เฟิงจิ้งหยวนได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าก็ไม่ดีเลย
โดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองมาอย่างผิดปกติทุกทิศทาง ทำให้เธอทั้งอับอายทั้งโมโห
เธอจ้องมองอย่างโหดเหี้ยมไปยังพนักงานเก็บเงิน
“รอก่อน!”
พูดจบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาฝ่ายบริหารลูกค้าของธนาคาร
“คุณเฟิง นี่เป็นคำสั่งของประธารเฟิง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา”
คนรับผิดชอบทราบถึงวัตถุประสงค์ในการมาของเฟิงจิ้งหยวน จึงรีบกล่าวเลี่ยง
เฟิงจิ้งหยวนไม่คาดคิดว่าเฟิงจิงเหยาจะอายัดบัตรธนาคารของเธอ
เธอวางสายโทรศัพท์อย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โทรศัพท์ไปหาเฟิงจิงเหยาทันที แต่ทว่าไม่มีคนรับ
เธอไม่ตายใจ ต่อสายโทรต่อไป ผลสุดท้ายก็เหมือนเดิม
เดิมทีพนักงานเก็บเงินก็รออยู่ เพียงแต่เห็นว่านานแล้วเธอก็ยังหาคนมาชำระเงินไม่ได้จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวเร่ง: “คุณผู้หญิง คุณยังอีกนานไหม ด้านหลังยังมีคนรอเช็คบิลอยู่ ถ้าหากไม่มีเงิน พวกเราก็จะจัดการแจ้งความต่อตำรวจ”
พนักงานเก็บเงินคนนั้นกล้ายกับว่าไม่รู้จักฐานะทางสังคมของเฟิงจิ้งหยวน กล่าวอย่างใช้อำนาจคุกคาม
“ใครไม่มีเงิน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เดิมทีเฟิงจิ้งหยวนก็โมโหเพราะเฟิงจิงเหยาปฏิเสธการรับสายโทรศัพท์อยู่แล้ว ได้ฟังคำพูดเช่นนี้ของเธอ ก็ยิ่งโมโหยกใหญ่
เธอทำหน้าตากดขี่ข่มเหงต้องการแสดงฐานะทางสังคมของตัวเองออกมา แต่เธอก็อดกลั้นไว้
ไม่มีสาเหตุอื่นใด ถ้าหากเธอประกาศฐานะทางสังคมของตนเอง ไม่ใช่จะทำให้คนทั้งหมดรู้ว่าเธอคุณหนูที่ห้าของตระกูลเฟิงที่สง่างามออกมาดื่มเหล้าแล้วไม่มีเงินจ่ายอย่างนี้ นี่ไม่ทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงหรอ?
กำลังคิดอยู่ ทางด้านพนักงานเก็บเงินก็กระตุ้นขึ้นมา
“ฉันไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงเป็นใคร แต่ฉันรู้ว่าค่าเหล้าของคุณผู้หญิงยังไม่ได้ชำระเงิน”
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินเธอเอ่ยเรื่องที่ตนเองไม่มีเงินอีกครั้ง ก็โมโหไม่หยุด
เพียงแต่เธอก็รู้ว่าเวลาเช่นนี้ไม่ใข่เวลาที่จะก่อเรื่องวิวาท เธอจ้องมองไปที่พนักงานเก็บเงินอย่างโหดเหี้ยม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เรียกเพื่อนมาชำระเงิน
คนทั้งสองชำระเงินเสร็จก็ออกไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครยอมอยู่สถานที่ที่น่าอับอายนาน
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าก็ไม่ดีเลย
โดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองมาอย่างผิดปกติทุกทิศทาง ทำให้เธอทั้งอับอายทั้งโมโห
เธอจ้องมองอย่างโหดเหี้ยมไปยังพนักงานเก็บเงิน
“รอก่อน!”
พูดจบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาฝ่ายบริหารลูกค้าของธนาคาร
“คุณเฟิง นี่เป็นคำสั่งของประธารเฟิง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา”
คนรับผิดชอบทราบถึงวัตถุประสงค์ในการมาของเฟิงจิ้งหยวน จึงรีบกล่าวเลี่ยง
เฟิงจิ้งหยวนไม่คาดคิดว่าเฟิงจิงเหยาจะอายัดบัตรธนาคารของเธอ
เธอวางสายโทรศัพท์อย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โทรศัพท์ไปหาเฟิงจิงเหยาทันที แต่ทว่าไม่มีคนรับ
เธอไม่ตายใจ ต่อสายโทรต่อไป ผลสุดท้ายก็เหมือนเดิม
เดิมทีพนักงานเก็บเงินก็รออยู่ เพียงแต่เห็นว่านานแล้วเธอก็ยังหาคนมาชำระเงินไม่ได้จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวเร่ง: “คุณผู้หญิง คุณยังอีกนานไหม ด้านหลังยังมีคนรอเช็คบิลอยู่ ถ้าหากไม่มีเงิน พวกเราก็จะจัดการแจ้งความต่อตำรวจ”
พนักงานเก็บเงินคนนั้นกล้ายกับว่าไม่รู้จักฐานะทางสังคมของเฟิงจิ้งหยวน กล่าวอย่างใช้อำนาจคุกคาม
“ใครไม่มีเงิน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เดิมทีเฟิงจิ้งหยวนก็โมโหเพราะเฟิงจิงเหยาปฏิเสธการรับสายโทรศัพท์อยู่แล้ว ได้ฟังคำพูดเช่นนี้ของเธอ ก็ยิ่งโมโหยกใหญ่
เธอทำหน้าตากดขี่ข่มเหงต้องการแสดงฐานะทางสังคมของตัวเองออกมา แต่เธอก็อดกลั้นไว้
ไม่มีสาเหตุอื่นใด ถ้าหากเธอประกาศฐานะทางสังคมของตนเอง ไม่ใช่จะทำให้คนทั้งหมดรู้ว่าเธอคุณหนูที่ห้าของตระกูลเฟิงที่สง่างามออกมาดื่มเหล้าแล้วไม่มีเงินจ่ายอย่างนี้ นี่ไม่ทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงหรอ?
กำลังคิดอยู่ ทางด้านพนักงานเก็บเงินก็กระตุ้นขึ้นมา
“ฉันไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงเป็นใคร แต่ฉันรู้ว่าค่าเหล้าของคุณผู้หญิงยังไม่ได้ชำระเงิน”
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินเธอเอ่ยเรื่องที่ตนเองไม่มีเงินอีกครั้ง ก็โมโหไม่หยุด
เพียงแต่เธอก็รู้ว่าเวลาเช่นนี้ไม่ใข่เวลาที่จะก่อเรื่องวิวาท เธอจ้องมองไปที่พนักงานเก็บเงินอย่างโหดเหี้ยม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เรียกเพื่อนมาชำระเงิน
คนทั้งสองชำระเงินเสร็จก็ออกไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครยอมอยู่สถานที่ที่น่าอับอายนาน
เฟิงจิ้งหยวนคล้ายกับว่าไม่ได้ฟัง โบกมือซ้ำๆบนโซฟา
“ไปเรียกคุณนายรองของพวกคุณลงมา บอกว่าฉันมีเรื่องจะพบเขา”
พ่อบ้านเห็นเช่นนี้แล้ว ก็ทำได้เพียงขึ้นไปชั้นบนแจ้งให้กู้ฉางชิงทราบ
“คุณอาเล็กต้องการพบฉัน?”
หลังกู้ฉางชิงทราบข่าว ก็ขมวดคิ้ว ในสายตาเต็มไปด้วยความงุนงง
โดยปกติแล้วเฟิงจิ้งหยวนกับเธอไม่ลงรอยกัน มาหาเธอดึกดื่นอย่างนี้ก็ไม่รู้ว่าเพราะเรื่องอะไร
เดิมทีเธอก็ไม่อยากพบ แต่ก็กังวลว่าคุณผู้หญิงคนนี้จะไปใส่ร้ายพูดเหลวไหลต่อหน้าคุณนายเฟิง ในที่สุดเธอก็ตามพ่อบ้านลงมาชั้นล่าง
“คุณอาเล็ก คุณจะพบฉัน”
เธอลงมาชั้นล่าง เห็นคนนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก เลิกคิ้วกล่าวถาม
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินเสียงก็เอียงหน้า ก็เห็นสวมเสื้อคลุมชุดนอนผ้าไหมแท้ บนใบหน้าสะอาดงดงามไร้ที่ติ
ลักษณะท่าทางที่ไม่มีความผิดนั้นดูแล้วในใจเธอเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ถ้าไม่ใช่มีเรื่องที่ต้องการเรียกผู้หญิงคนนี้ เธอก็อยากจะพูดสอนอย่างเต็มที่จริงๆ
“ใช่ ฉันจะพบคุณ คุณติดต่อเฟิงจิงเหยาตอนนี้ทันที ให้เขายกเลิกการอายัดบัตรธนาคารทั้งหมดของฉัน!”
กู้ฉางชิงได้ฟังคำพูดนี้ ในสายตาก็แปลกใจ
เฟิงจิงเหยาอายัดบัตรธนาคารคุณอาเล็ก?
เพราะอะไร?
เมื่อเธอกำลังเต็มไปด้วยความงุนงง เฟิงจิ้งหยวนพบว่าเธอไม่เคลื่อนไหวอยู่นาน จึงกล่าวเร่งรัดเธออีกครั้งว่า: “ฉันพูดคุณได้ยินไหม? ยังไม่ไปโทรศัพท์อีก”
กู้ฉางชิงดึงสติกลับมา เห็นท่าทีที่หยาบคายนี้ของเธอ ก็ไม่อยากจะช่วยเหลือ กล่างเลี่ยงว่า: “เรื่องนี้ฉันเกรงว่าจะช่วยคุณอาเล็กไม่ได้ จิงเหยาออกไปทำธุระข้างนอก อีกทั้งก่อนจะไปก็บอกไว้แล้วว่า คืนนี้มีการประชุมที่สำคัญมาก ไม่ต้องการห็ฉันรบกวน”
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินคำพูดนี้แล้ว สีหน้าก็ไม่ดีเลย
โดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองมาอย่างผิดปกติทุกทิศทาง ทำให้เธอทั้งอับอายทั้งโมโห
เธอจ้องมองอย่างโหดเหี้ยมไปยังพนักงานเก็บเงิน
“รอก่อน!”
พูดจบ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาฝ่ายบริหารลูกค้าของธนาคาร
“คุณเฟิง นี่เป็นคำสั่งของประธารเฟิง ไม่เกี่ยวกับพวกเรา”
คนรับผิดชอบทราบถึงวัตถุประสงค์ในการมาของเฟิงจิ้งหยวน จึงรีบกล่าวเลี่ยง
เฟิงจิ้งหยวนไม่คาดคิดว่าเฟิงจิงเหยาจะอายัดบัตรธนาคารของเธอ
เธอวางสายโทรศัพท์อย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ โทรศัพท์ไปหาเฟิงจิงเหยาทันที แต่ทว่าไม่มีคนรับ
เธอไม่ตายใจ ต่อสายโทรต่อไป ผลสุดท้ายก็เหมือนเดิม
เดิมทีพนักงานเก็บเงินก็รออยู่ เพียงแต่เห็นว่านานแล้วเธอก็ยังหาคนมาชำระเงินไม่ได้จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวเร่ง: “คุณผู้หญิง คุณยังอีกนานไหม ด้านหลังยังมีคนรอเช็คบิลอยู่ ถ้าหากไม่มีเงิน พวกเราก็จะจัดการแจ้งความต่อตำรวจ”
พนักงานเก็บเงินคนนั้นกล้ายกับว่าไม่รู้จักฐานะทางสังคมของเฟิงจิ้งหยวน กล่าวอย่างใช้อำนาจคุกคาม
“ใครไม่มีเงิน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
เดิมทีเฟิงจิ้งหยวนก็โมโหเพราะเฟิงจิงเหยาปฏิเสธการรับสายโทรศัพท์อยู่แล้ว ได้ฟังคำพูดเช่นนี้ของเธอ ก็ยิ่งโมโหยกใหญ่
เธอทำหน้าตากดขี่ข่มเหงต้องการแสดงฐานะทางสังคมของตัวเองออกมา แต่เธอก็อดกลั้นไว้
ไม่มีสาเหตุอื่นใด ถ้าหากเธอประกาศฐานะทางสังคมของตนเอง ไม่ใช่จะทำให้คนทั้งหมดรู้ว่าเธอคุณหนูที่ห้าของตระกูลเฟิงที่สง่างามออกมาดื่มเหล้าแล้วไม่มีเงินจ่ายอย่างนี้ นี่ไม่ทำให้คนหัวเราะจนฟันร่วงหรอ?
กำลังคิดอยู่ ทางด้านพนักงานเก็บเงินก็กระตุ้นขึ้นมา
“ฉันไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงเป็นใคร แต่ฉันรู้ว่าค่าเหล้าของคุณผู้หญิงยังไม่ได้ชำระเงิน”
เฟิงจิ้งหยวนได้ยินเธอเอ่ยเรื่องที่ตนเองไม่มีเงินอีกครั้ง ก็โมโหไม่หยุด
เพียงแต่เธอก็รู้ว่าเวลาเช่นนี้ไม่ใข่เวลาที่จะก่อเรื่องวิวาท เธอจ้องมองไปที่พนักงานเก็บเงินอย่างโหดเหี้ยม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เรียกเพื่อนมาชำระเงิน
คนทั้งสองชำระเงินเสร็จก็ออกไป ถึงอย่างไรก็ไม่มีใครยอมอยู่สถานที่ที่น่าอับอายนาน
