เฉียวฉีลังเลสักพัก จึงอธิบายว่า: “วันนี้ฉันไปนอกเมืองมา”
ถังชีชีได้ยิน ทันใดนั้นตะลึง
ไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่ “เธอไปทำอะไรนอกเมือง”
เฉียวฉีไม่อยากให้เธอรู้เรื่องพวกนั้นของตัวเอง เพราะฉะนั้นไม่ได้บอกเรื่องจริงให้เธอ
จึงพูดมั่วๆ ว่า: “ไปทำธุระนิดหน่อย”
ไม่นานก็เปลี่ยนเรื่องคุยแล้ว “ใช่แล้ว ถ้ากี่วันนี้เธอไม่มีเรื่องอะไร ก็อยู่บ้านอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ พรุ่งนี้ฉันอยากไปซื้อเสื้อผ้าสักสองชุด ติดเงินกับเธอไว้ก่อนนะ เดี๋ยวอีกสองวันฉันคืนให้เธอ”
ถังชีชีพยักหน้า “ฉันลางานตั้งแต่แรกอยู่แล้ว วางแผนไว้ว่าจะอยู่กับเธอสองวัน ส่วนเรื่องเงินยังไม่ต้องพูดถึงหรอกน่า เธอใช้ไปก่อน เรื่องข้างหลังค่อยไปคุยกันทีหลัง”
เธอรู้เหมือนกันว่าบนตัวเฉียวฉีตอนนี้ไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะนำเรื่องเหล่านั้นขึ้นมาพูดอยู่แล้ว
เฉียวฉีรู้ว่าในใจเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เวลานี้อธิบายมากเกินไปก็ไร้ประโยชน์ ดังนั้นจึงได้แต่ให้เรื่องมันผ่านไปไม่ไปพูดถึง
ในคืนนั้น ก็ผ่านไปแบบนี้อย่างสงบแล้ว
รูมเมทสองคนของถังชีชีเพิ่งกลับมาตอนเช้าของวันที่สอง
สองคนดื่มจนเมาเละเทะ อ้วกออกมาเต็มพื้น
เธอสองคนต่างจากถังชีชี ทั้งสองยอมอยู่กับแขก ได้ทิปยิ่งเยอะ แต่แน่นอนก็ต้องเหนื่อยยิ่งกว่า
การถูกลวนลามก็ไม่จำเป็นพูดถึงแล้ว แค่ดื่มเหล้าอย่างเดียว ก็สามารถดื่มจนเลือดออกในทางเดินอาหารได้
ถังชีชีรีบตื่นขึ้นมาไปดูแลพวกเธอ ช่วยเก็บสิ่งสกปรกที่อ้วกออกมาให้พวกเธอ และช่วยล้างตัวให้พวกเธอ พยุงพวกเธอไปนอนอะไรต่างๆ
เฉียวฉีก็ถูกเสียงเหล่านั้นทำจนตื่นอย่างแน่นอน แต่กลับไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือ
อันที่จริงเธอไม่ค่อยชอบสัมผัสคนที่ไม่ค่อยคุ้นเคยอย่างใกล้ชิด ถึงแม้ภายนอกดูใจดี ความจริงแล้วในใจเย็นมาก
ดังนั้น เธอก็แค่ยืนอยู่ข้างๆ มองเงียบๆ สักพัก เพราะแบบนี้ในใจกลับได้พิจารณาสถานที่ทำงานของถังชีชี คิดว่าอนาคตจะไม่ให้เธอทำงานในที่แบบนั้นอีกต่อไปแล้วเด็ดขาด
คิดอยู่แบบนี้ เธอก็กลับเข้าไปในห้อง หวีผมล้างหน้านิดหน่อย จากนั้นก็ออกไปกับถังชีชีแล้ว
สองคนไปซื้ออาหารเช้าทานก่อน จากนั้นก็ไปช็อปปิ้งที่ห้าง
จากระดับการบริโภคของถังชีชี ห้างที่ไปก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นพวกห้างสรรพสินค้าชั้นดีแน่นอนอยู่แล้ว
ของในนั้นไม่เข้าตาเฉียวฉีอยู่แล้ว แต่เธอไม่ยอมให้ถังชีชีผิดหวัง จึงยังเลือกสองสามตัว ถือเป็นเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยน จากนั้นพอถึงเวลาตอนบ่าย เธอก็ให้ถังชีชีกลับไปก่อน ส่วนตัวเองไปที่สถานที่ของกลุ่มหงส์แดงในเมื่อก่อน
สถานที่ในเมื่อก่อนของกลุ่มหงส์แดงอยู่ตรงนี้ กลายเป็นซากปรักหักพังแล้ว
คนในองค์กรไม่อยู่แล้ว ที่ก็ถูกขายออกไปแล้ว
เธอไม่ได้เข้ามาอยู่ใกล้ แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ ดูสนามฝึกซ้อมของตัวเองในเมื่อก่อน ตอนนี้กลายเป็นสนามฟุตบอลที่คนอื่นใช้สร้างโรงเรียนแล้ว
จริงๆ แล้วพอตอนนี้มาดูก็รู้สึกดีเหมือนกัน
ความมืดมนอันมืดฟ้ามัวดินเหล่านั้น ตอนนี้กลายเป็นความอ่อนเยาว์และพลังบวกอันสดใสคิดบวกแล้ว ดั่งแสงแดดสาดไปที่กิ่งไม้ทุกๆ กิ่ง ทุกๆ คนสามารถสัมผัสแสงอันอบอุ่นได้
แต่คนที่ตายไปแล้วเหล่านั้นล่ะ
พวกเขาถูกฝังไว้ใต้ดินอันมืดมน จะรู้สึกหนาวบ้างไหมหนอ
เฉียวฉีหันหลังกลับ เดินกลับไปทีละก้าวๆ ทุกครั้งที่เดินได้หนึ่งก้าว ก็รู้สึกใต้ขาหนักมาก
เธอคิดในใจ สุดท้ายตัวเองยังคงไม่ได้เป็นอย่างที่ตัวเองพูด ทำถึงก้าวนั้น
เธอคิดว่าเธอไม่มีทางลืมฝูงเพื่อนเหล่านั้นที่แลเห็นเสมือนชีวิตตลอดไป เพราะฉะนั้นจึงเกลียดเข้าไส้แบบนั้น เมื่อเผชิญหน้ากับความเย็นชาไร้ความรู้สึกของกู้ซือเฉียน
เธอเดินไปถึงริมทะเลไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ทะเลแห่งนี้ไม่มีหาดทราย ข้างๆ เป็นราวโอบล้อมไว้ ใต้ราวก็คือพืดหินสีดำ ตะปุ่มตะป่ำซ้อนกันตั้งอยู่ตรงนั้น คล้ายหัวใจสีดำอันแข็งทื่อเป็นเม็ดๆ
เธอก้มตัวเล็กน้อย ปล่อยร่างกายพิงอยู่บนราว
มองทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล แอบสาบานในใจ
เธอจะต้องเอาสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไปเหล่านั้นเอากลับคืนมาทั้งหมดให้ได้!
—
สามวันถัดไป ข่าวของกู้ซือเฉียนมาแล้ว
เขาตกลงร่วมมือด้วยกัน
ผลลัพธ์นี้อยู่ในการคาดการณ์ของเฉียวฉีมาตลอด
หลังจากที่ได้รับข่าว รถที่กู้ซือเฉียนสั่งมารับเธอก็มาถึงด้านล่างหอของถังชีชีในวันเดียวกัน
อยู่ต่อหน้าสายตาอันตกใจและสงสัยของถังชีชี เฉียวฉีไม่ได้อธิบายให้เธอมาก แค่ตบไหล่ของเธออย่างปลอบโยน ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง ถ้าตนเองว่างก็จะโทรหาเธอ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรก็โทรมาหาตนเองได้ จากนั้นก็จากไปแล้ว
ถึงแม้ในใจถังชีชียังคงกังวลมากก็ตาม แต่ก็รู้อยู่ ตัวเองไม่สามารถเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเฉียวฉีได้
ตัวเองไม่มีสิทธิ์แบบนั้น และไม่มีความสามารถแบบนั้นเช่นกัน
ดังนั้น เมื่อดูด้านหลังที่จากไปของเธอ เธอได้แต่กัดริมฝีปากแรงๆ กดความกังวลภายใต้หัวใจนั้นลงไป
เฉียวฉีขึ้นไปนั่งบนรถ มาถึงปราสาทกับรถตลอดทาง
ขณะนี้ กู้ซือเฉียนกำลังอยู่ในปราสาท รอคอยการมาของเธอ
รถยนต์ขับเข้าไปคฤหาสน์อันกว้างใหญ่ ประตูเหล็กฉลุลายดอกสีดำดั่งปากของยักษ์ใหญ่ตัวหนึ่ง อ้าออกเสียงดังสนั่น ให้รถค่อยๆ ขับเข้าไป
ข้างในเป็นน้ำพุกับสวนดอกไม้ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง เดินเข้าไปข้างในอีก จึงเป็นตึกหลักที่กู้ซือเฉียนอาศัยอยู่
รถยนต์จอดลงมาที่หน้าประตูตึกหลัก
มีคนขับลงมาเปิดประตูรถให้เธออยู่แล้ว เฉียวฉีลงจากรถ เงยหน้ามองตึกอันมโหฬารแห่งนี้ ดวงตาอันแอบแคบและยาวหรี่ตาลงเล็กน้อย มุมปากมีรอยยิ้มบางๆ
สี่ปีผ่านไป ในที่สุดเธอก็ได้กลับมาอีกแล้ว!สี่ปีที่แล้ว เรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นที่นี่ โผล่ขึ้นมาตรงหน้าอย่างกับภาพฉากภาพยนตร์ทีละเรื่องๆ
ทุกๆ ความเจ็บใจ ความรักและความเกลียดอันมีความรู้สึกลึกซึ้งที่ไม่มีวันลืม ก็เหมือนกับถูกไหลเซาะลงมาตามกระแสน้ำแรงแห่งกาลเวลา ณ เวลานี้เหลือแค่ความเคียดแค้นและความเกลียดชังอันแกะสลักเข้ากระดูกดำ
เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน
สงสัยลุงโอรู้ว่าเธอจะมา เฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูตั้งแต่เช้า
เห็นเธอ รอยยิ้มอันเหมาะสมกับพ่อบ้านที่เป็นลักษณะเด่นของเขาคนเดียวนั้นห้อยอยู่บนหน้า พูดว่า: “คุณเฉียว ไม่เจอกันตั้งนาน คุณมาแล้ว”
เฉียวฉีรู้จักลุงโออยู่แล้ว
ตอนนั้นที่เธอกับกู้ซือเฉียนยังอยู่ที่ท่านผู้อำนวยการตรงนั้นอยู่ ลุงโอก็จะมาเยี่ยมดูกู้ซือเฉียนบ่อยๆ สำหรับเฉียวฉีที่อาศัยอยู่ตรงนั้นด้วยกัน ก็มักจะดูแลใส่ใจเยอะหน่อยอยู่แล้ว
อย่างเช่นถ้ามีอะไรที่มันอร่อยหรือสนุก ก็จะเตรียมให้เธอชุดหนึ่ง ดังนั้น สองคนไม่เพียงแค่รู้จักเอง ยังคุ้นเคยมากด้วยซ้ำ
เฉียวฉีมองเขา พยักหน้าเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม สำหรับลุงโอแล้วเธอยังคงเคารพอยู่
“ลุงโอ ไม่เจอกันนานเลยนะ”
บนหน้าลุงโอมีรอยยิ้มอันเมตตาห้อยอยู่ ผลักประตูให้เธอออก พูดว่า: “เข้าไปเถอะ คุณชายอยู่ข้างในรอคุณอยู่”
เฉียวฉีพยักหน้า ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้างใน
แต่ทว่า เพิ่งเข้ามาในบ้าน ก็ได้ยินเสียงหัวเราะอ่อนโยนของผู้หญิงเป็นช่วงๆ
แสงในบ้านค่อนข้างมืด เทียบกับแสงแดดเจิดจ้าของข้างนอกแล้ว ภายในห้องรับแขกอันกว้างขวาง มีโคมไฟตั้งพื้นที่เปิดไว้แค่ไม่กี่ดวงเอง
เธอหรี่ตาลงเล็กน้อย ฝีเท้าหยุดตรงหน้าประตูที่ห่างจากห้องไม่กี่ก้าว รอตาเคยชินกับแสงข้างในแล้ว
เพิ่งมองเห็นได้ชัดเจน ขณะนี้บนโซฟาหนังแท้ในห้องรับแขก ผู้ชายคนนั้นกำลังนั่งอยู่อย่างสะดุดตา
แต่ว่า ในห้องรับแขกไม่เพียงมีแค่เขาคนเดียวเอง
