วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 539 เกิดการเข้าใจผิด

บทที่ 539 เกิดการเข้าใจผิด

พ่อบ้านรีบขานรับ

“ได้ครับ คุณชาย”

หลังจากได้ยินพ่อบ้านบอกกับตนเองอย่างนี้แล้ว ในใจเฟิงยี่ก็ถือว่าโล่งอกหนึ่งทีเช่นกัน ถึงยังไงตัวเองก็ได้แก้แค้นแทนถังลั่วเหยาแล้ว

พ่อบ้านอยู่ต่อหน้าเฟิงยี่อย่างเคารพนบนอบ เห็นสภาพก็ถามอีกว่า “คุณชาย ยังมีคำสั่งอย่างอื่นอีกไหม?”

เฟิงยี่โบกมือแล้วโบกมืออีก หลังจากพ่อบ้านเห็นเขาไม่มีเรื่องอื่นอีกแล้ว นี่จึงโค้งคำนับหนึ่งที ก็ออกไปโดยตรงเลย

เนื่องเพราะเขารู้ว่าคุณชายในเวลานี้ไม่ชอบคนอื่นรบกวนเขาที่สุดแล้ว

ยิ่งกว่านั้นในตอนนี้กลิ่นเหล้าเต็มตัวเขา ทั้งตัวล้วนเซไปเซมาเล็กน้อย เมื่อกี้สามารถพูดเรื่องเหล่านี้กับตนเองให้ดีๆจนจบได้ ถือว่ามีจิตตานุภาพอย่างมากแล้ว

ที่จริงเรื่องทั้งหมดนี้ที่เฟิงยี่ทำล้วนปิดบังถังลั่วเหยาอยู่

เพราะว่าเขารู้ถ้าหากว่าถังลั่วเหยารู้ล่ะก็ แต่ไหนแต่ไรมาก็จะไม่เห็นด้วยกับที่เขาทำเรื่องนี้ให้กับเธอ

ถังลั่วเหยาล้วนเป็นแบบที่อยากจะพยายามไกล่เกลี่ยให้คู่กรณียุติข้อพิพาทซึ่งกันและกันแบบนั้นมาโดยตลอด ล้วนไม่เคยคิดจะไปล้างแค้นสักนิด

แต่ว่าเฟิงยี่แต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นไปไม่ได้ที่จะจ้องมองผู้หญิงที่ตนเองชอบ โดนคนอื่นรังแกอย่างนี้ ดังนั้นเขาก็ส่งคนจัดการหลิ่วยู่เอ๋อคนนี้อยู่เบื้องหลังมาโดยตลอด

“ร้องเสียงดัง” เสียงหนึ่ง

เฟิงยี่มีการนั่งไม่อยู่เล็กน้อยแล้วจริงๆ ทันทีนั้นไปนอนอยู่บนโซฟา

ไม่ใช่ล้วนพูดว่ายืมเหล้าแก้กลุ้มหรือ? ทำไมตอนนี้เขาล้วนดื่มใกล้จะเมาแล้ว ในสมองก็ยังล้วนเป็นถังลั่วเหยาล่ะ?

ภาพแบบนี้ก็ได้สอดคล้องกับประโยคหนึ่งของคนโบราณแท้ๆเลย เป็นกลอนที่ยืมเหล้าแก้กลุ้ม กลุ้มยิ่งกลุ้ม

แต่ว่าเขาก็ไม่อยากขึ้นไปนอนที่บนเตียงโดยตรงเร็วขนาดนี้อีก ก็เลยนอนอยู่บนโซฟาหลับตาพักผ่อนอยู่โดยตลอด

ตอนนี้น่าจะดื่มมากไปแล้วตนเองนอนสักพักเล็กน้อยล่ะก็ รอส่างเมาแล้วตนเองก็จะได้ไปสืบให้ดีๆสักหน่อย

ที่จริงเฟิงยี่อยู่ในเวลานี้ ถึงแม้ว่าเมาแล้ว ตอนนี้ที่คิดอยู่ในทั้งสมองของเขาล้วนเป็นจะช่วยถังลั่วเหยาได้ยังไง ทำยังไงจึงจะทำได้ดีๆ

แต่เฟิงยี่ก็คือไม่เข้าใจว่าทำไมตนเองต่อเธอดีขนาดนี้ ถังลั่วเหยากลับมักจะไม่รับน้ำใจเขาครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะ?

และก็อยู่ในเวลานี้ กลางคืนหมอแจ้งกับถังลั่วเหยาว่าสามารถกลับบ้านได้แล้ว

ตอนที่หมอเข้ามาแจ้ง ฉู่ยี่ก็อยู่ด้วยพอดี

ได้ยินคำพูด ก็เลยพูดว่า “ตอนนี้ล้วนดึกขนาดนี้แล้ว ผมส่งคุณกลับไปเถอะ”

พูดจบ ก็เริ่มเก็บของให้กับถังลั่วเหยา เตรียมตัวที่จะส่งเธอกลับไป

ถังลั่วเหยาเห็นสภาพ รีบลุกขึ้นมา

“ฉันกลับเองก็ได้ ดึกขนาดนี้แล้วรบกวนคุณจริงๆเกินไป”

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับฉู่ยี่ทั้งสองคนในเวลานี้ยังเป็นสามีภรรยากัน แต่ว่าทั้งสองคนนี้เพียงแค่แสดงละครตามเหตุการณ์ต่างๆเท่านั้น ไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆเลย

ด้วยเหตุนี้ รบกวนเขาเกินไปที่จริงแล้วไม่ค่อยดี

กลับนึกไม่ถึง ฉู่ยี่ยิ้มแล้วยิ้มอีกกับเธอ รวบรวมของทั้งหมดอยู่ด้วยกันยิ้มพูดว่า “ไม่เป็นไร ตอนนี้ร่างกายของคุณเพิ่งดีขึ้น กลางคืนลมเย็นก็ยังให้ผมส่งคุณกลับไปเถอะ เห็นคุณกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย ในใจผมก็จะวางใจหน่อย”

อีกทั้งนึกว่าในเมื่อล้วนมาถึงแล้ว ยังคงจะส่งเธอกลับไปโดยตรงเถอะ ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่ายังไงตนเองล้วนต้องยืนหยัดไว้

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว โดยจิตใต้สำนึกพูดว่า “ฉันไม่ต้อง ฉันให้เสี่ยวฉิงอยู่อีกสักครู่……”

“เสี่ยวฉิงก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งเช่นกัน ดึกขนาดนี้เธอออกมาก็ไม่ปลอดภัยด้วย”

ฉู่ยี่คิดก็ไม่คิด ก็ตัดคำเธอโดยตรงเลย

ถังลั่วเหยาเห็นสภาพ รู้ว่ายืนหยัดไม่สู้เขา ได้เพียงแต่พยักหน้าเห็นด้วย

“งั้นก็ดี”

ถังลั่วเหยากับฉู่ยี่ทั้งสองคนเดินไปยังหน้าประตูโรงพยาบาล

ถังลั่วเหยาได้สัมผัสถึงลมเย็นของคืนนี้อย่างแท้จริง

คิดแล้วคงยังให้ฉู่ยี่ส่งตนเองกลับไปเถอะ ร่างกายของตนเองนี้เพิ่งดีขึ้น ในคราวนี้ถ้าหากว่าโดนลมพัดรับความเย็นไม่ทันระวัง เป็นไข้แล้วงั้นก็ไม่ดีนะ

รถเก๋งจอดนิ่มๆอยู่ต่อหน้าคนทั้งสอง ฉู่ยี่ลงจากรถช่วยเธอเปิดประตูรถออก เสียงอ่อนโยนพูดว่า “ขึ้นรถเถอะ”

จากนั้นถังลั่วเหยานั่งอยู่แถวข้างหลังของรถเก๋ง ฉู่ยี่ขับรถอยู่ข้างหน้า

แต่ว่าก็อยู่ในเวลานี้ ถังลั่วเหยาก็ได้พบเห็นว่าบนมือถือของตนเองได้รับข้อความหนึ่ง

“ถังลั่วเหยา เป็นยังไงล่ะ? นึกไม่ถึงใช่ไหม?”

ใต้ข้อความก็เป็นรูปถ่ายสองใบ

รูปถ่ายคู่สองใบนี้ เป็นรูปถ่ายคู่ของเฟิงยี่กับส้งเจียเจีย

เพียงเห็นส้งเจียเจียในเวลานี้เอาหน้าของตนเองพิงอยู่บนอกของเฟิงยี่ ดูแล้วก็คือยั่วยวนเหลือเกินแท้ๆ เลย

ทันใดนี้ถังลั่วเหยามีการอึ้งชะงักเล็กน้อย

แม้ว่าข้างนอกล้วนบอกว่าเฟิงยี่เกลียดผู้หญิงคนอื่นมาก แต่ว่ารูปถ่ายในคืนนี้ตกลงว่าเป็นสภาพอะไรกันแน่

อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ ถังลั่วเหยาก็ยังรู้จัก เธอกับเฟิงยี่ก่อนหน้านั้นก็มีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนเล็กน้อย

เดิมทีถังลั่วเหยาคิดว่า ทั้งสองคนเพียงแค่แสดงละครตามเหตุการณ์ต่างๆเท่านั้น นิสัยของเฟิงยี่แบบนั้น จะทำเรื่องเหล่านี้ก็ไม่แปลกประหลาดมาก แต่ตามความจริงเขากับผู้หญิงเหล่านั้นไม่มีความเกี่ยวข้องที่แท้จริงมากเท่าไหร่เลย

แต่รูปถ่ายเหล่านี้……

นึกถึงก่อนหน้านั้นคำพูดที่เขาพูดกับตนเองในโรงพยาบาล ค่อยมาดูเขาคืนนี้คลุมเครืออยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนอื่น

ในทันทีนั้นถังลั่วเหยารับไม่ไหวแล้ว

กัดริมฝีปากของตนเองไว้อย่างแน่น ฝ่ามือของตนเองก็กำขึ้นมาเป็นกำปั้นมานานแล้วเช่นกัน

เธอในเวลานี้รู้สึกใจสั่นไหวทั้งหมดของตนเองล้วนเสียเปล่าหมด

ผู้ชายล้วนเป็นแบบนี้

พวกเขาล้วนกำลังทำร้ายความรักความผูกพันที่ผู้หญิงมีต่อพวกเขาเหมือนกัน ทุกครั้งตอนที่คุณรู้สึกรักเขาไปแล้ว หรือว่าตอนที่คุณรู้สึกความรักใกล้จะมาถึง การกระทำหนึ่ง ประโยคหนึ่งของพวกเขาล้วนมักจะทำให้คุณถอยไปอยู่ที่เดิมในทันที

เดิมทีวันนี้ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ อารมณ์ของถังลั่วเหยาก็ยังดีกว่าอยู่ แต่ว่าเธอเพิ่งนั่งอยู่บนรถคันนี้ยังไม่นานเท่าไหร่ล่ะ อยู่ดีๆก็ได้พบเห็นรูปถ่ายอย่างนี้ใบหนึ่ง……

มองเห็นรายชื่อที่ส่งรูปถ่ายมาคนนั้น ใจของถังลั่วเหยาคือเจ็บปวดจี๊ดเข้าถึงใจ

ส้งเจียเจีย…..

ตกลงว่าเธอทำไมได้อยู่ด้วยกันกับเฟิงยี่ล่ะ? ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองตกลงว่าเป็นอะไรกันแน่? ทำไมสามารถทำเรื่องที่สนิทสนมขนาดนี้หรือ?

ถึงแม้ว่าบนปากของเธอพูดว่าไม่ชอบเฟิงยี่เลย

แต่ในใจถังลั่วเหยารู้อย่างชัดเจนในความรู้สึกในใจตนเองที่มีต่อเฟิงยี่

เธอต่อเขา ไม่ได้เย็นชาขนาดนั้นเหมือนอย่างที่พูดอยู่บนปากของตนเอง

ตอนที่เธอได้เห็นรูปถ่ายใบนี้ ในใจตนเองมีการพังทลายเล็กน้อยจริงๆ

ก็เหมือนตอนที่เธอตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เฟิงยี่สู้สุดชีวิตช่วยเธอขนาดนั้น แต่ว่าทำไมแค่พริบตาเดียวก็กอดผู้หญิงคนอื่นเข้าสู่ในอ้อมอกของตนเองโดยตรงล่ะ?

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆก็คือเพิ่งรู้ว่าตนเองเหมือนชอบเฟิงยี่แล้ว

ตอนนี้มองเห็นรูปถ่ายใบนี้ ใจของตนเองก็อดไม่ไหวที่จะเจ็บปวดอยู่

“เป็นยังไงแล้วหรือ?”

ฉู่ยี่นั่งขับรถอยู่ข้างหน้า แต่มองเห็นใบหน้าของถังลั่วเหยาอยู่ดีๆเปลี่ยนเป็นซีดเผือดจากกระจกหลัง รีบไต่ถามอยู่ตกลงเธอเป็นยังไงแล้ว

ถังลั่วเหยาเพียงแค่ส่ายหัวแล้วส่ายหัวอีกอย่างเงียบๆ

“สีหน้าของคุณไม่ค่อยดีเลย คุณไม่ค่อยสบายใช่หรือไม่ คุณจำเป็นต้องพูด ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็ผมก็จะสามารถกลับรถทันทีส่งคุณไปโรงพยาบาลเลย”

ฉู่ยี่แต่ไหนแต่ไรมาล้วนไม่คิดว่าถังลั่วเหยาจะถูกทำร้ายใดๆสักนิด ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่ไม่สบาย เขาล้วนไม่คิด

“ฉันไม่เป็นไร คุณขับรถเถอะ”