เธอโกรธจนไม่ไหว สีหน้ายังเปลี่ยนแปลงแล้ว ซูหว่านเหมือนกับกลัวเธอจะยิ่งโกรธกว่านี้อีก รีบอธิบายว่า: “พี่สาว ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดแบบนั้นหรอกนะ ความจริงหลายวันก่อนเราก็ไปเจอที่ข้างนอกโดยบังเอิญเฉยๆ รู้จักแค่ไม่กี่วันเอง ไม่มีใครอยากจงใจปิดบังคุณหรอกนะ จริงๆ”
เฟิงยี่ก็ไม่อยากให้คุณแม่โมโหอีกครั้งในเวลาแบบนี้
ดังนั้น ก็อธิบายตามด้วยว่า: “ใช่แล้ว คนที่เรารู้จักในแต่ละวันมีตั้งมากมาย จะไปรู้ได้ยังไงว่ามีใครบ้างที่มีความเกี่ยวข้องกับท่านล่ะ มันก็ไม่สามารถโทรรายงานกับท่านวันละครั้งใช่ไหม”
พูดไปพูดมา ในน้ำเสียงยังมีส่วนผสมของความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยด้วย
พอตู๋กูยิงได้ฟัง ตัวเองไม่รู้สึกน้อยใจ เขากลับรู้สึกน้อยใจขึ้นมาแทนแล้ว อยู่ๆ ก็โมโหจนรู้สึกตลก
“ได้ ยังไงแกก็มีคำพูดมาเถียงกับฉันใช่ไหม ฉันก็พูดสู้แกไม่ได้ พอแล้ว ฉันไม่พูดแล้วได้หรือยัง พวกแกชอบทำอะไรก็ไปทำเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ควบคุมแกไม่ได้และก็ขี้เกียจควบคุมแกด้วย”
เธอพูดจบก็เดินไปนั่งลงข้างๆ และงอนขึ้นมา
สถานการณ์กลายเป็นพะอืดพะอมมากทันที
เฟิงยี่มองซูหว่านแวบหนึ่ง ซูหว่านส่ายหัวอย่างหมดปัญญา
ในที่สุดเขาก็จำใจต้องเดินขึ้นไปข้างหน้า บอกให้ตู๋กูยิงว่า: “พอแล้วแม่ ถึงเราจะผิดไปแล้ว แต่ผมเป็นลูกชายของท่านนะ หรือว่าท่านขนาดผมยังไม่เชื่อเลยเหรอ”
ตู๋กูยิงยังคงเงียบอยู่ เห็นได้ว่ายังโกรธอยู่
เฟิงยี่เจ็บหัวและดันหน้าผาก
และในขณะนี้ ไฟที่อยู่ข้างบนห้องผ่าตัดจู่ๆ ก็ดับแล้ว
ถึงแม้ทุกคนโวยวายทะเลาะกันอยู่ตลอด แต่หางตาของแต่ละคนไม่มีใครที่ไม่จ้องอยู่ตรงนั้นตลอดเวลา
พอไฟดับ กะจิตกะใจของทุกคนกลับมา ล้วนลุกขึ้นมาทันทีเลย
ไม่นาน ก็มีคุณหมอเดินออกมา
“คนไหนเป็นญาติ”
เฟิงยี่และตู๋กูยิงรีบก้าวออกไปทันที
“ฉันเป็น!”
“ผมเป็น”
คุณหมอดูพวกเขาแวบเดียว ที่นี่คือโรงพยาบาลรัฐ เนื่องจากส่งมารีบ ก็ไม่ได้ไปสังเกตเรื่องเหล่านั้น
ดังนั้น พวกเขาไม่รู้จักสองคนนี้ เพิ่งทำการผ่าตัดเสร็จ ก็ไม่ทันไปสังเกตฐานะของผู้ป่วยด้วย
เขาพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “การผ่าตัดสำเร็จมาก ผู้ป่วยพ้นภัยแล้ว แต่ช่วงขาและซี่โครงของเขามีหลายที่ที่กระดูกหักโดยที่โดนกระแทกอย่างแรง พวกคุณต้องระวังนิดหนึ่ง ช่วงนี้ให้เขาอย่าขยักตัวไปเรื่อย นอนอยู่บนเตียงดีๆ รักษาประมาณครึ่งปีก็สามารถหายได้แล้ว”
แต่ละคนไอได้ฟัง ทันใดนั้นเหมือนกับเป่าปากโล่งอกอย่างนั้น วางใจลงมาทันที
“ขอบคุณคุณหมอนะ”
“ขอบใจคุณหมอมาก”
คุณหมอโบกมือและพูดว่า: “ตอนนี้เขายังไม่ตื่นขึ้นมา เดี๋ยวส่งไปที่ห้องผู้ป่วยพวกคุณก็สามารถไปเยี่ยมได้แล้ว ส่วนเรื่องข้างหลังพยาบาลจะบอกให้พวกคุณ”
ทุกคนได้ยินต่างพยักหน้าทันที
ผ่านไปไม่นาน ก็เห็นพยาบาลผลักเตียงผู้ป่วยออกมาเตียงหนึ่งจริงๆ
เฟิงสิงลังยังคงอยู่ในอาการโคม่าอยู่ ขณะนี้สีหน้าเผยความขาวซีด เฟิงยี่และตู๋กูยิงเห็นแล้วใจหนึ่งดวงบิดแน่นขึ้นมาทันที
ส่วนซูหว่านที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา พอเธอเห็นผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย จู่ๆ กลับอึ้งอยู่ตรงนั้น
ผู้ชายคนนั้น เมื่อในอดีตที่เธอเคยอ่อนเยาว์ ครอบครองวัยหนุ่มสาวทั้งหมดของเธอ
เธอชอบเขา ชื่นชมเขา เห็นว่าเขาเป็นจุดมุ่งหมายของการไขว่คว้าทั้งชีวิต
ดังนั้นตอนนั้นในใจเธอนอกจากเขาแล้ว เหมือนคิดอะไรอย่างอื่นไม่ได้อีก ไม่ทันสนใจสิ่งอื่นแล้ว
แต่ความจริงคือเพราะว่าตอนนั้นเธอคิดว่าเขาก็แค่คนเดียว คนคนหนึ่งที่มีแค่ตัวคนเดียว
ไม่รู้แม้แต่สักนิดเลยว่าเขากับพี่สาวของตัวเอง กลับเป็นความสัมพันธ์แบบแฟนกัน
ถ้าเธอรู้…
เธอคิดว่า เธอจะไม่มีทางทำแบบนั้นอีก
คืนที่วุ่นวายวันนั้น ความจริงเธอเองก็ไม่ชัดเจนเหมือนกัน ตกลงเรื่องมันเกิดขึ้นจริงไหม
รู้แค่ว่าวันที่สองพอตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแต่งงานที่พี่สาวควรจะเป็นคนนอนตั้งแต่แรก
ส่วนเขา มองตัวเองด้วยสีหน้าตกใจและแปลกหน้า เหมือนเห็นคนคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อนอย่างนั้น
เธอผิดแล้ว! เธอไม่ควรไปชอบเขาตั้งแต่แรกเลย
และยิ่งไม่ควรเพราะความชอบของตัวเอง ดื่มจนเมาตอนทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาใกล้จะแต่งงานกับพี่สาวของตัวเองแล้ว และยังทำเรื่องเสียหน้า ให้ทุกข์แก่คนอื่นกับตัวเองภายใต้การควบคุมของแอลกอฮอล์อีกด้วย
เรื่องนั้นไม่เพียงแค่ทำร้ายตู๋กูยิงกับเฟิงสิงลัง แต่ก็ทำร้ายตัวเองอีกด้วยไม่ใช่หรือ
หลายปีนี้ เธออยู่ต่างประเทศตัวคนเดียว คิดทบทวนตนเองทุกๆ วัน
ทุกครั้งที่ย้อนกลับไปคิดถึงค่ำคืนนั้น ก็รู้สึกได้แค่เหมือนมีแมลงเป็นพันเป็นหมื่นตัวกัดแทะตัวเองอยู่ ทำให้หัวใจของเธอก็เจ็บปวดจนใกล้จะตายแล้ว
วันนี้ ห่างหายไปแล้วยี่สิบหกปี ผู้ชายคนนี้ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตัวเองอีกครั้ง
แต่ซูหว่านกลับตะลึงมาก พบว่าตัวเองเหมือนจะไม่มีความรักที่เร่าร้อนต่อเขาอย่างตอนนั้นแล้ว
ความรักอันเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟที่ทำให้คนอยากจะคอยเดินตามหลังโดยที่บุกไปข้างหน้าโดยไม่ห่วงความปลอดภัยของตนเองนั้น ตอนนี้กลับดูเหมือนเหลือแค่ตลกอย่างเดียว
ซูหว่านยืนอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกสับสนวุ่นวัยมาก
ส่วนคนอื่นๆ กลับไม่ได้สังเกตการเปลี่ยนแปลงอารมณ์ของเธอเลยแม้แต่น้อย
เฟิงสิงลังสามารถออกมาอย่างปลอดภัยได้ ทุกคนต่างเป่าปากโล่งอกตาม
ขณะนี้ ก็ต่างเดินไปที่ห้องผู้ป่วยพร้อมกับเตียงผู้ป่วยด้วย
เตียงผู้ป่วยถูกจัดเตรียมตรงโซนซูเปอร์วีไอพี
ก่อนหน้านี้คนเหล่านั้นยังไม่รู้ฐานะของเฟิงสิงลัง แต่ตอนที่ดำเนินการเข้าพักรักษาในโรงพยาบาล ข้อมูลส่วนบุคคลเหล่านี้ก็จะรู้ตามโดยอัตโนมัติแล้ว
รู้แล้วว่าเขาคือท่านประธานของเฟิงซื่อกรุ๊ป ทุกคนไม่กล้าเพิกเฉยแน่นอนอยู่แล้ว
ไม่นานก็ถึงห้องผู้ป่วยฝั่งนั้นแล้ว
เฟิงสิงลังถูกจัดไว้บนเตียง เฟิงยี่กับตู๋กูยิงต่างเฝ้าอยู่ในห้องผู้ป่วย
ซูหว่านเห็นแล้วรู้สึกว่าในเมื่อเขาตื่นขึ้นมาแล้ว ตนเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว
ส่วนเรื่องที่อยากจะคุยกับตู๋กูยิง วันนี้กลางวันอยู่ในร้านน้ำชาพูดคุยได้เยอะมากพอแล้ว
ส่วนที่เหลือก็ต้องปล่อยให้พวกเขาไปเข้าใจเอง
ระหว่างคนกับคนก็เป็นแบบนี้แหละ บางเรื่องไม่จำเป็นต้องพูดมากเกินไป
จำเป็นพูดนิดเดียว ส่วนอย่างอื่นล้วนพึ่งวาสนาบุญสัมพันธ์
ถ้าพวกเขาไม่เชื่อใจตัวเองเลยจริงๆ ไม่ยอมให้โอกาสเธอแม้แต่นิดเดียวเลย อย่างนั้นเธอก็ไม่มีทางอื่นแล้วเหมือนกัน
พอคิดแบบนี้ ซูหว่านก็บอกกล่าวให้กับเฟิงยี่เล็กน้อย
“เสี่ยวยี่ในเมื่อคุณพ่อของคุณตื่นมาแล้ว อย่างนั้นฉันก็วางใจแล้ว ฉันยังมีธุระอยู่ขอไปก่อนแล้วนะ”
ถึงแม้เฟิงยี่ไม่รู้ระหว่างซูหว่านกับคุณแม่ตัวเองตกลงเป็นยังไงกัน แต่ก็ดูออกได้ว่าคุณแม่ไม่ได้อยากให้เธออยู่ที่นี่เลย
ดังนั้น เมื่อซูหว่านบอกเขาแบบนี้ เขาก็พยักหน้าให้
“ได้ ต้องการให้ผมสั่งคนส่งคุณไหม”
ซูหว่านส่ายหัว
“ไม่ต้องแล้ว ฉันขับรถมาเองอยู่”
เฟิงยี่เห็นแล้วจึงไม่ได้พยายามต่อ
หลังจากรอเธอจากไป เฟิงยี่ถึงเดินกลับมา มองดูคุณพ่อที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยอย่างตั้งใจพร้อมกับถอนหายใจ
“ตอนนี้คุณพ่อปลอดภัยแล้ว โทรหาพี่ชายหรือยัง”
ตู๋กูยิงตะลึง พึ่งมานึกขึ้นได้ว่าลืมเรื่องนี้ไปเลย
ดังนั้นก็รีบให้เฟิงยี่โทรหาเฟิงเหยี่ยนรายงานความปลอดภัย
หลังจากเฟิงเหยี่ยนได้รับสาย ก็พูดได้ว่าคือเป่าปากโล่งอกแล้ว
ยังดีที่คุณพ่อปลอดภัยแล้ว และเขาก็ควบคุมบริษัททางนี้ได้แล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องรีบมาเวลานี้ ดังนั้นจึงนัดหมายกับเฟิงยี่ว่าเขาค่อยมาตอนเลิกงาน
