ในห้องรับแขกตึกหลัก
กู้ซือเฉียนเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รออยู่ตรงนั้น
วันนี้เขาใส่ชุดลำลองสีขาวชุดหนึ่งอย่างเห็นได้ยาก ถอดเคร่งเคลิ้มของปกติออก ทั้งคนดูสดใสและหล่อ ทำให้คนมีความรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปที่ช่วงเวลาสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
ข้างๆ เขา ผู้ชายเอ้อระเหยลอยชายกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น ตัวเอียงๆ พิงอยู่บนโซฟา ในมือถือองุ่นพวงหนึ่งกินเป็นเม็ดๆ
“ฉันว่านะพี่สามกู้ ทำไมคราวนี้แกเปลี่ยนนิสัยแล้ว ไหนบอกว่าไม่เคยรอผู้หญิง วันนี้เป็นคนสวยคนไหนที่ต้องเชิญคุณมารอเธอที่นี่หรา”
สงสัยมาตั้งแต่เช้าแล้ว ฉะนั้นเขานั่งอยู่ตรงนี้ได้สักพักแล้ว
กู้ซือเฉียนอ่านข่าวในไอแพดไปด้วย เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเขาไปด้วย
สีหน้าเย็นชาดั่งน้ำแข็งที่ไม่ละลายมาหมื่นปีแล้ว
“รอไม่ไหวแกก็ไปก่อน”
หลินซงเปลี่ยนสีหน้าทันที รีบบอกว่า: “เฮ้ย อย่าคิดมากสิ ฉันก็แค่พูดเล่นๆ น่า อย่าคิดจริงจัง”
พูดอยู่ ตัวผ่อนคลายลงมา พิงที่บนโซฟาต่อ ยิ้มพูดว่า: “ไหนๆ ฉันนายน้อยช่วงนี้ว่างมาก รอแป๊บเดียวก็ไม่เป็นอะไรหรอก แค่อยากรู้เฉยๆ ไม่รู้ว่าเป็นหญิงสาวคนไหน ถึงให้แกพี่สามกู้อยู่รอตรงนี้ได้”
กู้ซือเฉียนมองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดอีกแล้ว
ไม่นาน เสียงฝีเท้าเบาบางก็ดังมาจากข้างนอก
หลินซงยกคิ้ว กระโดดขึ้นมาจากโซฟาทันที ยิ้มพูดว่า: “ว้าย เจ้าของมาแล้ว”
ประตูใหญ่ของห้องรับแขกเปิดออกมา ร่างสูงผมคนหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามา
วันนี้เฉียวฉีใส่เสื้อลำลองสบายตัวเหมือนกัน เสื้อแจ็กเก็ตสปอร์ตสีเทาอ่อน ภายใต้กางเกงลำลองเป็นขาเรียวยาวคู่หนึ่ง ผมสั้นสะอาดเรียบง่าย ตรงหน้าผากเหลือเส้นผมนิดหน่อย ตาคู่หนึ่งสว่างสดใส ใสบริสุทธิ์ สะอาดแบบอธิบายไม่ถูก
หลินซงเห็นเธอ ชะงักเล็กน้อย
เป็นเพื่อนซี้กับกู้ซือเฉียนที่คบกันมาสิบกว่าปีแล้ว เขารู้จักเฉียวฉีแน่นอนอยู่แล้ว
และก็รู้ความรักความแค้นในอดีตเหล่านั้นของสองคนนี้เหมือนกัน
เรื่องของเขาสองคนในตอนนั้นวุ่นวายจนใหญ่โตมาก ไม่รอดก็ตาย เพื่อนรอบข้างแทบไม่มีใครคนไหนที่ไม่รู้
สุดท้ายแล้ว กู้ซือเฉียนยังทำเอาคนเข้าไปติดคุกอย่างใจดำอำมหิต
ตอนนี้กลับสามารถอาศัยอยู่ร่วมกันในบ้านเดียวกันอย่างจิตสงบเป็นมิตรแล้วเหรอ
นี่คือคืนดีกันแล้ว หรือว่าทำข้อตกลงอะไรหรือเปล่า
หลินซงมองคนนี้ดู เดี๋ยวก็มองคนนั้นดูด้วยสายตาสงสัย ในใจหวาดกลัวไม่หยุด
กู้ซือเฉียนกับเฉียวฉีกลับหน้าใหญ่ใจโตมาก หลังจากที่เฉียวฉีเดินเข้ามา มองหลินซงแวบหนึ่ง ยกคิ้วถามว่า: “แค่เราสามคนเหรอ”
หลินซงสีหน้าแปลกประหลาด
กู้ซือเฉียนใจนิ่งมาก วางไอแพดลงและลุกขึ้นมา สะบัดเสื้อที่ใส่อยู่ พูดด้วยเสียงต่ำ: “ยังมีอีกหนึ่งคน”
เพิ่งพูดจบ เสียงผู้หญิงอ่อนหวานก็ดังมาจากข้างนอกเข้ามา
“โอ๊ย วันนี้อากาศข้างนอกดีจังเลย ซือเฉียน คุณควรออกไปเดินเล่นกับฉันจริงๆ เลย”
คนที่เข้ามาตามเสียง คือหลินเยว่เอ๋อร์ที่ใส่ชุดตัดเย็บชั้นสูงของแชนเนลทั้งตัว
เห็นแต่เธอแต่งหน้างดงามละเอียดอ่อน ตาสว่างฟันขาว ลอนผมหลวมๆ กระจายอยู่บนไหล่อย่างนุ่มนิ่ม ดิ้นเล็กน้อยตามท่าทางการเดิน วิญญาณที่ต่างกัน เห็นแล้วก็รู้สึกใจชื้น
หลินซงเห็นแล้วชะงักอีกครั้ง
ยังไม่ทันกลับมาตอบสนองได้ว่าข้างหน้าเป็นสถานการณ์อะไร ก็ได้ยินเสียงหัวเราะตลกของผู้หญิง
ก็ต้องเป็นเสียงของเฉียวฉีอยู่แล้ว
ผู้หญิงคิ้วตาเย็นชา ท่าทางเหลือบไปมอง มีความเยาะเย้ยและดูหมิ่นอย่างหนึ่ง
หลินเยว่เอ๋อร์ก็ไม่สนใจเธอ หลายวันผ่านมา เธอก็ทำความเข้าใจและซักถามให้ชัดเจนแล้ว รู้ว่าระหว่างเฉียวฉีกับกู้ซือเฉียนเคยมีอดีตช่วงหนึ่งแบบนั้น ก็ซาบซึ้งลึกซึ้งดี
แล้วทำไม
ปัจจุบันคนที่อยู่ข้างๆ กู้ซือเฉียนคือเธอ สุภาษิตพูดถูก ม้าที่ดีไม่หันหลังกลับไปกินหญ้าเก่า
คนอย่างกู้ซือเฉียนแบบนั้น ดูก็รู้เป็นเด็ดขาด
ถ้าสามารถส่งผู้หญิงคนนี้ไปติดคุกได้ ปล่อยเธออยู่ในคุกตั้งสี่ปีไม่ถามหาเลย จะยังมีใจให้เธออีกสักเท่าไหร่
ดังนั้น หลินเยว่เอ๋อร์ไม่กังวลเลย และยังเพราะว่าสืบอดีตของสองคนให้ชัดแจ้งแล้วจนลดความเป็นศัตรูต่อเฉียวฉีลงด้วย
เธอบิดเอว เดินไปข้างๆ กู้ซือเฉียน กอดแขนของเขาไว้ อ้อนว่า: “ซือเฉียน ได้ข่าวว่าวันนี้คุณจะพาฉันไปเล่นกอล์ฟใช่ไหม”
สายตาของกู้ซือเฉียนตกอยู่ตรงแขนที่ผู้หญิงจับเขาไว้แน่นๆ ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างมิอาจสังเกตได้
กลิ่นน้ำหอมฉุนบนตัวผู้หญิงลอยมาที่จมูก ยิ่งกระตุ้นจนทำให้เขาอยากจาม
แต่ในที่สุดเขาก็อดทนไว้ และยังมีการยื่นมือโอบเอวของเธอไว้ พยักหน้าเบาๆ “อืม ก็คุณบอกว่าอยู่ที่นี่จนเบื่อแล้วไม่ใช่เหรอ วันนี้ก็พาคุณออกไปเดินเที่ยว”
หลินเยว่เอ๋อร์ตาสว่างขึ้นมาทันที
ตื่นเต้นจนเกือบจะกระโดดขึ้นมา
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันรีบไปเปลี่ยนเสื้อ”
“เอ๋”
เธอกำลังจะไป ก็ถูกกู้ซือเฉียนดึงหมุนกลับมา
กู้ซือเฉียนมองดูเสื้อผ้าทั้งตัวที่เธอใส่อยู่ตอนนี้ พูดว่า: “ไม่ต้องเปลี่ยนแล้ว ชุดนี้ก็ได้ สวยดี”
วันนี้ที่หลินเยว่เอ๋อร์ใส่คือกระโปรงทรงนางเงือกตัวหนึ่ง ข้างบนเป็นเสื้อเชิ้ตแขนค้างคาวสีขาวตัวหนึ่ง จริงๆ แล้วหุ่นผอมเรียวมาก แต่ความอิ่มอวบตรงหน้าอกกลับอุดจนเสื้อเชิ้ตแน่นมาก ยิ่งเห็นเอวนั้นเหมือนกับบีบเบาด้วยมือเดียวก็ขาดแล้ว
หลินเยว่เอ๋อร์สังเกตเห็นสายตาของเขา หน้าก็แดงขึ้นมาอัตโนมัติ มีความเขินอายอีกด้วย
“จริงเหรอ ถ้าอย่างนั้นฉันก็ใส่ชุดนี้แล้วนะ”
กู้ซือเฉียนพยักหน้าอย่างไม่สนใจไยดี สายตากลับแอบเหลือบไปมองทางเฉียวฉี
กลับเห็นเธอหันหลังไปแล้ว ด้านหลังที่หันหลังให้เขาตั้งตรงและเย็นชา ดั่งต้นสนอันหนักแน่นเล่ห์ปานภูผาต้นหนึ่ง
จู่ๆ ในใจของเขาก็อึดอัดขึ้นมา เหมือนมีลมหายใจคำหนึ่งติดอยู่ตรงนั้นคายออกไม่ได้
เขาส่งเสียงไม่พอใจ แต่ก็ไม่สนใจเธอ หันหลังหยิบเสื้อกันหนาวของตัวเองขึ้นมา จากนั้นก็พาหลินเยว่เอ๋อร์เดินไปข้างนอก
จนถึงชายหญิงคู่หนึ่งเดินออกจากประตูใหญ่ห้องรับแขก หลินซงที่งงงันทั้งหัวเพิ่งตอบสนองได้ มองดูด้านหลังของเขาสองคน จากนั้นก็มองดูเฉียวฉีแวบหนึ่ง
ลองถามดูว่า: “คุณเฉียว เรา…ไปไหม”
บนหน้าเฉียวฉีไม่มีสีหน้าใดๆ แม้กระทั่งประโยคเดียวยังขี้เกียจตอบเขา ก้าวเท้าเดินออกไปแล้ว
หลินซงคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกปฏิเสธ แตะจมูก รู้สึกอับอายเล็กน้อย
แต่เขารู้ดีนิสัยของเฉียวฉีเป็นแบบนี้มาตลอด สี่ปีก่อนก็เย็นชามากอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลังสี่ปีผ่านไปแล้ว
แค่ไม่เข้าใจว่ากู้ซือเฉียนคนนี้กำลังทำอะไรอยู่ ในเมื่อสองคนเลิกกันแล้ว อย่างนั้นเธอก็ควรน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง ตั้งแต่นี้ไปห่างกันสุดขอบฟ้า ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป
แต่เขากลับตั้งใจหาคนมาข้างๆ แบบนี้ยังไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้าเขาสองคนคืนดีกัน หลินซงก็ดีใจที่ได้เห็นเหมือนกัน
แต่ดูสถานการณ์ตอนนี้สิ ความจริงแล้วข้างๆ เขายังมีผู้หญิงอีกคน และยังเป็นผู้หญิงที่ดูก็รู้แล้วว่าไม่มีทางเป็นคนที่เขาชอบแน่นอน นี่กำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย
หลินซงงงจริงๆ
ในที่สุด ก็ทำได้แค่จำใจถอนหายใจ ส่ายหัว เดินออกไปข้างนอกตาม
ข้างนอกมีรถยนต์สองคันจอดไว้อยู่ โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งเล็กซัสสีเทาเข้มคันหนึ่ง
