เวลาที่เย่ซือซือดูแลโห้หลีเฉินมีเยอะมาก ทุกวันมีแค่เวลาสั้นๆ เท่านั้นที่จะกลับไปที่ห้องเพื่ออาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า
เมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นเคอหานที่สภาพจิตใจเริ่มแย่ลงเรื่อยๆ
คนคนหนึ่งที่โดนกักตัวอยู่ในห้องเดิมทั้งวัน จะทนได้นานแค่ไหน
วันนี้ เย่ซือซือกลับมาที่ห้องเช่นเคย ถูกต้อนรับด้วยความมืดครึ้มที่ทำเอาหายใจไม่ออก
ม่านหนาถูกดึงปิดเสียแน่น เดิมทีเป็นตอนกลางวัน แต่ห้องมืดเหมือนตอนกลางคืนไม่ผิด
ตามแสงสลัวที่ลอดผ่านประตูเข้ามา เย่ซือซือมองเห็นชายหนุ่มนั่งอยู่บนโซฟา
เขากำลังสูบบุหรี่
แต่บนโต๊ะ บนพื้น มีก้นบุหรี่กองไว้หนา
เย่ซือซือดูเบื่อและปวดหัว
เธอเปิดไฟ เดินไปพลางพูดไปพลาง “เสิ่นเคอหาน คุณสูบให้น้อยลงหน่อย คุณดูสิว่าตอนนี้คุณเปลี่ยนไปอย่างไร เหมือนซากศพเดินได้อย่างไรอย่างนั้น”
“อา” เสิ่นเคอหานใช้นิ้วบีบบุหรี่ พลันบุหรี่ในมือก็ขาดครึ่งทันที
ดวงตาสีแดงก่ำของเขามองไปที่เย่ซือซืออย่างโหดร้าย “ตอนนี้คุณก็เริ่มเกลียดผมแล้วใช่ไหม?”
ท่าทางเขาดุร้าย เหมือนหมาป่าที่อยู่ในสถานการณ์จนตรอก
เย่ซือซือรังเกียจเขา
แต่สติปัญญากลับรู้ชัดแจ้ง อย่าไปทำให้เขาขุ่นเคืองใจตอนนี้ สติเขาไม่สมประกอบสักเท่าไหร่
เย่ซือซือเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะเปิดมันออก
เธออดทนพูดว่า “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่อยากให้คุณลดบุหรี่ลงหน่อย อย่าทำร้ายร่างกาย คุณอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราวเท่านั้น ไม่นานเราก็จะได้ออกไปจากที่นี่แล้ว หยูฉู่สองรับปากฉันแล้วฉันจะ… …อ่ะ!”
เสียงของเย่ซือซือ หยุดกะทันหัน
จู่ๆ เธอก็โดนเสิ่นเคอหานบีบคอ บังคับให้เธออยู่ตรงขอบหน้าต่าง
เธอเอนกายออกไปนอกหน้าต่างอย่างควบคุมไม่ได้ในทันที และร่างกายส่วนใหญ่ของเธอก็แขวนอยู่นอกหน้าต่าง ตรงหน้าเธอ มี เสิ่นเคอหานที่ดุร้ายจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีแดงก่ำ ราวกับต้องการจะปลิดชีพ
เย่ซือซือพลันตื่นตระหนก “เคอหาน คุณจะทำอะไรคะ? ปล่อยฉันนะ รีบปล่อยซี”
“ผมทำอะไร? ผมก็อยากจะถามคุณ ว่าคุณกำลังทำอะไร!”
มืออีกข้างหนึ่งของเขา หยิบภาพจากกระเป๋ากางเกง ที่มีรูปเย่ซือซือนั่งอยู่ข้างเตียงป้อนอาหารให้โห้หลีเฉินอย่างใกล้ชิด
มุมของภาพถ่ายน่าจะถ่ายจากนอกหน้าต่าง
เย่ซือซือหรี่ตาลง ก่อนจะรีบโต้หลับ “โห้หลีเฉินเป็นอัมพาต คุณก็รู้ว่าเขาไม่ชอบฉัน และชอบทรมานฉัน เขาให้ฉันป้อนอาหาร ฉันถูกบังคับไม่รู้จะต้องทำอย่างไร”
“ถูกบังคับ? อ่า เย่ซือซือ ตอนนี้คุณยังหลอกผม!”
มือของเขาเพิ่มแรงขึ้น เย่ซือซือเกือบจะถูกบีบคอตาย “คุณคิดว่าผมไม่รู้หรือว่าคุณกับโห้หลีเฉินกำลังทำอะไรลับหลังผม? คุณยังไปจูบกับมันแล้วด้วย!”
เย่ซือซือเงียบสนิท สีหน้าเปลี่ยนเป็นตระหนก
เรื่องจูบก็แค่คืนนั้นคืนเดียว นอกจากคนที่คอยฟังแล้ว ก็ไม่มีใครรู้
เสิ่นเคอหานถูกขังอยู่ในห้อง เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน?
หลังของเย่ซือซือเย็นเฉียบ เธอรู้กลัวถึงการหายใจไม่ออก ถึงแม้หยูฉู่สองจะสัญญากับเธอ แต่เขาก็ยังอยู่เบื้องหลังและเตือนเธอ
เขาจงใจให้เสิ่นเคอหานรู้เรื่องนี้ด้วย และเขาต้องการใช้เสิ่นเคอหานเพื่อข่มขู่และยั้งเธอ ปิดปากเธอ
ให้เธอระวังไม่ให้ตัวเองทำพลาด
“เย่ซือซือ คุณกล้าหักหลังผม ร่วมมือกับโห้หลีเฉินทำร้ายผม คุณตายไปกับผมเสียเถอะ!”
เสิ่นเคอหานเหมือนคนบ้าก็มิปาน เขาบีบคอเย่ซือซือ ก่อนจะผลักเธอออกไปด้านหลัง
ครึ่งใหญ่ของร่างกายเย่ซือซือแขวนอยู่บนอากาศ แค่เพียงเสิ่นเคอหานปล่อยมือ เธอก็จะร่วงลงสู่ข้างล่าง ไม่ตายก็พิการทันที
ความกลัวตายท่วมท้นจิตใจ
เย่ซือซือรีบคว้ามือของเสิ่นเคอหานไว้ เธออดทนต่อความเจ็บปวด ก่อนจะกัดฟันพูดว่า
“หยู หยูฉู่สองรับปากฉันไว้แล้ว เรื่องนี้จบเมื่อไหร่จะส่งเราออกไป ถ้าตอนนี้ฉันตาย คุณก็จะต้องตายเหมือนกัน”
สีหน้าของเสิ่นเคอหานเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เขากัดฟันพูดอีกครั้ง “จริงไหม? ไม่ถูก คุณหักหลังผม ถ้าจะไปก็ไปคนเดียว คุณจะพาผมไปด้วยเหรอ?”
น้ำตาเย่ซือซือคลอเต็มเบ้า
“เสิ่นเคอหาน ฉันเป็นคนยังไง คุณยังไม่รู้อีกเหรอ? ความรักห้าปีของเรา ถ้าพูดว่าไม่มีก็ใช่ว่าจะไม่มี ฉันจะมองดูคุณตายได้ยังไงคะ”
เสิ่นเคอหานมองดูน้ำตาของเธอด้วยดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย สำนึกและสติค่อยๆ ไหลเข้ามา
ก่อนเขาจะรู้ตัวกำลังทำเรื่องอันตรายมากแค่ไหน
เขารีบปล่อยมือ และดึงเย่ซือซือกลับมา
เขาเคาะหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด “ขอโทษนะซือซือ ผมโกรธมากจริงๆ แค่คิดว่าคุณกับโห้หลีเฉินอยู่ด้วยกัน ผมก็แทบบ้า เพราะว่าผมรักคุณเลยเป็นแบบนี้ อย่าโกรธผมเลยนะ อย่าโทษผมเลย”
เมื่อได้รับอิสระ เย่ซือซือก็กำคอของตัวเอง ก่อนจะไอแห้งออกมา ถึงค่อยรู้สึกดีขึ้น
เมื่อเห็นดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความสำนึกผิดของเสิ่นเคอหาน ใจของเธอกลับไม่หวั่นไหวเลยสักนิด
ตรงกันข้าม แม้แต่ความรู้สึกที่เหลืออยู่ก็หายไป
“เสิ่นเคอหาน จำสิ่งที่เราเคยพูดกันได้ไหมคะ? ผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงในครอบครัวไม่ควรค่าแก่การให้อภัย”
ดวงตาของเสิ่นเคอหานสั่นไหวอย่างรุนแรง สีหน้าซีดขาวราวกระดาษ
“ซือซือ ผมไม่ได้ตั้งใจนะ คุณก็รู้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น ผมเพิ่ง ผมเพิ่งจะคิดว่าคุณจะไม่สนใจความเป็นความตายของผม ก็เลย… …”
“ก็เลยจะฆ่าฉัน ให้ฉันตายไปด้วยกัน?”
เย่ซือซือหัวเราะหยัน “ห้าปีแล้ว ฉันเพิ่งจะเห็นกระจ่างชัด ว่าคุณเป็นคนอย่างไร”
“ซือซือ อย่าคิดอย่างนี้ ฟังผมอธิบายก่อน”
เสิ่นเคอหานจะเข้ามากอดเย่ซือซือด้วยความตระหนก
แต่กลับถูกเย่ซือซือหลบออกด้วยความรังเกียจ
เย่ซือซือยืนห่างจากเขาไม่กี่เมตร สีหน้าดูเหนื่อยและเศร้าใจ
“ไม่ต้องพูดแล้ว คุณรู้นิสัยของฉันดี เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ระหว่างเรามันจบแล้วละ ฉันรับปากคุณไว้แล้ว ฉันจะทำให้ได้ เรื่องนี้จบเมื่อไหร่ ฉันจะให้หยูฉู่สองพาคุณและฉันออกไปจากที่นี่”
พูดจบ เย่ซือซือก็เดินออกไปจากห้อง
ที่นี่ทำให้เธอหายใจไม่ออก และไม่อยากอยู่ต่อเลยแม้แต่วินาทีเดียว
เสิ่นเคอหานไล่ตามออกไปด้วยความกระวนกระวาย
แต่เมื่อเขาตามไปถึงประตูห้อง กลับถูกบอดี้การ์ดตัวใหญ่สองคนขวางทางเขาไม่ให้ออกไปจากห้องได้
ดวงตาสีแดงก่ำของเสิ่นเคอหาน มองไปยังแผ่นหลังของเย่ซือซือ ก่อนจะตะโกนเสียงดัง
“ซือซือผมผิดไปแล้ว ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะ ผมรู้ผมทำผิดจริง มองจากความสัมพันธ์ห้าปีของเราสิ ยกโทษให้ผมสักครั้งได้ไหม? คุณยังรักผม คุณรักผมอยู่นี่”
เย่ซือซือชะงักฝีเท้า
เสิ่นเคอหานเห็นความหวังในทันใด ก่อนจะพูดอย่างมาดหมายว่า “ซือซือ คุณยังรักผมอยู่ ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมสัญญาว่าจะไม่เป็นแบบนี้อีก”
เย่ซือซือไม่ได้หันกลับมา เสียงของเธอเบาหวิวและเย็นชา
“เสิ่นเคอหานฉันไม่รักคุณอีกแล้ว คุณตอนนี้ มันทำให้ฉันขยะแขยง”
เสิ่นเคอหานยืนตัวแข็งทื่อราวกับถูกฟ้าผ่า
ถ้าหากเย่ซือซือจากไปด้วยความโกรธ บางทีเขายังรู้สึกว่าอาจได้โอกาสหวนคืน แต่เมื่อเห็นเธอพูดอย่างเย็นชาว่าไม่รักเขาเช่นดั่งตอนนี้ เขาก็รู้เห็นอย่างทะลุปรุโปร่ง ว่าเธอไม่รักเขาแล้วจริงๆ
นิสัยของเธอจะรักหรือเกลียดใครมันชัดเจน แต่ไหนแต่ไรมาก็ผ่านมันไปได้เสมอ
“ซือซือ เรื่องข่าวลือมันจริงไหม? ที่ว่าคุณรักโห้หลีเฉิน ใช่ไหม?” น้ำเสียงของเขาดูเศร้า มันเศร้ามาก
