สามีข้า…คือพรานป่า ตอนที่ 155 หมาน้อย
หยุนเถียนเถียนแค่รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยสําหรับความเมตตาอันแปลกประหลาดของเฉินผิงอัน และไม่รู้ว่าจะเผชิญกับมันอย่างไร
เมื่อมองดูลูกสุนัขตัวเล็กที่ดุร้ายตรงหน้า แม้จะไม่ค่อยมีประโยชน์นักแต่ก็ยังพอช่วยเตือนภัยได้
ถึงหยุนเถียนเถียนจะไม่รู้ว่าเฉินผิงอันหมายถึงอะไร แต่ในเรื่องนี้เขาก็ไม่ได้มีเจตนาร้าย
ในที่สุดนางก็ตัดสินใจพาสุนัขเข้ามา เมื่อเจอเนื้อตากแห้งชิ้นหนึ่งในห้องครัวจึงโยนเนื้อชิ้นนั้นลงพื้นโดยไม่คิดอะไร
แต่เจ้าหมาน้อยตัวนี้ก็ยังไม่เชื่อง มันยังเห่าอยู่แม้ว่าจะกินเนื้อไปแล้ว ไม่นานเสียงร้องนี้ทําให้หยุนเคอและเฉินเฉินรําคาญ ทั้งสองคนขมวดคิ้วเดินออกจากห้องและเห็นสุนัขตัวหนึ่งอยู่ในลานหน้าบ้าน มีเชือกผูกไว้กับประตูและเห่าไม่หยุด
“เจ้าตัวเล็กนี้มาจากที่ใด?”
หยุนเคอขมวดคิ้ว มองไปที่หยุนเถียนเถียนซึ่งยืนอยู่ในลานบ้าน เฉินเฉินก็มองเช่นเดียวกัน เช้าตรู่พี่สาวของเขาไปได้หมาป่าตัวน้อยแสนดุร้ายนี้มาจากที่ใด?
“เฉินผิงอันเอามาให้!”
เฉินผิงอัน?
ตาสองคู่ หนึ่งใหญ่หนึ่งเล็กแทบจะถลนออกมาด้วยความสงสัย!
“อย่าถามข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆเขาก็วิ่งมาที่ประตูตั้งแต่เช้าตรู่และยืนยันว่าต้องการมอบสุนัขตัวนี้ให้แก่ข้า เขายังบอกอีกว่าให้ใช้สุนัขตัวนี้เพื่อเฝ้าดูโรงงานเพราะว่ามีขโมย!”
“ข้าเพิ่งไปที่ประตูโรงงานมา แม่กุญแจถูกเคลื่อนย้ายจริงๆ! คราวนี้เฉินผิงอันไม่ได้โกหก ไม่รู้ว่าทําไมจู่ๆเขาถึงทําแบบนี้ หรือเป็นเพราะเขาเสียใจกับสิ่งที่เขาทํา?”
เฉินเฉินพูดต่อต้าน “มันสายเกินไปแล้วที่จะมาเสียใจในเวลานี้ พี่สาว อย่าสนใจเขา แค่ส่งข้ากลับไปก็พอ”
“ไม่ต้องกังวล พี่สาวจะไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสพาเจ้ากลับไปหรอก ในไม่ช้าจะมีครอบครัวที่ไร้มลทินมารับเจ้าไป เมื่อถึงเวลานั้นเจ้าและเฉินผิงอันจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”
หยุนเคอมองไปยังลูกสุนัขที่คอยเห่าอยู่ตรงหน้า ในที่สุดเขาก็หมดความอดทนและปลดปล่อยพลังออกมาจากร่างทันที!
ชั่วครู่สองพี่น้องก็รู้สึกว่าขนบนร่างของพวกเขาลุกขึ้นพร้อมๆกัน และแต่ละคนก็มองดูหยุนเค่อด้วยความสยดสยอง! ลูกสุนัขที่อยู่ข้างหน้าก็หยุดเห่าและถอยหนีอย่างขลาดกลัว! เพียงแต่มันยังคงโชว์ฟันแหลมเล็กๆของมันอย่างดุร้าย!
หยุนเคอเดินเข้ามาช้าๆ เอื้อมมือไปแตะหัวหมาป่าตัวน้อย จากนั้นเจ้าหมาป่าตัวน้อยก็นอนราบกับพื้นอย่างเชื่อฟัง!
หยุนเคอจึงดึงพลังของเขากลับคืนมาและเปลี่ยนตัวเองให้กลายเป็นนายพรานธรรมดา แต่สองพี่น้องรู้อยู่แก่ใจว่าคนตรงหน้าไม่ธรรมดาอย่างที่คิดแน่นอน!
“เอาล่ะ! พวกเจ้ามานี่ สอนให้มันจํากลิ่นของพวกเจ้า!”
หยุนเถียนเถียนเอื้อมไปจับมือเฉินเฉินและสองพี่น้องก็เดินเข้าไป! แม้ว่าเฉินเฉินจะยังตกใจอยู่ แต่เขามองดูพี่สาวที่เดินเข้าไปอย่างเป็นธรรมชาติจึงกัดฟันตามไป!
ในตอนนี้เจ้าหมาป่าตัวน้อยหยุดเห่าแล้ว ในทางกลับกัน มันเอนหัวพิงเฉินเฉินอย่างแสนรู้ ทั้งยังแตะที่ขากางเกงของเขาทําตัวราวกับเด็กน้อย!
เฉินเฉินลืมความตื่นตระหนกไปในทันที เขาคุกเข่าลงลูบหัวหมาป่าตัวน้อย!
“พี่สาว ลูกสุนัขตัวนี้น่ารักมาก จากนี้พวกเราเลี้ยงมันไว้ได้หรือไม่”
หยุนเถียนเถียนพยักหน้าและยิ้ม “เอาไว้เฝ้าบ้านเถอะ แต่ถึงอย่างไรเฉินผิงอันก็เป็นคนเอามันมา เราควรให้เงินเขาสิบตําลึงเหมือนซื้อหมามาจากเขา! จากนั้นเจ้าค่อยเลี้ยงมัน ดีหรือไม่?”
เฉินเฉินพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “หมาน้อย จากนี้ไปเจ้าจะอาศัยอยู่ในบ้านของเรา เอาล่ะ ข้าจะตั้งชื่อให้ ดุขนาดนี้ เรียกเจ้าว่า เสี่ยวหลาง เป็นอย่างไร?”
ลูกสุนัขรู้ชื่อที่ไหน มันแค่แลบลิ้นออกมาแล้วเลียมือของเฉินเฉิน
“พี่สาว ท่านคิดว่าหมาป่าตัวน้อยรู้หรือไม่ว่าตอนนี้มันชื่ออะไร?”
หยุนเถียนเถียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ ที่สุดแล้วก็คือเด็กคนหนึ่ง แม้ว่าเวลาปกติเขาจะเฉลียวฉลาด แต่ในช่วงเวลาสําคัญก็ยังคงเป็นเด็กน้อย
อย่างไรก็ตาม หมาป่าแบบนี้เป็นผู้ช่วยที่ดีแน่นอนหากได้ ส่งไปฝึกที่หน่วยตํารวจพิเศษ น่าเสียดายที่ไม่เคยฝึกกับสุนัขตํารวจมาก่อน!
“มันไม่ใช่มนุษย์ มันจะเข้าใจที่เจ้าพูดทั้งหมดในครั้งเดียวได้อย่างไร? แต่ตราบใดที่เจ้าสอนมันอย่างอดทน มันก็จะเรียนรู้! หากได้รับการฝึกฝนอย่างดี มันก็จะเข้าใจทุกสิ่งที่เจ้าพูดด้วย”
หยุนเถียนเถียนเดินไปที่ห้องของนางและหยิบเงินสิบตําลึงออกมา
จากนั้นเดินไปยังลานบ้านที่ได้รับการปรับปรุงใหม่จากซากปรักหักพัง
เฉินผิงอันนั่งอยู่ในลานบ้านและถลกขากางเกงขึ้น! มีรอยฟันอยู่หลายซี่ แผลลึกมาก ทั้งยังมีเลือดไหลออกมาด้วย! เฉินผิงอันไม่สนใจนัก เขาหยิบยารักษาแผลสีทองที่บ้านออกมาแล้วทาลงไป
หยุนเถียนเถียนเดินเข้ามาและบังเอิญเห็นเหตุการณ์นี้พอดี
“เฉินผิงอัน ไม่ว่าท่านคิดอะไรอยู่ในใจ แต่วันนี้ท่านก็ได้ ช่วยเหลือข้า ข้าจะจดจําความช่วยเหลือครั้งนี้ ไม่รู้ว่าสุนัขของท่านมาจากไหน หรือท่านใช้เงินซื้อ?”
เฉินผิงอันไม่เหลือบตามอง “ในสายตาของเจ้า ข้าไม่เคยเป็นคนดี! ข้าซื้อสุนัขตัวนี้จากสหายเก่า แต่เมื่อเอามันกลับมาข้าก็โดนมันกัดอยู่หลายครั้ง!”
“หากซื้อมันมา ท่านก็บอกราคาว่าซื้อมาเท่าไหร่ จะได้ไม่ขาดทุน!”
หยุนเถียนเถียนมองท่าทางที่น่าสงสารของเขา ในที่สุดก็ทนไม่ไหว แร้นแค้นน่าสมเพช!
“ได้สิ! หยุนเถียนเถียนตอนนี้เจริญก้าวหน้าแล้ว และก็ไม่ใช่เด็กหญิงตัวเล็กๆที่ถูกผู้อื่นทุบตีและด่าทออีกต่อไป ช่างเถิด ข้าเพียงอยากให้ลูกชายของข้ามีชีวิตที่ดีในมือเจ้า ไม่มีอะไรอย่างอื่น ส่วนเงินจะให้ก็ได้ เอาตามที่เจ้าสบายใจ!”
หยุนเถียนเถียนครุ่นคิดอย่างรอบคอบ หยิบเงินสิบสองตําลึงออกจากแขนของนาง และหยิบเงินห้าสิบตําลึงออกจากกระเป๋าของนางด้วย! ก่อนจะยืนให้เฉินผิงอัน!
“เงินสิบสองตําลึงถือเป็นการซื้อสุนัขตัวนี้ ส่วนเงินอีกห้าสิบตําลึงที่เหลือเอาไปหาหมอดูให้ดี! ถือว่าเรื่องนี้จบแล้ว ท่านและข้าไม่มีอะไรติดค้างกัน!”
เมื่อได้ยินว่าทั้งสองไม่ได้ติดค้างกัน เฉินผิงอันก็เงยหน้าขึ้นทันที “เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างหมายความว่าอย่างไร? แม่ของเจ้าติดค้างข้า และข้าไม่มีวันได้มันคืนจากนาง! นางติดค้างข้ามาทั้งชีวิต!”
“แม่ของข้าคือแม่ของข้า ตัวข้าคือตัวข้า และข้าก็ไม่ได้ติดค้างท่าน!” หลังจากหยุนเถียนเถียนพูดเช่นนี้ นางก็หันหลังและจากไป
เมื่อเดินไปถึงประตูก็หยุดอีกครั้ง “อีกไม่นาน ข้าจะส่งเฉินเฉินไปให้บ้านอื่นที่ภูมิหลังครอบครัวขาวสะอาดในหมู่บ้าน! ตอนนี้แค่อยากบอกให้ท่านรับรู้เอาไว้!”
เฉินผิงอันตะลึงงัน แล้วเปล่งเสียงคํารามอย่างโกรธเคือง “นั่นคือลูกชายของข้า เหตุใดต้องเอาเขาไปให้ผู้อื่นด้วย? หยุนเถียนเถียน หากเจ้าต้องการแก้แค้นข้า เจ้าก็แก้แค้นได้เลย แต่เจ้าไม่จําเป็นต้องทําร้ายเฉินเอ๋อ!”
หยุนเถียนเถียนหันกลับมาอย่างเหยียดหยาม “แก้แค้นท่าน? ข้าไม่มีเวลาว่างขนาดนั้นหรอก! ตอนนี้ลูกชายของท่านถูกขายให้ข้าแล้ว มันขึ้นอยู่กับข้าว่าจะรับเลี้ยงหรือไม่!”
