บทที่ 274 ความจริงผมเจอแล้ว
แต่เธออยากเข้าร่วมงานเลี้ยงอำลานี้
โห้หลีเฉินกดจิตใจร้อนรุ่มภายในลง พยักหน้าอย่างอึมครึม
“ไปเถอะ”
เย้นหว่านค่อยๆ โล่งอกไปทีหนึ่ง ในที่สุดโห้หลีเฉินก็ไม่ใช้สายตาบีบคั้นขนาดนั้นมองเธออีก เมื่อสักครู่สายตาร้อนแรงนั้น มองจนเธอเกือบรับมือไม่ไหว
ผู้ชายคนนี้ ในฐานะประธานใหญ่คนหนึ่ง ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ล่ะ
สายตากำลังยั่วเย้าคน
เย้นหว่านหยิบกระเป๋าของตนเองขึ้นมา อยากเดินไปข้างนอกด้วยกันกับโห้หลีเฉิน
พึ่งเดินออกมาข้างนอก เธอกลับระลึกถึงอะไรได้
เธอไปด้วยกันกับโห้หลีเฉินอย่างนี้ นั่นไม่ใช่เท่ากับว่าออกงานในฐานะคู่หมั้นของโห้หลีเฉินเหรอ?
แต่ที่สำคัญที่สุด วันนี้ยังเป็นงานเลี้ยงอำลาระหว่างสองบริษัท
เย้นหว่านควรใช้สถานะพนักงานออกงานค่อนข้างดีที่สุด
เย้นหว่านลังเลสักหน่อย พูดกับโห้หลีเฉินว่า “คุณโห้ คือว่าพวกเราแยกกันเข้าไปได้รึเปล่า?”
ฝีเท้าของโห้หลีเฉินชะงัก
มองท่าทางนั้นของเย้นหว่าน เขาก็รู้ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่
จำใจอยู่บ้าง คู่หมั้นของเขาไม่อยากไปด้วยกันกับเขา
โห้หลีเฉินเม้มริมฝีปาก พยักหน้า “ได้ เธอไปก่อน”
เย้นหว่านตะลึง คาดไม่ถึงโห้หลีเฉินจะพูดง่ายขนาดนี้
เห็นเขาเป็นแบบนี้ เธอกลับใจดีอย่างบอกไม่ถูกเลย
สถานที่จัดงานเลี้ยงก็คือในโรงแรม ที่โถงงานเลี้ยงใหญ่ชั้นบนสุด
หลังจากเย้นหว่านแยกกับโห้หลีเฉินแล้ว ก็โดยสารลิฟต์ขึ้นไปตามลำพัง
มาถึงด้านนอกโถงงานเลี้ยง เธอมองเห็นฉูรั่วไป๋อย่างแปลกใจ เขากำลังพิงที่ผนังสบายๆ เล่นมือถืออยู่ในมือ มองดูเหมือนกำลังรอคนอยู่
เย้นหว่านเดินเข้าไปแล้วทักทาย
“คุณฉู”
ฉูรั่วไป๋รีบเก็บมือถือทันที เห็นเย้นหว่านมาคนเดียว แปลกใจพอสมควร
“คุณมาคนเดียวเหรอ?”
เย้นหว่านนึกถึงโห้หลีเฉิน แล้วอายนิดหน่อย
เธอพยักหน้า “อืม”
ฉูรั่วไป๋ไม่ได้ถามอะไรไปลึกกว่านี้ โห้หลีเฉินไม่ได้ออกงานด้วยกันกับเย้นหว่าน เขาดีใจมากที่เห็นผลลัพธ์นี้
เขาอยู่หน้าประตู และไม่ได้รอเก้อ
ฉูรั่วไป๋ส่งเสียงเชื้อเชิญ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกเราเข้าไปด้วยกันเถอะ”
“ได้”
เย้นหว่านพยักหน้ารับปาก ฉูรั่วไป๋กับเธอเป็นเพื่อนร่วมงาน เพื่อนเข้าไปด้วยกันคงไม่มีอะไร
เหมือนว่ามีเพียงตอนที่เธออยู่กับโห้หลีเฉิน ถึงหวั่นเกรงมากมาย ใส่ใจมากมาย
ฉูรั่วไป๋โค้งมุมปากขึ้นอย่างเบิกบาน ค่อยๆ งอแขนขึ้น
มุมปากเย้นหว่านฉีกรอยยิ้มขึ้น ควงแขนของเขาไว้แบบสุภาพสตรี เดินเข้าในโถงงานเลี้ยงกับเขาไป
เวลานี้ ในโถงใหญ่ผู้คนมาไม่น้อยเลย พวกเขายืนด้วยกันเป็นกลุ่มๆ พูดคุยกันไปทั่ว เชื่อมสานความสัมพันธ์
ตอนที่เย้นหว่านและฉูรั่วไป๋พึ่งเดินเข้ามา ก็โดนคนมองเห็นแล้ว
“ว้าว! สวยจัง! หนุ่มหล่อสาวสวยมาแล้ว!”
มีคนตกใจร้องออกมา
สายตาผู้คนจำนวนมากล้วนถูกดึงดูดเข้ามา ค่อยๆ มองไปทางหน้าประตู
ชั่วพริบตาเดียวเย้นหว่านและฉูรั่วไป๋ก็กลายเป็นจุดโฟกัสที่สะดุดตาทั้งงาน
แขกที่อยู่ในงานส่วนใหญ่เป็นแขกพิเศษมาจากเมืองเจียง ก่อนหน้านี้ไม่เคยเห็นเย้นหว่านมาก่อน แต่ตอนที่ทุกคนเห็นเย้นหว่านเข้ามา ล้วนรู้สึกประหลาดใจสายตาของตนเอง
ชุดราตรีสีฟ้าน้ำทะเลที่สวมอยู่บนตัวเธอนั้น ทำให้เธอเป็นเหมือนเจ้าหญิงเงือกที่มาจากท้องทะเล ล่องลอยมาที่โลกมนุษย์ชั่วคราว
งามจนทำให้คนหยุดหายใจ ทำให้ผู้คนตกตะลึง
ส่วนข้างกายเธอ ฉูรั่วไป๋ใส่ชุดสูทสีดำ สูงตรงสง่าผ่าเผย ท่าทางหน้าตาดีเยี่ยม และไม่หยาบคายสักนิด
ทั้งสองคนดูเหมือนเหมาะสมกันอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ สวยงามเลิศล้ำ รูปหล่อสะดุดตา ทำให้รู้สึกว่าแม้แต่ใช้คำว่าหนุ่มสาวผู้งดงามมานิยามพวกเขายังไม่พอ
ความจริงช่างบำรุงสายตา
“สวยมากๆ เลย พวกเขาเหมาะกันเหลือเกิน ตั้งแต่ที่ฉันเคยเห็นมานี่เป็นคู่รักคู่หนึ่งที่หน้าตาดูดีที่สุด คู่ควรกันมากที่สุดแล้ว”
“จริงด้วย เป็นคู่ที่ทำให้คนอิจฉาแม้แต่ริษยาจนไม่ไหวแล้ว แค่อยากให้พวกเขาอยู่กันไปร้อยปี มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”
“นั่นคือฉูรั่วไป๋ ผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นแฟนของเขา เป็นครั้งแรกที่เขาพาคู่ควงออกมาอย่างสง่างามขนาดนี้ ที่แท้โสดมาหลายปีก็มีภรรยาที่สวยขนาดนี้นี่เอง”
ผู้คนตื่นตะลึงก็ตื่นตะลึง ถกเถียงกันก็ถกเถียงไป ความคึกคักทั้งงานรวมไว้ที่ตัวของเย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋แล้ว
เย้นหว่านคาดไม่ถึงว่าเธอกับฉูรั่วไป๋เข้ามาพร้อมกัน จะสร้างผลลัพธ์แบบนี้
เธอคิดว่าเพียงแค่จับคู่ง่ายๆ เดินเข้ามาร่วมงานเลี้ยงเท่านั้น
นึกไม่ถึงว่าจะสะดุดตาเช่นนี้ แถมยังโดนคนเข้าใจผิดอีกด้วย
เธอรีบดึงมือที่ควงแขนของฉูรั่วไป๋ไว้กลับมาทันที เดินไปด้านข้างสองก้าว ดึงระยะห่างกับฉูรั่วไป๋ออกหน่อย
เธออยากอธิบายมากว่าเธอกับฉูรั่วไป๋เดิมทีไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น
“ยังเป็นสาวน้อยไร้เดียงสาด้วยล่ะ เขินอายหมดแล้ว”
มีคนยิ้มบอก
เย้นหว่าน “……”
และมีคนพูดว่า “โอ๊ย มาล้อมรอบคนอื่นเขาอายหมดแล้ว พวกเราอย่าจ้องคนอื่นเขาอีกสิ รีบแยกย้ายกันไป”
ผู้คนที่ล้อมรอบ ยิ้มแล้วแยกย้ายออกไป มีเพียงบางคนยังมองที่ตัวของเย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋ไม่ขาดสาย
เย้นหว่านมองคนที่จงใจออกไปเหล่านั้น มุมปากหดๆ
เวลานี้ดีเลย แม้แต่จะอธิบาย เธอก็ไม่มีแล้ว
ฉูรั่วไป๋พอใจกับสภาพแบบนี้อย่างมาก เขาไม่ถือสาสักนิดที่คนอื่นจะคิดว่าเขากับเย้นหว่านเป็นคู่รักกัน
เขากลั้นยิ้มที่เบิกบานเอาไว้อย่างไม่ง่ายดาย “ไปเถอะ พวกเราเข้าไปกัน”
เย้นหว่านยืนอยู่ห่างกับฉูรั่วไป๋ก้าวหนึ่ง ไม่ค่อยสะดวกอยู่หน่อย
“คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะเข้าใจผิดแล้ว”
“พวกเขามีแววตาดีมาก” ฉูรั่วไป๋เห็นด้วยอย่างมาก
เย้นหว่านแปลกใจ มองฉูรั่วไป๋อย่างสงสัย “หา?”
ฉูรั่วไป๋หัวเราะแล้วพูดว่า “หนุ่มหล่อสาวสวย”
พวกเขาบอกว่าพวกเธอเป็นหนุ่มหล่อสาวสวย ดังนั้นฉูรั่วไป๋จึงรู้สึกว่าพวกเขามีแววตาดี
ชั่วขณะนั้นเย้นหว่านหัวเราะอย่างจำใจ คาดไม่ถึงฉูรั่วไป๋ยังหลงตัวเองมาก
ถูกเขาพูดล้อเล่นขนาดนี้ ความรู้สึกอึดอัดของเธอลดลงไปไม่น้อย เดินเคียงไหล่ไปด้านในกับฉูรั่วไป๋
ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเธอยังรักษาระยะห่างก้าวหนึ่งกับฉูรั่วไป๋ไว้ ไม่ได้ควงแขนของเขาอีก
ฉูรั่วไป๋เสียใจนิดหน่อย
เย้นหว่านกับฉูรั่วไป๋เดินเข้าโถงใหญ่ ไปทักทายเหล่าเพื่อนร่วมงานก่อน แล้วพูดคุย
เป็นผู้คนที่เงยหน้าก็เจอกันทุกวัน เย้นหว่านเผชิญหาพวกเขา ความรู้สึกตื่นเต้นในการร่วมงานเลี้ยงกลับหายไปโดยธรรมชาติ นับวันยิ่งผ่อนคลาย
ส่วนบุคลิกท่วงท่ารอบตัวเธอยิ่งขยายใหญ่ขึ้น
มีคนไม่น้อยที่มองเย้นหว่านโดยไม่ตั้งใจ แล้วอดไม่ไหวต้องหยุดสายตาที่ตัวของเธอ ทนย้ายหนีไม่ได้
ผู้ชายบางคนอดไม่ไหว แม้กระทั่งหยิบแก้วเหล้าเดินเข้ามาตีสนิทกับเย้นหว่าน
เย้นหว่านไม่ได้สะดวกใจมากนัก
เวลานี้ฉูรั่วไป๋จะมากู้หน้าให้เธอ จัดการผู้ชายเหล่านั้นด้วยไม่กี่ประโยค มีบางครั้งจะมีความหมายเป็นนัยที่ทำให้คนคิดว่าเย้นหว่านเป็นแฟนของเขา ผู้ชายเหล่านั้นจึงยุติการโจมตี
เย้นหว่านไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะต่อวิธีการจัดการของฉูรั่วไป๋ดี
“เดี๋ยวคนพวกนั้นก็คิดว่าฉันเป็นแฟนของคุณจริงๆ หรอก ดูว่าต่อไปคุณจะจีบสาวยังไง”
“ความจริงถ้าจีบไม่ติด ก็ให้คุณอยู่กับผม”
ฉูรั่วไป๋มองเย้นหว่านอย่างลำบากน่าสงสาร ท่าทางส่วนใหญ่มีความหมายพึ่งพาเธอ
เย้นหว่านหัวเราะ “งั้นถ้าคุณเจอผู้หญิงที่ชอบเข้าแล้วล่ะ?”
สายตาฉูรั่วไป๋ที่จ้องเย้นหว่านมืดลง ซับซ้อน
น้ำเสียงของเขาเคร่งขรึมทันใด “ความจริงผมก็เจอแล้ว”
