ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่เขาได้เห็นผู้หญิงคนนั้นบนเวที ความสนใจของเขาถูกเธอดึงดูดไป
แม้ว่าไม่ได้ตั้งใจมองเธอในเมื่อกี้นี้ แต่ก็ยังเหลือบมองเธออยู่ตลอด
และเมื่อเธอได้ยืนยันว่าถูกประมูลออก และเมื่อถูกประกาศว่าเธอเป็นของของผู้ชายคนนั้นเย้นโม่หลินก็รู้สึกเจ็บใจมาก ราวกับว่ามีเนื้อถูกขุดออกจากใจ
เขาไม่รู้ก็ทำไม แต่เมื่อเห็นชายคนนั้นเข้าใกล้เธอและทำกรุ้มกริ่มกับเธอ เขาก็โกรธโดยไม่มีเหตุผล
ไม่ต้องการเหตุผลใด ๆ และก็ไม่ต้องอธิบายให้ชัดเจนว่าโกรธทำไม เขาก็โกรธนั่นแหละ
และโกรธจนทนไม่ได้
ตาของเย้นโม่หลินแดงหมด เขาไม่ได้สังเกตเห็นถึงกู้จื่อเฟยที่อยู่ข้างๆกำลังดึงเขาอยู่ แล้วสาวเท้าก้าวเดินไปที่เวที
เสียง “ปัง” ดังขึ้น ผู้ชายที่กำลังทำชั่วถูกกระทืบไปกี่เมตร
ร่างกายของเขากระแทกกับกองโต๊ะและเก้าอี้
เย้นโม่หลินไม่ได้มองเขา ยืนอยู่ตรงหน้าผู้หญิงคนนั้น จ้องมองตรงๆเธอ
อยู่ใกล้กันขนาดนี้ จะเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้นว่าเธอผอมแค่ไหน
นี่คือเคยทนทุกข์ทรมานอะไรถึงได้เป็นเช่นนี้เลย
มันไม่เหมือนกับสภาพร่างกายของคนปกติเลย
เขาเจ็บใจอย่างกระตุกวูบ พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า
“อย่ากลัวนะครับ ผมเป็นคนที่มาช่วยเธอ ผมจะพาเธอจากไปที่นี่โดยสวัสดิภาพนะครับ”
เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ร่างกายที่สั่นสะท้านเล็กน้อยของผู้หญิงก็นิ่งไปทันที ราวกับขอนไม้
เธอเผชิญหน้าเขา ดูเหมือนว่ากำลังจ้องมองเขาโดยทะลุผ้าเนื้อสีดำบนหัวของเธอ
เท้าของเธอถูกล็อกโซ่ตรวนอยู่ เดินลำบากมาก แต่เธอก็อยากจะเดินเข้าเขาอย่างดื้อรั้น
เย้นโม่หลินดึงดูดใจกับท่าทางของเธอมาก และอยากไปช่วยเธอโดยไม่รู้ตัว และหยิบผ้าสีดำที่อยู่บนหัวของเธอไป
“ไอ้เหี้ย แย่งคนต่อหน้าสาธารณชนหรอ โรงประมูลพวกคุณไม่รับผิดชอบหรอ”
ผู้ชายที่ถูกทุบตียืนขึ้นจากพื้น และอ้วกเลือดออก แล้วก็ชี้เย้นโม่หลินและตะโกน
แล้วเจ้าภาพถึงตอบสนอง และรีบดึงผู้หญิงอยู่ ขวางที่ข้างหน้าของเย้นโม่หลิน
เขาขมวดคิ้วและพูดว่า
“ท่านครับ หญิงสาวนี้ถูกประมูลโดยสุภาพบุรุษคนนั้นแล้ว ตามกฎ เธอเป็นสมบัติของสุภาพบุรุษคนนั้นแล้ว ท่านจะแย่งไม่ได้ครับ ไม่เช่นนั้น โรงประมูล
เราจะออกหน้าครับ”
ก่อนหน้านี้เย้นโม่หลินได้ประมูล ครีมลบรอยแผลเป็น ในราคาสูงถึง 100 ล้าน เขาไม่อยากทำให้เขาขุ่นเคืองเลย
อารมณ์ที่เพิ่งจะสงบลงเล็กน้อยของเย้นโม่หลินเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นถูกดึงไป ก็ฉุนเฉียวทันทีโดยไม่มีเหตุผล
เขาเป็นคนที่มีอารมณ์เยือกเย็นตลอดมา จะไม่ทำอะไรที่ใจร้อนเกินไป แต่คืนนี้…
“ไสหัวไป”
เย้นโม่หลินแตะเจ้าภาพไป
เมื่อเห็นคนที่ประมูลเธอ เขารู้สึกรังเกียจมาก
นี่เป็นอายุเมื่อไหร่แล้ว ยังประมูลคนหรอ ทั้งโรงประมูลก็สมควรตายเลย
เย้นโม่หลินก้าวไปตรงหน้าของผู้หญิงคนนั้น ยื่นมือดึงเธอมาถึงหน้าเขา “ผมพาเธอออกไป”
ผู้หญิงคนนั้นสัมผัสกับเขา และร่างกายของเธอก็แข็งทื่ออีกครั้ง
เธออยากจะเคลื่อนไหว แต่โซ่ตรวนที่อยู่ใต้เท้าของเธอก็มีเสียงดังขึ้นด้วย แม้แต่เป็นการเดินเธอก็ไม่สะดวกเลย
ในเวลาเดียวกัน บอดี้การ์ดของโรงประมูลก็รีบรุดมา โอบล้อมเย้นโม่หลินไว้
ทุกคนก็ถือกระบองไฟฟ้าในมือ ลักษณะท่าทางดุดันดุร้าย
เย้นโม่หลินแสดงแววตาบ้าเลือด เขาเม้มริมฝีปาก
พอดีว่าช่วงเวลานี้เขาคิดว่าหดหู่ใจมาก คนเหล่านี้มาตัวเอง ก็ให้เขาระบายอารมณ์หดหู่ใจหน่อย
เย้นโม่หลินกอดผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาที่ไหล่ของเขา และสาวเท้าก้าวเดินไปที่พวกบอดี้การ์ดอย่าง
“ปัง ปัง ปัง”
แล้วก็ต่อยตีกันทันที ทั้งงานประมูลวุ่นวายมาก
บอดี้การ์ดหลายสิบคนสู้กับคนหนึ่ง พวกเขาก็ไม่มีความได้เปรียบ แต่เย้นโม่หลินยังต้องปกป้องผู้หญิงที่อยู่บนบ่าของเขา ดังนั้นก็แสดงความสามารถหมดไม่ได้ และถูกโจมตีหลายครั้ง
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตีบอดี้การ์ดทั้งหมดให้ล้ม และภายในไม่กี่นาที บอดี้การ์ดอีกกลุ่มก็ได้เข้ามาจากด้านนอกแล้ว
ไม่ว่าเย้นโม่หลินจะเก่งแค่ไหน ถ้าพวกเขาสับมาเปลี่ยนมาโจมตีเขา เขาต่อต้านไม่ได้นานเลย
เขาคิดสักหน่อยในใจ ไม่ได้รบติดพัน ตีฝาวงล้อมอย่างรวดเร็ว
แม้ว่ามีบอดี้การ์ดเยอะมาก แต่เย้นโม่หลินตั้งใจตีฝาวงล้อมออกไป ก็เหมือนกับมีดคมที่ไม่มีใครหยุดได้ พวกเขาหยุดมันไม่ได้เลย
สนามรบต่อสู้เปลี่ยนจากเวทีเป็นใต้เวที ระเบียงทางเดิน ประตูหลัง…
งานประมูลวุ่นวายอย่างขึ้น
แขกมาประมูลกลัวเรื่อง ก็จากไปก่อนแล้ว เหลือคนที่มีความกล้าหาญไว้เพื่อดูกันคึกคัก แต่ก็ยืนอยู่ในที่ปลอดภัยที่อยู่ห่างไกลเท่านั้น
โต๊ะและเก้าอี้ล้มลงทุกหนทุกแห่ง กู้จื่อเฟยยังคงนั่งนิ่งอยู่บนที่นั่งที่วุ่นวาย
เธอมองไปที่เย้นโม่หลินในตาของเธอ เต็มไป ด้วยประกายในหยดน้ำตา ความโศกเศร้า และเคียดแค้นที่ควบคุมไม่ได้
เธอจงใจพาเย้นโม่หลินมาที่นี่ และจงใจให้เขาเห็นสิ่งของที่ประมูลในสุดท้าย แต่เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นผลอย่างนี้
เธอรับไม่ได้ และไม่รู้ว่าทำไม…
เย้นโม่หลินพาผู้หญิงคนนั้นพุ่งออกจากโรงประมูลโดยตรง
เขาปิดประตูเล็กของโรงประมูลโดยแบ็คแฮนด์ และปิดกั้นบอดี้การ์ดทั้งหมดที่ตามมา
ประตูถูกทุบตีจนออกเสียงดังปัง ๆ จากด้านใน และเย้นโม่หลินแบกผู้หญิงคนนั้นและรีบจากไปซอยนี้
เขาได้เดินไปตรอกซอกซอยหลายตรอก หลังจากที่ไม่มีใครไล่ตามเขา เขาก็หาซอยที่เงียบสงบหยุดลง
ผู้หญิงคนนี้ผอมเกินไป แม้ว่าแบกบนไหล่เขาก็รู้สึกว่าถูกกระดูกเธอกระทบ
ก็ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอจะไม่สบายแค่ไหนเลย
เขาจะเปลี่ยนท่าทางของเธอหน่อย และถ้าแก้โซ่มันจะดีที่สุดเลย
เย้นโม่หลินวางผู้หญิงคนนั้นลง แล้วทนไม่ไหวนิดหน่อยเมื่อได้เห็นท้องที่มีส่วนหนึ่งแดงไปหมดของเธอ
“ขอโทษครับ ผมจะต้องทำอย่างนี้นะครับ เพื่อพาเธอจากไปได้เร็วที่สุด”
ผู้หญิงยืนขึ้นอ่างเสียแรงมาก และส่ายหัวอย่างรีบด่วน
เธอออกเสียงไม่ได้ แต่เธอดูเหมือนรีบด่วนมากไม่รู้ว่าจะแสดงอะไร
เย้นโม่หลินมองถุงผ้าสีดำที่กำลังสั่นไหวอยู่ คิดได้ทันที
ไม่เพียงแต่ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมอยู่ อาจก็ถูกปิดปากด้วย
เขายกมือขึ้นเพื่อเปิดผ้าสีดำบนหัวของเธอ—
“คุณเย้น คุณไม่เอาแฟนของคุณหรือครับ”
จู่ๆ ก็มีเสียงตำหนิของเจ้าภาพดังขึ้น
เย้นโม่หลินหันศีรษะทันที และก็เห็นเจ้าภาพเดินมาพร้อมกับบอดี้การ์ดที่ตัวสูงกลุ่มหนึ่ง ซึ่งคนหนึ่งในนั้นกำลังวางกริชบนคอของกู้จื่อเฟย
ในขณะนี้ เสื้อผ้าของกู้จื่อเฟยยุ่งเหยิง ผมของเขาก็ยุ่งเหยิงมาก และหน้ากากที่ใส่บนใบหน้าก็ไม่รู้ว่าจะหายไปไหน ปรากฏออกมาให้เห็นใบหน้าเล็กๆที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและความตื่นตระหนกนั้น
เมื่อได้เห็นเธอเย้นโม่หลินก็ตกใจมาก ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า
ตอนที่เขาอยู่ที่โรงประมูล เขาแค่กังวลเรื่องการช่วยเหลือผู้หญิงคนนี้ และไม่เคยคิดถึงกู้จื่อเฟยตั้งแต่ต้นจนจบ
ถ้าไม่ใช่พวกเขาจับกู้จื่อเฟยมาที่นี่ ในตาของเขา ก็ยังมีเพียงความปลอดภัยของผู้หญิงคนนี้…
หัวใจของเย้นโม่หลินหดตัวลงเป็นพักๆ และแววตาของเขาลึกซึ้งมาก
เขาขมวดคิ้วแน่นๆ และมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน
“คุณยัน โรงประมูลเป็นสถานที่ที่ต้องตามกฎเกณฑ์ มันไม่สามารถทำลายชื่อเสียงเพื่อคุณเลย ให้ผู้หญิงคนนี้กับเรา ไม่เช่นนั้น อย่าโทษเราฆ่าผู้หญิงของคุณครับ”
ขณะที่เจ้าภาพพูดจา บอดี้การ์ดควบคุมกู้จื่อเฟยและผลักเธอไปข้างหน้าเล็กน้อย
และกดกริชลง คอของกู้จื่อเฟยก็ถูกกดเลือดออก
ใบหน้าของกู้จื่อเฟยเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก แล้วเธอมองไปที่เย้นโม่หลินด้วยแววตาที่ประกาย น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกลัว “โม่หลิน…ฉัน ฉันกลัวค่ะ…”
