ตู๋กูยิงฟังและดูดวงตาของเธอก็เย็นชาครู่หนึ่ง
และรู้สึกว่าดูเหมือนจะมีหมัดหนักๆ ชกลงไปที่ปุยฝ้ายในท้ายที่สุด
เป็นความโกรธที่ไม่อาจจะพูดออกมาได้
ในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้น ตู๋กูยิงก็หายใจลึก สุดท้ายก็ไม่มีการทะเลาะอะไรกันอีก เธอเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามเธอ
เมื่อซูหว่านเห็นเธอเดินเข้ามานั่งก็โล่งอก
เมื่อนั่งลงก็เป็นการแสดงว่ายอมที่จะคุยกับเธอแล้ว
ขอเพียงยอมพูดคุยกับเธอ ทั้งหมดก็เท่ากับว่ามีความหวังแล้ว
เมื่อคิดแบบนี้สีหน้าของเธอก็โล่งขึ้นมากและถาม: “พี่อยากดื่มชาแบบไหนคะ?”
“อะไรก็ได้”
ตู๋กูยิงตอบเรียบ ๆ ด้วยท่าทางที่ยังเย็นชาเหมือนเดิม
ซูหว่านไม่ใส่ใจ เธอเก่งเรื่องพิธีชงชา ดังนั้นเธอจึงใช้เทคนิคที่เธอเรียนรู้ในการต้มชาผู่เอ๋อ
ทันทีที่ชงชา กลิ่นหอมก็ล้นออกมาทันที
เธอเหยียดนิ้วเรียว รินถ้วยให้แต่ละคน แล้วทำท่าเชื้อเชิญ
“พี่คะ เชิญชิมชาค่ะ”
นี่เป็นมารยาทในพิธีชงชา และตู๋กูยิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่กลัวว่าซูหว่านจะวางยาพิษ นอกจากนี้ ชายังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและฟุ้งไปทั่ว ดังนั้นเธอจึงหยิบขึ้นมาจิบ
ซูหว่านมองดูเธอและถามอย่างมีความหวัง: “พี่รู้สึกว่ารสชาติเป็นยังไงบ้างคะ? เทียบกับฝีมือในตอนนั้นแล้วเป็นยังไงบ้าง?”
ตู๋กูยิงมองชาแก้วนั้นแล้วมองหน้าซูหว่านที่เฝ้ารอก็หัวเราะออกมาทันที
เธอใช้นิ้วลูบขอบถ้วยเบา ๆ แล้วพูดอย่างเป็นไม่ใส่ใจ: “เธอรู้ไหมว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในการชิมชาคืออะไร?”
ซูหว่านนิ่งไป
คิดอยู่สักพักก็ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วตอบสั้น ๆ “จิตใจที่สงบ?”
“ไม่ใช่”
ตู๋กูยิงวางถ้วยชาลงแล้วพับมือไปข้างหน้า และมองดูเธออย่างเงียบ ๆ
ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ในดวงตานั้น มีความเฉยเมยและการเยาะเย้ยไม่รู้จบ
“คือคน”
“คน?”
ซูหว่านรู้สึกมึนงงเล็กน้อย
ตู๋กูยิงพูด: “ใช่ นั่นก็คือคนที่ชงชา ถ้าคนใช่ ชงอะไรก็เหมือนดื่มน้ำทิพย์ แต่หากคนชงไม่ใช่ ต่อให้เป็นน้ำจากสรวงสวรรค์ ก็อดไม่ได้ที่จะทำให้คนอื่นรู้สึกรังเกียจและสกปรกได้อยู่ดี เธอว่าใช่ไหมล่ะ?”
เมื่อเธอพูดจบ สีหน้าของซูหว่านก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว
ตัวเธอสั่นเล็กน้อยให้ความรู้สึกเปราะบางและบาดเจ็บที่อยากจะล้ม
เธอส่ายหน้าและพยายามกลั้นน้ำตาที่จะไหลออกมาแล้วพูด: “พี่คะ บางทีที่พี่พูดอาจจะเป็นความจริง แต่ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนี้ หรือว่าหลายปีที่ผ่านมา พี่ยังไม่ยกโทษให้ฉัน?”
“ยกโทษ?”
ตู๋กูยิงมองดูเธอราวกับได้ยินเรื่องตลกยิ่งใหญ่
เธอยิ้มเยาะแล้วพูด: “เธอคุยเรื่องยกโทษกับฉัน? จากสิ่งที่เธอทำในตอนนั้น และตอนนี้เธอกลับมาโดยไม่รู้จุดประสงค์ เธอคิดว่าเธอสมควรที่จะคุยกับฉันเกี่ยวกับคำว่าให้อภัยหรือเปล่า?”
คำพูดที่ดังทำให้ซูหว่านตกใจอย่างรุนแรง
ความทรงจำในอดีตที่ทนไม่ได้เหล่านั้นก็ไหลเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง ทำให้ดวงตาของเธอรื้นทันที
เธอส่ายหน้าแล้วพูดทั้งน้ำตา: “พี่คะ พี่เข้าใจฉันผิดแล้ว เรื่องในตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันยอมรับ ตอนนั้นฉันยังเด็กไม่รู้เรื่องว่าอะไรเป็นอะไรและเคยชอบพี่สิงลังจริง แต่ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าพวกพี่เป็นคู่ที่หมั้นหมายกัน”
“ถึงแม้ตอนนั้นจะถูกอุปการะ แต่หลายปีนั้นฉันก็อาศัยอยู่ข้างนอก ฉันไม่รู้เรื่องเลยว่าพวกพี่คบกันอยู่ก่อนแล้ว ถ้าหากฉันรู้ ฉันคงจะไม่มีทางชอบเขาแน่”
ตู๋กูยิงมีสีหน้าเย็นชาในทันที
เธอมองซูหว่านด้วยแววตาเย็นชาแล้วพูดเสียงขรึม: “หึ? งั้นเหรอ? งั้นตอนนี้เธอก็ยอมรับว่าจนถึงตอนนี้ เธอก็ยังชอบเขางั้นสิ?”
ซูหว่านนิ่งไป
สายตาของตู๋กูยิงเย็นชาจนถึงขนาดนั้นทำให้เธอแข็งตายได้
เธอคิดอะไรบางอย่างและยิ้มเศร้า
“ชอบหรือไม่ชอบ จะมีความหมายอะไร? ถ้าหากรู้แต่แรกว่าจะมีวันนี้ ตอนนั้นฉันไม่มีทางจะชอบเขาแน่ ๆ และยิ่งไม่ควรจะหลงผิดและทำสิ่งนั้น”
เธอพูดแล้วหยุดนิ่งไปราวกับเพื่อให้ตัวเองสงบสติอารมณ์
จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิมและพยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุดแล้วพูด: “พี่คะ ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่เมื่อยี่สิบหกปีก่อนพี่ก็ลากฉันขึ้นมาจากประตูนรก”
“ฉันรู้ว่าในใจพี่ไม่อยากจะเจอฉันอีกแล้วในชีวิตนี้ แต่ที่ฉันกลับมาครั้งนี้ ฉันไม่ได้มีจุดมุ่งหมายจะรื้อฟื้นอะไร เพียงแค่…”
เธอพูดแล้วก็ก้มหน้าหยิบเอกสารชุดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า
“ฉันมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน นี่เป็นหนังสือแจ้งการเจ็บป่วยร้ายแรงจากแพทย์ ป่วยหนัก รักษาไม่หาย แต่ฉันพอใจ ซูหว่านตัวจริงน่าจะตายไปในทะเลเมื่อยี่สิบหกปีที่แล้ว”
“ซูหว่านในตอนนี้ หากไม่ใช่ความเมตตาจากพี่ ฉันจึงได้มีชีวิตนี้ ดังนั้นฉันกลับมาครั้งนี้ ก็เพียงเพื่ออยากจะตอบแทนพี่เท่านั้น”
ตู๋กูยิงเห็นเอกสารแจ้งอาการป่วยร้ายแรงแล้วก็ตกใจอย่างรุนแรง!
เธอมองซูหว่านอย่างไม่อยากจะเชื่อแล้วถามเสียงเข้ม: “นี่เรื่องจริงเหรอ?”
ซูหว่านพยักหน้า จากนั้นก็ฝืนยิ้ม
“พี่ไม่ต้องสงสารฉัน และไม่ต้องเห็นใจ ได้มีชีวิตอยู่มายี่สิบกว่าปี ฉันก็รู้สึกว่าเพียงพอมากแล้ว เพียงแต่ก่อนที่จะต้องเผชิญหน้ากับความตาย ฉันอยากจะกลับมาอีกสักครั้ง และบอกเล่าความจริงทั้งหมดให้พี่ได้ฟัง”
คิ้วของตู๋กูยิงขมวดแน่น
เธอมองซูหว่านด้วยสายตาที่เยือกเย็นและสับสนเล็กน้อย
“เธออยากจะพูดอะไร?”
ซูหว่านมองเธอด้วยสายตาที่หนักแน่นแบบนั้น “พี่คะ คืนนั้นเมื่อยี่สิบหกปีก่อน ฉันกับพี่สิงลัง อันที่จริงแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ตอนที่พี่วิ่งเข้าไปแล้วเห็นว่าเรานอนอยู่ด้วยกันพร้อมกับเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อย อันที่จริงเป็นเพราะ…”
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่เธอจะพูดจบ โทรศัพท์มือถือของตู๋กูยิงก็ดังขึ้นในทันใด
เธอขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเพื่อขัดซูหว่าน จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเพื่อรับสาย
เธอใช้เวลาไม่นานในการรับสายใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
จู่ ๆ ก็ลุกจากที่นั่งและกรีดร้อง “อะไรนะ? เธอพูดให้ชัด ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
เธอพูดและรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไป
ซูหว่านตกใจ มึนงงเล็กน้อย ถามโดยไม่รู้ตัว: “พี่คะ เกิดอะไรขึ้น?”
ตู๋กูยิงไม่มีเวลาจะอธิบายให้เธอฟังได้แต่ทิ้งคำพูดไว้ “เกิดเรื่องกับสิงลัง”
พูดจบเธอก็ออกจากประตูไปแล้ว
ซูหว่านได้ยินแล้วก็อดที่จะหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้
เธอรีบลุกขึ้นและวิ่งตามออกไป
ในขณะเดียวกัน อีกฟากหนึ่ง
โรงพยาบาล
เฟิงสิงลังกำลังนอนอยู่บนเปลหาม และถูกผลักเข้าไปด้วยความเร็วที่เร็วมากซึ่งรายล้อมไปด้วยกลุ่มคน
ตรงไปยังห้องผ่าตัด ไม่นานประตูห้องผ่าตัดก็ปิด และประตูก็สว่างด้วยไฟสีแดง
ผู้ช่วยของเขายืนอยู่ด้านนอกห้องผ่าตัด หน้าอกและมือของเขาเต็มไปด้วยเลือดสีหน้าซีดขาวและยังคงไม่ได้สติ
