วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน – ตอนที่ 590 สัญญาว่าจะหย่า

บทที่590 สัญญาว่าจะหย่า

เหอศื่อรีบยื่นออกไปหยิบเช็คใบนั้นและพูดอย่างตะกละตะกลาม “ไม่น้อยเลย ๆ ยี่สิบล้านก็พอแล้ว”

อย่างไรก็ตามก่อนที่เขาจะหยิบเช็คได้ถังลั่วเหยาก็ก้าวถอยหลังหลบมือของเขา

เหอศื่อตกตะลึง

หลังจากนั้นก็ได้ยินคำพูดของถังลั่วเหยาชัดถ้อยชัดคำ: “ถ้าแกอยากได้เงินนี่ ฉันจะให้แก แต่แกต้องรับปากฉันเรื่องหนึ่ง”

เหอศื่อขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด

“เพ้อเจ้อ ฉันเป็นพ่อแก พ่อแกมาเอาเงินจากแก แกจะมีข้อแม้อะไรอีก?”

ถังลั่วเหยาเกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธด้วยคำพูดเหล่านี้

คราวก่อนยังจะให้คนเข้ามารังแกเธอที่บาร์เหล้า ตอนนี้จะรีบมาพูดว่าเป็นพ่อของเธอ?

และไม่รู้ว่าใครใช้ให้มันหน้าใหญ่ขนาดนี้!

เธอขี้เกียจจะเสวนากับเขาจึงพูดไปตรงๆ: “เอาเงินไปแล้ว แกต้องหย่ากับแม่ฉัน ไม่งั้นฉันจะเผามันแล้วแกจะไม่ได้แม้แต่สตางค์แดงเดียว”

ทันทีที่เธอกล่าวเช่นนี้เหอศื่อก็ตะลึง

อันที่จริงหลายปีก่อน แม่ของถังลั่วเหยาก็เคยฟ้องหย่าจากเหอศื่อแล้ว

แต่เพราะตอนนั้นหัวเด็ดตีนขาดเหอศื่อก็ไม่ยอม ศาลทำได้เพียงเสนอให้ทั้งสองฝ่ายประนีประนอมกันนอกศาล สุดท้ายเพราะฝ่ายชายไม่ยอมหย่าจึงไม่เป็นผล

หลังจากนั้นหลายปีก็ทะเลาะกันอีก แต่เหอศื่อไม่เคยยอมเลย

ถังลั่วเหยารู้ดีว่าถ้าเธอต้องการให้แม่และตัวเธอเองกำจัดคนร้ายคนนี้ให้หมดหนทางเดียวคือทำให้พวกเขาหย่าร้างกันให้ได้

แต่คนโกงอย่างเหอศื่อ เมื่อรู้ว่าตอนนี้เธอดังแล้ว เป็นต้นไม้เรียกเงินที่มีชีวิต

ขอเพียงจับแม่เธอได้ก็จับเธอได้ ดังนั้นจะรับปากเรื่องหย่าง่ายๆ ได้ยังไงกัน?

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงใช้เล่ห์เหลี่ยมเพื่อบังคับให้เขาหย่า

ใบหน้าของเหอศื่อเปลี่ยนเป็นหมองคล้ำทันทีเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้

เขามองถังลั่วเหยาอย่างเย็นชาและพูดเหยียด: “แกฝันไปเถอะ ฉันกับแม่แกแต่งงานกันมาสิบกว่าปี หลายปีก่อนฉันก็ไม่ยอมหย่า ตอนนี้แกมาบอกให้ฉันหย่า? หึ แกคิดว่าฉันโง่หรือแกกันแน่ที่โง่”

ถังลั่วเหยารู้อยู่แล้วว่าเขาจะพูดแบบนี้จึงไม่รีบร้อนและเก็บเช็คไปอย่างไม่สนใจไยดี

จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเฉยเมย: “ในเมื่อพูดแบบนี้ งั้นฉันก็จนปัญญา ในเมื่อแกไม่หย่าก็ไม่ต้องเอาเงิน ฉันรู้แกมีวิธีเยอะแยะ งั้นก็ลองดู ดูว่าฉันจะประนีประนอมกับแกเพราะความกลัวไหม”

เธอทนมามากพอแล้ว!

ทนมาพอแล้วกับวันที่มืดมนและความวิตกกังวล

เธอคิดดีแล้วและคิดมาเป็นอย่างดีแล้ว

ตอนนี้มีความหวังเป็นอย่างมากกับการผ่าตัดของแม่ ของเพียงทางจิ่งหนิงยืนยันข่าว แม่ก็คงจะได้ผ่าตัดในเร็วๆ นี้

ถึงตอนนั้นหากเหอศื่ออยากจะเปิดโปงเธอหรือคิดจะใช้สถานะพ่อเลี้ยงมาแบล็กเมลเธอ

ทำให้ชื่อเสียงของเธอฉาวโฉ่ ทำลายเธอ

ก็ปล่อยให้เขาทำไปเถอะ!

ถึงตอนนั้นเธอคงจะพาแม่ออกนอกประเทศหรือไปหลบพักในสถานที่ไกลๆ สักที่ให้ห่างจะสปอตไลต์และเธอกับแม่สามารถใช้ชีวิตที่ดีได้

เหอศื่อเห็นว่าครั้งนี้เธอเอาจริงเรื่องหย่ากับแม่ของเธอจึงตื่นตระหนก

“ถังลั่วเหยา! แกทำแบบนี้ไม่ได้ ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นพ่อเลี้ยงแก มีที่ไหนมาบังคับให้พ่อเลี้ยงหย่ากับแม่?”

ถังลั่วเหยาพูดอย่างเย็นชา: “ฉันให้แกเลือก แกไม่เลือกเอง”

ครู่หนึ่งก็พูดขึ้นอีก: “ดึกมากแล้ว คุณเหอ คุณควรกลับไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกยามจริงๆ แล้ว”

เหอศื่อหน้าซีดเล็กน้อย เขาโกรธและถลึงตาใส่ถังลั่วเหยาราวกับว่าเขาต้องการขุดชิ้นเนื้อจากเธอ

“กะ…แกไม่ต้องมาขู่ฉัน ฉันจะบอกแกให้ หากแกบีบฉันมากๆ ฉันจะแฉแกกับสื่อ ถึงตอนนั้นแกจะหาเงินไม่ได้ แล้วจะเอาอะไรมาดูแลแม่แก…”

ถังลั่วเหยาไม่มีความอดทนจะฟังเขาอีกต่อไป เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมจะโทรออกหาส่วนกลาง

ส่วนกลางนี่ก็จริงๆ เลย เสียค่าส่วนกลางทุกเดือนตั้งแพง เสียเงินเปล่าหรือไง?

ทำไมถึงได้ปล่อยหมาปล่อยแมวเข้ามาได้นะ?

อันที่จริงจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าเหอศื่อหาที่อยู่เธอมาได้ยังไงแถมเข้ามาได้ด้วย

เหอศื่อเห็นเธอทำจริงและเขาก็ไม่อยากจะเสียเปล่า

เขารีบเข้าไปคว้าโทรศัพท์ของถังลั่วเหยาและพูดซ้ำ ๆ: “ได้ ๆ! ฉันรับปาก!”

ถังลั่วเหยาคิ้วกระตุก

หันมองเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

“แกแน่ใจ?”

เหอศื่อกัดฟันและคิดถึงหนี้ของตนเองก่อนหน้านี้และความรู้สึกอึดอัดที่เกิดขึ้นในร่างกายของเขาในเวลานี้การเสพติดก็กลับมา

หากเขาไม่ทำอะไรในตอนนี้ เขาคงตายแน่!

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าโดยที่แทบจะไม่ลังเล

“ใช่ ฉันแน่ใจ แต่ต้องเพิ่มเงินให้อีกเท่าหนึ่ง!”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้ว “แกจะเอาสี่สิบล้าน?”

“ไม่! ฉันต้องการห้าสิบล้าน!”

เหอศื่อหอบหนักเมื่อเอ่ยถึงตัวเลขนี้ดวงตาของเขาเป็นสีแดงสดและรอยยิ้มของเขาก็ดูน่าเกลียด

“ดาราใหญ่คนหนึ่ง ปีหนึ่งอย่างน้อยก็หาเงินได้หลายสิบล้านใช่ไหมล่ะ ฉันเลี้ยงแกมาสิบกว่าปี แค่รายได้แกแค่ปีเดียวเท่านั้น มันไม่มากไปใช่ไหม?”

ถังลั่วเหยามองเขาอย่างเฉยเมย

ห้าสิบล้าน?

หึ! ช่างกล้าพูดออกมาได้

แต่ถ้าหากหน้าสิบล้านสามารถซื้อความสงบสุขให้เธอกับแม่ได้มันก็คุ้ม

เมื่อคิดแบบนี้เธอจึงกัดฟันรับปากไป

“ได้! ห้าสิบล้านก็ห้าสิบล้าน แต่แกต้องทำเรื่องหย่ากับแม่ฉันทันที หลังจากพวกแกทำเรื่องเสร็จแล้ว ฉันจะเอาเงินให้แก”

เหอศื่อเป็นคนฉลาดแค่ไหน?

เพียงเสี้ยววินาที ก็พบช่องโหว่ในคำพูดของเธอ

เขาส่ายหัวทันทีอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า: “ไม่ได้ ใครจะรู้ว่าแกจะตุกติกหรือเปล่า? หากฉันหย่าแล้ว แกไม่ให้เงินฉันจะทำไง?”

ถังลั่วเหยาขมวดคิ้วและมองเขาด้วยความรังเกียจ

“แกคิดว่าทุกคนหน้าไม่อายเหมือนแกงั้นเหรอ?”

เหอศื่อสำลัก

แต่เวลาอย่างนี้จะโกรธก็ไม่ได้แล้ว

เขากลอกตาและแนะนำทันที: “เอาแบบนี้สิ แกก็ให้ฉันส่วนหนึ่งก่อน ให้ฉันอุ่นใจ ให้รู้ว่าแกจะไม่ผิดคำพูด ฉันจะได้ไปสำนักงานเขตกับแกเพื่อเซ็นชื่อ ในเมื่อต้องไปทำเรื่องอย่างเร็วที่สุดก็ต้องรอถึงพรุ่งนี้เช้าใช่ไหมล่ะ? ตอนนี้แกเอามาให้ฉันส่วนหนึ่งก่อนสิ”

ถังลั่วเหยายิ้มเยาะ “เหอศื่อ แกนี่ไร้ยางอายจริงๆ”

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น เพื่อจะให้เขาออกไปก่อน เธอก็ยังหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าแล้วโยนให้เขา

“ในนี้มีเงินจำนวนหนึ่ง แกเอาไปก่อน พรุ่งนี้ขอเพียงมาเซ็นชื่อจริงๆ เงินที่ควรจะเป็นของแกจะไม่ขาดแม้แต่แดงเดียว”

เหอศื้อรับบัตรธนาคารไปแล้วกลืนน้ำลาย และไม่ได้สนใจเลยว่าถังลั่วเหยาพูดอะไร

มีเพียงสายตาที่จับจ้องไปที่บัตรธนาคารและถาม “ในนี้มีเงินเท่าไหร่?”

ถังลั่วเหยารังเกียจเขามากและพูดอย่างรำคาญ “สองแสน”

เหอศื่อเบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ

“อะไรนะ? สองแสน? แกเอาเงินสองแสนมาไล่ฉัน?”

ถังลั่วเหยามองเขาอย่างเย็นชาและถอยหลังอย่างระมัดระวัง

วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน

วิวาห์หวาน นายซาตานที่รักของฉัน

Comment

Options

not work with dark mode
Reset