บทที่ 597 เลี้ยงดูเธอเหรอ
เฟิงยี่มีบ้านมากมาย ข้อนี้เธอรู้ดี ดังนั้นเพ้นเฮ้าส์นี้จึงไม่ได้น่าแปลกใจเท่าไหร่
เมื่อคิดแบบนี้ ถังลั่วเหยาก็เข้าใจขึ้นมาทันที
นั่งลงจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมา ต่อสายหาเสี่ยวฉิง
เมื่อมีคนรับแล้ว เธอจึงถามสถานการณ์ในกองถ่าย เสี่ยวฉิงตอบไปตามตรง
โชคดีที่ฉากของเธอถูกวางเอาไว้ตอนบ่าย ยังไงกว่าเธอจะตื่นก็แปดโมงครึ่งแล้ว ยังต้องรีบไปแต่งหน้า ไม่งั้นคงไม่ทัน
เมื่อถังลั่วเหยาถามเวลาตามประกาศชัดเจนแล้ว จึงเตรียมวางสาย
อีกด้าน เสี่ยวฉิงลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็ไม่ได้ถามออกไป บอกเพียงว่าให้เธอรีบกลับมาที่กอง เพื่อไม่ให้ผู้กำกับรู้ว่าเธอไม่อยู่ ถึงตอนนั้นไม่พอใจก็คงไม่ดีแน่
ถังลั่วเหยารีบตอบรับ จากนั้นตัดสาย จึงหันไปถามเฟิงยี่
“จริงสิ เมื่อคืน ฉันไปเจอคุณได้ยังไงคะ”
เฟิงยี่มองเธอ บอกเสียงเรียบ “คุณจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ เหรอ”
ถังลั่วเหยารีบส่ายหน้า
เฟิงยี่คีบเสี่ยวหลงเปาวางไว้ในถ้วยของเธอ บอก “เมื่อคืนคุณเมา”
อืม เรื่องนี้เธอจำได้
ถังลั่วเหยาพยักหน้าเห็นด้วย
“ผมได้รับโทรศัพท์จากคุณ บอกว่าคิดถึงผม ให้รีบไปหา”
ถังลั่วเหยาเบิกตาโต
เฟิงยี่ยังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ “ตอนนั้นผมกำลังยุ่ง เดิมจะปลีกตัวออกมาไม่ได้ แต่ดูแล้วว่าคุณเมามาก บอกว่าคิดถึงผม จนอยากร้องไห้แล้ว จึงต้องไปรับคุณ”
ถังลั่วเหยาฟังจบ ได้แต่นิ่งอึ้ง สามารถใช้คำว่าตกตะลึงมาบรรยายได้เลยในตอนนี้
เธอมองเฟิงยี่อย่างไม่อยากจะเชื่อ เนิ่นนาน ค่อยส่ายหน้า บอก “ฉัน ฉันไม่เชื่อ ฉันจะพูดแบบนั้นได้ยังไง”
เฟิงยี่หรี่ตา ไม่ตอบโต้ เพียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ถ้าคุณคิดว่าไม่มี ก็คงไม่มี ยังไงซะเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
ถังลั่วเหยา “…”
ถ้าเขาไม่พูดแบบนี้คงดี เขาพูดออกมาแล้ว ทำไมถึงรู้สึก…เหมือนว่าเธอทำเรื่องอะไรไว้กับเขา
หรือว่าเมื่อคืน เธอ…
ในใจถังลั่วเหยานั้นแทบบ้า ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเมาแล้วจะพูดอะไรน่าอายแบบนั้น
แต่ว่า เดิมเธอมีข้อดี
นั่นก็คือ ทำอะไรกล้าทำกล้ารับ
หากเป็นสิ่งที่เธอทำจริงๆ แม้จะจำไม่ได้ ก็จะไม่ปฏิเสธ
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงกัดปาก ลุกขึ้นยืน
“เฟิงยี่ คุณมั่นใจว่าสิ่งที่คุณพูดเมื่อกี้เป็นเรื่องจริงหรือเปล่า เมื่อคืนฉันโทรหาคุณแล้วพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ”
เฟิงยี่มองเธอ จ้องลึกเข้าไป สุดท้ายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
ใบหน้าไม่สื่ออารมณ์ใดๆ เอ่ยเสียงเรียบ “ผมบอกแล้ว มันไม่ได้สำคัญแล้ว”
“ไม่ได้”
ถังลั่วเหยาคิดว่า เฟิงยี่พูดแบบนี้เพราะกำลังดูถูกเธออยู่
“ฉันต้องทำให้มันชัดเจน เฟิงยี่ ฉันคิดว่าฉันไม่ใช่คนที่จะไปบอกคิดถึงคุณก่อน คุณกำลังโกหกฉันใช่ไหม ห๊ะ”
เห็นได้ชัดว่าแผนการของเขาถูกหญิงสาวมองทะลุแล้ว เฟิงยี่ยังคงนิ่งอยู่แบบนั้น
หยิบผ้าขึ้นมาเช็ดปาก บอกยิ้มๆ “คุณอยากคิดยังไงก็คิดไป ยังไงผมก็ไม่มีหลักฐาน อีกอย่าง เรื่องนี้มันไม่ได้สำคัญอะไรกับผม”
ถังลั่วเหยาเห็นท่าทางนิ่งเฉยของเขา ก็ยิ่งสับสน
ดูแล้ว เขาก็ไม่ได้แสดงอาการร้อนตัวอะไรนี่นา
ไม่เหมือนกำลังโกหก
หรือว่า…เมื่อคืนเธอจะ…
หึ้ย
แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
ถังลั่วเหยาไม่สามารถเผชิญหน้ากับตัวเองในรูปแบบนี้ได้ คิดว่าตัวเองน่ากลัวเกินไป
เธอไม่เคยคิดเลยว่า ทุกอย่างนั้นจะเป็นสิ่งที่เฟิงยี่สร้างขึ้น หรือแม้กระทั่งบอกว่าคิดถึงเขานั้น ล้วนเป็นสิ่งที่เฟิงยี่กุขึ้นมาหลอกเธอทั้งนั้น
ทานข้าวในบรรยากาศกระอักกระอ่วน ถังลั่วเหยาเห็นว่าสายแล้ว จึงเตรียมตัวออกเดินทาง
ก่อนออกมา กลับถูกชายหนุ่มเรียกเอาไว้
เฟิงยี่เดินเข้ามา ยื่นกุญแจให้เธอ
ถังลั่วเหยามึนงง จึงถามขึ้น “อะไรเหรอคะ”
“กุญแจบ้าน”
เฟิงยี่บอก “อีกไม่นาน คุณป้าก็ต้องออกจากโรงพยาบาลแล้ว ถึงตอนนั้นคงจะไปอยู่ในคอนโดแคบๆ ของคุณไม่ได้แล้ว ที่นี่สภาพแวดล้อมค่อนข้างดี เงียบสงบ เหมาะกับการพักฟื้นร่างกาย คุณก็สามารถย้ายเข้ามาอยู่กับเธอได้ สาวใช้ผมก็จัดการให้เรียบร้อยแล้ว อีกสองวันก็มา”
ถังลั่วเหยายืนนิ่งอยู่แบบนั้น ไม่คิดว่า เฟิงยี่จะจัดการให้เธอเรียบร้อยขนาดนี้
เธอมองกุญแจในมือ เนิ่นนานจึงเผยรอยยิ้มออกมา
“นี่คุณคิดจะเลี้ยงดูฉันเหรอคะ”
เฟิงยี่หรี่ตามองเธอ น้ำเสียงราบเรียบ “ผมก็อยาก คุณจะยอมไหม”
ถังลั่วเหยาหน้าตึง “ฝันไปเถอะ”
เฟิงยี่หัวเราะออกมา ยื่นมือออกไป คว้าเธอเข้าสู่อ้อมกอด ก้มลงไปพูดกับเธอ ถาม “งั้นคุณบอกมาสิ ต้องทำยังไงถึงจะยอมให้ผมเลี้ยง”
ถังลั่วเหยาได้ยินเขาพูดแบบนั้น หัวใจก็ว้าวุ่นขึ้นมา ราวกับมีกระต่ายกำลังวิ่งอยู่ในอก
เธอรีบหลบสายตา บอก “ไม่บอกหรอก”
ไม่นานจึงเอ่ย “พอแล้ว สายแล้ว ฉันต้องไปทำงาน ไม่คุยกับคุณแล้ว”
พูดจบเธอจึงรีบหนีไป
เฟิงยี่มองเห็นท่าทางรีบหนีของหญิงสาว เขาจึงยกยิ้ม
สายตาเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
หลังจากถังลั่วเหยากลับมาถึงกองถ่าย พบว่าไม่มีใครรู้ว่าเมื่อคืนเธอไม่อยู่
เห็นเธอมาช้า ยังคิดว่าเพราะเมื่อคืนเธอดื่มเยอะ วันนี้จึงตื่นสาย ไม่มีใครสงสัยว่าเธอไปไหนมา
ถังลั่วเหยาจึงพ่นลมหายใจออกมา
หยิบบทขึ้นมา เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ เธอเปลี่ยนชุดที่ต้องถ่ายวันนี้เรียบร้อยแล้ว ศีรษะม้วนมวยผมเอาไว้ ใบหน้าตกแต่งเบาๆ เหมาะสมกับบทบาทของเธอ
เซ่เซียวยังถ่ายฉากเปิดอยู่ ถ่ายไปหลายรอบกว่าจะผ่าน
เมื่อมองเห็นเธอ ดวงตาเขาจึงสว่างวาบ ถ่ายเสร็จแล้วจึงรีบเดินเข้ามาหา
“เหยาเหยา”
ถังลั่วเหยาชะงัก เงยหน้าขึ้นมา
มองเห็นว่าเป็นเซ่เซียวเธอก็ตกใจเล็กน้อย
“มีอะไรคะ”
เซ่เซียวยิ้ม ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเธอ บอกยิ้มๆ “ไม่มีอะไร แค่จะมาถามว่าเมื่อคืนเธอดื่มไปเยอะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ไม่ปวดหัวใช่ไหม”
หลายคนเมื่อดื่มหนักแล้ว วันต่อมามักจะเมาค้างปวดหัว
อาจเป็นเพราะว่าเมื่อคืน เฟิงยี่ป้อนยาแก้เมาค้างให้เธอแล้ว วันนี้เธอจึงไม่ปวดหัว เพียงแต่ร่างกับกลับปวดเมื่อยมาก
แต่สำหรับสาเหตุที่ทำให้ปวดเมื่อย เธอคงไม่สะดวกจะบอกเซ่เซียว
ดังนั้นจึงยิ้มให้เขา บอกขอบคุณ “ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจ”
เซ่เซียวโบกมือไม่ใส่ใจ บอก “จริงสิ วันนี้ฉันให้ผู้ช่วยตุ๋นซุปมาให้ตอนกลางวัน เดี๋ยวตอนนั้นแบ่งให้เธออีกหนึ่งชุด เธออย่าลืมทานนะ”
