บทที่ 304 เย้นโม่หลิน
ชั่วขณะนั้นสมาธิทั้งหมดของจูเหลียนอีงถูกดึงดูดเข้าไปแล้ว รีบร้อนเดินไปที่ด้านข้างเตียง
“เฉิน เฉินของย่า”
หล่อนกุมมือของโห้หลีเฉินไว้ น้ำตาในดวงตาหมุนวนไม่หยุด
“คุณหมอ เขาเป็นยังไงบ้าง?”
“คุณนายใหญ่ตระกูลโห้ครับ ขอให้ท่านวางใจ ตอนนี้คุณโห้พ้นขีดอันตรายแล้ว เพียงแต่ต้องการพักผ่อนดีๆ ช่วงหนึ่ง ถึงจะดีขึ้นครับ”
หมอตอบคำถามด้วยความอดทน และโล่งอกไปทีหนึ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะการมาถึงอย่างกะทันหันของป่ายฉี เดิมทีพวกเขาคงไม่มีความสามารถในการช่วยชีวิตโห้หลีเฉินได้ ต้องมีส่วนร่วมตามไปอยู่สุสานเป็นเพื่อนโห้หลีเฉินแน่
มีหมอคนหนึ่งทอดถอนใจอย่างทนไม่ไหว
“คุณป่ายฉีช่างยอดเยี่ยมจริงๆ เลย อายุยังน้อยแต่ระดับฝีมือการรักษาคาดไม่ถึงว่าจะสูงเช่นนี้ สามารถพูดได้ว่าเป็นคนที่ยื้อแย่งในมือยมโลกเลย ชีวิตนี้ได้มีโอกาสเห็นเขาผ่าตัดสักครั้งด้วยตาตัวเอง ชาตินี้ผมก็ไม่เสียใจแล้ว”
พวกเขาล้วนเป็นหมอชื่อดังไม่เป็นสองรองใครบนโลกนี้ บุคคลชั้นนำในแต่ละสาขาวิชา แต่ว่าพอเจอป่ายฉีเข้า กลับเหมือนเป็นนักเรียนประถม รู้สึกว่าตนเองเข้าใจน้อยเหลือเกิน
อยู่ต่อหน้าป่ายฉี พวกเขาแย่จนไม่มีค่าให้พูดถึงจริงๆ
เห็นบรรดาคุณหมอต่างชมป่ายฉีแบบนี้ คนเหล่านั้นของตระกูลโห้เกิดรสขมในปาก และพูดอะไรไม่ออกอีก
ในที่สุดจูเหลียนอีงก็สงบใจลงมา กุมมือของโห้หลีเฉินแล้วพูดกำชับ
“พาเขาส่งไปห้องคนไข้ คนที่จัดมาดูแล เตรียมพร้อมหมดรึยัง?”
พ่อบ้านรีบตอบกลับ “เตรียมพร้อมหมดแล้วครับ”
จูเหลียนอีงยืนอยู่ข้างเตียงคนไข้ เดินตามเตียงคนไข้ของโห้หลีเฉินไปทางห้องคนไข้ด้วยตนเอง
หล่อนมองใบหน้าซีดขาวของโห้หลีเฉินด้วยความเป็นปลื้ม ทว่าการแสดงออกกลับเป็นความซับซ้อน
การปรากฏตัวของป่ายฉีเกินความคาดหมายของหล่อน ส่วนความสัมพันธ์ของป่ายฉีกับเย้นหว่านก็ทำให้หล่อนตื่นตัว
หล่อนแค่รู้สึกว่าเรื่องราวคงไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น
……
เย้นหว่านฝันยาวมากฉากหนึ่ง
ในความฝันเป็นภาพเดียววนซ้ำไม่หยุดอยู่ตลอด เป็นตอนที่โห้หลีเฉินผลักเธอออก ล้มอยู่ในกองเลือด และเขานอนอยู่ในอ้อมอกของเขา และสูญเสียความอบอุ่นไปทีละนิด
และมีคนยื่นมือมาดึงเธอ “ปล่อยเขาไปเถอะ เขาตายแล้ว
เขาตายแล้ว!
ไม่……
เย้นหว่านกรีดร้องต่อต้าน ลืมตาขึ้นอย่างแรง
ด้านหน้าเป็นเพดานที่แกะสลักเป็นลายรูปแบบยุโรปสลับซับซ้อน ในห้องลำแสงส่องสว่าง ไม่มีสีเลือดสักนิดแบบในฝัน
เป็นความฝัน เพียงแค่ความฝัน
เย้นหว่านได้สติกลับมา ไม่นานสติปัญญาแหลมคมก็นึกถึงช่วงก่อนที่เธอสลบขึ้นได้ ทุกอย่างที่เกิดด้านนอกห้องผ่าตัด
ป่ายฉีบอกว่าเขาช่วยชีวิตโห้หลีเฉินได้แล้ว
เขาไม่เป็นไรแล้ว
ในที่สุดเส้นประสาทที่ตึงแน่นของเย้นหว่านค่อยๆ ผ่อนคลายลง และแวบหนึ่งเธอก็ดึงผ้าห่มออก กระโดดลงจากเตียง
เธออยากไปดูโห้หลีเฉิน ไปยืนยันว่าเขาปลอดภัยดีด้วยตนเอง
ยืนยันว่าเขาบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง
เลือดออกมากขนาดนั้น เขาต้องเจ็บมากแน่เลย
เย้นหว่านไม่ทันได้มองสิ่งแวดล้อมในห้องที่แปลกตา รีบร้อนผลักประตูเปิดเดินออกไป
หน้าประตูเป็นระเบียงทางเดินที่ตกแต่งอย่างหรูหรา เย้นหว่านวิ่งเหยาะๆ ตามระเบียงทางเดินไปสักพัก ถึงมองเห็นบันไดขนาดใหญ่ที่กว้างอลังการ
เธอยืนอยู่หน้าบันได จากนั้นถึงมองเห็นภาพโดยรวมของโถงใหญ่ทั้งหมดนี้
หรูหรา สะดุดตา ใหญ่จนทำให้คนมองเห็นแต่เงิน
ที่นี่เป็นคฤหาสน์หรูเหนือระดับแห่งหนึ่ง
เย้นหว่านกลับจำไม่ได้ว่านี่เป็นในบ้านของใครที่เธอเคยรู้จัก ทุกอย่างล้วนเผยความแปลกหน้าที่ทำให้คนไม่สงบอยู่บ้าง
เธอไม่อยากอยู่นานมาก อยากจะวิ่งลงไปด้านล่าง
“เธอฟื้นแล้ว?”
เวลานี้เสียงชัดเจนรื่นหูของผู้ชายลอยมาจากด้านข้าง
เขายืนอยู่ตรงข้ามของบันได ใส่ชุดอยู่บ้านสีเงินตัวหนึ่ง ทั้งตามสบายและสง่างาม เผยความสูงส่งที่สนิทระดับหนึ่งแบบไม่ปิดบังไว้ด้วย
ใบหน้านั้นของเขายิ่งเป็นความหล่อที่ทำให้คนหยุดหายใจ ดวงตาสีฟ้าที่ลุ่มลึกนั้น เสมือนเป็นทะเลที่หนึ่ง ทำให้รู้สึกตะลึงในความงามจนสูญเสียวิญญาณ
เย้นหว่านมองจนใจลอย เอ่ยปากแบบงงงวย “คุณเป็นใคร?”
ชายหนุ่มหัวเราะแล้วก้าวขายาวเดินมาด้านหน้าของเย้นหว่านอย่างสง่างาม
เขายื่นมือออกมาทางเธอ ทั้งสุภาพบุรุษและงามแปลกตา “เสี่ยวหว่าน ฉันชื่อเย้นโม่หลิน”
เย้นหว่านตะลึงเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้ทำให้เธอมีความรู้สึกพูดไม่ออกอย่างหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเจอหน้าครั้งแรก เขาก็เป็นสุภาพบุรุษเพียงพอ แต่กลับเรียกชื่อเล่นของเธอด้วย ราวกับจงใจตีสนิทกับเธอ
แต่ถึงเป็นแบบนี้เธอก็ไม่ได้มีความรู้สึกรำคาญออกมาสักนิดเดียวอย่างคาดไม่ถึง
เย้นหว่านจับมือกับเขาด้วยการกระทำเชื่องช้าแข็งทื่อ ในใจยังพะวงถึงโห้หลีเฉินตั้งแต่แรกจนจบ เธอไม่ได้สนใจมากเกินไป
เธอบอกว่า “คุณเย้น ฉันยังมีธุระต้องทำ ไปก่อนนะคะ”
เย้นโม่หลินมีความผิดหวังอยู่บ้าง เจอหน้ายังไม่ถึงหนึ่งนาที แม้กระทั่งเรื่องราวอย่างอื่นเกี่ยวกับเขาเย้นหว่านก็ยังไม่ถามเลยสักนิด อยากจะรีบไปแล้ว
สำหรับเธอนั้น เขาไม่มีแรงดึงดูดขนาดนี้เลยหรือ?
เย้นหว่านสังเกตถึงอารมณ์ของเย้นโม่หลินได้ที่ไหนกัน ถึงแม้เขาจะหล่อมากจริงๆ ถึงแม้เธอจะแปลกใจมากที่ปรากฏตัวในบ้านของชายแปลกหน้าคนนี้ ถึงแม้เธอจะรู้สึกว่าเขาไม่เหมือนคนทั่วไปอยู่หน่อย แต่ตอนนี้คนที่เธอห่วงใยเพียงหนึ่งเดียว มีเพียงโห้หลีเฉินจริงๆ
เธอไม่เสียเวลาสักนิดเดียว รีบร้อนเดินไปด้านล่าง
เย้นโม่หลินมองภาพด้านหลังของเย้นหว่านอยู่ ส่ายหน้าด้วยความจำใจ เขายังไม่ช้าไปหน่อยหรือเปล่า?
เหมือนว่าเธอตกหลุมเข้าไปแล้ว
“โห้หลีเฉินฟื้นแล้ว ปลอดภัยไม่เป็นไร ฉันจะให้คนส่งเธอเข้าไป เธอไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ เดิน”
เย้นโม่หลินพูดกำชับ ในเสียงมีความห่วงใยที่เลี่ยงไม่ได้
จบคำพูด เย้นหว่านก็วิ่งเหยาะๆ มาถึงหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หรู ที่นั่นมีสาวใช้สองคนยืนอยู่ตั้งแต่แรก พอเห็นเธอมา ก็เปิดประตูใหญ่ออกให้ด้วยความเคารพ
เย้นหว่านวิ่งออกไปแบบไม่หยุดเลย วิ่งผ่านขั้นบันไดที่หน้าประตู เห็นรถเล็กธรรมดาคันหนึ่งจอดอยู่ที่นั่น
เปรียบเทียบกับคฤหาสน์ใหญ่ที่อลังการหลังนี้ รถเล็กคันนี้ปรากฏตัวตอนนี้ที่นี่ เห็นได้ชัดว่าคาดไม่ถึงอย่างไม่ปกติ
เย้นหว่านมึนงงครู่หนึ่ง เพราะเธอคิดโดยจิตใต้สำนึกว่ารถที่เจ้าของคฤหาสน์หรูคนนี้จัดออกมาจะต้องเป็นแบบโห้หลีเฉินคนนั้น แต่ละครั้งล้วนเป็นรถหรู
แต่รถเล็กคันแบบนี้ ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ เสมือนว่าเช่าคฤหาสน์หรูนี้อยู่ ส่วนรถเล็กนี้ต่างหากที่เป็นสมบัติที่แท้จริง
แต่ตอนนี้เย้นหว่านไม่มีอารมณ์ไปใส่ใจเรื่องพวกนี้ ดึงประตูรถออกก็ขึ้นรถทันที
เธอบอกอย่างรีบเร่ง “รบกวนส่งฉันไปที่โรงพยาบาลอันดับหนึ่งเมืองหนานด้วยค่ะ”
“ว้าว นี่คุณรีบร้อนมากแค่ไหนถึงอยากไปโรงพยาบาลแบบนี้?”
คนที่นั่งฝั่งคนขับไม่ได้ออกรถทันที แต่ว่าหันตัวกลับครึ่งหนึ่ง ทำหน้าทะเล้นพินิจพิเคราะห์ร่างกายของเย้นหว่านขึ้นๆ ลงๆ รอบหนึ่ง
ทำให้เย้นหว่านถึงมองเห็นว่าคนที่ขับรถนั้น คาดไม่ถึงว่าจะเป็นป่ายฉี
ขมับเธอเต้นเร็วขึ้น จากนั้นระลึกได้ว่าไม่ใช่เจ้าของคฤหาสน์หรูที่ขับรถเล็กธรรมดา แต่ว่าเป็นป่ายฉีหนุ่มคนนี้ มีเงินอย่างไรก็ชอบใช้ของธรรมดา อย่างเช่นบ้านชาวนาที่เขาพัก อย่างเช่นรถยนต์เล็กที่เขาขับ……
ที่ยิ่งทำให้เย้นหว่านสนใจคือสายตาของป่ายฉี
ราวกับบนตัวเธอมีอะไรอย่างนั้น
ตอนแรกเย้นหว่านไม่อยากเสียเวลา เธอขมวดคิ้ว ทั้งยังมองไปบนร่างกายตนเอง พอมองดูแล้วใบหน้าน้อยๆ ของเธอก็แดงขึ้นชั่วขณะนั้นแล้ว
เสื้อผ้าชุดเดิมของเธอถูกเปลี่ยนออก เวลานี้ใส่เพียงชุดนอนสายเดี่ยวตัวหนึ่ง แถมยังไม่ได้ใส่บาร์อีกด้วย
“คุณ! คุณอย่ามอง!”
เย้นหว่านกรีดร้อง ปิดหน้าอกด้วยความอับอาย
น่าขายหน้าจริงๆ เลย นี่เธอรีบร้อนไปหาโห้หลีเฉินมาตลอดทาง รู้แต่เพียงว่าตนเองสวมเสื้อผ้าอยู่ แม้แต่ใส่อะไรล้วนไม่ได้ดูทั้งนั้น
สรุปเป็นใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอกันแน่?
