“ขอโทษ ผมผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่กล้าทำอีกแล้ว …ผม ธิปติพัศ ต่อไปจะไม่ลวนลามอะไรณัฐณิชาอีก”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…..”
ในห้องนั่งเล่นของตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ ณัฐณิชากำลังนอนอยู่บนโซฟาพร้อมกับถือโทรศัพท์มือถือหัวเราะเสียงดัง แต่ธราเทพที่เหลือบมองได้พูดอย่างเย็นชาว่า “ดูเป็นสิบกว่ารอบแล้ว ยังไม่พออีกหรือไง？”
เมื่อสองชั่วโมงก่อน ธิปติพัศนั้นไม่ยอมที่จะขอโทษณัฐณิชาเลยแม้แต่น้อยแต่ใครจะไปคิดล่ะว่าณัฐณิชานั้นจะใช้โทรศัพท์มือถือบันทึกฉากนี้ไว้หมดแล้ว
ไหวพริบนี้
เมื่อเห็นฉากนี้ มุมปากของธราเทพก็อดไม่ได้ที่จะขดขึ้น
“ไม่พอ ดูไปอีกร้อยรอบก็ไม่พอหรอกฮ่าฮ่าฮ่า” ณัฐณิชายิ้มหรี่ตาออกมา รอยยิ้มนั้นเบิกบานสดใสราวกับดอกไม้ เธอลุกจากโซฟาขึ้นมานั่งไขว่ห้างพร้อมกับมองธราเทพ ดวงตาเป็นประกาย “นายไม่เคยเห็นท่าทางเขาเป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ เหมือนกิน…เอ่อเอ่ออะไรแบบนั้นเลย นี่มันช่างรู้สึกดีๆจริงๆ”
“เธอเป็นคนแรกเลยนะที่กล้าทำกับเขาแบบนี้” ธราเทพพูด
ณัฐณิชาเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้นก็ได้เข้าไปใกล้หูของธราเทพพร้อมลดเสียงลงและเสนอแนะ “ตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติของนายมีชื่อเสียงในเมืองS ถ้าฉันเอาวิดีโอนี้ไปขาย มันจะต้องได้กำไรมาอยู่บ้างเลยใช่ไหม？！”
“เห็นแก่เงิน” ธราเทพยิ้มอย่างเยาะเย้ย มองไปที่ณัฐณิชาด้วยความรังเกียจเล็กน้อย อีกสักพักก็โพล่งพูดออกมาว่า “ทำไมเธอไม่ไปขายตัวซะเลยล่ะ？”
“อืม ฉันไม่ได้ขายให้นายไปแล้วเหรอไง？”
ณัฐณิชาพูดพร้อมกับเล่นวิดีโอซ้ำวนไปเรื่อยๆ เมื่อพูดจบ บรรยากาศก็ดูตึงๆในทันที ณัฐณิชาชะงักงันก่อนที่จะรู้ว่าตนนั้นได้พูดคำพูดที่คลุมเครือออกไป…
มุมปากของเธอกระตุก เมื่อต้องการที่จะอธิบาย ธราเทพก็ลุกจากโซฟาพร้อมกับมองมาที่ณัฐณิชาจากที่สูง “ความหมายของเธอคือการมาแต่งงานกับฉันแล้วฉันไม่ให้เงินก็เลยรู้สึกไม่ยุติธรรมงั้นสิ？”
“เอ่อ…ฉันไม่ได้…”หมายความอย่างนั้น
“รับเงินนี้ไป” ดูเหมือนว่าธราเทพจะคิดอะไรออกและหยิบบัตรขึ้นมาหนึ่งใบ เป็นบัตรเดียวกับที่เคยให้ณัฐณิชาที่ห้องทำงานเมื่อครั้งก่อน เพียงแต่เธอไม่ได้หยิบมันไป
หลังจากวางการ์ดลง โทรศัพท์ของธราเทพก็ดังขึ้น เขาไม่ได้มองณัฐณิชาเลยแม้แต่น้อยพร้อมกับลุกออกไปรับโทรศัพท์ ส่วนอีกด้านก็มีณัฐณิชาที่กำลังมองบัตรที่อยู่บนโต๊ะ ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกแปล๊บๆ
เธอหัวเราะเยาะตัวเอง
ทำไมตนถึงลืมไปล่ะ？
เธอเป็นแค่เจ้าสาวในสัญญาเท่านั้น เป็นแค่คนขี้โกหก จอมขโมย เป็นคนที่เคยเข้าไปอยู่ในสำนักงานควบคุมเยาวชนด้วยซ้ำ ส่วนธราเทพนั้นเป็นใคร？เขาเป็นถึงประธานของแกรนด์อิมพีเรียลกรุ๊ป เป็นลูกชายคนโปรดของเมืองS เป็นคนที่คาดหวังแต่ไม่สามารถมาใกล้ชิดได้…
เธอที่อยู่ตรงหน้าเขา มีสิทธิ์อะไรไปไม่นอบน้อมถ่อมตัวกันล่ะ？
ทำไมจะใช้เงินฆ่าเวลาไม่ได้？
ณัฐณิชาเช็ดจมูกของเธอ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้านั้นแข็งทื่อไปเสียแล้ว เสียงที่อยู่ในวิดีโอยังเล่นก้องกังวานและวนซ้ำแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ยินมันอีกแล้ว
ณัฐณิชาใช้เท้าเปล่าเหยียบลงบนพื้นพร้อมกับหันหลังกลับห้องของตัวเอง
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เธอนั้นนอนอยู่ที่เตียงโดยไร้ซึ่งการนอนหลับ ดวงตาดูว่างเปล่า นิ้วมือของเธอยังคงคลำไปที่จี้หยกที่อยู่บนคอ
พ่อแม่ พวกท่านเป็นใครกันแน่？
ทำไม…ทำไมถึงให้กำเนิดหนูแล้วมาทิ้งหนูแบบนี้ล่ะ？
ณัฐณิชายิ้มออกมาอย่างขมขื่น เธอถูกทอดทิ้งตั้งแต่ตอนเกิด แต่ดูคนอื่นสิ？ดูอย่างธิปติพัศ แม้ว่าเขาจะเย่อหยิ่งจองหอง ผู้คนต่างส่งเสียงร้องให้ทุบตี เป็นผู้ชายเลวๆอย่างเต็มรูปแบบแต่เขาก็เกิดในตระกูลทวีศักดิ์ทินโชติ มีญาติพี่น้องครอบครัว มีคุณปู่คอยดูแลคุ้มครอง
มีแต่เธอที่เหมือนจอกแหนชิ้นหนึ่ง…
