ในตอนแรก เฟิงสิงลังยังคงลังเล เมื่อเขาต้องตัดสินใจกับสิ่งนี้
สาเหตุที่ลังเลตัดสินใจไม่ได้ ก็เพราะคนขับรถคนนั้น
คนขับรถคนนั้นอยู่กับเขามาหลายปี และทำงานได้ดีมาโดยตลอด เขาไม่ต้องการให้คนขับรถเสียสละชีวิตเปล่า ๆ เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น ไม่มีการตัดสินใจที่ยุติธรรมได้เลย
แต่หลังจากนั้น เขาก็คิดได้
สำหรับการตัดสินใจที่ยุติธรรมนั้น ถึงแม้ว่าจะยุติธรรมแล้ว พอคนตายจากไปก็มองไม่เห็นอยู่ดี
สิ่งที่สำคัญคือ ช่วยเขาดูแลครอบครัวของเขา และอย่าปล่อยให้ครอบครัวของเขาได้รับอันตรายใด ๆ ทั้งสิ้น
สำหรับเวินเหวินจวิน ทางนี้ ณ ตอนนี้ตระกูลเฟิงทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ไม่ช้าก็เร็วแค้นนี้ต้องได้รับการแก้แค้นแน่นอน
พอนึกถึงจุดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีแววตาที่มีท่าทีเคร่งขรึม
แต่นั่นเป็นเพียงครู่เดียวเท่านั้น และไม่นานก็หายไป
ตามด้วย มีท่าทีที่อ่อนโยนเหมือนเดิม
เขามองเฟิงเหยี่ยนที่อยู่ข้างๆ และกล่าว: “ตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว มาเล่นหมากรุกกับพ่อเถอะ”
ทักษะหมากรุกของเฟิงเหยี่ยนนั้นเขาสอนด้วยเองกับมือ ตอนนี้ก็ได้แซงหน้าเขาไปแล้ว
แต่เฟิงสิงลังและสไตล์การเล่นหมากรุกของเขาแตกต่างกับเขาอย่างสิ้นเชิง เฟิงเหยี่ยนจะเป็นฝ่ายบุกมากกว่า แต่เฟิงสิงลังจะป้องกันได้ดีกว่า
ฉะนั้น พอทั้งสองได้จดจ่อกับการเล่นอย่างจริงจังแล้ว ก็แบ่งไม่ออกแพ้ชนะด้วยซ้ำไป
เฟิงเหยี่ยนเห็นเขากระฉับกระเฉง ก็ไม่ได้ปฏิเสธ พยักหน้าตอบตกลง
นำกระดานหมากรุกและตัวหมากรุกออกจากตู้ข้างๆ แล้วทั้งสองคนก็นั่งลง และได้เล่นหมากรุก
ใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ในการจบเกมหมากรุกนี้
ตอนจบคือเฟิงเหยี่ยนชนะ
เฟิงสิงลังมองดูกระดานหมากรุกที่ไม่เหลือเม็ดหมากรุกของตัวเองเลยสักนิด จึงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
“คนเราต้องการยอมรับว่าแก่แล้วจริงๆ ตอนนี้พ่อเอาชนะลูกไม่ได้แล้วละ”
เฟิงเหยี่ยนหัวเราะและพูดว่า : “พ่อควรจะดีใจนะ นี่เพราะพ่อสอนมาอย่างดีต่างหาก”
พอได้ยินคำนี้ เฟิงสิงลังยิ้มตาหยี พยักหน้า “ใช่ แม้ว่าคลื่นหลังของแม่น้ำแยงซีจะผลักคลื่นหน้า ถ้าไม่มีคลื่นหน้าเช่นนี้ คลื่นหลังจะไม่สามารถผลักขึ้นได้ใช่ไหมล่ะ？”
เฟิงเหยี่ยนพยักหน้าตาม
“ใช่ๆๆ พ่อพูดถูกหมด”
ขณะที่เขาพูดนั้นก็ได้มองดูเวลา และพูดว่า : “ใกล้หมดเวลาแล้ว ไปกันเถอะ”
เฟิงสิงลังถึงจะหุบยิ้ม และให้เขาเข็นตัวเองเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น
และเวลานี้ เวินเหวินจวิน ยังคงนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง อันที่จริงในใจเขาก็มีคำตอบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
แต่สุดท้ายก็ยังไม่พอใจเล็กน้อย
ฉะนั้น เมื่อเห็นเฟิงสิงลัง ประโยคแรกของเขาไม่ใช่เห็นด้วยกับคำขอของเขา แต่กลับถามว่า: “คุณสงสัยฉันเรื่องนี้ได้ยังไง？ เพียงเพราะฉันชอบ หว่านหว่าน”
เฟิงสิงลังคาดไม่ถึงว่าผ่านไปตั้งหลายชั่วโมงแล้ว เขาก็ยังคงคิดไม่ได้
ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงพูดเรื่องจริงที่เห็นเขาตั้งแต่แรกในวันนั้นออกมา
เวินเหวินจวิน ไม่คาดคิด ว่าจะเป็นแบบนี้
มันเป็นเพียงความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้เรือพลิกคว่ำในรางน้ำ
เขาหัวเราะอย่างขมขื่นราวกับดูถูกตัวเอง และพูดว่า “โอเค ผมยอมรับว่าผมทำอย่างนั้น”
ขณะที่เขาพูด ก็เงยหน้าขึ้น จ้องมองเฟิงสิงลังอย่างโกรธเคืองด้วยสายตาที่เหมือนไฟคบเพลิง
“แต่รู้ไหมว่าทำไมผมถึงทำอย่างนี้”
เฟิงสิงลังขมวดคิ้ว พยักหน้า แล้วมีสีหน้าที่ตั้งใจฟังด้วยความเคารพนับถือ
“เพราะคุณมันเจ้าเล่ห์เกินไป!”
บนใบหน้าของเวินเหวินจวินนั้น จู่ๆก็แสดงท่าทางชั่วร้ายออกมา
เขามองไปที่เฟิงสิงลังและเยาะเย้ย “ภายนอกแสร้งทำเป็นว่าสุภาพเรียบร้อย แต่ในความเป็นจริงเป็นคนเห็นแก่ตัวมากที่สุด ในตอนนั้นที่คุณทิ้งหว่านหว่าน แล้วไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ความเป็นจริงแล้วคุณก็แค่เห็นว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของ ตระกูลตู๋กู แต่หว่านหว่าน เป็นแค่ลูกบุญธรรมไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ทำไมคุณต้องไปยุ่งกับเธอด้วย? คุณทำให้เธอตกหลุมรักคุณ ปล่อยให้เธอทำผิดหรือกระทั่งทำลายชีวิตเธอ?”
“คุณรู้มั้ยว่าหลายปีนี้เธอใช้ชีวิตยากมากแค่ไหน? กับการร้องไห้เสียใจทั้งวันทั้งคืน คุณรู้มั้ยว่าเพื่อจะชดใช้แล้ว เธอทำเพื่อภรรยาของคุณแล้วได้นำแผ่นจารึกอายุยืนตั้งในวัดเช่นกัน เพื่อชดเชยความผิดพลาดที่เกิดขึ้นตั้งแต่แรก?”
“เรื่องทั้งหมดนี้เกิดเพราะคุณทั้งนั้น ฉะนั้น เพียงแค่คุณตายจากไป บางทีเรื่องทั้งนี้อาจจะหายไปก็ได้”
“เธอก็ไม่ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดทุกวัน และไม่ต้องเห็นคุณกับผู้หญิงคนนั้นมีความรักต่อกัน แต่ตัวเองกลับมานั่งเสียใจอย่างนี้”
“เฟิงสิงลัง คุณแสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษ แต่ที่จริงแล้ว คุณเป็นคนแย่มากๆคนหนึ่ง ที่ปากไม่ตรงกับใจ! ความรักที่ลึกซึ้งของหว่านหว่านที่มีต่อคุณนั้นไร้ประโยชน์สิ้นดี !”
เฟิงสิงลังกับเฟิงเหยี่ยนฟังเขาพูดจบ อึ้งอยู่ที่เดิมอยู่สักครู่
คาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะพูดคำพวกนี้ออกมา
เห็นแต่ เวินเหวินจวินในขณะนี้ เขาสูญเสียความสง่างามเรียบร้อยของวันปกติไปอย่างสิ้นเชิง
นั่งอยู่ที่นั่นแล้วทั้งตัวถูกมัดด้วยเชือก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าบนร่างกายหรือสีหน้าของเขา ก็ดูเหมือนคนจรจัดที่ใกล้จะบ้า
เฟิงสิงลังเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจ
“ผมไม่รู้…ว่าพวกคุณคิดอย่างนั้น”
เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย และฟังดูไม่ค่อยมีความสุขนัก
เฟิงเหยี่ยนขมวดคิ้ว
เขาไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น
บางส่วน ก็เพียงแค่ได้ยินเรื่องเล่ามาเอง
ฉะนั้น ณ เวลานี้ เขาก็พูดอะไรไม่ได้
เห็นแต่เฟิงสิงลังเงียบไปสักครู่ แล้วพูดว่า “ตอนนั้น ผมนึกไม่ถึงจริงๆว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้ไปได้ ถ้าผมรู้ตั้งแต่แรก ในตอนนั้นผมก็จะไม่เข้าใกล้เธอเลย ก็จะไม่เป็นเพราะสงสารเธอ เลย……”
เฟิงเหยี่ยนฟังแล้วแปลกๆ หัวใจสั่นสะท้านไปสักครู่
“พ่อ พ่อคงจะไม่ทำอะไร น้าซูนะ……”
เฟิงสิงลังเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปที่เขา “คิดอะไรอยู่? พ่อมองเธอในฐานะเด็กผู้หญิงในตอนแรก มันน่าสงสารมาก แม้ว่าเลี้ยงดูที่ตระกูลตู๋กู ก็ถือว่ามีครอบครัวของเธอเอง แต่เธอก็หยิ่งยโส ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีและไวต่อความรู้สึกมาก ในหลายครั้งที่ชอบคิดไปเองดังนั้นพ่อจึงชี้แจงเธอสองสามคำ”
“ในเวลานั้น พ่อกับแม่ของลูกรู้จักอยู่แล้ว พ่อรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวของแม่เอง จึงได้ไปดูแลเธอ”
“ตอนนั้นแม่ของลูกบังเอิญไปเรียนต่างประเทศ พ่อคิดว่าพี่น้องของแม่ลูกนั้นมีไม่เยอะ ช่วงนั้นพ่อทำงานเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนของพวกเขาพอดี เธอเป็นนักเรียนของพ่อด้วย พ่อเลยรู้สึกมันก็สมเหตุสมผลอยู่ เลยไม่ได้จะตีห่างจากเธอเลย”
“หลังจากนั้น ก็เพราะพ่อไม่รู้ว่าเธอรู้สึกดีกับพ่อ แต่ตอนนั้นมันสายไปแล้ว เธอไม่เคยพูดออกมาโดยตรง พ่อก็เป็นผู้ชายคนหนึ่ง จะให้วิ่งไปบอกว่า สาวน้อยอย่ามาชอบผมนะ ผมไม่ได้ชอบคุณเลย ผมมีแฟนแล้ว อย่างนี้ก็ไม่ได้ ”
“ถ้าทำแบบนั้นก็จะยิ่งทำร้ายความรู้สึก จะทำให้เธอเสียหน้าไม่ใช่หรือ？ตอนนั้นพ่อไม่เคยพูดมาโดยตลอด คิดว่าจะมีทางออกที่ดีให้กับทุกคนโดยไม่เจ็บตัวใดๆทั้งนั้น”
“ทุกคนก็รู้ดี ว่าเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง เมื่อแม่ของลูกกลับมาที่ประเทศแล้ว เราตัดสินใจจัดงานแต่ง ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าแม่ของลูกเป็นแฟนของพ่อ”
“เธอในตอนนั้นคือไม่ยอมรับอะไรเลย แต่พ่อก็ได้บอกกับเธอโดยตรงแล้ว ว่าความรู้สึกของพ่อที่มีต่อเธอเป็นเหมือนกับความรู้สึกของพี่คนหนึ่งที่มีต่อน้องคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่มีความรู้สึกที่เกินเลยกว่านั้น”
