บทที่580 เจอกันโดยบังเอิญในนิทรรศการภาพ
เธอแกะรหัสได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากดาวน์โหลดอีเมลแล้วเธอก็เข้าใจเนื้อหาอย่างรวดเร็ว
แค่เห็นข้อมูลแนะนำกลุ่มชาวจีนโดยละเอียดพวกนั้น รวมกับการปรากฏตัวของสมาชิกกลุ่มชาวจีนและสภาพแวดล้อมช่วงเวลาก่อนที่ตาKจะตาย
มีหลายสถานการณ์หากต้องแสดงรายการที่น่าสงสัยขอบเขตของการค้นหาอาจกว้าง
แต่คนที่ส่งเมลนี้มาชัดเจนว่าเป็นมือดีที่ชำนาญในการสืบเรื่องพวกนี้ ดังนั้นผู้ต้องสงสัยอื่น ๆ ที่ไม่ค่อยน่าสงสัยจึงไม่ได้เขียนไว้เลยและมุ่งเน้นไปที่คนไม่กี่คนที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับการตายของตาKในเวลานั้น
ที่เหลือจิ่งหนิงเลือกที่จะปล่อยผ่านไป สุดท้ายสายตาของเธอก็ไปสะดุดอยู่ที่คนคนหนึ่ง
เพียงเห็นใบหน้าซีดเหลืองผอมคนคนนั้น ส่วนสูงไม่มาเพียงร้อยเจ็ดสิบสี่หรือเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรเท่านั้น สวมแจ็คเก็ตสีดำ โกนหัวแล้วหน้าซีดนิด ๆ
ใบหน้าไม่มีเนื้อหนังเท่าไหร่ หน้าตาเหมือนคนเอเชียทั่วไป ไม่มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษหรือน่าเกลียดเป็นพิเศษ ประเภทที่ว่าถ้าอยู่ท่ามกลางฝูงชนก็ถูกกลืนหายเข้าไปเลย
แต่สิ่งที่เดียวที่บอกว่าแปลกประหลาดก็คือดวงตาคู่นั้น
ดวงตาคู่นั้นมีความพิเศษมาก ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะผอมแต่ดวงตาคู่นั้นไม่มีความอ่อนแออยู่เลยกลับดูมีพลังเป็นอย่างมาก ดูแล้วเฉียบคมราวกับนกอินทรีที่บินอยู่บนท้องฟ้า เพียงแค่มองปราดเดียวก็ทำให้อดไม่ได้ที่จะเกิดความประหวั่นพรั่นพรึง
จู่ ๆ จิ่งหนิงก็เกิดความสังหรณ์ใจ
นั่นก็คือตาคู่นั้น เหมือนเธอจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
ถึงแม้ว่าเธอจะคิดไม่ออก แต่เมื่อเธอมองตรงไปที่หน้าจอและมองตาอีกฝ่ายบนหน้าจอก็มีความรู้สึกที่ชัดเจน
ช่างคุ้นเคย ดูเหมือนเมื่อนานมาแล้วเหมือนกับตัวเองในตอนนี้ เคยจ้องตาคู่นั้นมาก่อน ยิ่งกว่านั้นยังเกิดความสับสนมากมาย
มันคือตอนไหนกันนะ?
เธอขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกปวดหัวขึ้นมา
คิดอยู่นานกลับคิดอะไรไม่ออกเลย
สุดท้ายสะบัดหัวอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอสูดหายใจลึกแล้วสลัดความเจ็บปวดในส่วนลึกออกไป
เธอลากเมาส์และยังคงมองลงไป
ฉันเห็นมันระบุไว้อย่างชัดเจนข้างต้นว่าบุคคลนี้มีความสัมพันธ์อย่างมากกับการตายของตาK
เพราะในเวลานั้นมีชายชราคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไปเขาเคยเห็นคนคนนี้ออกมาจากที่ที่ตาKอาศัยอยู่
และเพียงไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาออกมามีคนขึ้นไปอีกครั้งและพบร่างของตาK
พูดง่ายๆ ก็คือหากไม่พบหลักฐานอื่นหรือไม่มีอุบัติเหตุอื่น ๆ เกิดขึ้นแสดงว่าบุคคลนี้น่าจะเป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าตาK
จิ่งหนิงขมวดคิ้วและพยายามจำรายละเอียดในเบาะแสนี้และวิเคราะห์อยู่ครู่หนึ่ง
เมื่อไตร่ตรองและดูเวลาและคาดว่าลู่จิ่งเซินยังไม่ถึง จึงส่งต่ออีเมลโดยตรงและเขาน่าจะเห็นทันทีเมื่อลงจากเครื่องบิน
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอจึงปิดคอมพิวเตอร์แล้วนั่งอยู่บนเก้าอี้และถอนหายใจอย่างโล่งอก
จากนั้นก็ลุกขึ้นขยับร่างกายที่แข็งเล็กน้อยแล้วเดินลงไปชั้นล่าง
ตอนเที่ยง จิ่งหนิงกับอานอานอยู่กินข้าวที่บ้าน
หลังจากกินข้าวเสร็จแล้วทั้งสองก็นั่งรถที่มีคนขับรถขับให้ออกเดินทาง
นิทรรศการศิลปะสำหรับเด็กจัดขึ้นที่ศูนย์การประชุมและนิทรรศการใจกลางเมือง
มีศูนย์กิจกรรมสำหรับเด็กอยู่สองสามแห่งที่นั่นแม้ว่าอานอานจะไม่ไปที่นั่น แต่เธอก็คุ้นเคยกับที่นี่เพราะเพื่อนร่วมชั้นของเธอไปกัน
จิ่งหนิงพาเธอรูดตั๋วและเข้าไปในนิทรรศการ
เดิมทีคิดว่าแค่ดูนิทรรศการภาพวาด แต่ไม่คาดคิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ที่จะได้พบกับคนคุ้นเคยสองคนที่นี่
คือเฟิงยี่กับถังลั่วเหยา
ตอนนั้นเฟิงยี่และถังลั่วเหยามาจากฝั่งตรงข้าม
ถังลั่วเหยามีสีหน้าไม่ดีนัก เฟิงยี่กลับดูดีใจมาก เขาชี้ไปที่ภาพวาดที่แขวนอยู่ข้างๆ เธอเป็นครั้งคราวและอธิบายบางอย่างให้เธอฟัง
จิ่งหนิงเห็นพวกเขาแล้วยิ้มและเดินเข้าไปเพื่อทักทาย
“พวกเธอก็มาที่นี่เหรอ บังเอิญจัง”
เมื่อทั้งสองพบว่าเป็นเธอกับอานอานก็ตกใจ จากนั้นถังลั่วเหยาก็รีบปิดหน้ากากและหมวกของเธอโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเฟิงยี่เห็นจิ่งหนิงก็ตาเป็นประกาย
“พี่สะใภ้ บังเอิญจังครับ คุณพาอานอานมาดูนิทรรศการภาพเหรอ?”
จิ่งหนิงพยักหน้าแล้วหันไปมองถังลั่วเหยาที่กำลังตื่นเต้น
และอดไม่ได้ที่จะ “อะแฮ่ม” หัวเราะออกไป
“พอแล้ว ไม่ต้องปิด ฉันไม่ได้เห็นหน้าเธอแล้วถึงรู้ว่าเป็นเธอเสียหน่อย”
ท้ายที่สุดศิลปินที่ปั้นมากับมือ หากต้องมองหน้าเพื่อจำให้ได้ว่าเป็นศิลปินที่ตัวเองปั้นมา จะนับว่าเป็นศิลปินที่ปั้นมากับมือได้ยังไง
ถังลั่วเหยาได้ยินแล้วก็โล่งอก
จิ่งหนิงมองไปที่พวกเขาสองคน ทันใดนั้นก็ยิ้มแล้วพูด: “พวกเราสองคนนี่มาด้วยกันได้ยังไงกัน…นี่มันเรื่องอะไรกันนะ”
ไม่รอให้เฟิงยี่พูด ถังลั่วเหยารีบโบกมือไปมา
“ไม่ ไม่ใช่นะคะ คุณอย่าเพิ่งคิดแบบนั้น พวกเราก็แค่บังเอิญเจอ…”
พูดยังไม่ทันจบก็ถูกเฟิงยี่ขัดจังหวะ
เขาจับมือของถังลั่วเหยาและพูด: “ใช่แล้วครับ วันนี้ตั้งใจพาเธอมาดูนิทรรศการภาพโดยเฉพาะ”
จิ่งหนิงเลิกคิ้ว
พอคำพูดนี้ออกไปถังลั่วเหยาก็กระวนกระวาย
อยากอธิบายแต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง
สุดท้ายทำได้เพียงยิ้มแหะๆ แล้วพูด: “คุณอย่าไปฟังเขาพูดไปเรื่อยค่ะ คุณเคยเห็นผู้ชายที่ไหนพาผู้หญิงออกมาดูงานนิทรรศการภาพสำหรับเด็กบ้างล่ะคะ”
พูดไปก็ยังย้ำคำว่า “เด็ก” คำนี้
ช่วงนี้เฟิงยี่ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ตั้งแต่พาเธอไปสวนสนุกครั้งก่อน ก็เหมือนกับได้ค้นพบดินแดนใหม่ ทั้งวันถ้าไม่พาเธอไปเที่ยวนี่ก็พาเธอไปเที่ยวโน่น
มีโครงการมากมายแต่มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันก็คือจะต้องเป็นอะไรที่ไร้เดียงสามาก ล้วนเป็นอะไรที่สำหรับเด็กเล่นหรือดูทั้งนั้น
ถังลั่วเหยาเคยท้วงอย่างไม่เต็มใจไปครั้งหนึ่ง แต่ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ฟังยังคงเชื่อมั่นในการกระทำของตนเอง
สุดท้ายเธอก็หมดหนทางและเงียบไปด้วยความจนใจ
ในเมื่อเขาเป็นเจ้านายเขาพูดอะไรก็ต้องตามนั้น
จิ่งหนิงเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ ก็แอบเดาได้อยู่ในใจและยิ้มแล้วพูด: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเธอก็เดินดูต่อเถอะนะ ฉันไม่กวนแล้ว ฉันพาอานอานไปดูทางนั้นดีกว่า”
ถังลั่วเหยากับเฟิงยี่จึงได้โบกมือบอกลาเธอ
ก่อนจะลากัน เฟิงยี่ยังอดไม่ได้ก้มลงไปลูบศีรษะของอานอานแล้วยิ้มและพูด: “อานอานจ๊ะยิ่งโตยิ่งสวย เอาไว้หนูโต อาจะพาไปเที่ยวอีกนะคะ”
อานอานกะพริบตาที่สดใสและพูดขึ้นทันใด: “คุณอาเฟิงขี้โกหก”
เฟิงยี่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้ม
เฟิงยี่ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ยิ้ม
“อาจะขี้โกหกได้ยังไงจ๊ะ?”
คิดไม่ถึงว่าเด็กน้อยอานอานจะกอดอกแล้วพูดออกมา
“อีกหน่อยก็ไม่พาหนูไปเที่ยวหรอก คุณอามีพี่คนสวยแล้ว ต่อไปก็จะมี BABY เป็นของตัวเองกับพี่คนสวย คุณอาก็จะพา BABY ของตัวเองไปเที่ยว”
