สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน – ตอนที่ 900 รู้สึกอาย…นิดหน่อย

“อะไรนะ?ล่วงหน้ายังไงคะ?”

เย้นหว่านหูดีได้ยินคำนี้ สายตาที่ตื่นตาตื่นใจได้มองไปทางฝู้ยวนที่อยู่ข้างนอก

“หนังสือเล่มนี้ได้บันทึกไว้ครับ ผมเห็นพอดี”

ฝู้ยวนชี้หนังสือในมือตัวเอง แต่กลับไม่ได้เดินเข้าไปใกล้ห้องนั้นทันที แต่ได้มองไปที่หยูฉู่สองด้วยสายตาสอบถาม

เขารู้ตัวดีมาก ตอนนี้หยูฉู่สองอยากจะไล่เขาออกไปจากที่นี่จนใจแทบขาดอยู่แล้ว ไม่อยากให้เขาเห็นสิ่งของอย่างอื่นอีก

หยูฉู่สองสีหน้าบูดบึ้ง แต่สุดท้ายก็ได้พยักหน้าอยู่

เกี่ยวพันถึงเรื่องช่วยชีวิตของโห้หลีเฉิน เขาได้แต่อดทนต่อไป

ทีนี้ฝู้ยวนถึงถือตำราการแพทย์เดินเข้าไป

จากการต้อนรับด้วยสายตาลุกวาวของเย้นหว่าน ฝู้ยวนได้กางหนังสือในมือออก พร้อมชี้ในหนังสือแล้วพูดว่า “นี่เป็นบันทึกของตำราการแพทย์ บอกว่าดอกหวงต่านผลิบานต้องใช้เวลาสามถึงห้าปี ออกผลต้องใช้เวลาสิบปีครับ”

ระหว่างพูด เขาได้มองดอกหวงต่านที่อยู่ข้างบ่อน้ำพุร้อนพร้อมส่ายหัว “นี่เพิ่งออกดอกตูมได้ไม่นาน ถ้าจะให้ผลิบาน อย่างน้อยก็ต้องรออีกสองปีครับ”

ส่วนออกผลนั้น ก็ยิ่งนานเข้าไปอีก

เย้นหว่านฟังคำนี้แล้วหน้าซีดทันที ดอกหวงต่านเป็นนาจาหรือไง แค่ออกดอกยังต้องใช้เวลาตั้งสามปี

โห้หลีเฉินไม่มีเวลามารอนานขนาดนั้นหรอก เธอรีบถามว่า “แล้วคุณบอกว่าสามารถล่วงหน้า ล่วงหน้ายังไงคะ?”

“อยู่นี่ครับ”

ฝู้ยวนชี้เนื้อหาท่อนล่างในหนังสือ “ในนี้บอกว่า คนที่ต้องการดอกไม้นี้ ก็จะเกิดฮอร์โมนบางอย่างที่ดึงดูดซึ่งกันและกันกับดอกชนิดนี้ ถ้าคนคนนั้นแช่อยู่ในน้ำพุร้อนนี้ติดต่อกันเป็นเวลาสามวัน ก็จะทำให้ดอกหวงต่านผลิบานออกดอกอย่างรวดเร็วครับ”

“มหัศจรรย์ขนาดนี้เลย?”

เย้นหว่านตะลึงจะแย่อยู่แล้ว นี่เพิ่งจะได้ยินเป็นครั้งแรกว่ามีการดำเนินการแบบนี้ด้วย

เธอแหงนหน้าขึ้นไปดูในหนังสือ เห็นในหนังสือได้เขียนไว้แบบนี้จริงๆด้วย

ส่วนที่อื่น ก็ได้แนะนำดอกหวงต่านอย่างละเอียดมาก แม้กระทั่งมันสามารถรักษาโรคอะไร จะเข้ากันยังใช้ยังไงต่างก็ได้บันทึกไว้อย่างละเอียดยิบ

ถึงเธอที่เป็นคนนอก ดูแล้วก็ยังรู้สึกว่ามีเหตุผลเลย

หยูฉู่สองหัวเราะอย่างพึงพอใจ “ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดีมากเลย ใช้เวลาแค่สามวันดอกหวงต่านก็ผลิบานแล้ว เฉิน โรคของหลานมีทางรักษาหายแล้ว”

ต่อจากนี้ ก็แค่ให้เย้นหว่านตั้งครรภ์มีลูก โห้หลีเฉินก็จะอยู่เย็นเป็นสุขตลอดชีวิต

โห้หลีเฉินเม้มปากแล้วพูดกับฝู้ยวนว่า “ผมขอดูหนังสือเล่มนี้หน่อยได้มั้ย?”

“เอิ่ม……” ฝู้ยวนลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นได้พูดอย่างลำบากใจว่า “ได้สิครับ แต่หนังสือเล่มนี้พิเศษ ตอนนี้มีแค่ผมเท่านั้นที่สามารถเปิดได้ ถ้าคุณดู ก็เลยสามารถเห็นแค่นี้ครับ

แน่นอน ถ้าคุณอยากดูอย่างอื่น ถ้าไม่รู้สึกว่าวุ่นวาย ผมสามารถช่วยคุณพลิกหน้าหนังสือ ให้คุณดูได้ครับ”

ระหว่างที่พูด ฝู้ยวนก็ได้ยื่นหนังสือมาที่มือของโห้หลีเฉินอย่างเคารพนอบน้อม

เหมือนที่เขาพูดเลย ตอนนี้หนังสือเล่มนี้สามารถเห็นเนื้อหาของสองหน้านี้เท่านั้น พอพลิกไปหน้าอื่น ก็เป็นหนังสือภูมิศาสตร์เดิมอีกเช่นเคย

การตั้งค่าที่เป็นความลับนี้ช่างประณีตจริงๆ

ถึงคนอื่นแย่งหนังสือเล่มนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะดูเนื้อหาด้านในไม่ได้เลย

ส่วนฝู้ยวนเปิดหนังสือเล่มนี้ได้ยังไง นี่ถือเป็นความลับของเขา เขาก็ไม่บอกหรอก

โห้หลีเฉินได้ดูหนังสือสองหน้านี้อย่างละเอียด ได้จำการแนะนำของดอกหวงต่านไว้ในใจ เสร็จแล้วได้เปิดไปหน้าอื่นอย่างเรื่อยเปื่อย จากนั้นได้ยื่นให้ฝู้ยวนพร้อมพูดว่า “เปิด”

“ได้ครับ”

ทันใดนั้นฝู้ยวนได้ยื่นมือมาจับหนังสือหน้านั้นไว้ เนื้อหาของหนังสือหน้านั้นได้เปลี่ยนไปทันที

ได้แสดงยาสมุนไพรที่ล้ำค่าอีกชนิดหนึ่งออกมา พร้อมบันทึกทุกอย่างที่เกี่ยวกับยาสมุนไพรตัวนี้ และสถานที่เจริญเติบโตของมัน

ในขณะเดียวกัน หนังสือหน้าที่เดิมทีบันทึกดอกหวงต่านไว้ ได้เปลี่ยนกลับมาเป็นหนังสือภูมิศาสตร์อีกครั้ง โห้หลีเฉินลองพลิกหรือว่าจับต้องดู ก็ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอันใดเลย

เป็นวิธีบันทึกชิปที่ไฮเทคจริงๆ

อีกอย่างเนื้อหาในนี้ก็น่าจะเป็นของจริงอยู่

หลังจากตรวจสอบหนังสืออย่างละเอียดรอบหนึ่งแล้ว โห้หลีเฉินได้คืนหนังสือให้ฝู้ยวนแล้วพูดว่า “ออกไปก่อนเถอะ”

ถึงแม้เป็นวิธีที่ตำราการแพทย์บันทึกไว้ แต่ก็ต้องให้ป่ายฉีดูก่อนถึงจะได้

เพราะยังไงซะทุกคนต่างก็มีด้านที่เชี่ยวชาญไม่เหมือนกัน

ฝู้ยวนไม่มีความคิดเห็นเลย สายตาอันเป็นที่รักได้ตื่นตาตื่นใจอยู่กับหนังสือเล่มนี้หมด ราวกับว่านี่ก็คือสมบัติของเขา ไม่รู้สึกสนใจของอย่างอื่นเลยจริงๆ

พอเป็นแบบนี้ ทุกคนล้วนได้สมดังปรารถนาแล้ว

พวกเขาเลยเดินออกไปข้างนอก แล้วกลับไปในเส้นทางเดิม

เย้นหว่านหันกลับไปดูดอกหวงต่านในห้องอย่างดีอกดีใจ ราวกับว่าในที่สุดก็ได้ยกภูเขาก้อนโตออกจากอกแล้ว

โห้หลีเฉินมีทางรักษาแล้ว สำหรับเธอแล้วมีความสุขกว่าสิ่งอื่นใดเสียอีก

เธอเองก็รู้ว่าโห้หลีเฉินออกไปตอนนี้คือ หนึ่งคือจะให้ป่ายฉีประเมิน สองคือก็จะต้องเตรียมของที่ต้องใช้ดำเนินชีวิตให้เพียงพอ ถึงจะสามารถเข้ามาแช่น้ำพุร้อนได้

อีกอย่าง เพิ่งกลับมาตระกูลหยูมีเรื่องที่ต้องมอบหมายด้วย

เย้นโม่หลินกับกู้จื่อเฟยอยู่นอกห้องรอจนตาจะมองทะลุอยู่แล้ว ตั้งหน้าตั้งตารอพวกเขาออกมาทุกวินาที

ในขณะที่ประตูบานนั้นเปิดออกจากข้างใน กู้จื่อเฟยตื่นเต้นขึ้นมาในทันที พร้อมมองเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อน

แม้แต่เย้นโม่หลินก็อดหายใจหนักไม่ได้

ป่ายฉีพิงอยู่ที่เสาอย่างกับนักเลง สีหน้าท่าทางก็มีการเปลี่ยนแปลงบ้างอย่างเลี่ยงไม่ได้ คอยเพ่งมองหน้าห้องตรงๆ

ตำราการแพทย์ หนังสือที่ทำให้เขาโหยหา ไม่รู้ว่าฝู้ยวนเอาออกมาหรือยัง

ประตูบานนั้นเปิดออก ตามด้วยโห้หลีเฉินจูงมือเย้นหว่านไว้ พร้อมเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ออกมากับหยูฉู่สอง

ด้านหลังมีฝู้ยวนกับพ่อบ้านที่ทำงานช่วงสุดท้ายคอยเดินตามอยู่

กู้จื่อเฟยถามทันทีว่า “เสี่ยวหว่าน หาเจอหรือยัง?”

เย้นหว่านพยักหน้า มุมปากมีรอยยิ้มที่ปกปิดไม่อยู่

“และที่น่าเซอร์ไพรส์คือ พวกเราได้เจอดอกหวงต่านที่ด้านในด้วย!”

“อะไรนะ?จริงเหรอเนี่ย?”

กู้จื่อเฟยเบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึง คิดไม่ถึงเลยว่าความเซอร์ไพรส์จะมากะทันหันอย่างนี้

แววตาของเย้นโม่หลินเองก็เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย เพ่งมองเย้นหว่านไว้อย่างค่อนข้างตื่นเต้น

เย้นหว่านแน่วแน่สุดๆ “จริงสิ อยู่ด้านในนี้เองมีเยอะมาก ขึ้นตามขอบน้ำพุร้อนเต็มเลย”

พวกเขาต่างก็เคยทำการบ้านเกี่ยวกับดอกหวงต่านมาก่อน เลยรู้ว่าปกติโดยทั่วไปดอกหวงต่านจะขึ้นที่ขอบน้ำพุร้อน

ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นก็เป็นของจริงน่ะสิ

“ดีจังเลย!”

กู้จื่อเฟยโดดขึ้นมาอย่างดีใจ ยื่นมือกอดเย้นโม่หลินไว้อย่างกับหมีตัวใหญ่

เย้นโม่หลินกำลังอยากจะถามเรื่องราวกับเย้นหว่าน คำพูดยังไม่ทันถึงปาก พริบตาเดียวก็ตกใจจนกลืนคำพูดกลับแล้ว

เขาได้แข็งทื่อไปทั้งตัวในทันที รับรู้ความนิ่มนวลที่จู่ๆกอดตัวเองไว้ ติ่งหูของเขาร้อนผ่าวอย่างไม่เหลือร่องรอย

กู้จื่อเฟยไม่ได้รับรู้ถึงปฏิกิริยาที่แข็งทื่อของใครบางคนเลย เธอเอาศีรษะถูอยู่ในอ้อมอกเขาอย่างดีอกดีใจ พร้อมพูดอย่างมีความสุข

“ดีจังเลย มีดอกหวงต่าน คุณโห้ก็มีทางรอดแล้ว ความสุขบั้นปลายชีวิตของเสี่ยวหว่านก็มีการรับประกันแล้ว ดีจังเลย ดีจังเลย”

ตอนนั้นเรื่องของหยูซือห้านเธอก็มีส่วนเหมือนกัน ผลกรรมต่างๆที่ทำด้วยกัน สุดท้ายได้ทำให้โห้หลีเฉินตกอยู่ในอันตราย ยังไงเธอก็มีความละอายใจและกระวนกระวายใจอยู่

ในที่สุดตอนนี้โห้หลีเฉินก็มีทางรอดแล้ว ในที่สุดอารมณ์เสี้ยวนั้นในใจเธอก็ได้วางลงมาเสียที

ในขณะเดียวกัน เธอก็ดีใจแทนเย้นหว่านด้วย ในที่สุดเพื่อนรักตัวเองก็แก้ไขเรื่องใหญ่ในชีวิตได้แล้ว สามารถก้าวต่อไปอย่างมีความสุขแล้ว

รู้สึกได้ว่าศีรษะน้อยๆในอ้อมกอดถูไปมา ร่างกายของเย้นโม่หลินแข็งทื่ออย่างแรง ส่วนผิวหนังที่จุดนั้นก็เหมือนถูกไฟแผดเผาอยู่ ความร้อนได้ทะลุผ่านผิวหนังมาที่ทุกซอกทุกมุมของร่างกาย

แม้แต่ลมหายใจของเขาก็เปลี่ยนแปลงไม่มีวินัยแล้ว

แถมยังรู้สึกลนลานเล็กน้อย คน มีคนมากมายขนาดนี้ดูอยู่ แบบนี้มันจะดีเหรอ?