บรรยากาศเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ทุกคนยังคงถามไม่หยุด ณัฐณิชาไม่ได้พูดอะไร เธอแอบใช้มือหยิกที่ต้นขาตัวเอง น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็เริ่มไหลลงมา
ณัฐณิชาตีหน้าเศร้าใส่กล้อง “ฉันไม่รู้ว่ารินพูดถึงฉันอย่างนั้นเพื่ออะไร เธอชอบเหอเฟง ฉันจึงยกให้เธอ ตอนนี้เธอมาเป็นแบบนี้ หรือว่าจะให้ฉันยกเทพให้เธออีกคนเหรอ”
ทันทีที่ณัฐณิชาพูดแบบนี้ เหล่านักข่าวก็สูดปากทันที
เดิมทีเธอก็ดูดีอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งบวกกับอาการตัวสั่นเทาน้ำตารินรดใบหน้าราวกับสายฝนเข้าไปอีก และณัฐณิชาจงใจดึงแขนเสื้อของธราเทพด้วยท่าทางประหม่าวิตกกังวล อย่างกับว่ากลัวถูกรังแก
เห็นนักข่าวตกใจ จึงเสริมต่ออีกว่า “ใครบ้างไม่มีอดีต พวกคุณกล้าพูดไหมล่ะว่าตัวเองเกิดมาบนเส้นทางที่ราบเรียบ ฉันเคยผ่านความมืดมน สัมผัสความสกปรกของธรรมชาติมนุษย์ แต่ในที่สุดฉันก็ได้พบเทพ ……เขาเป็นคนที่ฉุดดึงฉันออกมาจากความทุกข์ทรมานเจ็บปวดในความรัก ไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถต้านทานผู้ชายแบบนี้ได้หรอกจริงไหมคะ ทำไมเราถึงตกหลุมรักกัน พวกคุณยังต้องการไล่สืบหาถึงต้นตอเลยไหมคะ”
“เอ่อ……หรือว่าภัทรินแย่งแฟนของคุณไป”
คำถามของนักข่าวทำให้ณัฐณิชาเผยยิ้มมุมปากทั้งน้ำตา ทันใดนั้นเธอก็เผชิญหน้ากับกล้อง และพูดอย่างจริงจังว่า “ริน เรื่องในอดีตเราอย่าไปพูดถึงอีกเลยดีไหม ในเมื่อเธอชอบรเณศ ฉันก็ยกเขาให้กับเธอแล้ว เรายังคงเป็นเพื่อนรักกัน ดีไหม”
ฟึ่บ——
แสงแฟลชที่อยู่ในที่นั้นต่างทำการบันทึกภาพนี้เอาไว้เสียงดังฟึ่บฟั่บ
ภายในบ้านสองห้องนอนในเมืองS ภัทรินกำลังดูบทสัมภาษณ์ของณัฐณิชา ด้วยท่าทีที่ปรารถนาจะเข้าไปขย้ำ!
นังคนชั้นต่ำคนนี้มีเขี้ยวเล็บตั้งแต่เมื่อไรกัน!
“ตึง!”
ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกคนเตะ ภัทรินเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่สบอารมณ์และเห็นว่ารเณศกำลังถือขวดเหล้าตัวโงนเงนปรากฏอยู่หน้าประตูในตอนนี้ เสื้อเชิ้ตขาวบนตัวเขามอมแมมไปหมด ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง
เห็นเขาเป็นแบบนี้ ภัทรินก็ปะทุความไม่พอใจทันที “คุณกลับมาได้ยังไง ไหนบอกว่าวันนี้ไปทำงานล่วงเวลาไม่ใช่เหรอ”
“ฮ่าฮ่า ทำงานล่วงเวลางั้นเหรอ”
รเณศเดินเข้ามา โยนขวดไวน์ลงบนโต๊ะด้วยความหงุดหงิด คู่ดวงตาแดงเถือกจ้องภัทริน มันน่ากลัวจนภัทรินเริ่มตระหนัก จึงถามอย่างค่อนข้างตะกุกตะกักว่า “คุณจะทำอะไร”
“ผมจะทำอะไรงั้นเหรอ ผมต่างหากที่อยากถามว่าคุณคิดจะทำอะไร! ภัทริน ผมไม่ดีต่อคุณเหรอ คุณอยากแต่งงาน ผมก็ตามใจคุณโดยไม่ขัด แม่คุณต้องการสินสอดเป็นบ้าน ผมก็ให้คุณแล้วไม่ใช่เหรอ บ้านหลังนี้ผมใช้เงินออมของพ่อแม่ผมมาวางเงินดาวน์ เวลาปกติคุณอยากได้เครื่องประดับผมก็ซื้อให้คุณ แล้วทำไมคุณต้องทำร้ายผมขนาดนี้”
รเณศเขวี้ยงขวดเหล้าลงพื้นอย่างโกรธจัด เสียงดัง “เพล้ง” ภัทรินตกใจจนกุมศีรษะ มองรเณศด้วยความช็อค “คุณ คุณจะก่อจลาจลเหรอ”
“มันไม่รอดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ ผมจะไม่ถูกไล่ออก!” โกรธจัดจนดวงตารเณศแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
เมื่อเช้าเขาเพิ่งถึงที่ทำงาน หัวหน้าก็เรียกเขาเข้าไปในห้องทำงาน เสนออย่างสุภาพหวังให้เขามีความคิดที่จะลาออก เวลานั้นรเณศไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลาออกเหรอ ทำไมต้องลาออก
เขาทำงานอยู่ที่นี่ตั้งแต่จบการศึกษาด้วยความรอบคอบมีประสิทธิภาพ จะให้ลาออกได้ยังไง
กระทั่งหัวหน้าบอกเขา ที่แท้มันก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
และเรื่องพวกนี้ ตัวการก็คือภัทรินซึ่งเป็นนายหญิงรวยที่อยู่ที่บ้านนั่นแหละ!
