เย้นหว่านเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เซอร์ยุนซีถอนพืชตรงพื้นที่นั้นเพื่อปลูกกระบองเพชร หน้าตาท่าทางเขาดูแฝงเจตนาร้ายอย่างเห็นได้ชัด
คิดขึ้นมาแล้วพืชตรงนั้นคงต้องเป็นของท่านเสนาฯ
ทำให้เซอร์ยุนซีรังเกียจ แต่เป็นคนที่ไม่สามารถกำจัดกันและกันได้ ซึ่งก็คือท่านเสนาฯ!
ท่านเสนาฯก็ต่อต้านเซอร์ยุนซีเช่นเดียวกัน ดังนั้นจึงใช้ประโยชน์จากเธอเพื่อมาทำร้ายเซอร์ยุนซี
ส่วนเธอกลายเป็นตัวรับกระสุน เป็นเหยื่อ
เย้นหว่านโกรธจนตาแดง กรีดร้องอย่างตื่นตระหนก “คนบ้า! ไอ้บ้า! ไสหัวออกไปนะ ไปให้พ้น!”
“คิดไม่ถึงว่าคุณจะซื่อสัตย์กับเซอร์ยุนซีขนาดนี้ แบบนี้ผมก็ยิ่งมีความสุข”
ท่านเสนาฯหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ “แคว่ก!” นิ้วมือหยาบโลน เสื้อชั้นเดียวของเย้นหว่านขาดจากคอเสื้อลงไป แหวกออกเป็นสองส่วน
ชุดชั้นในของเธอเปิดเผยออกสู่อากาศทันที
ท่านเสนาฯมองดูความนุ่มนวลตรงหน้า ไฟทั่วร่างเหมือนจะถูกจุดระเบิดขึ้นโดยพลัน
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ยื่นมือออกมาขยำมัน
เย้นหว่านหน้าซีดราวกระดาษ ร่างกายตรึงแน่นแข็งทื่อเป็นท่อนไม้ จิตใจมืดมนตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง
เธอไม่อยากเชื่อว่าจะถูกผู้ชายคนนี้ล่วงละเมิดที่นี่…
แล้วเธอจะเผชิญหน้ากับโห้หลีเฉินยังไง
“ตุ้บ!”
ทันใดนั้นเสียงก็ดังขึ้นตรงหน้าเย้นหว่าน
เห็นแค่เท้าลอยมา เตะตรงมาที่หน้าท่านเสนาฯ แรงกำลังนั้นรุนแรงจนท่านเสนาฯกระเด็นไปหลายตลบ
แล้วแรงกดทับบนตัวเย้นหว่านก็คลายออกในทันใด
เมื่อได้รับอิสระ เธอลุกขึ้นทันทีโดยสัญชาตญาณ ตอนนี้จู่ๆ บนตัวก็มีเสื้อโค้ตผู้ชายตัวใหญ่มาปกปิดร่างกายส่วนบนที่เปลือยเปล่าของเธอ
และในขณะเดียวกัน แขนอันทรงพลังของชายคนนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมาจากพื้นดิน
ตอนนี้เย้นหว่านถึงได้เพิ่งเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าชายหนุ่ม
หล่อเหลาสมจริง หน้าตาเต็มไปด้วยไอพิฆาตโหดเหี้ยม แต่กลับดูน่ามองราวกับเทพมาจุติ
เป็นเซอร์ยุนซี
ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งถูกเย้นหว่านไล่ไป แต่ตอนนี้เหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวโผล่มาที่นี่
เมื่อเห็นเขา เส้นประสาทของเย้นหว่านที่เครียดขึงจนขีดสุด ในที่สุดก็คลาย ชั่วพริบตาความกลัวกลายเป็นความขี้ขลาด เบ้าตาทั้งแดงทั้งร้อน
เธอกำลังคิดว่าวันนี้เธอจะต้องถูกทำลายอยู่ที่นี่
ท่านเสนาฯกลิ้งไปหลายตลบ หลังจากปรับตัวได้ ถึงได้ลุกขึ้นนั่งบนพื้น
ลูกเตะนั่นหนักมาก ครึ่งใบหน้าของเขาช้ำไปหมด มุมปากมีเลือดออก
เขาสัมผัสหน้าตัวเองด้วยสีหน้าราวกับเหยี่ยวล่าเหยื่อ ริมฝีปากขยับ “ถุย!” พ่นเลือดเต็มปากออกมา
เขาลุกขึ้นยืน สายตาเหยี่ยวล่าเหยื่อจ้องเขม็งไปยังเซอร์ยุนซี
“นายกล้าเตะฉันงั้นเหรอ”
เซอร์ยุนซีประคองเย้นหว่าน ทั้งร่างมีแต่ไอแห่งความโกรธเกรี้ยว จ้องตาท่านเสนาฯอย่างเย็นชาถึงที่สุด
“ฉันไม่เพียงแค่เตะนาย ฉันจะฆ่านายด้วย”
กล้าแตะต้องผู้หญิงของเขา คงเบื่อกับการมีชีวิตอยู่แล้วสินะ
ท่านเสนาฯยิ้มเย็น นิ้วมือลูบหน้าตัวเอง “ใช้กำลังกับท่านเสนาฯ เซอร์ยุนซี หลักฐานชิ้นใหญ่ขนาดนี้ แม้ว่านายจะเป็นท่านดยุก ก็อย่าคิดจะดิ้นหลุดไปได้ง่ายๆ”
เขาลงมือกับเย้นหว่าน เพราะต้องการให้เขาหลุดเปิดเผยสิ่งที่ซ่อนอยู่
เพียงแต่แผนเดิมคือทำให้เย้นหว่านด่างพร้อยมีมลทิน หลังจากที่เขารู้สึกสดชื่นแล้ว ก็ให้เซอร์ยุนซีคลุ้มคลั่งจนทำเรื่องผิดมหันต์ ข้อบกพร่องเดียวในตอนนี้คือไฟที่เขาจุดมันยังไม่ถูกกำจัด
เซอร์ยุนซีสีหน้าเย็นชามาก กัดฟันกรอดๆ
“เดิมทีจะให้นายลิงโลดอีกสักสองสามปี ตอนนี้ในเมื่อนายรนหาที่ตายเอง ฉันก็จะเล่นเป็นเพื่อนนายจนถึงที่สุด! โอหยางฝู่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป มีนายไม่มีฉัน มีฉันไม่มีนาย”
ถ้าไม่ใช่เพราะเย้นหว่านยังอยู่ที่นี่และต้องการการดูแล ตอนนี้เขาคงบีบคอโอหยางฝู่ด้วยมือจนตายไปแล้ว
กฎหมายอะไร ธรรมเนียมปฏิบัติอะไร เขาไม่สนใจทั้งนั้น
โอหยางฝู่มองไปที่ท่าทางดุร้ายและบ้าคลั่งของเซอร์ยุนซี พลางปาดเลือดที่มุมปาก และยิ่งยิ้มอย่างป่าเถื่อนหนักขึ้นกว่าเดิม
“ท่านดยุก เป็นภัยต่อรัฐบาลอย่างเปิดเผย ไม่รู้เหรอว่าโทษคืออะไร”
พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็เอาปากกาหมึกซึมที่แอบซ่อนไว้ตรงหน้าอกออกมา ข้างในมีเสียงที่เซอร์ยุนซีเพิ่งพูดดังขึ้น
——-เดิมทีจะให้นายลิงโลดอีกสักสองสามปี ตอนนี้ในเมื่อนายรนหาที่ตายเอง ฉันก็จะเล่นเป็นเพื่อนนายจนถึงที่สุด! โอหยางฝู่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป มีนายไม่มีฉัน มีฉันไม่มีนาย
เย้นหว่านขมวดคิ้วแน่น นับว่ามองออกได้ชัดเจนแล้ว นี่คือความตั้งใจของท่านเสนาฯ
ทุกอย่างถูกออกแบบมาเพื่อใส่ร้ายเซอร์ยุนซี
แม้ว่าเธอจะไม่รู้แน่ชัดว่ากฎหมายของประเทศพวกเขาเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้แค่บาดแผลบนใบหน้าของท่านเสนาฯ บวกกับบันทึกนี้ ต้องมีปัญหาใหญ่รอเซอร์ยุนซีอยู่แน่
ส่วนท่านเสนาฯนี่ก็ช่างต่ำช้า ไม่แน่ว่ายังมีลูกเล่นอื่นเก็บไว้อยู่ มีแนวโน้มว่าจะสังหารเซอร์ยุนซีในคราวเดียวให้จบสิ้น
ซึ่งท้ายที่สุดแล้วเซอร์ยุนซีเพื่อช่วยเหลือตัวเธอถึงได้ตกลงไปในกับดัก เย้นหว่านจึงไม่อยากให้เขาเกิดเรื่อง
เธอรีบดึงมือเซอร์ยุนซีมากระซิบว่า
“เขาจงใจยั่วยุคุณ เขาจะใส่ร้ายคุณ คุณอย่าหลงกล พวกเราไม่ควรมีเรื่องกับเขาที่นี่ กลับไปก่อน ค่อยปรึกษากันทีหลัง”
สถานการณ์ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเซอร์ยุนซีเสียเปรียบ
เซอร์ยุนซีขมวดคิ้วแน่น ความโกรธไม่สลายไป “เขาลงมือกับคุณ ผมทนไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะใส่ร้ายอะไร ผมจะฆ่าเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
ไอแห่งการฆ่าบนตัวเซอร์ยุนซีรุนแรงหาใดเปรียบ
เย้นหว่านกลัวจริงๆ ว่าเขาจะพุ่งตรงออกไป
เธอเกือบจะแน่ใจว่าโอหยางฝู่มีการเตรียมการมา เป็นไปได้มากว่าเซอร์ยุนซีจะต่อยตีเขาจนปางตาย แต่ไม่สามารถฆ่าเขาได้
ส่วนโอหยางฝู่ที่ยิ่งบาดเจ็บหนัก ภายหลังต่อจากนี้เซอร์ยุนซีก็ยิ่งเสียเปรียบหนัก
เย้นหว่านกระชับจับแขนของเซอร์ยุนซี และเพิ่มน้ำเสียงหนักขึ้น
“คุณฆ่าเขาไม่ได้ กลับกันคุณเองต่างหากจะถูกทำร้าย ต่อไปแม้แต่ฉันก็ต้องตายไปกับคุณด้วย เซอร์ยุนซี คุณสงบสติอารมณ์หน่อย”
เซอร์ยุนซีมองเย้นหว่านอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “คุณไม่มั่นใจในตัวผมเหรอ”
แค่ไอ้ท่านเสนาฯนั่น ทำไมเขาจะฆ่ามันไม่ได้
ก่อนหน้านี้ที่ไม่เก็บท่านเสนาฯให้สิ้นซาก ประการแรกคืออำนาจของเขา ประการที่สองคือเขาขี้เกียจ ไม่อยากทั้งรำคาญใจและเปลืองแรงทำสงครามทางการเหมืองกับเขาให้เสียเวลาเสียพลังงาน
ตอนนี้เขากล้าลงมือกับเย้นหว่าน ล้วนแล้วแต่คือการประกาศสงครามกับเขา กระตือรือร้นรนหาที่ตาย
เย้นหว่านขมวดคิ้วมองตรงไปยังเซอร์ยุนซี
ก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ใช่ ไม่มั่นใจ”
เซอร์ยุนซีสูดมุมปากอย่างแรง
เย้นหว่านพูดต่อ “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว คุณพาฉันออกไปนะ”
ท่านเสนาฯคนนี้ เธอไม่อยากเห็นเขาอีกแม้แต่นิดเดียว
อีกอย่าง ตอนนี้เซอร์ยุนซียังคงอยู่ในอารมณ์คุกรุ่น มันง่ายมากที่จะถูกท่านเสนาฯยั่วยุกวนโมโหอีกครั้ง แล้วทำเรื่องร้ายแรงตามมา
ไปตอนนี้ถึงจะปลอดภัยที่สุด
เซอร์ยุนซีช่วงท้องกำลังลุกไหม้แผดเผา ความดันไม่มีลดลง แต่เมื่อเห็นท่าทางเย้นหว่านอยากจะออกไปแล้ว จึงไม่สามารถปฏิเสธได้
เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ เมื่อครู่ต้องหวาดกลัวมากแน่
การอยู่ที่นี่ รังแต่จะยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น
เขาปล่อยให้เธอต้องเจ็บปวดต่อไปไม่ได้ การเก็บท่านเสนาฯ จะทำเมื่อไรก็ได้ ไม่ต้องรีบในตอนนี้
เซอร์ยุนซีกัดฟันกรอด สายตาสุดแสนอันตรายมองไปยังท่านเสนาฯ
“โอหยางฝู่ อุบายเล็กน้อยของนายยังกัดฉันไม่ตายหรอก นายลิงโลดไปได้ตามสบาย คอยดูเลยว่าฉันจะฆ่านายยังไง”
ฆาตกรรมสยดสยอง
