“ถ้าสามารถรับประกันความปลอดภัยของเธอได้ ก็ต้องให้เธอลองพยายามดู”
ท่าทางของโห้หลีเฉินสุขุมมาก
เขาทำใจเตรียมรับเรื่องร้ายที่สุดเอาไว้แล้ว
หากว่าสุดท้ายแล้วช่วยแรบบิทไม่ได้จริงๆ อย่างน้อยเย้นหว่านก็ได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว น่าจะรู้สึกผิดน้อยลงบ้าง
สีหน้าของเด็กหนุ่มซับซ้อนอย่างหาที่เปรียบมิได้
เวลานี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพูดอะไรได้
เป็นอย่างที่โห้หลีเฉินพูดจริงๆ หลังจากเย้นหว่านตรวจร่างกายของแรบบิทดูแล้ว กลับทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้เลยว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยเธอได้
เธอไร้ความสามารถ
ทำได้เพียงมองดูแรบบิทดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเล็กๆมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง พลังชีวิตหายไปเรื่อยๆ
เธอใจสลาย
ความสนใจของคนอื่นก็รวมอยู่ที่บนร่างของแรบบิทเช่นกัน บางคนกังวล บางคนถอนหายใจและส่ายหน้า จากประสบการณ์หลายปีของพวกเขา ต่างก็มองออก สาวน้อยคนนี้อดทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
เจมส์แน่นอนว่าไม่ได้โง่ มองแนวโน้มนี้ออก
เขาบ่นอย่างโมโห “ถ้าคุณมาเร็วกว่านี้ก้าวหนึ่ง ผมรู้สถานะของสาวน้อยคนนี้ คงจะไม่รีบฉีดยาให้เธอเร็วขนาดนี้หรอก ตอนนี้เป็นไง ตัวประกันที่ดีขนาดนี้ ไม่มีแล้ว”
ใบหน้าของฝู้ยวนดุร้าย มองเย้นหว่านด้วยสายตาที่ลึกล้ำ
ผ่านไปนาน เขาถึงอ้าปากพูดอย่างช้าๆ “ก็ไม่ทั้งหมด คงจะเป็นโชคดีในความโชคร้าย คุณได้ตัวประกันที่ดียิ่งกว่าเสียอีก”
“ตัวประกันที่ดียิ่งกว่า? อยู่ที่ไหน? เป็นใครกัน?” เจมส์ถามต่อ
เย้นหว่านรู้สึกว่าหลังมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา รู้สึกราวกับสายตาของมีงูพิษจับจ้องมาที่ตัวเธอ
เธอจับมือแรบบิทไว้แน่น รู้สึกตะขิดตะขวงใจ หรือว่าฝู้ยวนจับเธอได้แล้ว?
เธอไม่สบายใจ
รอยยิ้มบนใบหน้าของฝู้ยวนชั่วร้ายอย่างมาก เดินมาทางเย้นหว่านทีละก้าวๆ
“เธอเป็นแก้วตาดวงใจของตระกูลเย้นและโห้หลีเฉิน มีเธอไว้ในกำมือ อำนาจทั้งหมดของโห้หลีเฉินและตระกูลเย้น ก็ได้มาอยู่ในมือแล้ว”
สายตาของเขาจ้องไปที่เย้นหว่านอย่างไม่ปิดบัง ราวกับว่ากำลังดูสมบัติล้ำค่าอีกชิ้นหนึ่ง “คุณว่าใช่มั้ย คุณเย้น?”
เย้นหว่านแข็งทื่อไปทั้งตัว
ความโชคดีที่มีเพียงเล็กน้อย กลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา
ฝู้ยวนจับเธอได้แล้ว!
อีกอย่างตอนนี้เธออยู่ในพื้นที่ของพวกเขา แม้แต่สถานที่หลบหนีก็ไม่มี
เย้นหว่านรู้สึกสลดใจอย่างยิ่งในทันที เธอช่วยแรบบิทไว้ไม่ได้ ยังเอาตัวเองเข้ามาอีกด้วย
เธอไม่ได้หันหน้าไป มองแรบบิทด้วยสายตาที่เจ็บปวด กุมมือเล็กๆของเธอเอาไว้แน่น
“แรบบิทไม่ต้องกลัว แม่อยู่กับหนู”
แรบบิทร้องไห้และมองเย้นหว่าน น้ำตาไหลพรากลงมาจากขอบตา
เย้นหว่านเช็ดน้ำตาให้เธอ ในใจเศร้าสลด แต่กลับไม่ได้รู้สึกเสียใจภายหลัง
วินาทีแห่งความเป็นความตาย เธออยู่ข้างกายแรบบิท
เจมส์ได้สติกลับมา ชี้ไปที่เย้นหว่านด้วยสายตาเต็มไปด้วยความตกใจ “คุณจะบอกว่าเธอเป็นภรรยาของโห้หลีเฉิน เย้นหว่านคนนั้น?”
ฝู้ยวนพยักหน้า “ปฏิกิริยาของเธอแตกต่างเกินไป อีกทั้งเย้นหว่านปลอมตัวเก่งมาก ผมตัดสินว่าเป็นเธอ”
เจมส์ถูมืออย่างมีความสุข เดินตรงเข้าไป
“ฉันล่ะอยากจะถอดหนังหน้าของเธอออกมาดูด้วยมือตัวเองจริงเชียว เก็บได้สมบัติล้ำค่าชิ้นใหญ่แท้ๆ”
เขาก้าวเท้าใหญ่ๆมาทางเย้นหว่าน มือใหญ่เอื้อมไปจะจับหน้าของเย้นหว่าน
เย้นหว่านมองแรบบิทอย่างน้ำตาคลอ ต่อต้านอะไรไม่ได้
เป็นลูกไก่ในกำมือ
เธอหมดหนทาง
ในตอนที่มือของเจมส์กำลังจะจับไหล่ของเธอ ทันใดนั้น เสียง “ปังๆๆ” ดังขึ้นมา
คนที่ยืนอยู่ภายในห้องนี้ ในเวลาเดียวกัน ราวกับได้รับการโจมตีอย่างรุนแรง ต่างล้มลงกับพื้น
คนส่วนใหญ่หลับตาไปเลย ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย
เจมส์ล้มลงแทบเท้าของเย้นหว่าน กุมหน้าอก เบิกตากว้างชักเกร็ง เต็มไปด้วยความโกรธ
เย้นหว่านยืนแข็งกระด้างอยู่ที่เดิม ไม่ได้สติว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แต่ เธอไม่ได้ถูกจับ มีชีวิตรอด
ขณะนั้น ประตูห้องถูกคนเตะเข้ามาจากด้านนอก โห้หลีเฉินก้าวเท้าใหญ่ๆบุกเข้ามา “รีบไป”
เย้นหว่านได้สติขึ้นมาทันที รีบอุ้มแรบบิทขึ้นมา แล้วเดินไปทางด้านนอก
โห้หลีเฉินอยู่ด้านหลังเธอ หยิบมีดพกขึ้นมา จะจัดการเจมส์และฝู้ยวนทิ้งซะ
เจมส์ตะเบ็งเสียงอย่างยากลำบาก “A9 ฆ่ามัน!”
เมื่อสิ้นเสียง หัวหน้าบอดี้การ์ดที่ถูกโจมตีจนล้มลงเมื่อกี้ ก็ลุกขึ้นจากพื้นด้วยท่าทางแข็งกระด้าง
เขาขยับข้อต่อเล็กน้อย มีเสียงดังออกมา “กร๊อบๆๆ”
จากนั้น ก็พุ่งไปโจมตีโห้หลีเฉิน
เขาพึ่งจะถูกโจมตีเมื่อครู่นี้ ตอนนี้ท่าทางยังค่อนข้างทื่อเล็กน้อย แต่พลังหมัด กลับสามารถทุบหินก้อนหนึ่งให้แตกได้
โห้หลีเฉินไม่ทันได้ใช้มีดแทงเจมส์ เบี่ยงตัวถอยหลัง หลบการโจมตีของA9ได้อย่างหวุดหวิด
“SHIT! เขายังมีพลังต่อสู้อยู่ เย้นหว่าน พวกคุณรีบไป ผมจะอยู่ข้างหลัง”
ขณะพูด โห้หลีเฉินก็ผลักเย้นหว่านออกไปนอกห้อง บาดแผลบนตัวเขาฉีกออกอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลมาตามนิ้วของเขาหยดลงมา
เย้นหว่านหนาวไปทั้งตัว
เมื่อกี้เธอก็สังเกตเห็นหัวหน้าบอดี้การ์ดคนนี้ ถึงไม่กล้าแจ้งให้โห้หลีเฉินพวกเขาบุกเข้ามา ตอนนี้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าโห้หลีเฉินใช้วิธีอะไร ทำให้คนอื่นๆล้มลงไปได้ แต่หุ่นแข็งแกร่งคนนี้ กลับเป็นข้อยกเว้น
อีกทั้งโห้หลีเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส สภาพนี้สู้เขาไม่ไหวหรอก
“เย้นหว่าน คุณรีบหนีไป พาแรบบิทไปหาป่ายฉี เวลาไม่มากแล้ว มีแค่ป่ายฉีเท่านั้นที่สามารถช่วยแรบบิทได้”
เย้นหว่านอุ้มแรบบิทที่กำลังดิ้นรนอย่างเจ็บปวดไว้แน่น ในใจยิ่งเป็นห่วงและเสียใจอย่างมาก
“แต่ฉันทิ้งคุณไม่ได้…”
“ผมรับมือมันได้ คุณต้องเชื่อมั่นในสามีของคุณ”
โห้หลีเฉินผลักเย้นหว่านไปข้างหน้าอย่างไม่ลังเล ในขณะเดียวกันก็สั่งกับเด็กหนุ่มว่า “เร็ว พาเธอไป! พวกเธอไปกันแล้ว ผมถึงจะหาโอกาสหนีได้”
เด็กหนุ่มตอบสนองทันที รีบดึงเย้นหว่านไป “โห้หลีเฉินถึงแม้จะบาดเจ็บ แต่ความสามารถเขามีเยอะมาก ตัวคนเดียว หลบหนีไม่ใช่ปัญหา แต่ต้องปกป้องพวกเรา เขาถึงหนีไม่ได้ จำเป็นต้องสู้ เร็วเข้า ผมพาคุณไปก่อน”
คำพูด ฟังดูแล้วก็เป็นเพราะเหตุผลนี้ แต่ว่า…
เย้นหว่านกัดฟันแน่น หัวใจราวกับถูกมีดแทง
เธอมองดูแรบบิทที่ร้องไห้ทรมานอย่างถึงที่สุดในอ้อมแขน เข้าใจชัดเจน เธอไม่มีทางเลือกแล้ว
ไป มีโอกาสช่วยแรบบิทได้ ไม่ไป อยู่ต่อไปมีแต่จะทำให้โห้หลีเฉินลำบาก
“โห้หลีเฉิน คุณรับปากฉันว่าคุณจะปลอดภัยไม่เป็นไร ฉันจะรอคุณอยู่ข้างหน้า! ถ้าคุณไม่มา ฉันก็จะไม่ไปจากที่นี่ ถ้าหากคุณกล้าตาย ฉันก็จะตายด้วยกันกับคุณ!”
“ตกลง”
โห้หลีเฉินรับปากอย่างอารมณ์ดี สู้กับA9เรียบร้อยแล้ว
เขาร่างกายได้รับบาดเจ็บหนัก A9เรี่ยวแรงมหาศาล เขาถูกตีจนถอยหลัง กระอักเลือด ไม่มีแรงต่อสู้เลยสักนิด พยายามฝืนเอาไว้
เย้นหว่านน้ำตาคลอไม่กล้ามองอีกต่อไป อุ้มแรบบิทวิ่งไปทางยังทางกลับอย่างบ้าคลั่ง
เธอหนีไป ถึงจะไม่เป็นภาระของเขา
เขาถึงจะกล้าหนี
ดังนั้นเธอจะต้องวิ่งเร็วหน่อย วิ่งเร็วๆ ให้โห้หลีเฉินมีเวลาหนีไป
เธอวิ่งหนีไป วิ่งหนีไปถึงจะดี ถึงจะดี…
เธอเอาแต่พูดคำพูดพวกนี้ในใจ ยิ่งพูด ยิ่งบีบคั้นหัวใจ เธอยิ่งไม่กล้าให้ตัวเองหยุด
