สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – ตอนที่ 257 ผู้หญิงของเขาช่างน่าสนใจ

บทที่257 ผู้หญิงของเขาช่างน่าสนใจ

เย้นหว่านรีบสะบัดความคิดออกจากหัว ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาเตรียมจะรับประทานอาหาร

กำลังจะคีบอาหาร เธอก็กลับสังเกตได้ว่าที่ตรงหน้าของโห้หลีเฉินมีอาหารที่เขาไม่ชอบวางอยู่หนึ่งจาน

โรงแรมถึงแม้ว่าจะเห็นอกเห็นใจส่งข้าวมาให้ทาน ซึ่งนั่นก็น่าจะเป็นของที่จัดเตรียมไว้ ไม่ได้สั่งอาหาร จึงไม่ได้ดูแลถึงความชื่นชอบ หรือรสชาติ แต่เย้นหว่านรู้ว่าโห้หลีเฉินคนนี้นั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะจุกจิก

ดังนั้นเธอจึงยื่นมือเข้าไปหยิบอาหารจานนั้นของเขาออกมาและวางไว้ในตำแหน่งที่ห่างที่สุด

จากนั้นก็เลือกหยิบเอาอาหารที่โห้หลีเฉินค่อนข้างชอบไปวางไว้ให้แทน

การเคลื่อนไหวของเธอนั้นมันดูเจริญตาและมีทักษะสูง

ทำให้โห้หลีเฉินต้องชะงักมือและมองไปที่เธอ

พอวางให้เรียบร้อยแล้ว เย้นหว่านก็ช้อนตาเห็นโห้หลีเฉินกำลังมองอยู่ เธอจึงตกใจเล็กน้อย เพิ่งจะมารู้ตัวในสิ่งที่ทำไป

เมื่อครู่เธอไม่ได้อยากที่จะเปลี่ยนกับข้าวให้กับโห้หลีเฉิน แต่มือมันไปเองอัตโนมัติิ

มันก็เหมือนกับนิสัยพิเศษของเธอเวลาที่ได้อยู่ใกล้เขานั้นแหละ

แต่มันก็ออกจะ…..น่าอายหน่อยๆ

ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา เย้นหว่านกะพริบตามองไปทางโห้หลีเฉินก่อนจะพูดอย่างกระอึกกระอักออกมาอยู่ไม่กี่คำ

“ขอโทษที มันเคยหน่ะ” เวลาเพียงสั้นนั้นมันไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้

โห้หลีเฉินมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ แววตาวาววับ

เขาพูดด้วยเสียงเบาๆ “ดีจริง”

ใบหน้าของเย้นหว่านแดงระเรื่อ ยิ่งรู้สึกไม่เป็นตัวเองเข้าไปอีก

เธอรีบหันสายตาเบนออกทันที เธอไม่กล้ามองโห้หลีเฉินอีกแล้ว จึงรีบก้มหน้าก้มตาลงเริ่มกินข้าว

โห้หลีเฉินมองไปที่หัวที่ก้มงุดๆ ของเย้นหว่าน ราวกับพอจะจินตนาการถึงความอับอายของเธอได้อย่างไรอย่างนั้น ริมฝีปากของเขาจึงอดที่จะกระตุกยิ้มขึ้นไม่ได้

ที่แท้เธอเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้สึกอะไรกับเขาเลย

เขาที่อยู่ในอารมณ์ที่ดี อีกทั้งยังอาหารรสชาติดีพ่วงเข้าไปอีกก็หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบและกินอาหารอย่างสง่างาม

อาหารมื้อนี้ เป็นการรับประทานที่มีอารมณ์หลากเหลือหลาย

ถึงแม้ว่าอาหารจะอร่อย เย้นหว่านกลับกินอย่างไม่ลืมหูลืมตา พอกินเข้าไปอย่างไม่พักจนเสร็จเธอก็วางตะเกียบลง

“คุณโห้ ฉันกินเสร็จแล้ว คุณกินต่อเลยนะ ฉันขอตัวไปพักก่อนหล่ะ”

พูดจบเย้นหว่านก็หมุนตัวเดินก้มหัวงุดๆ ตรงไปยังโซฟาที่เธอได้จองเอาไว้

ในใจยังมีความหดหู่อย่างที่ไม่สามารถจะบรรยายได้อยู่ ไอ้เจ้ามือบ้า ความเคยชินบ้าๆ เกือบจะฆ่าคนตายอยู่แล้วไหมหล่ะ

โห้หลีเฉินเองก็วางตะเกียบลงก่อนจะเช็ดปากด้วยผ้าอย่างสง่างาม

ดวงตาของเขาประกายขัน จ้องมองไปยังเย้นหว่าน

เย้นหว่านมองหาผ้าห่มผืนบาง เพื่อปกปิดร่างกาย ก่อนจะนอนลงโซฟาและปิดตาลงพร้อมจะนอน

นอนห้องเดียวกันกับโห้หลีเฉินทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัว

ราวกับความง่วงมันอันตรธานหายไปหมดสิ้น

เย้นหว่านพยายามข่มใจ ทำตัวให้พร้อมแก่การนอนหลับ แต่เธอยังไม่ทันจะนอนหลับ หูก็ได้ยินเสียงดังขึ้นที่ข้างโซฟาเบาๆ

มันเป็นเสียงของคนนั่งลงมาบนโซฟา

โห้หลีเฉินมานั่งข้างๆ นี่ทำไมกัน?

เย้นหว่านเริ่มรู้สึกประหม่าขึ้นมา อารมณ์ง่วงอะไรก็ไม่มีแล้ว ขนตาของเธอสั่นระริก อยากที่จะลืมตามองสักหน่อย

แต่กลับรู้สึกว่าถ้าหากเธอลืมตาขึ้นมาจะต้องตรงกับเขาอย่างแน่นอน แบบนี้มันจะไม่รู้สึกเขินๆ อย่างนั้นหรอ?

กวนใจเป็นบ้า

เย้นหว่านลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะแกล้งดิ้นพลิกตัวไปหันหน้าไปทางด้านข้างโซฟา

จากนั้นก็ค่อยๆ หรี่ตามองน้อยๆ แอบมองไปที่แหล่งกำเนิดเสียง

ดูเพียงเท่านั้น เธอก็ชะงักด้วยความประหลาดใจ

เธอเห็นเพียงแสงที่ส่องมาทางหน้าต่างเข้ามาตกกระทบที่ไหล่ของชายหนุ่ม ราวกับว่าร่างกายของเขาได้รับแสงแดดที่อ่อนโยน มันดูสวยงามราวกับความฝัน

เขาใส่เสื้อสีขาว คอเสื้อค่อนข้างกว้างมันจึงเปิดให้เห็นถึงความละเอียดอ่อนของกล้ามเนื้อและไหปลาร้า

เขานั่งขัดสมาธิท่าทางสบาย มือขาวเรียวยาวถือหนังสือเล่มหนึ่งอยู่

ในชั่วขณะนั้น เขามองมันอย่างตั้งใจ ดูจริงจัง นั่นทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นมันยิ่งมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาขึ้นไปอีก

ผู้ชายจะหล่อที่สุดตอนตั้งใจทำอะไรสักอย่าง ผู้ชายจะดูมีเสน่ห์ที่สุดตอนอ่านหนังสือ

และเขาในตอนนี้ มันเป็นทั้งสองอย่างเลย

ที่แท้เขาก็มานั่งตรงนี้เพื่อจะอ่านหนังสือนี่เอง

เมื่อเห็นโห้หลีเฉินตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ได้สนใจอะไรเธอ เย้นหว่านจึงลืมเรื่องที่จะแอบลอบมองเขา จึงเหม่อลอยมองไปตรงไปที่เขาจังๆ

มันเป็นภาพที่ช่างสวยงามดูน่าประทับใจ

เธออดไม่ได้ที่จะอยากให้ภาพข้างหน้าถูกสต๊าฟเอาไว้ หากถ้ามันสามารถที่จะอยู่ตลอดไป และหากจะซ่อนมันเอาไว้แบบนี้ มันก็คงจะดีมากทีเดียว

จริงๆแล้ว เธอนั้นมองโห้หลีเฉินได้อย่างสบายตาสบายใจ

โห้หลีเฉินมองไปที่หนังสือ เย้นหว่านมองไปที่เขา ในช่วงเวลาบ่ายที่เงียบงัน

ความประหม่าที่เคยมีตอนนี้กลายเป็นสงบนิ่ง การต่อต้านที่เธอมีต่อโห้หลีเฉินนั้นราวกับว่ามันผ่านมาแล้วเนิ่นนาน

โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เย้นหว่านก็หลับลงไป

ลมหายใจของเธอค่อยๆ สงบราบเรียบลง ชายหนุ่มที่ตั้งใจอ่านหนังสือมาโดยตลอด จู่ๆ ก็ละสายตาออกจากหนังสือ หันมามองไปที่ใบหน้าของเย้นหว่าน

เขามองหน้าเธอก่อนจะกระตุกยิ้มขึ้นมาอย่างร่าเริง

จากนั้น เขาก็ผุดลุกขึ้น เดินมาทางข้างตัวเธออย่างเบาเท้า ก่อนปัดปอยผมของเธอออกและจูบลงเบาๆ ไปที่หน้าผาก

 ——

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น

“เย้นหว่าน ตื่นได้แล้ว เย้นหว่าน………”

เสียงตะโกนก้องเข้าไปในฝันของเย้นหว่าน

เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ มองใบหน้าชายหนุ่มอย่างประหลาดใจ ใบหน้าเอ่องงงวย เห็นได้ชัดว่ายังไม่ได้สติ

โห้หลีเฉินมองเธอที่กำลังเหม่อลอยอยู่นั้น รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

เขาพูดขึ้นช้าๆ : “ตื่นได้แล้ว”

เย้นหว่านกะพริบตาปริบๆ สติเริ่มมา เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าคนที่กำลังปลุกเธออยู่นั้นคือโห้หลีเฉิน

“อ้อ อือ ได้”

เย้นหว่านตอบอย่างไม่รู้ตัว ค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งพลางนวดศีรษะที่ยังสะลึมสะลืออยู่

เธอลุกขึ้นจากเตียงอย่างเคยชิน แต่เมื่อสังเกตถึงที่ที่ตัวเองอยู่ได้ ก็ชะงักไป ก่อนจะตื่นเต็มตา

แต่กลับยิ่งสับสนหนักไปอีก

เธอไม่ใช่ว่านอนอยู่บนโซฟาอย่างนั้นหรอ? ทำไมเธอถึงมานอนบนเตียงได้หล่ะ

อีกทั้งโห้หลีเฉินก็ยังยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ

“ฉะ ฉันทำไมถึง…..”เย้นหว่านมองไปยังใบหน้าหล่อเหลา พูดขึ้นตะกุกตะกัก “ทำไมถึงได้มาอยู่ที่เตียงหล่ะ? ”

โห้หลีเฉินใบหน้าราบเรียบ “ฉันก็อุ้มเธอมาหน่ะสิ”

เย้นหว่าน: “……..”

เธอนอนบนโซฟาอยู่ดีๆ ทำไมถึงต้องอุ้มเธอมา

อีกอย่าง ทำไมเขาถึงได้พูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นหล่ะ อุ้มเธอมานี่ไม่ได้รู้สึกกระดากเขินบ้างเลยหรือไง

เห็นสีหน้าของเย้นหว่านเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแบบนั้นโห้หลีเฉินก็กระตุกยิ้มขึ้นไปอีก

เขามองไปทางเธอก่อนจะทำเสียง หึหึ ขึ้นอย่างเย้ย

“เธอรู้ตัวไหมว่าเธอเป็นคนนอนดิ้น ถ้าไม่ใช่เพราะฉันนะ เธอตกโซฟาไปแล้ว”

เย้นหว่านหน้าแดงขึ้นทันที แน่นอนหล่ะว่าเธอนอนดิ้นจริงๆ ตอนที่หนักเลยก็คือดิ้นไปอยู่อีกด้านของเตียง

ถึงโซฟามันใหญ่ แต่ก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าเตียงนอน ตอนที่เธอพลิกตัวนั้น….

หรือว่ามันจะเกือบตกลงมา แล้วโห้หลีเฉินจึงช่วยเธอเอาไว้?

น่าขายหน้าชะมัด

เย้นหว่านเพียงอยากจะเอาผ้าห่มคลุมหัวตัวเองไปซะเลย

โห้หลีเฉินมองท่าทางของเธออย่างนั้น ริมฝีปากก็ยิ้มขึ้นแล้วยิ้มขึ้นอีก ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้น่าสนใจอย่างนี้นะ

เขาหล่ะอยากจะแกล้งเธออีกจริงๆ

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน

“คุณผู้หญิง ผมจะไม่แต่งงานกับคุณ” นี้คือประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอ เธอรู้ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเป็นยังไง แกล้งทำเป็นคู่หมั้นของเขาอย่างเชื่อฟัง แต่ในหนึ่งวัน เธอโดนเขาจับขึ้นเตียงและลูบไล้ เธอตกใจ “คุณโห้ คุณเคยบอกแล้วว่า เราเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางสัญญา” “ผมยกเลิกแล้ว” เขาได้รู้แล้วว่า เธอเป็นผู้หญิงที่เขาตามหามานาน เขาจะปล่อยมือไปได้ยังไง? “เพื่อเป็นการชดเชย ผมเป็นของคุณแล้ว”

Comment

Options

not work with dark mode
Reset