บทที่ 159 เอาใจอย่างถึงที่สุด
โห้หลีเฉินที่ทำแผลให้หยุดชะงักครู่หนึ่ง เงยหน้ามองเย้นหว่าน สายตาล้ำลึก
นิ้วมือขาวนวลเรียวยาวตกลงบนบาดแผลของเธอเบาๆ “ฉันรู้สึกผิดในใจที่ไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี”
รู้สึกผิดในใจที่ไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี
คำพูดไม่กี่คำนี้ เสมือนคำสาปร้าย อยู่ในสมองของเย้นหว่านหมุนวนกระจายเสียงแผ่ขยาย
เธอมองเขาเหม่อค้าง ในใจเป็นอารมณ์อะไรที่พูดไม่ออก
ผ่านเรื่องพวกนี้มา โห้หลีเฉินไม่ได้รังเกียจเธอ แต่บอกว่ารู้สึกผิดในใจที่ไม่ได้ปกป้องเธอให้ดี
เธอแทบไม่อยากเชื่อ เขาดีกับเธอขนาดนี้จริงๆ……
ใจของเย้นหว่าน ยิ่งสับสน
เย้นหว่านนอนมามากพอแล้ว จิตใจจึงดีอยู่มาก
หลังจากทำแผลเสร็จเรียบร้อย ก็มาถึงเวลาทานข้าวเย็น
เย้นหว่านรู้ว่าพ่อแม่ของตนเองยังมีคุณย่าโห้ล้วนรอเธออยู่ด้านนอก เลยอยากออกไปเจอพวกเขาหน่อย ทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนพวกเขา
โห้หลีเฉินกลับตรวจดูครั้งแล้วครั้งเล่า หลังจากแน่ใจว่าสภาพร่างกายของเย้นหว่านสามารถทนให้เธอออกไปได้ ถึงตอบรับไป
แต่โดยเฉพาะเย้นหว่านบาดเจ็บไม่น้อย ที่ขาก็มีแผล เดินเหินไม่ค่อยนิ่ง
มือข้างหนึ่งของเธอพยุงที่ขอบเตียง มองประตูที่อยู่ไม่ไกลนัก คิดแล้วว่าจะกระโดดเข้าไป
เธอพึ่งอยากกระโดด เวลานี้ร่างสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินกลับปรากฏตัวด้านข้างของเธอ แวบเดียวก็อุ้มเธอขึ้นมาแล้ว
ทันทีที่ตัวลอย เย้นหว่านก็กอดคอของโห้หลีเฉินไว้โดยสัญชาตญาณ ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนดึงใกล้กันเข้ามา
“คุณโห้ คุณทำอะไรกัน?”
โห้หลีเฉินท่าทางสุขุม เม้มริมฝีปากบางเดินไปข้างนอก
พอมองก็ออกมาจากห้องแล้ว มาถึงระเบียงทางเดิน เย้นหว่านมาเข้าใจความหมายของโห้หลีเฉินทีหลัง เขาอยากอุ้มเธอไปห้องอาหาร
แต่ว่าข้างล่างคนมากขนาดนั้น เขาอุ้มเธอแบบนี้ จะน่าอายมากแค่ไหน
เย้นหว่านแก้มแดง “คุณโห้ วางฉันลงดีกว่า ฉันเดินไปเองได้”
โห้หลีเฉินกำลังจะลงบันไดหยุดลงกะทันหัน
เขาก้มหน้ามองหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอกแก้มแดงระเรื่อด้วยสายตาล้ำลึก
เสียงของเขาทุ้มต่ำ “เรียกชื่อฉัน”
ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนี้มั้ง?
เย้นหว่านกลัดกลุ้มที่โห้หลีเฉินกับเธอคุยกันไม่ใช่เรื่องนี้ แต่พอสบตาที่ล้ำลึกของเขา ก็เหมือนชนเข้ากับน้ำวน เกือบม้วนจิตใจของเธอเองเข้าไปด้วย
ผู้ชายคนนี้ ความจริงช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน
เย้นหว่านย้ายสายตาหนีอย่างลุกลี้ลุกลน “ปล่อยฉันลงเถอะนะ”
โห้หลีเฉินสายตายิ่งลึกลง
เขาไม่ได้พูดอะไร แต่อุ้มเย้นหว่านไว้เดินลงต่อไป ความเร็วไม่ช้าไม่ไว แต่กลับยืนหยัดไม่มีความหมายอยากวางเธอลงสักนิด
เย้นหว่านเงยหน้ามองเห็นผู้คนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก ชั่วขณะหนึ่งยิ่งเพิ่มความไม่สบายใจ
ทันใดนั้นเธอก็เสียใจที่คิดจะลงมาทานข้าวกับพวกเขาแล้ว รู้แต่แรกว่าเป็นเช่นนี้ ไม่สู้เธอให้พวกเขาไปหาเธอที่ห้องดีกว่า
เย้นซวนมิ้นและเฉียวเจี้ยฮุ่ยมองเห็นเย้นหว่านแล้ว ชั่วขณะนั้นอยากไปต้อนรับเธอด้วยความดีใจ แต่ว่าหลังจากที่มองเห็นเธอกำลังถูกอุ้มอยู่ในอ้อมอกโห้หลีเฉิน สองสามีภรรยาชะงักงัน
ความสัมพันธ์ของพวกเขาเหมือนจะพัฒนาดีกว่าที่พวกเขาคิด
ยังน่า……ปลื้มใจเสียจริง
จูเหลียนอีงนั่งนิ่งที่โซฟา มองโห้หลีเฉินอุ้มเย้นหว่านเดินมา บนหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยนั้นยกรอยยิ้มที่เมตตาขึ้น
เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน “อาการบาดเจ็บของเสี่ยวหว่านรุนแรงเหรอ?”
ถึงแม้จะดีใจที่โห้หลีเฉินสามารถอุ้มเย้นหว่านลงมาอย่างสนิทสนมแบบนี้ แต่เธอยังฉลาดเฉียบแหลมสายตายาวไกล ไม่นานยังคิดถึงสภาพร่างกายของเย้นหว่านว่าไม่ดีหรือเปล่า
ดังนั้นถึงต้องอุ้มลงมา
ได้ยินคำพูดห่วงใยของคุณย่าโห้ เดิมทีเย้นหว่านหน้าแดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่
ความจริงสภาพแผลของเธอไม่ถือว่าหนักหนา
แต่ตอนนี้ทำจนโห้หลีเฉินอุ้มเธอไว้ ทำเหมือนเธอบอบบางมาก ยังมีความสงสัยที่แสดงความรักใคร่
โห้หลีเฉินกลับทำหน้าเรียบนิ่ง ราวกับอุ้มเธอไว้เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
“ขาของเธอเจ็บอยู่นิดหน่อย ไม่เหมาะจะเดินเหิน”
“เด็กน้อยที่น่าสงสาร แม่ขอดูหน่อยนะ”
เฉียวเจี้ยฮุ่ยแสดงสีหน้าเป็นห่วง เดินมาถึงด้านข้างของเย้นหว่าน ดึงกระโปรงของเธอขึ้นมาหน่อย เผยขาน้อยๆ ออกมา
จากนั้นก็มองเห็นบนขาของเย้นหว่านมีรอยเขียวช้ำขนาดเท่าเหรียญ เหมือนโดนคนเตะ
เฉียวเจี้ยฮุ่ยขมวดคิ้ว “เสี่ยวหว่าน ยังมีแผลตรงไหนอีกรึเปล่า?”
แผลตรงนี้ที่จริงไม่ใหญ่นัก ถึงแม้จะเจ็บ แต่ไม่ได้กระทบจนไม่มีทางเดินได้ ต้องมีแผลหนักตรงอื่นอีกแน่
แต่ว่าที่นี่คนมากขนาดนี้มองอยู่ เฉียวเจี้ยฮุ่ยจึงไม่กล้าจะดึงกระโปรงของเย้นหว่านสูงกว่านี้อีก ดังนั้นจึงได้แต่ถามสักหน่อย
เห็นเฉียวเจี้ยฮุ่ยกังวล เย้นหว่านรีบส่ายหน้า
“ที่ขาก็มีแค่ตรงนี้ค่ะ ถูกถีบมาทีหนึ่ง แผลเล็กๆ เอง ไม่นานก็ดีขึ้นค่ะ”
“แน่ใจว่ามีแค่ตรงนี้?”
เฉียวเจี้ยฮุ่ยถามอย่างไม่แน่ใจ
เย้นหว่านยืนหยัดพยักหน้า “แม่คะ มีแค่ตรงนี้จริงๆ ค่ะ”
เฉียวเจี้ยฮุ่ยโล่งอกไปทีหนึ่ง แต่ว่าต่อมาเห็นสายตาของเย้นหว่านยิ่งเพิ่มความแปลกๆ จากนั้นยังมองโห้หลีเฉิน
ในสายตามีอารมณ์ซับซ้อนมากมาย
เหมือนกับเขา คนอื่นที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนมองเย้นหว่านกับโห้หลีเฉินด้วยหน้าตาซับซ้อน
เย้นหว่านถูกมองจนทั่วทั้งตัวไม่สบาย นี่มันอะไรกัน?
หลังจากลังเลแวบหนึ่ง เธอถึงเข้าใจขึ้นมาทีหลัง ที่ขาของเธอเจ็บน้อยขนาดนี้ กลับให้โห้หลีเฉินอุ้มลงมา
คนอื่นมองมา นี่ไม่ใช่แสดงความรักใคร่แล้วคืออะไร?
ชั่วขณะนั้นแก้มเธอยิ่งแดง ตบๆ โห้หลีเฉินอย่างต่อว่า พูดเสียงต่ำที่ข้างหูเขา “รีบวางฉันลงเถอะ พวกเขามองฉันอยู่”
“ก่อนที่แผลยังไม่หาย ฉันจะอุ้มเธอไว้”
เสียงของโห้หลีเฉินไม่สูงไม่ต่ำ แต่กลับแน่วแน่ไม่ยอมง่ายๆ
เขาเหมือนมองไม่เห็นสายตาเดือดดาลของคนอื่น อุ้มเย้นหว่านเดินผ่านห้องรับแขกไปโดยตรง เดินไปห้องทานอาหาร
เฉียวเจี้ยฮุ่ยมองภาพด้านหลังสูงใหญ่ของโห้หลีเฉินค้าง หัวใจคนแก่ดวงหนึ่ง เต้นแล้วเต้นอีก
เธอจับแขนของเย้นซวนมิ้นไว้ “ลูกเขยของบ้านพวกเรา ช่างหลงเสี่ยวหว่านเหลือเกินเลย แบบนี้คงหลงเธอแย่แน่ๆ”
ถึงแม้กำลังพูดว่ากังวล แต่ในน้ำเสียงของเธอกลับล้วนเป็นการชื่นชมที่ปิดไม่มิด แม้กระทั่งอิจฉา
เย้นซวนมิ้นพยักหน้าอย่างพอใจ “ผู้ชายก็ควรทำแบบนี้ ผู้หญิงของตัวเอง เจ็บนิดเจ็บหน่อยต้องเป็นห่วงให้สุดใจ อย่าให้เธอได้รับความไม่เป็นธรรมสักนิด”
ตรงข้ามกับเย้นซวนมิ้นและเฉียวเจี้ยอีงที่พึงพอใจ เฝิงเสวียนหลันกับจูเหลียนอีงต่างตกใจกันไปหมด
ถึงแม้คนนอกจะไม่ค่อยเข้าใจดี พวกหล่อนกลับรู้ดีอย่างมาก นิสัยของโห้หลีเฉินเจ้าอารมณ์มากแค่ไหน สายตาของของเขาสูงแค่ไหน แต่ไหนแต่ไรอยู่ด้านบนสูงส่ง ไม่สนใจความรู้สึกของคนรอบข้าง
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงห่วงใยใคร ดูแลใคร
แต่ว่าผู้ชายที่สูงศักดิ์มาแต่ไหนแต่ไร เวลานี้กลับดูแลผู้หญิงคนหนึ่งอย่างประณีตละเอียดอ่อนแบบนี้ แม้กระทั่งทนให้เธอเจ็บสักนิดไม่ได้
ถ้าอมไว้ในปากก็กลัวละลายหาย ถ้าเอาไว้ในมือก็กลัวจะหล่นลงมา
“คุณแม่คะ หลีเฉินทำแบบนี้หลงเย้นหว่านเกินไปรึเปล่า? ต่อไปแต่งงานกัน เย้นหว่านยังจะไม่ปีนหัวหลีเฉินเลยเหรอคะ นี่ก็ไม่ไหวนะ”
เฝิงเสวียนหลันกัดฟันพูด ไม่พอใจมากๆ
โห้หลีเฉินกับเย้นหว่านพัฒนามาถึงขั้นนี้ เป็นเรื่องที่หล่อนไม่เคยคิดมาก่อน เวลานี้หล่อนจะทำให้พวกเขาถอนหมั้นกันได้อย่างไร?
