สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา – ตอนที่ 11 เขาไปแตะต้องตัวเธอได้ยังไงกัน

ที่พักของเฟิงจิงเหยา
ในห้องโถง
ดอกไม้ที่สีสดสวยในแจกันสีเขียวอมน้ำเงิน แต่มีอะไรที่ดูแปลกตาไป มีกิ่งหนึ่งที่เอียงออกมา และมีดอกบนกิ่งไม้นั้นที่ดูโดเด่นขึ้นมาจากดอกอื่น
คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆต่างก็มองจนเพลิน และไม่คิดเลยว่าคุณหญิงที่วันๆไม่ทำอะไรเลย แต่กลับมีฝีมือแบบนี้ด้วย
เธอดึงมือกลับมาจับแจกันดอกไม้นั้นไว้ ยิ้มอ่อนๆ “ทำๆไปแบบนี้ ก็ยังทำออกมาพอดูได้เหมือนกันนะ”
เธอลุกขึ้นและรีบไปที่ประตู เพราะได้ยินเสียงคนมา เธอจึงรีบเข้าไปทักทายด้วยน้ำเสียงที่ดูเคารพ
“คุณจิ้ง!”
“คุณจิ้ง!”
สิ้นเสียงเรียก ในบ้านก็เงียบ
กู้ฉางชิงหันมองมาที่หญิงสาวที่กำลังจะเดินมา ผิวขาวสวย หุ่นดี ในชุดหนังสีดำ คู่กับรองเท้าส้นสูงหนังงู แสดงให้เห็นถึงความโดดเด่นของเธอ
เฟิงจิ้งหยวนเหรอ? น้าสาวของเฟิงจิงเหยาเหรอ?
กู้ฉางชิงรีบมารับแขกทันที และพูดอย่างเกรงใจว่า”คุณน้ามาทำอะไรหรอคะ?”
เฟิงจิ้งหยวนจ้องหน้าเธออยู่พักใหญ่ เธอกวาดสายตามองไปเห็นกับแจกันดอกไม้ และยิ้มมุมปาก :”เธอก็ดูทำได้ดีนะ”
สิ้นเสียงพูด เธอยื่นมือไปปัดแจกันทิ้งลงบนพื้น
แจกันใบนั้นตกลงกระทบกับพื้นกระเบื้อง ทำให้เกิดเสียงดัง และเศษแก้วแตกละเอียดเต็มพื้น
กู้ฉางชิงถอยหลังหลบไปก้าวหนึ่ง เลยไม่ถูกเศษแจกันบาด
เธอรู้ว่ากู้ฉางชินกับตระกูลเฟิงมีหลายอย่างที่เธอไม่ลงรอยกัน แต่ก็ไม่เคยได้ยินเรื่องของเฟิงจิ้งหยวน
ในห้องที่เงียบสงบ พวกคนใช้ตกใจกลัวจนหลบไปข้างๆกันหมดแล้ว
กู้ฉางชิงหายใจเข้า แล้วขมวดคิ้ว “คุณน้า ทำไมถึงทำอย่างนี้คะ?”
“อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย เฟิงจิ้งเหยาไม่เคยเจอเธอด้วยซ้ำ ยังถูกเธอหลอก แต่ไม่ได้แปลว่าฉันจะถูกเธอหลอกง่ายๆแบบนั้น”
“กู้ฉางชิน เธอนี่มันร้ายจริงๆเลย อ่อยคนอื่นๆไปทั่วไม่พอ เธอยังอยากจะทำให้จิงเหยาหลงเธอจนตายอีก เธอนี้ร้ายจริงๆ!”
เฟิงจิ้งหยวนถอนหายใจ เหมือนระเบิดลง ราวกับว่าถ้าเธอได้กินกู้ฉางชิงทั้งเป็นแล้ว เธอถึงจะหายโกรธได้
“คุณน้า พูดอะไร ต้องมีหลักฐานนะคะ”
กู้ฉางชิงขมวดคิ้ว รู้สึกว่าเธอแปลกมาก
คำพูดนี้เหมือนจะทำให้เฟิงจิ้งหยวนโกรธ เธอยิ้มแห้ง “มีหลักฐานงั้นหรอ?ถ้าคืนนั้นไม่ใช่เธอ จิ้งเหยาจะเกิดอันตรายจนเกือบถึงชีวิตไหม? ฉันจะบอกเธอให้นะ กู้ฉางชิน ถ้าเธอไม่อยากอยู่ ก็ไสหัวออกไปจากตระกูลเฟิง!”
“คุณน้ามีสิทธิ์อะไรไล่ฉันออกจากตระกูลเฟิงล่ะคะ? จิ้งเหยาไม่ได้พูดอะไรด้วยซ้ำไป?”
กู้ฉางชิงยิ่งโกรธขึ้นมาอีก
ช่วงนี้เธอพยายามใจเย็น และพยายามระวังเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่คนจะใจเย็นขนาดไหนมันก็มีขีดจำกัดนะ
เห็นเธอโต้กลับ เฟิงจิ้งหยวนก็ดูไม่พอใจ เธอยิ้มเย้ยหยันใส่ “ฉันมีสิทธิ์อะไรงั้นหรอ? ฮ่าๆๆ ฉันจะบอกเธอให้นะ ก็เพราะฉันเป็นน้าของเฟิงจิ้งเหยา เป็นผู้ใหญ่ของพวกเธอไงละ”
กู้ฉางชิงพูดนิ่งๆ “ฉันว่าเป็นเพราะน้าไม่ชอบฉันมากกว่านะ”
พอพูดจบ เธอยังมองไปตรงประตู เห็นลู่ซือยวี่ที่ยิ้มเยาะในใจ เรื่องวันนี้บทนี้คงต้องมีน้ำมือของเธอบ้างหละ
เฟิงจิ้งหยวนหัวเราะเสียงโกรธ ความโกรธในใจเริ่มพุ่งขึ้น “ดี ดีมาก เธอนี้มันไร้มารยาทไร้คนสั่งสอน วันนี้ฉันจะสั่งสอนเธอเอง”
เธอพูดพร้อมกับตบไปที่หน้าของกู้ฉางชิง
กู้ซือยวี่ที่ยืนดูอยู่ที่ประตู เบิกตากว้าง สีหน้าดูสะใจ
ตบสิ รีบตบมัน!
เมื่อจู่ๆเฟิงจิ้งหยวนตบมา กู้ฉางชิงก็หลบไม่ทัน เธอมองเห็นมือฟาดเข้ามายังใบหน้าเธอ เธอจึงรีบหลับตาลง
นานมาก ที่รอบข้างเงียบกริบ
ถึงกับความเจ็บยังไม่ทันรู้สึกเลย
กู้ฉางชิงค่อยๆลืมตาขึ้น ก็เห็นเฟิงจิ้งเหยาที่ไม่รู้กลับมาตอนไหน จับมือของเฟิงจิ้งหยวนไว้ พลางถอนหายใจ
“นี่ทะเลาะอะไรกัน?”เฟิงจิงเหยาสีหน้าไม่ดี
เฟิงจิ้งหยวนเอามือออกมา พูดแบบโกรธๆ”ดีเลยที่เธอกลับมา รีบหย่ากับผู้หญิงคนนี้ซะ!”
เธอพูดพลางมองหน้าของกู้ฉางชิง ราวกับมองไปก็รู้สึกสะอึดสะอื้น
กู้ฉางชิงเม้มปาก นึกถึงเฟิงจิงเหยากลับมาเพื่อช่วยเธอก็ค่อยยังชั่ว
เฟิงจิงเหยาขมวดคิ้ว “น้าครับ นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ?”
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินคำถาม ก็มองไปที่เขา “จิงเหยา เธอไม่รู้จริงหรือโกหกกัน? หนึ่งปีที่แต่งงานกัน ผู้หญิงคนนี้ทำเรื่องชั่วไปแล้วเท่าไหร่! ใครจะไปรู้ว่าเธอยังบรสุทธิ์รึเปล่า แถมมันยังอยากทำให้เธอตายด้วย !”
เฟิงจิงเหยายิ่งงงขมวดคิ้วเข้าไปอีก เมื่อก่อนเคยได้ยินข่าวไม่ดีของกู้ฉางชินมาบ้าง
พอเห็นเขาครุ่นคิด ลู่ซือยวี่ก็แสดงหน้าตาตื่นตระหนก
พี่จิงเหยาในที่สุดก็รังเกียจอีกะหรี่กู้ฉางชินนี่ซักทีใช่มั้ย?
ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่หน้าของเฟิงจิงเหยา กระทั่งกู้ฉางชิงก็มองไปที่เขา เพราะอยากรู้ว่าเขาจะเลือกอะไร
“หยุดโวยวายเถอะครับน้า เธอเป็นคนที่คุณปู่สั่งให้แต่งงานด้วย ถึงจะหย่า ก็ต้องได้รับอนุญาตจากคุณปู่ก่อน”
“สำหรับเรื่องคืนก่อน มันคืออุบัติเหตุ เธอไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้มันก็ผ่านไปแล้ว คุณเป็นผู้ใหญ่ อย่าทำเรื่องหน้าอายให้ตัวเองเลยครับ”
เฟิงจิงเหยาพูดแบบนี้ สายตาทุกคนก็มองไปที่กู้ฉางชิง “สำหรับเรื่องที่กู้ฉางชินสกปรกไม่สกปรก ผมบอกพวกคุณได้ ครั้งแรกของเธอคือผม เธอไม่ใช่คนแบบที่พวกคุณพูดกัน!”
กู้ฉางชิงนึกไม่ถึงเลยว่าเฟิงจิงเหยาจะพูดแบบนี้ต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้ เรื่องผัวๆเมียๆมาพูดแบบนี้ได้ไง เธอฟังแล้วใบหน้าก็เริ่มแดงก่ำ
ลู่ซือยวี่ยิ่งตาเบิกกว้างเข้าไปอีก เป็นไปได้ยังไง?
กู้ฉางชินจะใสๆขนาดนั้นได้ไง?
พี่จิงเหยา ไปแตะต้องผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงกัน?
เขาเป็นของเธอลู่ซือยวี่นะ!
ในใจลู้ซือยวี่โกรธเหมือนมีหญ้ามาพันกันและบีบรัด อยากจะพุ่งเข้าไปฉีกหน้าที่เขินอายของเธอออกมา
ตอนนี้ในห้องบรรยากาศดูอึกอัดมาก
เฟิงจิ้งหยวนไม่คิดเลยว่าเธอหวังดีต่อเฟิงจิงเหยา กลับถูกเขาเพื่อที่จะช่วยนังนั่น กลับมาสั่งสอนแทน
พวกเขาโตมาด้วยกัน เฟิงจิงเหยาก็เคารพเธอมาตลอด
แม้กระทั่งคำที่จะดูรุนแรงมากเกินไปก็ไม่เคยพูดซักครั้ง
“เธอ เธอ เธอ เธอ,,,เธอ นี่มัน….ช่างมันเถอะ ฉันไม่สนใจเธอแล้ว”
เฟิงจิ้งหยวนโกรธ เธอกระทืบเท้าไปทีหนึ่ง และหันหลังไปด้วยความโกรธแล้วก็วิ่งออกไป
จากดีๆอยู่ต้องมาทะเลาะกันขนาดนี้ สีหน้าของลู่ซือยวี่ดูแย่มาก
เธอคิดว่าผู้หญิงร่านคนนี้จะซวยแน่ แต่พี่ชายกลับมาซะก่อน
ยังคอยอยู่ข้างเธออีก พอนึกถึงก็เกลียดไม่ไหวแล้ว
“คุณน้า!”เธอตะโกนเรียกเฟิงจิ้งหยวน และก็รีบตามไป
พอตอนออกจากประตู เธอก็หยุด และจิกสายตามองไปที่กู้ฉางชิง
กู้ฉางชิงถูกเธอมองจนแทบจะทะลุ พอรู้สึกตัว ก็ลูบๆหน้าตัวเอง