เฟิงจิ่งเหยามองดูกู้ฉางฉิงที่น้ำตาไหลอาบหน้า ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกใจอ่อน
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะหายโกรธ
โดยเฉพาะความแน่นกระชับด้านล่างทําให้เขามาถึงจุดที่ไม่ทำต่อไม่ได้แล้ว
เขาข่มความรู้สึกร้อนรนในจิตใจเอาไว้ ก้มศีรษะลงจับริมฝีปากที่ยังคงส่งเสียงสะอื้นอยู่ขึ้นมา
แล้วแนบริมฝีปากประกบลงแน่นสนิท
ลมหายใจอันหอมหวานไหลรินรดเข้าไปแตะจมูกของเฟิงจิ่งเหยา ทำให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วพลันตึงขึ้นอีกราวกับจะขาดผึงให้ได้ เหมือนดั่งหมาป่าผู้หิวโหยที่กําลังออกล่าเหยื่อด้วยอารมณ์อยากลงโทษ เขากัดและพรมจูบอย่างต่อเนื่อง
“เจ็บนะ……ออกไป”
กู้ฉางฉิงถูกกัดจนน้ำตาไหลพราก
น้ำตาที่เปียกโชกไหลอาบจากแก้มลงบนริมฝีปากของทั้งสอง รสเค็มอ่อน ๆ ประกอบกับการตบตีของกู้ฉางฉิง ทำให้เฟิงจิ่งเหยาฟื้นคืนสติกลับมา
เขาหอบหายใจอย่างหนักและค่อย ๆ คลายกู้ฉางฉิงออก
เมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มเอิบแดงก่ำของกู้ฉางฉิง ก็ทำให้อดไม่ได้อยากจะพุ่งตัวลงไปกดทับ
เฟิงจิ่งเหยามีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง เขาซุกหน้าลงไปอีก
ครั้งนี้เขาเคลื่อนไหวอย่างเบามือ กู้ฉางฉิงที่เดิมทียังต่อต้านอยู่ก็ค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ร่างกายอ่อนยวบลงในอ้อมแขนของเขา ดวงตาก็พร่ามัว ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามต้องการ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่างนั้นลอยขึ้นสูง การต่อสู้ที่ดุเดือดครั้งนี้จึงจบลงภายใต้เสียงคํารามต่ำของชายหนุ่ม
เฟิงจิ่งเหยาผละออกจากร่างของกู้ฉางฉิง แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ครู่เดียวก็มีเสียงน้ำไหลดังลอดออกมาจากข้างใน
กู้ฉางฉิงนอนอยู่บนเตียงจ้องมองเพดานเหนือศีรษะอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่
ไม่นานนัก เสียงน้ำในห้องอาบน้ำก็หยุดลง เฟิงจิ่งเหยาเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา
เขามองไปที่ผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะที่เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนบนเตียงหยิบชุดนอนจากด้านข้างขึ้นมาสวม แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยไม่มองเขา
เขามองไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดแน่นจนแทบจะบีบยุงให้ตายได้
เฟิงจิ่งเหยามองดูกู้ฉางฉิงที่น้ำตาไหลอาบหน้า ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกใจอ่อน
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะหายโกรธ
โดยเฉพาะความแน่นกระชับด้านล่างทําให้เขามาถึงจุดที่ไม่ทำต่อไม่ได้แล้ว
เขาข่มความรู้สึกร้อนรนในจิตใจเอาไว้ ก้มศีรษะลงจับริมฝีปากที่ยังคงส่งเสียงสะอื้นอยู่ขึ้นมา
แล้วแนบริมฝีปากประกบลงแน่นสนิท
ลมหายใจอันหอมหวานไหลรินรดเข้าไปแตะจมูกของเฟิงจิ่งเหยา ทำให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วพลันตึงขึ้นอีกราวกับจะขาดผึงให้ได้ เหมือนดั่งหมาป่าผู้หิวโหยที่กําลังออกล่าเหยื่อด้วยอารมณ์อยากลงโทษ เขากัดและพรมจูบอย่างต่อเนื่อง
“เจ็บนะ……ออกไป”
กู้ฉางฉิงถูกกัดจนน้ำตาไหลพราก
น้ำตาที่เปียกโชกไหลอาบจากแก้มลงบนริมฝีปากของทั้งสอง รสเค็มอ่อน ๆ ประกอบกับการตบตีของกู้ฉางฉิง ทำให้เฟิงจิ่งเหยาฟื้นคืนสติกลับมา
เขาหอบหายใจอย่างหนักและค่อย ๆ คลายกู้ฉางฉิงออก
เมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มเอิบแดงก่ำของกู้ฉางฉิง ก็ทำให้อดไม่ได้อยากจะพุ่งตัวลงไปกดทับ
เฟิงจิ่งเหยามีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง เขาซุกหน้าลงไปอีก
ครั้งนี้เขาเคลื่อนไหวอย่างเบามือ กู้ฉางฉิงที่เดิมทียังต่อต้านอยู่ก็ค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ร่างกายอ่อนยวบลงในอ้อมแขนของเขา ดวงตาก็พร่ามัว ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามต้องการ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่างนั้นลอยขึ้นสูง การต่อสู้ที่ดุเดือดครั้งนี้จึงจบลงภายใต้เสียงคํารามต่ำของชายหนุ่ม
เฟิงจิ่งเหยาผละออกจากร่างของกู้ฉางฉิง แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ครู่เดียวก็มีเสียงน้ำไหลดังลอดออกมาจากข้างใน
กู้ฉางฉิงนอนอยู่บนเตียงจ้องมองเพดานเหนือศีรษะอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่
ไม่นานนัก เสียงน้ำในห้องอาบน้ำก็หยุดลง เฟิงจิ่งเหยาเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา
เขามองไปที่ผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะที่เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนบนเตียงหยิบชุดนอนจากด้านข้างขึ้นมาสวม แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยไม่มองเขา
เขามองไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดแน่นจนแทบจะบีบยุงให้ตายได้
“คุณนายรองน่าจะพักผ่อนอยู่ในห้องรับรอง หลังจากนั้นคุณกู้ได้ไปหาคุณนายรอง เมื่อคุณกู้ออกไปแล้ว ฉินเป่ยหานถึงได้ไป และหลังจากที่ฉินเป่ยหานเข้าไปแล้ว ผมก็พบว่าพนักงานคนหนึ่งแอบล็อคประตูห้องรับรองจากด้านนอก ดูท่าทางเหมือนมีการเตรียมการณ์ไว้ล่วงหน้า”
เมื่อเฟิงจิ่งเหยาได้ยินคําพูดนี้ สีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้น
“แล้วเกิดอะไรขึ้น?”
ชวี่ยี่อธิบายต่อ
“และพนักงานคนนั้นก็มาปลดล็อคประตูก่อนที่ท่านประธานจะไปถึงสักห้านาที และไม่นานหลังจากที่ท่านประธานมาถึง คุณนายเฟิงและคุณหนูห้าก็ได้พากันไปเช่นกัน ส่วนเรื่องหลังจากนั้นท่านประธานก็รู้ดี ดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่รู้สึกแปลก ๆ ไปหมดทุกจุด”
เมื่อเฟิงจิ่งเหยาฟังจบ ดวงตาก็หม่นลง
ไม่ต้องให้ชวี่ยี่อธิบายให้ชัดไปกว่านี้แล้ว เขาเข้าใจแล้วว่าพวกเขาต่างเข้าใจกู้ฉางซินผิดไป
ผู้หญิงคนนั้นอาจจะแค่พักผ่อนอยู่เฉย ๆ และตกเข้าไปในสถานการณ์ที่มีคนวางแผนไว้ล่วงหน้า
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ดวงตาของเขาก็กระพริบอย่างรวดเร็ว
“ตามหาพนักงานคนนั้นให้พบ ผมต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนสั่งให้เธอทำแบบนี้!”
“ครับ!”
ชวี่ยี่น้อมรับคำสั่งแล้วจึงรีบวางสายและเริ่มตามหาคนทันที
……
ในขณะเดียวกัน กู้ฉางฉิงไม่รู้เลยว่าเฟิงจิ่งเหยาได้ตรวจสอบเรื่องทั้งหมดอย่างละเอียดแล้ว
เธอนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนแขก แต่ก็นอนไม่หลับ เพราะเธอรู้สึกแย่มาก
เธอบังคับตัวเองให้ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ต้องไปสนใจมัน แต่หัวใจของเธอราวกับถูกทิ่มแทงอึดอัดจนหายใจไม่ออก
เฟิงจิ่งเหยามองดูกู้ฉางฉิงที่น้ำตาไหลอาบหน้า ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกใจอ่อน
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะหายโกรธ
โดยเฉพาะความแน่นกระชับด้านล่างทําให้เขามาถึงจุดที่ไม่ทำต่อไม่ได้แล้ว
เขาข่มความรู้สึกร้อนรนในจิตใจเอาไว้ ก้มศีรษะลงจับริมฝีปากที่ยังคงส่งเสียงสะอื้นอยู่ขึ้นมา
แล้วแนบริมฝีปากประกบลงแน่นสนิท
ลมหายใจอันหอมหวานไหลรินรดเข้าไปแตะจมูกของเฟิงจิ่งเหยา ทำให้เส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วพลันตึงขึ้นอีกราวกับจะขาดผึงให้ได้ เหมือนดั่งหมาป่าผู้หิวโหยที่กําลังออกล่าเหยื่อด้วยอารมณ์อยากลงโทษ เขากัดและพรมจูบอย่างต่อเนื่อง
“เจ็บนะ……ออกไป”
กู้ฉางฉิงถูกกัดจนน้ำตาไหลพราก
น้ำตาที่เปียกโชกไหลอาบจากแก้มลงบนริมฝีปากของทั้งสอง รสเค็มอ่อน ๆ ประกอบกับการตบตีของกู้ฉางฉิง ทำให้เฟิงจิ่งเหยาฟื้นคืนสติกลับมา
เขาหอบหายใจอย่างหนักและค่อย ๆ คลายกู้ฉางฉิงออก
เมื่อเห็นริมฝีปากอิ่มเอิบแดงก่ำของกู้ฉางฉิง ก็ทำให้อดไม่ได้อยากจะพุ่งตัวลงไปกดทับ
เฟิงจิ่งเหยามีอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง เขาซุกหน้าลงไปอีก
ครั้งนี้เขาเคลื่อนไหวอย่างเบามือ กู้ฉางฉิงที่เดิมทียังต่อต้านอยู่ก็ค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ร่างกายอ่อนยวบลงในอ้อมแขนของเขา ดวงตาก็พร่ามัว ปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามต้องการ
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เมื่อพระจันทร์เต็มดวงนอกหน้าต่างนั้นลอยขึ้นสูง การต่อสู้ที่ดุเดือดครั้งนี้จึงจบลงภายใต้เสียงคํารามต่ำของชายหนุ่ม
เฟิงจิ่งเหยาผละออกจากร่างของกู้ฉางฉิง แล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ
ครู่เดียวก็มีเสียงน้ำไหลดังลอดออกมาจากข้างใน
กู้ฉางฉิงนอนอยู่บนเตียงจ้องมองเพดานเหนือศีรษะอย่างเหม่อลอย ไม่รู้ว่ากําลังคิดอะไรอยู่
ไม่นานนัก เสียงน้ำในห้องอาบน้ำก็หยุดลง เฟิงจิ่งเหยาเดินพันผ้าเช็ดตัวออกมา
เขามองไปที่ผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
ขณะที่เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ก็เห็นคนบนเตียงหยิบชุดนอนจากด้านข้างขึ้นมาสวม แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำโดยไม่มองเขา
เขามองไปที่ประตูห้องน้ำที่ถูกปิดลงอีกครั้ง คิ้วของเขาขมวดแน่นจนแทบจะบีบยุงให้ตายได้
