึงถามเฟิงยี่
“ไม่มีอะไร” เฟิงยี่กลับไม่อยากจะขัดแย้งกับผู้ชายตรงหน้าด้วยเรื่องนี้ จึงได้แต่ยืนเฉยๆ อยู่ที่อีกด้าน
ฉู่ยี่ในตอนนี้ รีบนั่งลงที่ข้างเตียงและมองดูถังลั่วเหยาว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณไม่เป็นไรนะ?”
ถังลั่วเหยาในตอนนี้ เพราะเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ทำให้ในใจเธอตอนนี้มันช่างสับสน และมีคราบน้ำตาที่มุมหางตา
กับคำถามของฉู่ยี่ ถังลั่วเหยาเองก็ไม่มีคำตอบ
“ร้องไห้อีกทำไม? ไอ้เลวนั่นมันรังแกคุณใช่ไหม คุณบอกผมสิ ผมจะเล่นงานมันกลับให้คุณเอง”
เขารู้อยู่แล้วว่าผู้ชายที่ไม่รู้ฟ้าสูงและแผ่นดินต่ำตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ
เมื่อเห็นถังลั่วเหยาที่อยู่ตรงหน้าต้องเสียน้ำตาในใจของฉู่ยี่ก็เจ็บปวดเจียนตาย
ภายหลังจากที่เข้ามาในห้องคนไข้แล้วนั้นเขาก็เห็นมันอย่างชัดเจน
“ในเมื่อมีคนมาดูแลเธอแล้ว อย่างนั้นฉันกลับก่อน”
เฟิงยี่ทนเห็นการแสดงความรักระหว่างฉู่ยี่กับถังลั่วเหยาไม่ได้ จึงทำได้เพียงแต่พูดอย่างเฉยเมยแล้วหันหลังเดินออกไป
มีร่องรอยของความเงียบเหงาอยู่ด้านหลัง
“ผมจะบอกคุณว่าถ้าครั้งต่อไปผมรู้ว่าคุณรังแกเธออีก ผมไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
เมื่อเห็นเฟิงยี่จากไปแบบนี้ ฉู่ยี่ที่นั่งอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลและชี้ไปที่เขาอย่างดุเดือดและเตือนเขา
ฉู่ยี่จะทนเห็นถังลั่วเหยาโดนรังแกแบบนี้ได้อย่างไรกัน?
“ไม่เป็นไรแล้วนะ ไม่ต้องร้องแล้ว พักผ่อนเถอะ ผมไล่เขาไปแล้ว ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก”
ฉู่ยี่ปิดประตูห้องพักผู้ป่วย แล้วรินน้ำอุ่นให้ถังลั่วเหยา ส่งให้แล้วพูดปลอบใจเธอ
