ตอนที่ 461 คุณหวงเลือก
เหมือนคนสัมภาษณ์จะรู้เรื่องของคุณหวง รู้ว่าเขาป่วย รู้ว่าบ้านเขายากจน
เพียงคําถามธรรมดาสองคําถาม ข้อแรกคือไม่อยากมีชีวิตต่อเหรอ ข้อสอง คือไม่อยากให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้นเหรอ
สําหรับคุณหวง เขาอยากมีชีวิตอยู่ยิ่งกว่าอะไรดี
ในร่างกายของเขามีเนื้องอก ไม่ตายในเวลาอันสั้น แต่หลังจากสามปีห้าปีต่อจากนั้น มันก็พูดยากแล้ว
ในสายตาของคุณหวง ถ้าเขาตาย ครอบครัวของเขาก็จะจบตามไปด้วย คุณหวงเองก็ไม่อยากจากครอบครัวไป
สําหรับเรื่องนี้ คุณหวงไม่มีทางบอกปัดค่าถามข้อแรกได้เลย
ส่วนข้อสอง อยากมีชีวิตดีขึ้นไหม
ในส่วนนี้ คุณหวงไม่เคยยอมแพ้มาก่อน เขาพยายามทํางานหนัก ทุกข์ทรมานอยู่ในเมืองเรื่อยมา
น่าเสียดายโชคไม่ได้เข้าข้างทุกคน แม้ว่าบางครั้งจะทํางานหนัก แต่ก็ไม่อาจได้รับรางวัลทุกครั้ง
หรือแม้แต่อาจยิ่งแย่ลงด้วยซ้ํา
ดังนั้น คุณหวงจึงหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดกับคนสัมภาษณ์คนนั้นว่า เขาคิดว่า เขาเลือกตกลง
ต่อจากนั้น คนสัมภาษณ์คนนั้นก็หยิบยาเม็ดสีแดงออกมา
และบอกกับคุณหวงว่า ขอแค่กินยาเม็ดนี้เข้าไป ร่างกายของเขาก็จะเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง
แต่มันจะทําให้เขาหลุดพ้นจากโรคร้าย ไม่ต้องตาย มีชีวิตอยู่ต่อได้อย่างแข็งแรง
เงื่อนไขแรกคือเขาต้องกินเป็นประจํา ถ้าหยุดกิน จะเจ็บปวดทรมานมาก กลายเป็นสัตว์ร้ายไร้สติปัญญา หรือแม้แต่ทําให้ร่างกายระเบิดออกเป็นชิ้นๆ
จากนั้น คนสัมภาษณ์คนนั้นยังหยิบเงินออกมาจํานวนหนึ่ง มันเป็นเงินมากกว่าหนึ่งหมื่น
บอกว่าขอแค่คุณหวงตอบตกลง เขาจะได้เงินจํานวนเท่านี้ทุกเดือน
คุณหวงทํางานหนักมานานขนาดนี้ ในแต่ละเดือนกลับได้เงินเดือนแค่ 4,000 หยวน
เงินเดือนที่สูงแบบนี้ และยังมีความเย้ายวนในการเป็นอมตะ คุณหวงไม่มีเหตุผลใดๆจะปฏิเสธ แม้แต่นิดเดียวก็ไม่มี
เรื่องก็เป็นแบบนี้ หลังคุณหวงกินยาเม็ดนั้นแล้ว และรับเงินก้อนนั้นมาแล้ว เขาก็ทิ้งวันเดือนปีเกิด
และยังมีเลือดสดๆกับผมไว้บางส่วน
คุณหวงไม่รู้ว่าพวกเขาเอาไปทําอะไร แต่เขาก็ยังทําตาม
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ชีวิตของคุณหวงก็เริ่มเปลี่ยนไป
เขามีงานที่ได้ค่าตอบแทนสูง ชีวิตของครอบครัวก็เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
ลูกทั้งสองคนสามารถเข้าโรงเรียนอนุบาลได้อย่างราบรื่น ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเล่าเรียนระดับอนุบาลของแต่ละเดือนแล้ว
พ่อแม่ต้องใช้เงินซื้อยา เมียของเขาเองก็ต้องมีเงินสํารองไว้ซื้อเสื้อผ้าใหม่สักสองชุด
หรือแม้แต่ พวกเขาวางแผนอีกสองสามปีข้างหน้า พวกเขาอาจจะจ่ายเงินดาวน์ซื้อบ้านหลังเล็กๆในเขตตัวเมือง
แม้สภาพชีวิตของคุณหวงจะดีขึ้น แต่เขากลับพบว่า ร่างกายของตัวเองค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด
เปลี่ยนเป็นสภาพคล้ายสัตว์
เขี้ยวและเล็บเริ่มยาว ร่างกายเริ่มมีขนสัตว์ออกมา
ตัวเขาเองรู้ดีแก่ใจ ในสํานักสื่อเย่เฉิน เรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ
หลังทุกคนกินยาที่ทําให้เปลี่ยนเป็นปีศาจตนต่างๆแล้ว ร่างกายของพวกเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสัตว์ชนิดต่างๆ
คุณหวงกินยาปีศาจหนูเข้าไป ร่างที่เปลี่ยนไปของเขาเลยเป็นหนู
การเปลี่ยนแปลงทั้งสามขั้น ทําให้คนปกติคนหนึ่ง ค่อยๆเปลี่ยนเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ เป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่ใช่คนและปีศาจ
แต่เพื่อมีชีวิตรอดต่อไป เพื่อลูกเมียและพ่อแม่ คุณหวงจึงยอมแบกรับการเปลี่ยนแปลงนี้
หลังจากพูดถึงตรงนี้ คุณหวงก็ค่อยๆยกมือตัวเองขึ้น และควบคุมการเจริญเติบโตของขนและเล็บ
“ นายคิดว่าฉันอยากเปลี่ยนเป็นแบบนี้เหรอ ? ไม่ใช่ทั้งคนและปีศาจ ฉันอยากเป็นหรือไง ? ฉันไม่อยาก
ฉันต้องเสียเวลาโกนขนสัตว์ ตัดเล็บพวกนั้นทุกวัน เพราะฉันไม่อยากให้ครอบครัวเห็นฉันในสภาพนั้น”
“แต่ผมฉันมีทางเลือกเหรอ ? ไม่มี ฉันไม่อยากตาย ฉันตายแล้วครอบครัวก็จะพังทลาย พ่อแม่ของฉันจะทํายังไง ? เมียฉันจะเป็นยังไง ? แล้วยังลูก
อีกสองคนของฉันอีก ฉันต้องเลือกได้แต่เลือกเข้าสํานักสื่อเย่เฉิน กลายเป็นคนในสํานัก เปลี่ยนตัวเองเป็นปีศาจทํางานให้พวกเขา….”
พอพูดถึงตรงนี้ คุณหวงก็ได้ร้องไห้ออกมา
ผมเองก็รับรู้ได้ แม้ผมจะไม่มีพ่อแม่หรือลูก แต่จากคําพูดและท่าทีของอีกฝ่าย ผมสัมผัสได้ถึงภาระและความรับผิดชอบอันหนักอึ้งบนบ่า และความห่วงใยที่ไม่อยากจากครอบครัวไปของอีกฝ่าย
เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป คุณหวงทําทุกอย่างเพื่อครอบครัวของเขา
ระหว่างนั้น ผมรู้สึกแปลกๆ คิดว่าควรปล่อยคุณหวงไปหรือเปล่า
ถ้าเราฝืนเข้าไปแทรก ถึงตอนนั้นคุณหวงอาจไม่ได้รับยาเป็นประจํา ล้มเหลวในการกลายร่าง และสุดท้ายก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ขาดสติหรือแม้กระทั่งตาย
พอถึงเวลานั้น คนแก่และเด็กในบ้านของเขาจะทํายังไง ?
ในขณะที่ผมกําลังไม่สบายใจ ไม่รู้ควรพูดอะไรออกมาดี ทันใดนั้นเองจู่ๆอาจารย์ก็ยืนขึ้น
จากนั้นก็พูดกับคุณหวงว่า “คุณหวง ข้าเห็นใจกับสิ่งที่คุณต้องเผชิญนะ แต่ก็ไม่ได้สงสารคุณ และก็ไม่ได้ว่าการที่คุณทําแบบนี้ จะเป็นสิ่งที่ถูกต้อง และข้าเชื่อว่าบนโลกนี้ไม่มีของฟรี”
เมื่อได้ยินอาจารย์พูดแบบนั้น คุณหวงก็ถอนหายใจออกมายาวๆ “ใช่ พอเข้าสํานักสื่อเย่เฉินแล้ว ฉันทําเรื่องที่ตัวเองไม่อยากทําตั้งมากมาย เช่น ฆ่าคน”
พอพูดมาถึงตรงนี้ คุณหวงก็มองที่มือตัวเอง “ไม่ถึงสามเดือน ฉันก็จบชีวิตคนอื่นด้วยมือตัวเองไปแล้วถึงสามคน
“ทําไมคุณต้องฆ่าพวกเขาด้วย เอาไปปรุงยาเหรอ ?” ผมขมวดคิ้ว พูดขึ้นมาตรงๆ
แต่เสียงเพิ่งเงียบลง คุณหวงกลับหันมามองหน้าผมทันที “นาย นายรู้ได้ยังไง ?”
“ผมไม่ได้แค่รู้ แต่ยังรู้ว่าวัตถุดิบที่ใช้คือคนเป็นๆด้วย ต้องใช้คนที่เกิดปีหยินเดือนหยิน” ผมพูดต่อ
พอคุณหวงได้ยินคําพูดนี้ เขาก็นึกถึงเรื่องในคืนนี้ได้ในทันที จากนั้นก็เผยสีหน้าประหลาดใจออกมา
“หรือ หรือว่า หรือว่าคนที่คนที่บุกรุกในคืนนี้ ก็ ก็คือพวกนาย ?”
คุณหวงค่อนข้างตกใจ แต่ผมกลับตอบตามตรง “เป็นพวกเราจริงๆนั่นแหละ แต่โอสถโลหิต ศพที่พวกคุณปรุงขึ้นมา มีประโยชน์อะไรกันแน่ ? และยังมีเรื่องบ้านเหมียวหนานเหยียนอีก มันเกิดอะไรขึ้น ?”
คุณหวงเผยแววตาตกใจและสงสัย พอได้ยินผมถามแบบนั้น เขากลับส่ายหัว “ ตําแหน่งของฉันไม่สูงพอ และไม่แน่ใจด้วย รู้แค่ว่าสํานักของพวกเขายิ่งใหญ่มาก อยากจะเป็นใหญ่ในใต้หล้า แต่ต้องใช้โอสถโลหิตศพนี้กับการร่วมมือของตระกลูเหยียน จากนั้นต้องไปสู้กับองค์กรที่ชื่อองค์กรตาผี นอกเหนือจากนั้น
ฉันเองก็ไม่รู้แล้ว ”
จากท่าทางของคุณหวง เหมือนเขาจะไม่ได้พูดโกหก
ผมและอาจารย์หันมามองตากัน จากนั้นก็ได้ยินเสียงอาจารย์ถามขึ้นมาอีกครั้ง “คุณหวง หลงทางแล้วยังรู้จักกลับตัว เส้นทางนี้ไม่มีวันหวนกลับ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป คุณจะยิ่งเดินไกลออกไปเรื่อยๆ ยิ่งดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ถ้าคุณยินดี ข้าสามารถหาวิธี ขับพลังปีศาจในตัวคุณได้ ทําให้คุณกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม”
คุณหวงยิ้มอย่างขมขึ้น “ท่านนักพรต ตอนนี้กลับใจทันด้วยเหรอ ? ตอนนี้นอกจากผมแล้ว ผมยังให้แม่กินยานั่นเข้าไป แบบนี้แม่ผมก็จะกลับมาเดินได้อีกครั้ง ไม่ต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต”
“ถ้าออกจากสํานักสื่อเย่เฉิน ไม่เพียงต้องตาย แต่แม่ผมก็ต้องตายด้วย สุดท้ายครอบครัวของผมก็จะแตกสลาย ใช่แล้ว ตอนนี้ผมยังมีทางเลือกอยู่เหรอ ? ผมมีเพียงทางเลือกที่ด่ามืดเท่านั้น…”
พอพูดถึงประโยคสุดท้าย ท่าทีของคุณหวง ก็ดูเคร่งขรึมขึ้นมาพอสมควร หรือแม้แต่มีคําว่าแน่วแน่เขียนไว้ที่ดวงตาทั้งสองข้าง
เมื่ออาจารย์เห็นอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ ก็ทําเสียงเย็นชาขึ้นมาพอสมควร “คุณหวง ถ้าคุณมั่นใจแบบนั้น งั้นข้าก็ได้แต่ทําคุณแทนสวรรค์เท่านั้น”
พอพูดถึงตรงนี้ อาจารย์ก็ปล่อยจิตสังหารออกมา
แม้เรื่องของคุณหวงจะน่าเศร้ามาก ทําให้ผมรู้สึกเห็นใจ แต่ผิดก็คือผิด ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น
แต่เมื่อคุณหวงได้ยินคําพูดนี้ เขากลับหัวเราะ “ฮ่าๆๆ” “ตอนนี้ท่านนักพรตคิดจะฆ่าผมเหรอ ? มันสายไปแล้ว”
“สายไป ? ข้าไม่คิดอย่างงั้นนะ !” อาจารย์พูดเบาๆ
แต่ทันใดนั้นเองคุณหวงกลับทําตัวสงบลง ต่างจากผู้ชายที่มีน้ําตาไหลอาบหน้า สีหน้าน่าสงสาร
เขากลายเป็นคนละคน
เขาจ้องผมกับอาจารย์ จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ท่านหัวหน้าใหญ่ ออกมาเถอะ !”
หลังจากพูดจบ คุณหวงก็รีบถอยไปข้างหลัง เว้นระยะห่างจากพวกเราทันที
ในเวลาเดียวกัน ป่ารอบๆที่มืดมิดและเงียบสงบ กลับมีสายลมแปลกๆปรากฏขึ้น
ต่อจากนั้น เสียงคํารามของบางอย่างก็ดังขึ้นท่ามกลางค่ําคืนอันมืดมิด
ยังไม่รอให้ผมและอาจารย์หันไปมอง เราก็เห็นเงาดํานับสิบปรากฏขึ้นกลางอากาศ พวกนั้นรีบพุ่งออกมาจากความมืด แล้วเข้ามาล้อมรอบผมกับอาจารย์เอาไว้……
