ลู่จิ่งเซินชะงักไป เงยหน้ามองไปทางเธอ
จากนั้นกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“บางทีน่าจะใช่ ”
ทั้งสองคุยกันอยู่พักหนึ่ง ดูเวลาดึกมากแล้ว จึงกลับไปพักผ่อนในห้อง
และเวลานี้ อีกด้านหนึ่ง
ภายในคฤหาสน์ของหนานมู่หรง
หลินเยว่เอ๋อร์นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง มองดูใบหน้าที่แต่งแต้มสวยงามในกระจก
เธอรู้สึกเองว่าตัวเองสวย แต่ว่าทำไม ไม่ว่าเธอจะทำเช่นไร ก็ไม่มีวันชนะคนของชายหนุ่มคนนั้น ？
แม้จะเสี่ยงอันตราย มาอยู่ข้างกายของชายหนุ่มอีกคนที่นี่เพื่อเขา ในใจของเขาก็มีเพียงผู้หญิงคนนั้นตลอดเวลา
เมื่อคิดถึงผู้หญิงคนนั้น เธอก็อดที่จะเกลียดไม่ได้
เฉียวฉีเอ๋ยเฉียวฉี ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน
ครั้งนี้ หากคุณตายแล้วยังดี แต่หากคุณไม่ตาย………..
แววตาของเธอโหดเหี้ยมขึ้นมาทันที และเวลานี้ จู่ๆ ประตูห้องนอนก็ถูกคนผลักออกจากข้างนอก หนานมู่หรงที่กลิ่นเหล้าเต็มตัวเดินเข้ามา
หลินเยว่เอ๋อร์ตกใจ รีบลุกขึ้น
เธอหันหน้ามา ใบหน้าฝืนยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินเข้าไปหาหนานมู่หรง
“คุณหนาน คุณกลับมาแล้วหรือ ”
หนานมู่หรงมองดูเธอ เพราะว่าดื่มเหล้ามากไป เวลานี้แม้ว่ายังมีสัมปชัญญะอยู่ แต่ไม่ค่อยได้สติแล้ว
เขามองดูผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้ทีละเล็กละน้อย ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นราวกับกระแสน้ำที่ไหลผ่านกาลเวลา พริบตาเดียวก็มาถึงตรงหน้าเขา
เขายื่นมือไป ลูบใบหน้าเธอ แล้วเรียกชื่อขึ้นมาอย่างคลั่งไคล้
“อะหลัน………..”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์แข็งทื่อ
ช่วงเวลานี้ เธออยู่ข้างกายหนานมู่หรง คนทั้งหมดล้วนคิดว่าเธอได้รับความโปรดปราน ไม่ว่าอย่างไร หนานมู่หรงดีกับเธอมาก ไม่เพียงแต่พาเธอไปด้วยทุกที่ ยิ่งรับปากว่าจะมอบตำแหน่งให้เธอ และจดทะเบียนสมรสกับเธอแล้ว
นี่เป็นความใฝ่ฝันของผู้หญิงมากมาย แต่ก็ไม่อาจจะได้
แต่ว่ามีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่า ทุกครั้งเวลากลางคืนที่เขากลับมา ตอนที่มองดูตัวเองอย่างนี้ เรียกชื่อของผู้หญิงอีกคน
ดังนั้น ความโปรดปรานที่น่าอิจฉาในสายตาของคนนอกนั้น จึงไม่ได้มอบให้เธอ
แต่ให้ผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาคนนั้น ส่วนตัวเอง เป็นเพียงตัวแทนของคนอื่นเท่านั้น
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ในใจของเธอก็อดที่จะหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้
หนานมู่หรงไม่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของเธอ ยังคงพูดตามใจตัวเอง
“อะหลัน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม？ คุณจะไม่มีวันจากผมไปอีกแล้วใช่ไหม？อะหลัน…………..”
หลินเยว่เอ๋อร์จับมือเขาไว้ ประคองเขาไปบนเตียง แล้วกระซิบเสียงเบาว่า“ใช่แล้ว ฉันกลับมาแล้ว จะไม่จากคุณไปอีกแล้ว คุณหนาน ฉันไปเอาผ้าชุบน้ำร้อนมาเช็ดหน้าให้คุณก่อนดีไหม？”
พูดพลาง กำลังจะหันหลังเดินไปที่ห้องน้ำ
แต่พอจะลุกขึ้น ก็ถูกหนานมู่หรงคว้าไว้
เขามองเธอด้วยสายตางัวเงีย แล้วพึมพำว่า“อย่าไป อะหลัน อย่าจากผมไป ”
หลินเยว่เอ๋อร์อึ้งไป
ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก แต่ก็ยังอดทน กล่าวเสียงอ่อนโยนว่า“ฉันไม่ไป คุณหนาน คุณคลายมือก่อนดีไหม？ เสื้อผ้าบนตัวคุณเลอะไปหมดแล้ว ฉันจะไปเอาตัวใหม่มาให้คุณเปลี่ยน แล้วค่อยล้างหน้า ดีไหม？”
ก็ไม่รู้ว่าฟังที่เธอพูดเข้าใจหรือเปล่า ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น สายตางัวเงียนั้นรู้สึกตัวเล็กน้อย
เขาพยักหน้า แล้วกล่าวว่า“โอเค”
หลินเยว่เอ๋อร์จึงลุกขึ้น เข้าไปในห้องอาบน้ำ
ไม่นาน เธอก็นำผ้าขนหนูผืนสะอาดมา แล้วก็เอาเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้เขาด้วย
ช่วยเขาเช็ดหน้า เปลี่ยนเสื้อผ้า ปรนนิบัติให้เขานอนลง
ชายหนุ่มกุมมือเธอไว้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและโปรดปราน แล้วกล่าวว่า“อะหลัน มานอนเป็นเพื่อนผม ”
หลินเยว่เอ๋อร์พยักหน้า พิงขึ้นไป
ย่อมเป็นคืนที่สับสนวุ่นวาย
เวลาผ่านไปทีละเล็กละน้อย ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆหลินเยว่เอ๋อร์ก็รู้สึกตัวขึ้นมา
เธอลืมตาขึ้น รอบกายมืดสนิท ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงมองเห็นสิ่งของรอบๆบ้างเล็กน้อย
เห็นเพียงเตียงที่กว้างใหญ่ในห้องนอนของคฤหาสน์ตระกูลหนาน มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น ไม่รู้ว่าหนานมู่หรงหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่
เธอตกใจ รีบพลิกตัวขึ้นมานั่ง แล้วเดินไปข้างนอก
มีแสงไฟสลัวในห้องหนังสือ
เธอคลำไปในความมืดจนถึงข้างนอกของห้องหนังสือ ผ่านช่องประตูคับแคบ มองเห็นหนานมู่หรงนั่งอยู่ในนั้น มองดูจอใหญ่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม
เห็นเพียงเป็นฉากวิดีโอของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวาดรูปอยู่ ใบหน้าเธออ่อนโยน สวยงาม ตอนที่มองมาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข ถามเขาว่า“พี่หรง ฉันวาดได้เหมือนไหม？”
น้ำเสียงของชายหนุ่มดังขึ้น “เหมือน เหมือนมาก”
หญิงสาวยิ้มอย่างดีใจ แสงแดดเจิดจ้า ส่องไปบนใบหน้าของเธอ เหมือนกับเจ้าหญิงที่น่าอิจในปราสาท
ทันใดนั้น นิ้วมือของหลินเยว่เอ๋อร์แข็งทื่ออยู่ตรงนั้น
เธอมองดูภาพข้างใน รู้สึกหนาวเหน็บไปทั่วหัวใจ
ไม่กล้าออกเสียงใดๆ หันหลังเดินกลับไปในห้องนอน
วันรุ่งขึ้น
กู้ซือเฉียนมาปลุกฉินเยว่แต่เช้ามืด ถามผลการตรวจสอบจากเขา
ฉินเยว่บอกข่าวที่มีในตอนนี้ให้เขา ไม่นาน ก็นำข่าวพวกนี้ไปแบ่งปันให้ลู่เจิ่งเซินกับจิ่งหนิง
คนสามคนของตระกูลหนานที่ปรากฏตัวจุดที่เฉียวฉีหายตัวไปนั้น ตอนนี้หาเจอแล้ว
ตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ่อนพนันใต้ดินแห่งหนึ่งในประเทศF ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมหรือการเฝ้าระวัง
ลู่จิ่งเซินมองดูเอกสารที่ตรวจสอบได้มา ขมวดคิ้วแน่น ดูอย่างไรก็รู้สึกแปลกๆ
เขากล่าวเสียงเคร่งขรึม “พวกคุณทำให้พวกเขารู้ตัวยัง？”
ฉินเยว่ส่ายหน้า “ยัง เมื่อได้ที่ซ่อนตัวของพวกเขา ผมก็รีบกลับมาทันที ทางนั้นแม้จะส่งคนไปจับตาดูแล้ว แต่ผมก็ได้บอกพวกเขาแล้วว่า ไม่มีคำสั่งพวกเขาจะไม่แหวกหญ้าให้งูตื่น ”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า
กู้ซือเฉียนลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า“ผมจะไปประเทศFเดี๋ยวนี้ ”
เมื่อลู่จิ่งเซินได้ยินเช่นนั้น ก็ขวางเขาไว้
เขาถามว่า“ผมคิดว่า คุณจะไปพบหนานมู่หรงก่อนไหม？”
สายตากู้ซือเฉียนหม่นหมอง
ลู่จิ่งเซินอธิบายว่า“พวกเขาเป็นคนของตระกูลหนาน ตอนนี้เรายังไม่แน่ใจ กลุ่มอำนาจลึกลับนั้น ใช่ตระกูลหนานจริงหรือไม่ ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่จำเป็น ทางที่ดีไม่ต้องแตกหักกับพวกเขา คุณไปหาหนานมู่หรงก่อน ทางนั้นผมจะส่งคนไปช่วยคุณค้นหาที่อยู่ของเฉียวฉีเอง ลงมือทั้งสองทาง จะปลอดภัยและมั่งคงเล็กน้อย”
สิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริง ดังนั้น แม้กู้ซือเฉียนยังคงใจร้อนเล็กน้อย แต่ก็ยังรับปาก
ตอนเที่ยงของวันนั้น เขาก็ได้มาถึงคฤหาสน์ของหนานมู่หรง
หนานมู่หรงเห็นเขามา กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า“ว้าว วันนี้ลมอะไรพัดซือเฉียนคุณมาที่นี่ รีบเข้ามานั่ง ”
ที่จริงหนานมู่หรงไม่ใช่สมาชิกคนสำคัญของตระกูลหนาน แต่เป็นเพราะว่าเขาเป็นคนมีไหวพริบ ฉลาดและมีหัวสมอง สองปีมานี้ได้รับความสำคัญจากทางตระกูลหนานมาก
กู้ซือเฉียนเดินเข้าไปอย่างไร้อารมณ์ แล้วกล่าวเสียงเคร่งขรึมว่า“ที่ผมมาในวันนี้ มีเรื่องหนึ่งอยากถามคุณ”
หนานมู่หรงชะงักไปครู่หนึ่ง
สังเกตดูสีหน้าอยู่หลายวินาที แม้ว่าบนใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่ว่ารอยยิ้มนั้นได้กลายเป็นรอยยิ้มที่ห่างเหินเกรงใจขึ้นมา
