สามีข้า คือพรานป่า – ตอนที่ 113 ตันไก่ป่า

สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 113 ตันไก่ป่า

หยุนเคอลุกขึ้นก่อนจะหยิบไก่ปาออกมาและยื่นให้หยุนเถียนเถียนด้วยท่าทางสบายๆ

 

“หยุนเคอ… ข้าขอบคุณเจ้ามาก รอให้เฉินเฉินอิ่มก่อน แล้วเราค่อยคุยกันดีไหม?”

 

หยุนเคอผู้พูดน้อยเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบพยักหน้ารับทันที

 

หยุนเถียนเถียนถือไก่ป่ากลับบ้านไปอย่างระมัดระวังและวางแผนจะทําตันสูตรพิเศษ!

 

ทันใดนั้น เสียงของเสี่ยวเถาก็ดังขึ้น “เจ้าแน่ใจหรือว่าจะเคี้ยวไก่ป่าให้เขาดื่มโดยไม่ใส่อะไรเพิ่มเลย? หากไม่มีสมุนไพร สารอาหารที่มีจะไม่สูญเปล่าหรือ?”

 

หยุนเถียนเถียนตกตะลึง “อะไรนะ? เจ้ากําลังจะขายของให้ข้าอย่างนั้นหรือ?”

 

เสี่ยวเถาแสร้งพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา “เปล่าเลย ข้าเพียงคิดถึงเจ้า ดูเงินที่หมุนเวียนอยู่ในเถาเป่าสิ การขยายพื้นที่ขึ้นอยู่กับเงินหมุนเวียน ดังนั้นหากเจ้าไม่ใช่เงินซื้อของในเถาเป่าเลยทุกอย่างก็ไร้ประโยชน์!”

 

หยุนเถียนเถียนแสยะยิ้มด้วยความหงุดหงิด “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนตระหนี่และต้องการขายสินค้า แต่เด็กคนนี้อ่อนแอมาก ข้าเกรงว่าเขาจะไม่สามารถกินสมุนไพรอะไร

ได้!”

 

เสี่ยวเถาส่ายหัวทันที “เจ้าคงไม่รู้สินะว่าสมุนไพรของเถาเป่านั้นมีประโยชน์สูง อาหารเสริมต่างๆในยุคของเจ้าไม่อาจทัดเทียมได้ สมุนไพรของข้ามีสรรพคุณในการรักษาโรคได้อย่างชะงัดนักจึงสามารถให้เฉินเฉินดื่มได้!”

 

หยุนเถียนเถียนนิ่งไปครู่หนึ่งพลางครุ่งคิด เมื่อเห็นว่านางดูสนใจ เถาเป่าจึงรีบโยนหอสมุนไพรออกมาทันที!

 

หยุนเถียนเถียนชะงักเพราะยังไม่ได้ตกลงว่าจะรับสมุนไพรนี้หรือไม่ แต่เหตุใดเถาเป่าจึงทําราวกับกําลังบังคับ?

 

แต่เนื่องจากได้รับมาแล้วและไม่สามารถคืนได้ ดังนั้นหยุนเถียนเถียนจึงนําไปตุ๋นกับไก่ปาอย่างช่วยไม่ได้ หนึ่งชั่วโมงต่อมาไก่ป่าตุ้นยาสมุนไพรก็ส่งกลิ่นหอมโชยไปทั่ว

 

“เฉินเฉิน เศร้าต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ออกมากินอาหารเถิด!”

 

เฉินเฉินเดินออกไปอย่างเชื่องช้าโดยไม่รู้ว่าจะข้ามผ่านเรื่องเหล่านี้ไปได้อย่างไร? ทว่าใบหน้าของเขาดูดีกว่าเดิมมาก

 

“ไม่เอาน่า! ลองชิมฝีมือของข้าหน่อยดีไหม?”

 

เฉินเฉินน้ําตาไหลทันทีที่เห็นไก่ป่าตุ้น!

 

การเป็นเด็กไม่ได้หมายความว่าจะวิเคราะห์อะไรไม่ได้ โดยเฉพาะเฉินเฉินที่ผ่านการเรียนหนังสือมาแล้วย่อมไตร่ตรองได้อย่างสมเหตุสมผล

 

“พี่สาวของข้าต้องลําบากจากการโดนกดขี่มาหลายปี ทั้งยังต้องทําดอกไม้ขายเพื่อให้ได้เงินมา ต้องเหนื่อยแค่ไหนกันนะ?

 

“ตอนอยู่ที่บ้านไม่เคยได้กินอะไรเลย แต่เมื่อมาหาพี่กลับได้กินตันไก่ปาอย่างดี ตลอดเวลาที่อยู่บ้านข้าต้องซ่อนตัวในห้องและไม่ออกไปเล่นที่ไหน เพราะกลัวว่าความเหนื่อยล้าจะทําให้หิวมากยิ่งขึ้น แต่เมื่ออยู่กับพี่สาวข้ากลับไม่ต้องอดทนต่ออะไรเลย!”

 

แม้ในบทเรียนจะบอกว่าเป็นลูกต้องกตัญญ แต่ลูกตัญญก็ต้องเอาชีวิตรอด ในยุคสมัยนี้ความกตัญญูกตเวทีนับเป็นสิ่งสําคัญที่สุด!

 

“พี่ พี่สาวใช้เงินมากมายเพื่อซื้อตัวข้ามา แล้วจะมีเงินเหลือไว้ใช้จ่ายหรือ?”

 

หยุนเทียนเถียนยิ้ม “เจ้าเป็นเพียงเด็กน้อยแต่กลับคิดขนาดนี้เชียวหรือ? ไม่ต้องกังวล… ตราบใดที่เจ้าเต็มใจอยู่กับข้า และทําตามความหวังดีที่พี่มอบให้ เจ้าจะไม่ขัดสน!ตั้งใจศึกษาเถิด การเรียนสําคัญกว่าสิ่งใด!”

 

“ลองคิดดู… ในอนาคตข้าก็ต้องแต่งงาน และหากครอบครัวของสามีข้าไม่สนับสนุนเจ้า! หากพวกเขารังแกหรือทําร้ายเจ้า เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดหรือบ่น! แต่ถ้าหากเจ้าตั้งใจเรียนก็จะประสบความสําเร็จด้วยตนเอง เช่นนั้นแล้วต่อให้ใครหน้าไหนก็จะไม่กล้าดูถูกหรือทําร้ายเจ้า!”

 

เฉินเฉินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคําพูดเหล่านั้น! “ใช่แล้ว พี่สาวช่างดีกับข้านัก! ในเมื่อพี่ตั้งใจจะเลี้ยงดูข้า ข้าก็จะตั้งใจเรียนเพื่อเป็นการตอบแทน!

 

ในอนาคตเมื่อเขาได้เป็นขุนนางก็จะไม่มีใครสามารถรังแกเขาได้อีก แล้วเขาก็ไม่ต้องให้พี่สาวคอยปกป้องอีกต่อไปแล้ว เพราะเมื่อถึงวันนั้นเขาผู้แข็งแกร่งกว่าจะเป็นคนปกป้องพี่สาวคนนี้เอง!

 

แววตาของเฉินเฉินเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น โดยที่หยุนเถียนเถียนไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าจะสามารถสร้างคลื่นแห่งความมุ่งมานะในหัวใจของเด็กคนนี้ได้

 

เฉินเฉินดื่มน้ําสมุนไพรไก่ตุ้นทันที หลังจากเกิดเหตุร่างกายของเฉินเฉินค่อนข้างอ่อนแอ ดังนั้นหยุนเถียนเถียนจึงหยิบหนังสือที่น้องชายตั้งใจจะอ่านออกมาเพื่อให้เขาได้พักผ่อนเสียก่อน

 

หยุนเสียนเถียนค่อยๆเดินออกจากห้องของน้องชาย ก่อนจะไปที่บ้านของหยุนเคอเพื่อเจรจาถึงเรื่องราวของพวกเขาทั้งสอง

 

หยุนเคอเตรียมเนื้อตากแห้งย่างไว้เพื่อต้อนรับหยุนเถียนเถียน

 

หยุนเถียนเถียนจ้องมองเนื้อชิ้นใหญ่ที่กําลังถูกย่างอยู่บนเตาด้วยแววตาทอประกายวูบไหว

 

นางจําได้ว่าหากอยากให้เนื้อหอมจะต้องอบด้วยกิ่งเมเปิ้ล นางจึงขึ้นภูเขาไปเก็บมาก่อนจะนํากิ่งเมเปิ้ลเปียกใส่ลงไปในไฟที่กําลังลุกโชน จนเกิดควันโขมงลอยอวบอวนและทําให้เนื้อหอมยิ่งขึ้น

 

“เอาล่ะ! การอบเนื้อด้วยกิ่งเมเปิ้ลต้องใช้เวลาทั้งคืน พรุ่งนี้ข้าจะมาดูใหม่!”

 

หลังจากพูดจบ หยุนเสียนเถียนจึงเดินกลับไปอย่างเย็นชา โดยไม่ทันสังเกตว่าหยุนเคอกําลังจ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยแววตาล้ําลึก

 

เฉินเฉินไม่จําเป็นต้องกลับบ้านและสามารถอาศัยในบ้านพี่สาวได้อย่างเปิดเผย แม้จะต้องช่วยนางทํางานบ้านมากมายเพียงใดคงไม่หนักหนาเท่าการที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่ต้องกลัวเลยว่าจะถูกทุบตีหรือไม่

 

หัวใจของเฉินเฉินเต็มไปด้วยความสุขและความเปรมปรีดิ์ น่าเสียดายที่ร่างกายของเขาอ่อนแรงจากอาการเจ็บป่วย หยุนเถียนเถียนจึงไม่ยอมให้เขาอ่านหนังสือสักที

 

เฉินผิงอันใช้เวลาทั้งวันในบ่อนก่อนจะตัดสินใจกลับบ้าน หลังจากชนะพนันและได้เงินมามากมาย แต่เฉินผิงอันกลับไม่รู้จักพอ เขายังคงลงเงินเดิมพันอย่างต่อเนื่องจนเสียหมดหน้าตัก!

 

แม้เฉินผิงอันจะอยากเดิมพันต่อมากแค่ไหน แต่เนื่องจากไม่เหลือเงินในมือแล้วจึงทําได้เพียงกลับบ้านเท่านั้น

 

หลินชวนฮวาเดาว่าเฉินผิงอันคงอารมณ์ไม่ดีแน่จึงต้องพูดอะไรอย่างระมัดระวัง ตลอดเวลาหลายปีที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทําให้นางสามารถวิเคราะห์นิสัยและอารมณ์ของสามีได้อย่างแม่นยํา!

 

“สามี ท่านหายไปไหนมาทั้งวัน?! ข้าไม่รู้ว่าต้องทําอย่างไรดี เฉินเฉินไม่ยอมกลับบ้านเลย!”

 

เฉินผิงอันที่กําลังหงุดหงิดและรู้สึกไม่อยากสนใจเรื่องนี้ จึงกล่าวตอบด้วยน้ําเสียงเย็นชา “หากไม่อยากกลับมาก็ปล่อยเขาไป ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าอีขี้ครอกนั่นจะทําอาหารให้เขากินได้หรือไม่?! ไม่ต้องกังวล หากหิวเขาจะกลับมาเอง!”

 

สําหรับเฉินผิงอันแล้วการเลี้ยงดูใครสักคนจนเติบใหญ่เป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อย ไม่ต้องพูดถึงเฉินเฉิน การจะเลี้ยงดูเขาให้เติบโตได้ก็เป็นเรื่องลําบากไม่น้อย!

 

สามีข้า คือพรานป่า

สามีข้า คือพรานป่า

สามีข้า คือพรานป่า
Score 7.2
Status: Ongoing Released: N/A Native Language: Chinese
อ่านนิยายเรื่อง สามีข้า คือพรานป่าหลงยุคมาเจอการคลุมถุงชนว่าแย่แล้ว พ่อกับแม่เลี้ยงยังไม่ใยดีขนาดคิดจับตัวนางออกขาย แม้รอดพ้นแต่ก็ต้องเผชิญความหิวโหย หลงทางบนป่าเขายังดีได้พรานป่าหนวดเฟิ้มช่วยเหลือ พอจะหลงรักโดยไม่สนหน้าตา พลิกผันอีกสัปดาห์ปรากฏว่าเป็นองค์ชาย! ไหนว่าจะปลูกผักทำไร่ด้วยกัน หลอกลวงทั้งเพ! ข้าไม่อยากเป็นชายาเจ้า!

Comment

Options

not work with dark mode
Reset